Ο Θεός που ευλογεί, χωρίς να κρύβει την αλήθεια

Κανείς δεν θα ήθελε να έχει στο παρελθόν του, ή σ’ εκείνο της οικογένειάς του, μελανά σημεία που τον εκθέτουν και βλάπτουν τη φήμη του. Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να φανερώνουμε ένα όμορφο προφίλ, κρύβοντας όσο πιο βαθιά τα σφάλματα και τις ντροπές μας. Παράλληλα, προβάλουμε τις επιτυχίες μας και τις ευλογίες των οικογενειών μας.

Στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, όπως το καταγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, υπάρχουν αρκετοί ευλογημένοι πρόγονοι αλλά και άλλοι που η ιστορία τους δεν είναι η καλύτερη. Υπάρχουν επίσης αναφορές σε τέσσερις γυναίκες-εκτός από τη μητέρα του Χριστού-, που ξεφεύγουν από το τυπικό ευλογημένο πλαίσιο που είναι οικείο στο νου μας. Η Θάμαρ, η Ραχάβ (Ραάβ) ειδωλολάτρισσα πόρνη, η Ρουθ, η άλλη εθνική-ειδωλολάτρισσα νύφη και τέλος η Βηθ-σαβεέ, η γυναίκα του Ουρία. Βέβαια στη συνέχεια, κατόπιν μοιχείας και φόνου, γυναίκα του βασιλιά Δαβίδ και μητέρα του διαδόχου του θρόνου, Σολομώντα.

Ο Θεός τολμά να λέει αλήθειες ακόμη και όταν αυτές εκθέτουν τα άτομα, ακόμη και όταν προκαλούν μια αμήχανη στάση για τον χαρακτήρα του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. «Ο βασιλιάς Δαβίδ γέννησε τον Σολομώντα από τη γυναίκα τού Ουρία…» (Ματθαίος 1:6). Όσοι αιώνες και αν είχαν περάσει η Βηθ-σαβεέ δεν έπαψε να ήταν μπροστά τα μάτια του Θεού η γυναίκα του τίμιου Ουρία και το μελανό σημείο αμαρτίας του βασιλιά Δαβίδ.

Φυσικά, ο Δαβίδ, όπως όλοι μας, προσπάθησε να κρύψει την τραγική πτώση του και να κουκουλώσει την "ιστορική αλήθεια". Ωστόσο, ο Θεός την έφερε στο φως, την τιμώρησε και την κατέγραψε στον Λόγο του. Και όχι μόνο! Διότι είναι τόσο παρήγορο και θαυμαστό ότι ο Θεός μέσα στη χάρη Του πήρε την αμαρτία του Δαβίδ (για την οποία ο ίδιος μετανόησε και θέρισε στο τετραπλάσιο) και την έκανε «μνημείο» ελέους, συγχώρεσης και ενθάρρυνσης, καθώς και απαρχή αιώνιων ευλογιών.

Αυτό που καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τη Γραφή είναι ότι ο Θεός δεν μπαίνει σε καλούπια, ακόμη και καλούπια ευλογιών που ένα και ένα κάνουν δύο. Συχνά ο Θεός σιωπά όταν εμείς περιμένουμε ότι θα ευλογηθούμε, ενώ άλλοτε γίνεται Θεός  πλούσιου ελέους και θαυμαστών ευλογιών όταν εμείς κατεβάζουμε το κεφάλι από ντροπή ή παραίτηση.