«Και αν επικαλείστε Πατέρα, αυτόν που κρίνει χωρίς προσωποληψία, σύμφωνα με το έργο τού καθενός, να διάγετε με φόβο τον καιρό τής παροικίας σας· ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι,αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα…» Α΄Πέτρου 1:17-19.

Για σχεδόν ένα μήνα χρειάστηκε να βρεθούμε στο νοσοκομείο για κάποια προγραμματισμένη από καιρό εγχείρηση ενός μέλους της οικογένειας. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω για τις διάφορες περιπέτειες, τις δυσκολίες αλλά και τις μικρές χαρές, που αντιμετωπίζει κανείς καθώς εισέρχεται σε νοσοκομειακό έδαφος και μάλλον θα μοιραστώ μερικά μαζί σας.

Αν και με γνώση και αρκετή εμπειρία για το τι επρόκειτο ν’ αντιμετωπίσουμε, οφείλω να ομολογήσω ότι καμιά αρρώστια δεν είναι ίδια. Η κάθε νοσηλεία κρύβει τα δικά της βάσανα και απρόοπτα και τις δικές της, ας μου επιτραπεί, ελπίδες, χαρές και συναντήσεις.

Στο τρίκλινο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η μητέρα μου μαζί με μια εξαιρετική Αγγλίδα κυρία, υπήρχε και η «fast lane», όπως χαριτολογώντας είχαμε ονομάσει το τρίτο κρεβάτι. Και αυτό γιατί κατά μια περίεργη σύμπτωση σχεδόν όλα τα άτομα που πέρασαν απ’ αυτό ήταν νέες γυναίκες (ανύπαντρες, χωρισμένες, φοιτήτριες μανούλες) που νοσηλεύτηκαν για δύο - τρεις μέρες ύστερα από επεμβάσεις καρκίνου και άλλες, σε αντίθεση με τις γηραιές κυρίες δίπλα που έβγαλαν μήνα πριν φύγουν.

Κοιτώντας τα άτομα στη fast lane, κάποια θέματα απασχόλησαν το μυαλό μου: Γιατί είμαι σήμερα υγιής; Γιατί δεν έχω ήδη μπει στη fast lane; Γιατί ο Θεός με κρατά στη γη και δεν με έχει πάρει ακόμη; Τι σχέδια έχει για τις μέρες της παροικίας μου;

Καμιά φορά η ρουτίνα, το κατακλυσμιαίο ρεύμα του κόσμου με τις μέριμνες αλλά και τις έντονες επιθυμίες σκεπάζουν την αλήθεια της παροικίας μας στη γη. Είμαστε χριστιανοί και όμως, πόσο συχνά παγιδευόμαστε ο καθένας μας στον δικό τους μικρόκοσμο, στις δικές του μικρό-έγνοιες, στα ψευτοδιλήμματα και στις ψευτοεπιθυμίες. Σε όλα εκείνα τα μικρά μας αναπάντητα ερωτηματικά που γίνονται τελικά μεγάλα στο βαθμό που χάνεται η αιώνια προοπτική και το νόημα της σωτηρίας.

Στη fast lane αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι τρωτός, περαστικός, αδύναμος, άσκημος, ασήμαντος. Ό,τι ούτε χρήματα, ούτε ομορφιά και στυλ, ούτε αναγνώριση, ούτε άντρας ή παιδιά δεν μπορούν να χύσουν μέσα στην ψυχή το περιεχόμενο εκείνο που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Αυτό μόνο η πίστη στον Χριστό μπορεί να στο δώσει. Και για όσους είμαστε ακόμη έξω από τη fast lane, είμαστε εδώ για να εκμεταλλευτούμε τον καιρό της παροικίας  μας και να τον επενδύσουμε όχι στον μικρόκοσμό μας, αλλά στα μεγάλα σχέδια του Θεού για μας και για τους γύρω μας.