Πάντα θα συνεπαίρνει το παράδειγμα του Χριστού

 

Τις τελευταίες μέρες κυριάρχησε στην επικαιρότητα η κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ και ίσως όχι χωρίς νόημα. Η ζωή της σχετίστηκε με το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του 20^ου αιώνα και τις αρχές του 21^ου. Το πρόσωπό της και ο τρόπος που πολιτεύτηκε στην ιδιωτική της ζωή και στη δημόσια εξουσία της έχουν αφήσει έντονο το αποτύπωμά τους τόσο στους θεσμούς όσο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αναμενόμενο είναι μια μονάρχης ενός τέτοιου βεληνεκούς να έχει μια κηδεία αντάξια του τίτλου, του μεγαλείου και της πιστής δέσμευσής της στην υπηρεσία του καθήκοντος. Εξίσου αναμενόμενο, λοιπόν, να την παρακολουθήσουν τόσα δισεκατομμύρια άτομα, είτε από βαθύ σεβασμό και συγκίνηση είτε από περιέργεια.

Καθώς με ενδιαφέρον παρακολούθησα την επικαιρότητα, δεν κατάφερα να αποφύγω συγκρίσεις με το μοντέλο μιας άλλης βασιλείας και ενός άλλου βασιλιά, όχι από τα βασίλεια αυτού του κόσμου, αλλά από το ουράνιο βασίλειο. Ο Ιησούς Χριστός ήταν και θα είναι σημείο τομής στην ανθρώπινη ιστορία, για πολλούς ένας λίθος προσκόμματος και μια πέτρα σκανδάλου (Ρωμαίους 9:33). Ένας κυρίαρχος βασιλιάς, με απόλυτη εξουσία χωρίς αρχή και τέλος σε ουρανό και γη, παίρνει δούλου μορφή για να υπηρετήσει τον άνθρωπο και να δώσει τη ζωή Του λύτρο για τις αμαρτίες όλων μας. Υπηρέτησε το θέλημα του Θεού με απόλυτη αυταπάρνηση, αγάπησε τον άνθρωπο μέχρι θανάτου σταυρικού.

Φτωχός: τόσο στη ζωή Του όσο και στο θάνατό Του υπήρξε εξαρτημένος από την καλή πρόθεση και τη γενναιοδωρία άλλων που επωμίστηκαν την υπηρεσία Του. Μόνος: στην πορεία Του προς τον θάνατό, βρέθηκε να αγωνίζεται μόνος Του. Κανένα στοργικό ανθρώπινο χέρι δεν Τον στήριξε. Στον ενταφιασμό Του δεν υπήρχε καμιά τελετή, έστω και απλή, όπως θα άρμοζε σε κάθε ευυπόληπτο πολίτη, ακόμη και φτωχό, διότι «ο τάφος του διορίστηκε μαζί με τους κακούργους» (Ησαΐας 53:9). Ευτυχώς που τελευταία στιγμή κάποιοι πλούσιοι κρυφοί φίλοι και μαθητές φρόντισαν τα της τελετής και ο Χριστός  θάφτηκε σε δανεικό μνήμα.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει: « […] τη γενιά του, ποιος θα τη διηγηθεί;» (Ησαΐας 53:8). Γι’ αυτό η ζωή και το παράδειγμα του Σωτήρα Ιησού Χριστού συνεπαίρνει τόσες χιλιάδες χρόνια μετά τους ανθρώπους και γι’ αυτό η μοναδική θυσία Του έχει τέτοια ανταπόκριση ευχαριστίας και αγάπης στις καρδιές.