Όταν μιλάμε για δικαιοσύνη

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ως άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους. Θέλουμε δικαιοσύνη, απαιτούμε αλήθεια και διαφάνεια. Μαχόμαστε για τον σεβασμό και την έννοια της αξιοπρέπειας των ατόμων και των λαών. Ωστόσο, ποιοι είμαστε εμείς που ορθώνουμε άμεμπτα το ανάστημά μας και κουνάμε αψεγάδιαστοι το δάκτυλο στους άλλους;

Παρεκτός κι αν μας έχει σώσει η χάρη του Θεού, η οποία σκέπασε με το αίμα του Χριστού όλες μας τις αμαρτίες και συνεχίζει να σκεπάζει  τα καθημερινά μας ατοπήματα, μάλλον ίσως τότε έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για δικαιοσύνη, για κρίση και αλήθεια, για σεβασμό και αξιοπρέπεια. Και αυτό εν ονόματι του Κυρίου, και όχι εν ονόματι της δικής μας δικαιοσύνης ή καθαρότητας. Μιλάμε ως τρωτά, αδύναμα σκεύη, στα οποία χαρίστηκε το δικαίωμα να είμαστε παιδιά του Θεού και πρεσβευτές του Χριστού ( Β΄ Κορινθίους 5:20 ). Δεν μιλάμε ως  αδέκαστοι κριτές που γνωρίζουν όλα τα κίνητρα και τις πράξεις μετάνοιας ή μη των ατόμων.

 κάποιος κρίνει τους άλλους, ας σκεφτεί σε ποια κατηγορία ανήκει. Αν δεν έχει μετανοήσει για τις αμαρτίες του και δεν έχει καθαριστεί με το αίμα του Χριστού στον σταυρό, το να «δικάζει» άλλους ενέχει μεγάλο κίνδυνο. Να βρεθεί ένοχος ο ίδιος στην κρίση του Θεού. Γιατί αυτός που είπε «Μη μοιχεύσεις», είπε και: «Μη φονεύσεις». Αλλά, αν δεν μοιχεύσεις, όμως φονεύσεις, έγινες παραβάτης τού νόμου (Ιάκωβος 2:11). Βέβαια, το αντίστροφο ισχύει περισσότερο. Μπορεί να μη φόνευσες, αλλά αν μοιχεύεις, αν λες ψέματα, αν επιθυμείς ό,τι ανήκει στους άλλους, αν κλέβεις, αν δεν τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, παραβιάζεις διάφορους ηθικούς νόμους που, αφενός, ο Θεός έχει θέσει (άρα, είσαι παραβάτης) και, αφετέρου, παραβιάζεις ηθικές εντολές που εσύ ο ίδιος θέλεις να ισχύουν ως γενικός κανόνας. Διότι, ποιος επιθυμεί να του λένε ψέματα, να τον απατούν, να τον κλέβουν;

Από την άλλη πλευρά, αν εκφέρεις τις κρίσεις σου ως άνθρωπος του Θεού, κάνε το με ταπείνωση και με γνώση της δικής σου ροπής στο κακό και στην αδικία. Μην επαίρεσαι, γιατί η δικαιοσύνη για την οποία μιλάς, δεν είναι η δική σου, αλλά του Θεού. Από την άλλη, μην χαρίζεσαι στις κρίσεις σου με το πρόσχημα ότι «κανείς μας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, όλοι τα ίδια χάλια έχουμε». Χρειάζεται να κηρύττουμε τη δικαιοσύνη του Θεού, είτε αφορά τους άλλους είτε εμάς.