Αδύνατον να μη μας περάσει από το κόσκινο της ταπείνωσης ο Θεός

 

Μου αρέσει, όπως και σε όλους σας άλλωστε, να είμαι από τους πρώτους, να μην κάνω σοβαρά λάθη, να μην έχουν πολλά να μου προσάψουν, να επαινούν τις επιλογές και τις γνώμες μου. Ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον της εκκλησίας, που το πνευματικό επίπεδο κριτικής ανεβαίνει, ως χριστιανοί άνθρωποι τείνουμε να ανταγωνιζόμαστε για το πνευματικό μας βάθος και την πορεία μας. Όπως συχνά ανταγωνίζονται οι μαθητές μιας τάξης για τους καλύτερους βαθμούς, τις σπουδαιότερες αναθέσεις και τη δημοφιλία, έτσι κάνουμε κι εμείς χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε μέσα στους χριστιανικούς κύκλους. Ποιος θα ήθελε να αισθάνεται σαν ναυαγισμένο πλοίο μέσα στους κόλπους της αδελφότητας;

Ο άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό ον, φτιαγμένο από τον Θεό να αγαπά τη δόξα, την τιμή, την επιβράβευση. Ο άνθρωπος είναι επίσης ένα περήφανο και ξεπεσμένο ον που ο εγωισμός του τον τυφλώνει κάποτε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ του πριν και του μετά… Χριστόν.

Πριν δώσει την καρδιά του στον Θεό ο εγωισμός του τον σπρώχνει σε ένα σωρό εγωιστές πράξεις με σκοπό να νιώθει δυνατός, ξεχωριστός και σπουδαίος. Αφού συντριφτεί και καταλάβει την αμαρτία του μεταφυτεύεται σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, αγαθό και αγιασμένο από τη χάρη του Θεού, το οποίο όμως τείνει να μολύνει. Γιατί;  Επειδή συχνά ο αρχικά συντριμμένος αμαρτωλός γίνεται με τα χρόνια ένας «πνευματικός» χριστιανός που, κυρίως το κεφάλι του και λιγότερο η καρδιά του, έχει γεμίσει από κηρύγματα και πνευματικές ενέργειες μέσα σε ένα περιβάλλον ευγενούς χριστιανικής άμιλλας. Συνεπώς, αντί να βλέπει τις αδυναμίες του και τις ελλείψεις του, αντί να νιώθει ταπεινός ή ελάχιστος, αρχίζει να νιώθει «ταπεινός δούλος» …. στην επιτυχημένη υπηρεσία του Κυρίου του. Βέβαια με τις θλίψεις και την παιδεία που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του, αλλά ποτέ ίσως δεν νιώθει ένας ναυαγός που χρειάζεται συνέχεια να πιάνεται από τον Σωτήρα του για να μην πνιγεί.   

Είναι συχνά τότε που ο Θεός μάς περνά από το κόσκινο της ταπείνωσης, ώστε να καθαριστεί τόσο καλά η φύρα από το στάρι μέσα στην καρδιά μας και να μη μείνουν κόκκοι υπερηφάνειας και ικανοποίησης από την «επιτυχημένη» πορείας μας και την «επιτυχημένη» διακονία μας στην υπηρεσία ενός «επιτυχημένου» ευαγγελίου.

 «Ο Κύριος είναι κοντά σ' εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα». Ψαλμός 34:18.