Πιέζουμε τον Θεό; Επεμβαίνουμε στις συνθήκες;

Ένα από τα μαθήματα που έμαθα στο διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ήταν ότι δεν είμαστε πάντα εμείς η προτεραιότητα, ακόμη και όταν υποφέρουμε. Ούτε τα προβλήματά μας ή οι ανάγκες μας τα πιο σημαντικά θέματα.

Λοιπόν, φανταστείτε ότι σχεδιάζετε ένα χειρουργείο που πρέπει να γίνει και έχει περάσει πολύς καιρός που πηγαινοέρχεστε στους γιατρούς. Έχετε βαρεθεί και κουραστεί σε μια χρόνια διαδικασία ιατρικού ελέγχου και συντήρησης. Μετά έρχεται o covid, ανατρέποντας την κατάσταση στα νοσοκομεία, καθώς χειρουργούνται μόνο έκτακτα περιστατικά. Εσείς δεν είστε θεωρητικά απ’ αυτούς που πεθαίνουν, όμως πρέπει να πάρετε και εσείς σειρά, να τελειώνετε με το πρόβλημά που σας βασανίζει. Μπαίνετε επιτέλους στο νοσοκομείο, και ενώ γνωρίζετε έναν πάρα πολύ καλό χειρουργό, τρώτε μεγάλη αναμονή. Η ανατροπή: την τελευταία στιγμή πριν σας πάρουν οι τραυματιοφορείς, ακυρώνεται το χειρουργείο σας, αφού πρώτα έχετε περάσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας και όλη η οικογένεια έχει κινητοποιηθεί.

Απογοήτευση, ταλαιπωρία, θυμός. Μέχρι που ο χειρουργός σάς δίνει την εξήγηση: Εσείς δεν πεθαίνετε, απλά ταλαιπωρήστε. Ωστόσο, αυτός που χειρουργήθηκε στη θέση σας, θα πέθαινε μέσα στον μήνα, αν δεν γινόταν το χειρουργείο του. Θα το θέλατε αυτό; Όχι, θα πείτε. Πολύ σωστά! Αλλά το όχι σας, σημαίνει επιπλέον ταλαιπωρία για εσάς, αναμονή, στέρηση.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει όταν πάμε στον Θεό για απαντήσεις σε ζητήματα που μας απασχολούν. Δεν έχουμε όλη την εικόνα και, εντούτοις, θεωρούμε ότι το δικό μας πρόβλημα είναι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και χρήζει λύσης. Πιέζουμε τον Θεό και επεμβαίνουμε για να διαμορφώσουμε τις συνθήκες προς όφελός μας. Ωστόσο, ο Κύριος βλέπει και τις ανάγκες των άλλων. Δεν πρέπει σαν δίκαιος που είναι να δώσει και σ’ αυτούς προτεραιότητα; Αν Του το επιτρέψουμε! Γιατί πόσες φορές δεν υπήρξαν άτομα που «έκλεψαν» από τους άλλους τις απαντήσεις που τους ανήκαν; Για να μην ταλαιπωρηθούν περισσότερο, για να μην περιμένουν ή στερηθούν, έκαναν σαν να μην υπήρχαν γύρω τους άλλοι άνθρωποι και ανάγκες, ενώ η κατάσταση των άλλων ήταν πιο δεινή από τη δική τους. Ας έχουμε, λοιπόν, πίστη και υπομονή. Ας σκεφτούμε δίκαια και ηθικά, σαν να υπάρχει Θεός που μας φροντίζει όλους, και όχι σαν να υπάρχει μόνο το πρόβλημά μας που πρέπει να το λύσει άμεσα ο Θεός.