Δύο ηθικές;

Αν  μπορούσε κανείς να συμπυκνώσει σε δύο προτάσεις τις συμπεριφορές των ατόμων, κυρίως τη ζωή που ζούμε ως πιστοί χριστιανοί- ιερατείο, κήρυκες, ποιμένες και ποίμνιο-, θα ήταν ορθός ο εξής συλλογισμός : Μην ασχολείσαι με το τι λέει κανείς, αλλά πρόσεξε τι κάνει.

Ο Χριστός συμπύκνωσε τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου, την αγάπη, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη που κρύβει μέσα του από το πράττειν αυτού. «Κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς […] Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε». Ματθαίος 7: 17-20.

Δεν υπάρχει απλούστερος τρόπος για να καταλάβεις το ποιόν ενός χριστιανού, ή όποιου άλλου ανθρώπου, παρά μόνο αν κοιτάξεις τις πράξεις του. Στη θεωρία, τη θεολογία και τα επιχειρήματα καλά τα πάμε όλοι μας. Εξάλλου, η θεωρία δεν κοστίζει τόσα πολλά όσο κοστίζει να βάζεις σε εφαρμογή αυτά που κηρύττεις.

Δυστυχώς,  συχνά κάποιοι χριστιανοί έχουν δύο ηθικές. Μια για το ακροατήριο, τους έξω, τους άλλους γύρω τους, και μια για τους εαυτούς τους. Ο κόσμος που τους ακούει και συναναστρέφεται μαζί τους, πείθεται, υπακούει, εφαρμόζει. Ωστόσο, οι ίδιοι διατηρούν το απαράβατο δικαίωμα, και την “ορθή κρίση” να εφαρμόζουν την ηθική που τους ταιριάζει κατά περίσταση, γιατί όπως είπαμε οι δύο ηθικές αποκλίνουν από τη θεωρία στην πράξη.

Συνεπώς, κινδυνεύεις να παγιδευτείς σε παχιά χριστιανικά λόγια,  να νιώθεις πνευματικά ελλιπής και να καταντήσεις υπόλογος και θύμα, διότι αν είσαι αγνός χριστιανός δεν έχεις δύο ηθικές αλλά μία!   

Προσέξτε τις δύο ηθικές. Μην ασχολείστε με το τι λένε οι άνθρωποι, αλλά με το τι κάνουν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ζητά υπακοή, υπομονή, θυσία, αφιέρωση, πίστη και ό,τι άλλο από τους άλλους όταν ο ίδιος δεν τα κάνει.