Απαραίτητη ησυχία

"Ησυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι ο Θεός· θα υψωθώ ανάμεσα στα έθνη· θα υψωθώ στη γη". Ψαλμός 46:10.

Είναι αλήθεια ότι για να εκτελέσει κανείς το θέλημα του Θεού χρειάζονται δυνάμεις και θάρρος. Όμως, τι γίνεται από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι έχει εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις; Μήπως πρέπει να καθίσει ήσυχα και να αναπαυτεί μέσα στην αγάπη Του; Μήπως να αφεθεί με εμπιστοσύνη στα δυνατά Του χέρια;

Σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Έχουμε μάθει ανεπαίσθητα πάντα κάτι να κάνουμε για να λύνουμε τα ζητήματά μας, είτε χρησιμοποιώντας ανθρώπινους τρόπους είτε χρησιμοποιώντας "πνευματικούς τρόπους". Αρκεί να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα: τη λύση του προβλήματος. Συχνά, η προσευχή, η νηστεία, η μελέτη της Βίβλου δεν είναι παρά "δρόμοι" για να βγούμε από το αδιέξοδό μας. Δεν είναι κακό αυτό. Λάθος είναι να μην καταφέρνουμε να αναπαυτούμε όταν, παρά τις αγαθές προσπάθειές μας, ο Κύριος δεν επεμβαίνει και σιωπά.

Στο παρελθόν, συνειδητοποίησα ότι όταν είχα κάνει το μέρος μου και δεν είχε μείνει τίποτα άλλο να κάνω, εξακολουθούσα να έχω αγωνία. Μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν είχε κανένα νόημα η όποια προσπάθεια. Ο Θεός δεν μου ζητούσε τίποτα να κάνω, αλλά να αφεθώ και να ησυχάσω. Κυρίως να σιωπήσω! "Αλλά, εσύ, ω ψυχή μου, στον Θεό αναπαύου, επειδή απ' αυτόν κρέμεται η ελπίδα μου" (Ψαλμός 62:5). Αναπαύομαι δεν σημαίνει μόνο ξεκουράζομαι και ηρεμώ. Αναπαύομαι σημαίνει επίσης σιωπώ.

Να σιωπάς. Πόσο δύσκολο είναι να βρεθείς στην παρουσία του Θεού και να μη μιλάς. Να μη ρωτάς πώς και γιατί, να μην παραπονιέσαι, να μη ζητάς. Απλά να ησυχάζεις. Κι αν περνούν από το μυαλό σου σκέψεις και ενδεχόμενα, προβλήματα και φόβοι, εσύ να παραμένεις ήσυχος. Εφόσον έχεις φέρει όλα σου τα ζητήματα στον Θεό, εφόσον έκανες ό,τι έπρεπε να κάνεις  ενώπιον Του, μπορείς τώρα να ησυχάσεις. "Αναπαύου στον Κύριο, και πρόσμενέ τον" (Ψαλμός 37:7). Μην εξαντλείς τις δυνάμεις σου. Ησύχασε, σιώπησε και εμπιστεύσου Τον. Όταν πρέπει, Αυτός θα ενεργήσει.

Εσύ θριαμβεύεις!

"Από τούτο γνωρίζω ότι εσύ δείχνεις εύνοια επάνω μου, επειδή ο εχθρός δεν θριαμβεύει εναντίον μου". Ψαλμός41:11.

Κι εγώ που νόμιζα ότι όταν ο Θεός θέλει να δείξει την αγάπη και την εύνοια Του επάνω μας θα είναι όλα ρόδινα και απλά! Και φυσικά είναι αλήθεια αυτό, γιατί ο Κύριος δεν μας αφήνει συνεχώς μέσα σε μάχες και αγωνίες, αλλά μας οδηγεί κάποια στιγμή σε ευρυχωρία. 

Εντούτοις, υπάρχουν πολλές φάσεις της ζωής μας όπου καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πόλεμο. Μια αμαρτία που μας ταλαιπωρεί και αγωνιζόμαστε να τη νικήσουμε. Ένας πειρασμός που μας καλεί να ξεχάσουμε τις αρχές του Θεού και να "χειριστούμε" τα πράγματα με πιο εύκολο και "ανέξοδο" τρόπο. Εν ολίγοις, με έναν ανθρώπινο τρόπο. Συνθήκες φτώχειας που μας αναγκάζουν να γογγύζουμε στον Θεό. Η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου, κατάφωρη αδικία, δραματικές συγκρούσεις μέσα στο σπίτι μας... Υπάρχουν τόσα μέτωπα για να συγκρουστεί κανείς με τον εαυτό του, τον κόσμο, τον διάβολο.

Το θαυμαστό δεν είναι ότι υπάρχει πόλεμος. Αυτόν σαν χριστιανοί θα πρέπει να τον περιμένουμε στη ζωή μας. Το θαυμαστό είναι ότι μέσα σ' αυτόν τον πόλεμο καλούμαστε να συμμετάσχουμε ως νικητές και όχι σαν δειλοί στρατιώτες, που είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν και να παραδώσουν τα όπλα. "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;" (Ρωμαίους 8:31).

Δίνεις κάποια μάχη στη ζωή σου; Να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Αν τη δίνεις με τη δύναμη του Θεού, αν τη δίνεις για τη δόξα του Θεού, αν τη δίνεις με τον τρόπο του Θεού, όχι δεν είσαι σε καμιά περίπτωση μόνος σου. Μπορεί να φαίνεται ότι ο Θεός σε έχει αφήσει να παλεύεις και έχει αποτραβηχτεί στο παρασκήνιο. Αλλά δεν είναι έτσι. Είσαι ακόμη μέσα στη μάχη και πολεμάς, γιατί Αυτός σε ενισχύει. Και αν ο εχθρός δεν σε έχει αιχμαλωτίσει και δεν σε έχει νικήσει εντελώς, είναι γιατί ο Θεός ευνοεί επάνω σου. Με τις δυνάμεις που σου δίνει σε κάνει ικανό να σταθείς μέσα σε αντίξοες συνθήκες, να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις και να νικήσεις. Σε χρησιμοποιεί για να φανερώνεις τη δύναμη και τη δόξα Του.

Η Βίβλος, τι λέει;

"Επειδή, «κάθε σάρκα είναι σαν χορτάρι και κάθε δόξα ανθρώπου σαν άνθος τού χορταριού· ξεράθηκε το χορτάρι, και το άνθος του ξέπεσε· ο λόγος, όμως, του Κυρίου μένει στον αιώνα». Κι αυτός είναι ο λόγος, που ευαγγελίστηκε σε σας". Α' Πέτρου 1:24

Υπάρχει και το αντίστροφο παιχνίδι απ' αυτό που αναφέραμε χθες. Αντί να κάνει κάποιος χωρίς διάκριση ό,τι ο κόσμος προστάζει και να αντιγράφει συμπεριφορές που τον καταβαραθρώνουν και τον ζεύουν σε έναν ανούσιο αγώνα, θα ήταν καλύτερο να σκεφτεί: "Η Βίβλος, τι λέει;"

Εδώ δεν πρόκειται για χειραγώγηση και εκμετάλλευση. Δεν πρόκειται για μια υπακοή που στόχο έχει να ρημάξει τον άνθρωπο ή να τον κάνει δυστυχισμένο, αν και πολλοί έτσι θέλουν να πιστεύουν. Η Βίβλος λέει πάντα την αλήθεια. Οι αρχές και οι νόμοι του Θεού είναι διαχρονικοί, γιατί βγαίνουν από το στόμα του αιώνιου και ανάλλαχτου Θεού. Και αυτός ο Κύριος θέλει μόνο την ανάπαυση και την ευτυχία του ανθρώπου. 

Έχετε αναλογιστεί τι αναζητούν τα διάσημα πρότυπα και όλοι αυτοί που με τα λόγια και τις ενέργειές τους καθορίζουν τις μοντέρνες αρχές που διέπουν την εποχή μας; Αναζητούν τη δόξα τους. Αναζητούν τη διασημότητα, τον πλούτο και το κέρδος. Την ατομική προβολή και ευχαρίστησή τους.

Έχετε σκεφθεί τι ζητάει ο Θεός θέτοντας τις δικές Του αρχές; Το συμφέρον σας. Την ευτυχία σας. Την ασφάλειά σας. Ο Χριστός απογυμνώθηκε από κάθε δόξα, από κάθε τιμή και λατρεία που είχε στον ουρανό για να έρθει να προσφέρει σε εσάς σωτηρία. Ο αιώνιος πλούτος και η εξουσία Του ανταλλάχθηκαν με έναν ταπεινωτικό σταυρό. Τελικά, τι έχει αξία; "Ο κόσμος λέει" ή " "Ο Λόγος του Θεού λέει;"

Ποιος το λέει;

"Μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου τής ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο". Ρωμαίους 12:2

Σε κάποιο ταξίδι μας τα παιδιά που βρίσκονταν στο αυτοκίνητο θέλησαν να παίξουμε στα αγγλικά ένα παιχνίδι για να περάσουν την ώρα τους. Το παιχνίδι ήταν: "Ο Σάιμον λέει!". Πώς παίζεται; Ξεκινάς πάντα με την πρόταση: "Ο Σάιμον λέει..." και μετά προσθέτεις ό,τι σου αρέσει ταιριάζοντας τη φράση με την αντίστοιχη κίνηση. "Ο Σάιμον λέει να πιάσεις το γόνατό σου. Ο Σάιμον λέει να βάλεις το χέρι σου στο αυτί σου". Πρέπει να κάνεις ό,τι λέει αυτός που δίνει τα παραγγέλματα. Χάνεις αν δεν κάνεις αυτό που λέει "ο Σάιμον". Εγώ έχανα γιατί έκανα μεν το παράγγελμα αλλά η πρόταση δεν ξεκινούσε με το: "Ο Σάιμον λέει..."

Αυτό το παιχνίδι το παίζουν σχεδόν καθημερινά μεγάλοι και μικρότεροι. Πώς λέγεται; "Ο κόσμος λέει..." Αυτός που δίνει τα παραγγέλματα είναι ο κόσμος που μέσω των έντυπων, ηλεκτρονικών και οπτικοακουστικών μέσων, των διαφημίσεων και των διάφορων προτύπων κατακλύζουν τη σκέψη μας ώστε να κάνουμε μηχανικά, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε, ό,τι μας λένε. 

Ο κόσμος λέει: "Κοίταξε να είσαι εσύ ευτυχισμένος και παράτα τους άλλους". Και οι άνθρωποι το κάνουν αδιαφορώντας για τους γύρω τους. Ο κόσμος λέει: "Οι γυναίκες πρέπει να είναι ωραίες, καλλίγραμμες και φυσικά σέξι". Και οι γυναίκες τρέχουν για να παίξουν αυτό το παιχνίδι.Ο κόσμος λέει: "Κρύβει ανδρισμό και γόητρο το να μην είσαι πιστός σε μια γυναίκα", και οι άντρες παινεύονται για τις κατακτήσεις τους. Ο κόσμος λέει: "Δεν υπάρχουν συνέπειες για την αμαρτία, απόλαυσε τη ζωή σου", και οι άνθρωποι κοιτούν πώς θα απολαύσουν τη ζωή χωρίς φραγμούς και όρια.

Το παιχνίδι αυτό δεν σταματάει πουθενά, γιατί ο κόσμος αλλάζει συνεχώς αναζητώντας  αποκλειστικά τη δική του ευχαρίστηση χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οδηγείται κάθε μέρα στον θάνατο. Γιατί αυτή η ευχαρίστηση είναι πρόσκαιρη, ανούσια, συχνά δαιμονική. Είναι παγίδα που απλώνεται για να κλείσει μέσα τις ανθρώπινες ψυχές και να τις οδηγήσει στην απώλεια. 

Μην παίζεις ανέμελα το παιχνίδι: "Ο κόσμος λέει", γιατί έχει σκοτώσει πολλούς.

Υπάκουσε στο κάλεσμα

" [...] την ίδια εκείνη ημέρα, καθώς του είπε ο Θεός". Γένεση 17:23.

Μπορεί να μην σας είναι άγνωστη η εμπειρία να προσεύχεστε για κάποια ζητήματά σας, να προσεύχεστε χρόνια και με ζήλο, αλλά να μην παίρνετε απάντηση. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε γιατί ο Θεός δεν ακούει. Γιατί, ενώ τα αιτήματά μας είναι σύμφωνα με το θέλημά Του και γίνονται με καρδιά που "δεν μας κατακρίνει" (Α' Ιωάννου 3:1), ο Θεός δεν δίνει καμιά έκβαση. Απλώς σιωπά.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους οι προσευχές μας μπορεί να παραμένουν αναπάντητες για χρόνια. Θα  αναφέρω έναν που τελευταία με απασχολεί: είναι η έλλειψη άμεσης υπακοής που σχετίζεται με την ταπείνωση. Αυτό σημαίνει ότι ενώ προσεύχομαι για κάτι και ζητάω από τον Θεό οδηγία, ή ζητάω από Εκείνον να μου δείξει τι πρέπει να κάνω, όταν έρθει η ώρα να το κάνω δεν το κάνω! Δειλιάζω, δεν θέλω να εκτεθώ, να συγκρουστώ, να ξεβολευτώ ίσως... 

Θυμάμαι πολύ καλά ότι για συγκεκριμένα πράγματα που ζητούσα λύσεις και σοφία, ο Θεός μού μίλησε ξεκάθαρα και με παρακίνησε να κάνω ενέργειες με το Άγιο Πνεύμα Του. Μπορεί να μην ήταν φοβερά σημαντικές για την έκβαση των υποθέσεών μου, μπορεί και να ήταν. Κάποιες φορές είπα ναι και δεν έκανα τίποτα στην πορεία, ενώ για άλλες είπα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Και μετά συνέχισα να προσεύχομαι περιμένοντας λύσεις!

Αυτό σήμερα το κατανοώ ως έλλειψη υπακοής και ταπείνωσης μπροστά στον Κύριο και στους άλλους. Ασήμαντο ίσως να σκεφτεί κανείς και να το δικαιολογήσει με το ότι ο Θεός μάς απαντά παρά τις ελλείψεις και τα λάθη μας. Ναι, αλλά ο Θεός μας μαθαίνει μέσα από αυτά. Συχνά ζητάμε με απαίτηση ο Κύριος να ενεργήσει και αδημονούμε όταν καθυστερεί, αλλά πόσες φορές εμείς δεν καθυστερούμε και αμελούμε στο να εκπληρώσουμε άμεσα το θέλημα Του; 

Θέλουμε απαντήσεις στις προσευχές μας. Θέλουμε τις άμεσες επεμβάσεις του Κυρίου. Πόσο άμεση είναι η υπακοή μας σ' Αυτόν; Μήπως περιμένουμε να κάνει Αυτός αυτά που δεν θέλουμε να κάνουμε εμείς;

Δύο ευρώ!

 "Ποιος μου έδωσε πρωτύτερα, και να του ανταποδώσω; Όσα είναι από κάτω από τον ουρανό είναι δικά μου". Ιώβ 41:11.

Πριν λίγο καιρό, ο μικρός μου ανιψιός ήρθε με τους γονείς του στο σπίτι μας για μας επισκεφθούν. Δεν είχα πολύ χρόνο να παίξω μαζί του, γιατί είχα κάποιες εξετάσεις και έπρεπε να διαβάσω. Εντούτοις, ο μικρός ήθελε όλο μου τον χρόνο και η εξήγησή μου δεν του αρκούσε. Κάθε τόσο ερχόταν να μου προτείνει "μια νέα ιδέα" για παιχνίδι, θεωρώντας ότι μάλλον αυτό έφταιγε που δεν έπαιζα μαζί του όσο ήθελε.

Κάποιο πρωί με πλησίασε και κάτι κρατούσε στην παλάμη του. "Θεία, θα σου δώσω δύο ευρώ αν παίξεις μαζί μου", μου είπε σοβαρά. Σχεδόν με εκλιπαρούσε με το βλέμμα του και πίστευε ότι η "προσφορά" του ήταν σπουδαία ώστε να μεταπειστώ. Του είπα ότι δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή και ότι δεν ήταν θέμα χρημάτων.

Και τότε σκέφτηκα πόσες φορές δεν πλησιάζουμε τον Κύριο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κάτι ζητάμε, κάτι θέλουμε απ' Αυτόν και νομίζουμε ότι η θυσία μας, η υπακοή μας, η πειθάρχησή μας στα λόγια Του, θα Τον μεταπείσει. Ο Κύριος θα συγκινηθεί από την προσφορά μας και θα ασχοληθεί μαζί μας. Ο Κύριος όμως δεν έχει ανάγκη "τα δύο ευρώ μας",  τόση μικρή αξία έχει κάθε τι που κάνουμε γι' Αυτόν. Ο Κύριος είναι Αυτός που πάντα δίνει πρώτος υλικές και πνευματικές ευλογίες.

Ο Κύριος σε αγάπησε πρώτος, γι' αυτό πρόσφερε σε σένα πρώτος. Ο Κύριος έδωσε τη ζωή Του για σένα. Σου έδωσε τα πάντα. Ό,τι αξίζει και μένει αιώνια. Αν Του δώσεις κάτι πίσω, δώσε Του το γιατί το αξίζει. Δώσε Του χωρίς να λυπάσαι για την απώλεια. Δώσε Του με όλη σου την καρδιά και μην το κάνεις περιμένοντας να πάρεις κάτι ως αντάλλαγμα για τη θυσία και την υπακοή σου. Ο Κύριος σίγουρα ασχολείται μαζί σου με αγάπη. Ξέρει το καλύτερο για σένα και θα στο χαρίσει. Χάρισέ Του και εσύ απλόχερα την καρδιά σου χωρίς αντάλλαγμα.

Οι χαρές και η Χαρά

"Εσύ είσαι η ελπίδα μου, Κύριε Θεέ· το θάρρος μου από τη νιότη μου". Ψαλμός 71:5.

Δεν ήμουν πολύ καλά όταν τον συνάντησα. Ήταν ένας αγαπητός ηλικιωμένος αδελφός, γεμάτος ειρήνη και δύναμη. Πλησίασα να τον χαιρετίσω και δεν γνώριζα τι είχε συμβεί στην οικογένειά του. Φαινόταν όπως πάντα, γεμάτος ζωντάνια και πίστη. Εντούτοις, η απώλεια ενός οικείου προσώπου είχε χτυπήσει την πόρτα του και έμεινα να τον ακούω με θλίψη. Όταν τελείωσε, του είπα: "Εύχομαι ο Θεός να σας παρηγορήσει και να σας δώσει χαρές.

- Ο Κύριος είναι η χαρά", μου απάντησε με βεβαιότητα και  ανάπαυση.

Η αλήθεια είναι ότι είχα ανάγκη από χαρά εκείνη τη στιγμή και το μήνυμά του με διαπέρασε. Με διαπέρασε ελευθερώνοντάς με από τη δική μου θλίψη και δίνοντάς μου τη δύναμη να  πάρω τα μάτια μου από τις χαρές και να τα στρέψω στη Χαρά, τον Ιησού Χριστό. 

Ναι, είναι αλήθεια. Ο Κύριος είναι η χαρά. Συχνά ζητάμε χαρές από τον Θεό. Λύσεις στις ανάγκες μας και αναψυχή στα αδιέξοδα και τα προβλήματά μας. Φάρμακο στη μοναξιά μας. Δεν είναι κακό καθώς ο Κύριος ο ίδιος μας δίνει τέτοια δώρα στη ζωή μας. Αλλά είναι ελευθερία να μπορούμε να βλέπουμε τη ζωή και να λέμε: "Ο Κύριος είναι η χαρά".  Ο Κύριος, όχι τα δώρα Του. Θυμήθηκα τον εαυτό μου πόσες φορές είχα πει στο παρελθόν στον Θεό: "Κύριε, δώσε μου νέες χαρές", γιατί μετρούσα απώλειες και ταλαιπωρίες. Τώρα καταλαβαίνω, γιατί κάποιος με τη στάση του μου το έδειξε, ότι ο Κύριος είναι η χαρά. Μια χαρά που κανείς δεν στην αφαιρεί ποτέ, ό,τι και αν συμβεί στη ζωή.

Από άγνοια... ή βολεύει

"Ο Κύριος εξετάζει όλες τις καρδιές, και ξέρει όλους τους λογισμούς των διανοιών· αν τον εκζητάς, θα βρίσκεται από σένα· ..." Α' Χρονικών 28:9.

Και όμως είναι αλήθεια! Μπορείς να γνωρίσεις τον Θεό στη ζωή σου. Εκείνος που κατοικεί στους ουρανούς, " που κατοικεί σε απρόσιτο φως, τον οποίο κανένας από τους ανθρώπους δεν είδε ούτε μπορεί να δει" (Α' Τιμόθεον 6:16) αποκαλύπτεται. Γίνεται γνωστός και κατανοητός. 

Αυτός ο Θεός για τον οποίο οι άνθρωποι λένε: "Ποιος τα είδε αυτά, ποιος τα ξέρει;" μπορεί να βρεθεί από τον άνθρωπο. Να κατέβει σε ένα τέτοιο επίπεδο ώστε εσύ και εγώ να Τον γνωρίσουμε. Και όχι μόνο, αλλά να φτάσει ο Θεός να γίνει φίλος μας. 

Ξέρουμε ότι οι φίλοι μας είναι αυτοί στους οποίους μιλάμε και ανοίγουμε την καρδιά μας. Ταυτόχρονα και αυτοί ανοίγουν την καρδιά τους σε μας για να μοιραστούν μαζί μας χαρές και λύπες. Τους φίλους μας τους ψάχνουμε. Τους αναζητάμε. Μας λείπουν. Περνάμε ώρα στη συντροφιά τους και κάνουμε πράγματα μαζί. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω μας που μας είναι αδιάφοροι, γιατί φίλοι μας δεν είναι...

Αν ο Θεός δεν σου έχει φανερωθεί, δεν είναι γιατί δεν υπάρχει. Κι αν λες: "Δεν ξέρω τι υπάρχει στο επέκεινα και ούτε μπορώ θα μάθω", σκέψου πόσο χρόνο αφιέρωσες για να μάθεις κάτι γι' αυτόν τον "Άγνωστο" Θεό. Μήπως οι ώρες και οι μέρες που Εκείνος απλόχερα σου χαρίζει πάνω στη γη πάνε σπαταλημένες σε δευτερεύοντα πράγματα, συχνά ανούσια και ανώφελα, ενώ θα μπορούσες να Τον γνωρίσεις;

Δεν είναι ότι ο  Θεός δεν υπάρχει ή είναι απρόσιτος. Είναι ότι είτε μας βόλεψε να πούμε ότι δεν υπάρχει, ώστε έτσι "ελεύθεροι" να ζήσουμε όπως μας αρέσει, είτε από άγνοια ή αμέλεια δεν ψάχνουμε να Τον γνωρίσουμε.

Η προετοιμασία

"Ο Τοφέθ είναι παρασκευασμένος προ καιρού· ναι, ετοιμασμένος για τον βασιλιά· αυτός τον έκανε βαθύ και πλατύ..." Ησαΐας 30:33.

Η σύγκριση ανθρώπων και ζωών δεν είναι πάντα σωστή στάση. Εκτός από εκείνη που σκοπό έχει να αντλήσει παραδείγματα από τους άλλους, τις περισσότερες φορές είναι πηγή ζήλιας και πόνου. Γιατί αυτός πέρασε στη σχολή που ήθελε και εγώ όχι, ενώ είχα διαβάσει και κουραστεί; Γιατί αυτή είναι ωραία και από ευκατάστατη οικογένεια, ενώ εγώ δεν έχω τίποτα από τα παραπάνω και πρέπει να παλεύω για να αποκτήσω και τα πιο ελάχιστα πράγματα; Γιατί αυτός βρήκε αμέσως δουλειά; Και αυτή, πώς βρήκε τον άντρα των ονείρων της ενώ είναι τόσο ανώριμη για να κάνει οικογένεια;

Αν πέσουμε σε τέτοια παγίδα -και πόσοι δεν έχουμε πέσει;- τότε πίκρα, συναισθήματα κατωτερότητας, μα κυρίως μια στάση αντίδρασης απέναντι στον Θεό, γεμίζει την καρδιά μας. "Είναι άδικο αυτό", λέμε. Και εννοούμε: "Είσαι άδικος, Θεέ". Ή λέμε: "Δεν αξίζω όπως οι άλλοι, δεν αξίζω τίποτα!"Αν είσαι άνθρωπος που αγαπάει τον Θεό, βάλε τα όλα αυτά στην άκρη. Ο Θεός σε αγιάζει μέσα απ' αυτά, σε μαθαίνει να είσαι υπομονετικός και ταπεινός. Παράλληλα, σε φτιάχνει ώστε να Του είσαι πραγματικά χρήσιμος.

Ίσως δεν καταλαβαίνεις γιατί η ζωή σου πήρε αυτήν την τροπή και όχι μια άλλη. Γιατί εσύ χρειάστηκε να περάσεις από την απόρριψη, τη φτώχεια, το διαζύγιο των γονιών σου, τον διωγμό, την ταλαιπωρία, την αρρώστια. Σίγουρα δεν καταλαβαίνεις γιατί έτσι εσύ, γιατί τόσο πολύ εσύ... Μπορείς, όμως, να Τον εμπιστευτείς και να αφεθείς στη σοφία και την αγάπη Του;

Αν αγαπάς τον Θεό και είναι για σένα ο πρώτος στη ζωή σου, είναι δυνατόν να σε αδικήσει; Να σε προδώσει ώστε να ντροπιαστείς; "Εγώ, εκείνους που με αγαπούν, τους αγαπώ" (Παροιμίες 8:17). Ο Θεός θέλει να σε χρησιμοποιήσει για την εξάπλωση της βασιλείας Του και σε φτιάχνει. Κάποιος είχε πει: "Ενώ εμείς ψάχνουμε για καλύτερες μεθόδους, Εκείνος ψάχνει για καλύτερους ανθρώπους".

Άδεια δίχτυα;

 "Ο Κύριος είναι". Ιωάννης 21:7.

Ο Κύριος, μετά την Ανάστασή Του, φανερώθηκε αρκετές φορές στους μαθητές Του με σκοπό να τους επιβεβαιώσει την ένδοξη θεότητά Του, να τους υπενθυμίσει πράγματα και να τους ενθαρρύνει. Η συνάντηση του Χριστού με τους μαθητές Του στη θάλασσα της Τιβεριάδας είναι γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα.

Οι μαθητές επιστρέφουν από μια βραδιά άκαρπης ψαριάς. Το πρωί, βγαίνοντας στο γιαλό τούς συναντά ένας άγνωστος. Αν μπορούσαμε να δούμε τα πρόσωπά τους, θα διαβάζαμε τη σύγχυσή τους. Την κούραση και την απογοήτευσή τους από κάθε πλευρά. Ο Κύριος δεν είναι πια μαζί τους. Η ζωή τους έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα και έχει ανατραπεί. Τα δίχτυα τους είναι άδεια από όλες τις πλευρές... Ποιος θα τους σηκώσει; Ποιος θα τους δώσει τη δύναμη και την ελπίδα που έχουν χάσει;

Ο άγνωστος που στέκει στην όχθη τα ξέρει όλα αυτά. Και είναι εκεί για έναν μόνο λόγο: για να τους δώσει θάρρος. Για να τους βεβαιώσει για την εξουσία Του, τη δύναμή Του και την τρυφερή αγάπη Του. Αυτός που τους στέλνει πίσω στη θάλασσα να ρίξουν ξανά τα δίχτυα "στα δεξιά μέρη τού πλοίου" (Ιωάννης 21:6) έχει ήδη μεγάλα σχέδια γι' αυτούς. Κρατάει με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή τους στα χέρια Του. Το ό,τι τους περιμένει ήδη στην όχθη φωτιά αναμμένη, γεύμα με ψάρι και ψωμί, και το ότι αυτή τη φορά τα δίχτυα τους είναι απρόσμενα γεμάτα, δεν είναι παρά μια ακόμη απόδειξη ότι Αυτός ο "Άγνωστος" είναι ο τόσο γνωστός Κύριός Τους. Ο γεμάτος τρυφερότητα Κύριος τους που δεν τους είχε χάσει από τα μάτια Του ούτε λεπτό.

Ίσως να είναι καιρός που αισθάνεσαι ότι τα δίχτυα σου είναι άδεια από όλες τις πλευρές. Μπορεί και να αγνοείς τη συνέχεια της πορείας σου... Ποιος θα σε σηκώσει και θα σου δώσει ελπίδα; Αυτός ο "Άγνωστος" που στέκει στη δική σου ακτή, αυτός που πιθανόν να μην αναγνώρισες μέχρι τώρα, του οποίου τους δρόμους δεν κατάλαβες, είναι ο Κύριος σου! Ποτέ δεν σε έχασε από τα μάτια Του. Ποτέ! Πάντα έρχεται στην κατάλληλη ώρα, τη σωστή ώρα, για να δώσει ζωή και ελπίδα σ' αυτούς που κουράστηκαν και αφέθηκαν χωρίς όρους στην αγάπη Του. 

Μην ντρέπεσαι

 "Μη ντραπείς, λοιπόν, για τη μαρτυρία τού Κυρίου μας [...] αλλά, συγκακοπάθησε μαζί με το ευαγγέλιο, με τη δύναμη του Θεού". Β' Τιμόθεον 1:8.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να κάνουν κάποιον να ντρέπεται. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι η γνώμη που οι γύρω μας έχουν σχηματίσει για εμάς και η οποία μας επηρεάζει  και μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα.

Είστε χριστιανός/ή και έχετε εμπιστευτεί τη ζωή σας στο Χριστό, εντούτοις εξακολουθείτε να υπολογίζετε τη γνώμη των άλλων. Θεωρείται ότι πρέπει να μιλάνε πάντα με καλά λόγια για εσάς και να μην βρίσκουν κάτι να σας "προσάψουν".  Γι' αυτό  κάνετε υποχωρήσεις και συμβιβάζεστε. Όμως το να μιλούν οι άλλοι  με καλά λόγια για εσάς μπορεί να σημαίνει κάποιες φορές να γίνεται άδικος, να μην  λέτε την αλήθεια, να κάνετε τα στραβά μάτια στο κακό, να σιωπάτε, γιατί αυτά τα οποία λέτε ίσως να ενοχλούν.

Ο Χριστός, προκειμένου να μας λυτρώσει από την αμαρτία, έγινε πολλές φορές αντικείμενο χλευασμού και υπέστη ντροπή. Δεν ήταν μόνο ο ατιμωτικός σταυρός. Κάποιοι Τον θεώρησαν δαιμονισμένο. Άλλοι Τον θεώρησαν πλάνο και Τον είπαν φαγά και πότη επειδή έτρωγε μαζί με τους αμαρτωλούς. Ο Χριστός, όμως, αυτού του είδους τη "ντροπή" δεν την υπολόγισε. Ούτε πήρε στα σοβαρά λόγια που λέγονταν γι' Αυτόν και τα οποία έβγαιναν από στόματα ανθρώπων τους οποίους "ξεβόλεβε" ή ανέτρεπε τον τρόπο σκέψης και ζωής. Ο Χριστός δρούσε ανεξάρτητα από τη γνώμη των άλλων.

Αν βλέπετε ότι δεν μπορείτε εύκολα να "κακοκαρδίσετε" κάποιους και δεν έχετε τη δύναμη να πείτε όχι γιατί θα σχηματίσουν κάποια "αρνητική" εντύπωση για εσάς, σκεφτείτε μήπως ευχαριστώντας τους γύρω σας, λυπείτε τον Θεό. Δεν γίνεται να μην υπάρχει ντροπή και απόρριψη όταν κανείς παίρνει την απόφαση να ακολουθήσει τον Κύριο. Είναι και αυτό μια συμμετοχή στα παθήματα του Χριστού, στη θλίψη αλλά και στη βασιλεία Του. Σκεφτείτε, επίσης, αν αυτοί των οποίων μετράτε τη γνώμη θα υπολόγιζαν και τη δική σας με την ίδια λεπτότητα και ευγένεια. Πάρτε θάρρος από τον Κύριο και επικεντρωθείτε να αρέσετε μόνο σ' Αυτόν. Είναι ο μόνος του οποίου αξίζει να υπολογίζετε τη γνώμη.

Σκέψου τις συνέπειες

"Όταν αποσιώπησα, τα κόκαλά μου πάλιωσαν από τον ολολυγμό μου όλη την ημέρα". Ψαλμός 32:2.

Η ζωή προσφέρει πολλές επιλογές για τις οποίες οι άνθρωποι αγνοούν το μέγεθος των συνεπειών. Πολλά πράγματα γυαλίζουν και είναι ωραία, αλλά πίσω τους κρύβεται συχνά πόνος, ντροπή, αδιέξοδο. Κανείς δεν θα πρέπει να έχει αμφιβολία για το "ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει" (Γαλάτες 6:7). Γι' αυτό είναι σοφό να περπατά κανείς όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες ή τις επιλογές που ο κόσμος προσφέρει, αλλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Ο Δαβίβ ήταν ένας άνθρωπος σύμφωνα με την καρδιά του Θεού (Α' Σαμουήλ 13:14), Εντούτοις, υπέστη σκληρά τις πικρές συνέπειες της επιλογής του να διαπράξει μοιχεία με τη Βηθ-σαβεέ. Η πράξη του ταλαιπώρησε οικτρά τον ίδιο και διέλυσε το σπίτι της Βησ-σαβεέ και του Ουρία, του άντρα της. Στοίχισε, επίσης, τη ζωή σε δύο ανθρώπους: του Ουρία, ο οποίος σκοτώθηκε εξαιτίας της πλεκτάνης του Δαβίδ, και του Αβεσσαλώμ, του γιου του Δαβίδ.

Υπάρχουν συνέπειες που γεννά η αμαρτία οι οποίες δεν αναιρούνται, όσο κι αν μετανιώσουμε γι' αυτές. Μπορεί ο Θεός να μας συγχωρήσει αν Του το ζητήσουμε, αλλά δεν πρόκειται να μας απαλλάξει από το να θερίσουμε αυτά που σπείραμε. Ο Θεός ξέρει την κατάστασή μας σήμερα. Πού βρισκόμαστε; Τι δρόμους παίρνουμε;  Μας κινεί στις επιλογές μας η αγάπη του Θεού; Μήπως ρέπουμε σε επιθυμίες που οδηγούν σε δρόμους αμαρτίας; Μια μοιχεία, μια εκδίκηση, ζήλια, αδικία, ακόμη και ειρωνεία για τις αλήθειες του Θεού. Ας μην παίζουμε με αυτά, αλλά ας αντιδράσουμε λέγοντας όχι στο κακό.

"Ο φρόνιμος προβλέπει το κακό, και κρύβεται· οι άφρονες, όμως, εξακολουθούν τον δρόμο τους, και τιμωρούνται". (Παροιμίες 27:12). Πριν αποφασίσεις να ακολουθήσεις τον δρόμο των επιθυμιών σου, σκέψου τη ζημιά που θα προκαλέσεις στον εαυτό σου, στους άλλους, μα κυρίως στον Θεό.

Ταιριαστά και αταίριαστα ζευγάρια

"Εγώ είμαι του αγαπητού μου, και ο αγαπητός μου είναι δικός μου..." Άσμα 6:3.

Όταν θέλω να φέρω ένα εντελώς αταίριαστο ζευγάρι στο νου μου, τότε θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά μου. Και όταν θέλω να φέρω ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι στο νου μου, τότε πάλι θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά μου! 

Δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί ο ένας αγαπούσε τόσο πολύ τον άλλον μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Ως εγγόνια τούς πειράζαμε συνέχεια, γιατί το ζευγάρι μάς φαινόταν πράγματι αταίριαστο. Ο παππούς ήταν ψηλός και όμορφος, η γιαγιά κοντή και μέτρια. Ο παππούς ήταν ήρεμος και οι κινήσεις του ήταν αργές και μελετημένες, αν και συχνά γεμάτες από αφελέστατη καλοσύνη. Η γιαγιά ήταν πληθωρική, δυνατή προσωπικότητα και κανείς δεν μπορούσε εύκολα να την κοροϊδέψει. Δεν συνεχίζω στα ενδιαφέροντα, νομίζω ότι εκτός από την αγάπη για τις εκδρομές και την παρέα με φίλους, δεν πρέπει να είχαν και πολλά κοινά.

Ένα από τα πράγματα που κατάλαβα βλέποντάς τους είναι ότι μπορεί να αγαπάς πολύ κάποιον και να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια μαζί του χωρίς να μοιράζεσαι απόλυτα τα γούστα του. Μπορεί να μην μπορείς να καταλάβεις γιατί ο σύντροφός σου διαβάζει με τις ώρες ή γιατί παρακολουθεί με προσήλωση τους αγώνες στίβου ή ποδοσφαίρου. Μπορεί να μην μπορείς, επίσης, να καταλάβεις γιατί η σύζυγός σου ασχολείται με τη ζαχαροπλαστική ή πηγαίνει με τις φίλες της συχνά στα μαγαζιά. Μπορείς, όμως, να τα σεβαστείς  και κυρίως μπορείς να δώσεις στον άλλον τη χαρά να είναι ο εαυτός του. Μπορεί να του δώσεις την αυτονομία που χρειάζεται καθώς η γνήσια αγάπη σου δεν έχει σκοπό να τον καταπνίξει ή να τον κάνει υποχείριο των αναγκών σου, αλλά να τον κάνει ευτυχισμένο.

Όταν και οι δύο έχουν μια τέτοια στάση, που δεν ρέπει στα άκρα και στην κατάχρηση της καλοσύνης του άλλου, και κυρίως όταν ο στόχος τους βγαίνει από τον εαυτό τους και στρέφεται πρώτα στον Κύριο και ύστερα στην οικοδόμηση μιας όμορφης σχέσης με αγάπη και σεβασμό, τότε μάλλον και τα πιο αταίριαστα ζευγάρια γίνονται ταιριαστά.

Και στο γάλα

"[...] επιποθήστε, ως νεογέννητα βρέφη, το λογικό άδολο γάλα, για να αυξηθείτε διαμέσου αυτού". Α' Πέτρου 2:2.

Κάθε τόσο διαβάζουμε τι ορμόνες, τι διοξίνες, τι, τέλος πάντων, καρκινογόνες ουσίες περιέχονται στα φαγητά και τα ροφήματα. Και να φανταστεί κανείς ότι πολλά απ' αυτά είναι για βρέφη και μωρά! Αν ασχοληθείς σοβαρά, δεν πρέπει λογικά να τρως τίποτα. Από τα κρέατα των ζώων και των πουλερικών, που ταΐζονται με ορμόνες, μέχρι τα ψάρια του ιχθυοτροφείου, τα ραντισμένα φρούτα και λαχανικά, το γάλα...

Το συχνά αλλοιωμένο και με καρκινογόνες ουσίες γάλα δεν αφορά μόνο στη φυσική διατροφή. Μια άλλου είδους "αλλοίωση" πραγματοποιείται καθώς οι άνθρωποι προσθέτουν δικές τους διδασκαλίες στον Λόγο του Θεού, που είναι "το λογικό άδολο γάλα". Γιατί ο Λόγος του Θεού είναι πράγματι ανόθευτος, καθαρός, χωρίς προσμείξεις και "ύποπτες ουσίες" που δηλητηριάζουν τον οργανισμό.

Εντούτοις, ο κίνδυνος μόλυνσης υπάρχει. Καθώς η Βίβλος κηρύττεται και ερμηνεύεται  συχνά από ανθρώπους που πλάθουν τις δικές τους θεωρίες και δίνουν τις δικές τους απόψεις, άλλοτε με ελαφρότητα, άλλοτε με ασέβεια και άλλοτε με ανήκουστη σκληρότητα, πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός. 

Διάβασε μόνος σου την Αγία Γραφή και μελέτησέ την με ταπεινή και ανοιχτή καρδιά. Ζήτησε από τον Θεό να σου φανερώσει τον εαυτό Του όπως ακριβώς είναι. Καταρτίσου και εμβάθυνε στις αλήθειες του Θεού. Εξέταζε πάντοτε αυτά που ακούς. Συμφωνούν οι διδασκαλίες που δέχεσαι με τη Βίβλο;

Οι άνθρωποι που τις κηρύττουν, τις ζουν έτσι ακριβώς ή άλλα λένε και άλλα κάνουν; Ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πλανηθείς, αν αγαπάς την αλήθεια.

Σου είναι αρκετός;

"Ο Κύριος είναι η μερίδα τής κληρονομιάς μου και του ποτηριού μου· εσύ διατηρείς το κληρονομικό μου μερίδιο". Ψαλμός 16:4.

Υπάρχουν τόσες χαρές στη ζωή. Υπάρχουν τόσα όνειρα που περιμένουν να πραγματοποιηθούν ή που πραγματοποιούνται. Υπάρχουν δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας και μας οδηγούν σε ευτυχισμένα λιμάνια. Υπάρχουν λύσεις για τα προβλήματά μας, απαντήσεις στα ζητήματά μας... Υπάρχει και ο Κύριος!

Αυτός είναι η μεγαλύτερη χαρά μας, το πιο ανέλπιστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα στη ζωή μας. Ο Χριστός είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στο λιμάνι της αγάπης και τη χάρης Του. Ο Χριστός είναι η απάντηση για κάθε μας ζήτημα, για κάθε μας ανησυχία. Για κάθε μας αύριο μέχρι και την αιωνιότητα.

Όταν θέλω να θαυμάσω κάποιον ήρωα της πίστης, σκέφτομαι τον Αβραάμ. Εκείνον τον γέρο πατέρα που πρόσφερε τον Ισαάκ, διότι "[...] πρόσφερε τον μονογενή του, εκείνος που αποδέχθηκε τις υποσχέσεις" (Εβραίους 11:17). Ο Αβραάμ πρόσφερε ο ίδιος τον γιο του! Δεν του πήρε ο Θεός το παιδί με κάποιο θάνατο. Δεν τον έφερε προ τετελεσμένων γεγονότων ώστε ο Αβραάμ να αποδεχτεί το αμετάκλητο της μοίρας του. Ο Αβραάμ βρέθηκε μπροστά σε μια επιλογή και μάλιστα σε μια τραγικά δύσκολη επιλογή. Να υπακούσει στον Θεό θυσιάζοντας το παιδί του ή να κρατήσει το μονάκριβο γιο του, το παιδί των υποσχέσεων στο κάτω κάτω.

Ο Αβραάμ έβαλε πάνω από τις ευλογίες και τις υποσχέσεις του Θεού τον ίδιο τον Θεό. Ο Αβραάμ έκανε "μερίδα της κληρονομιάς του" μόνο ένα πρόσωπο: τον Κύριο. Αυτός άξιζε κάθε θυσία, κάθε προσφορά, κάθε πόνο. Αυτός άξιζε πιο πολύ απ' όλους και απ' όλα. Ο Αβραάμ κράτησε μόνο τον Κύριο και έδωσε όλα τα άλλα. Παίρνοντας μια τέτοια μεγάλη απόφαση, χωρίς να ξέρει το τέλος, κέρδισε τον Κύριο και μαζί μ' Αυτόν και όλα τα άλλα. 

Εσένα, ποιος είναι η μερίδα της κληρονομιάς σου; 

Φως μέσα από τις σκιές

"[...] Ο Θεός είναι φως και σ' αυτόν δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι". A' Ιωάννη 1:5.

Έχετε παρατηρήσει ότι όταν ζητάμε τον Κύριο όλο και περισσότερο, όσο επιθυμούμε να κάνουμε ακριβώς τις εντολές Του, τόσο ο δρόμος δυσκολεύει και το τοπίο θολώνει μπροστά μας; Πώς γίνεται κανείς να ζητά την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, το φως, την καθαρότητα και να βρίσκεται να παλεύει με σκιές και προβλήματα;

Φαίνεται ότι μια τέτοια συνέπεια είναι απόλυτα φυσιολογική στα πράγματα του Θεού. Από τη μια υπάρχει ο διάβολος, που δεν θέλει να μας αφήσει να πλησιάσουμε στο φως, να απορρίψουμε παλιές συνήθειες, να καταδικάσουμε πράγματα. Γιατί η αμαρτία της παλιάς μας φύσης να χάνει έδαφος στη ζωή μας και μαζί της και ο ίδιος;

Από την άλλη, το φως σχετίζεται άμεσα με το σκοτάδι. Για παράδειγμα, αν φέρνεις τον εαυτό σου στο φως του Λόγου του Θεού και αφήνεις το Πνεύμα Του να σου δείχνει πράγματα που κρατάς μέσα σου, αυτά που θα φανερωθούν θα σε εκπλήξουν και πιθανόν να σε συγκλονίσουν. Η διαδικασία του αγιασμού, της στενότερης επικοινωνίας με τον Κύριο, δεν εκτελείται παρά μέσα απ' αυτόν τον δρόμο του "ξεσκεπάσματος", της έλλειψης, της αποτυχίας, της έκθεσης. Πώς αλλιώς οι αμαρτίες μας θα έρθουν στην επιφάνεια και θα γίνουν αντιληπτές από εμάς; 

Το φως του Θεού φέρνει πάντα καρπούς. Καθώς αναζητούμε μια στενότερη επικοινωνία μαζί Του, Εκείνος μας δείχνει με διάφορους τρόπους τις ελλείψεις μας. Συχνά, μας φέρνει μέσα σε δύσκολες συνθήκες που ξεσκεπάζουν το "ευγενικό" εγώ μας και φανερώνουν έναν χαρακτήρα που μας αφήνει άναυδους. Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται μια τέτοια διαδικασία, γιατί διαταράσσει την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Και υπάρχουν και άλλοι που μέσα σ' αυτόν τον καθαρισμό άρχισαν να αμφιβάλλουν για την ειλικρίνεια της καρδιάς τους και πόνεσαν για τις ανατροπές που συνάντησαν παίρνοντας αυτόν τον δρόμο.

Μη φοβάσαι να συναντήσεις σκιές και ανατροπές μέσα στη ζωή σου. Μην απογοητευτείς για τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός σε καθαρίζει. Αυτός είναι ο δρόμος αν θέλεις μια στενότερη σχέση μαζί Του.

Έρευνα ... καρδιάς!

"Ερεύνησες την καρδιά μου· την επισκέφθηκες σε καιρό νύχτας· με δοκίμασες, και δεν βρήκες μέσα μου τίποτε· ο στοχασμός μου δεν είναι διαφορετικός από τα λόγια μου". Ψαλμός 17:3.

Όταν θέλεις να αρέσεις στον Θεό, τότε σίγουρα εξετάζεις την καρδιά σου. Μέσα στις συνθήκες που ζεις, μπροστά στις επιλογές που σου προσφέρονται, στις σχέσεις σου με τους άλλους, η καρδιά σου εκδηλώνεται. Ακόμη και με την προσευχή σου εκφράζεσαι.

Ο Δαβίδ στον Ψαλμό 17:2 λέει ότι η προσευχή του "δεν γίνεται με απατηλά χείλη". Αυτό πιστεύει, όμως επειδή ο Κύριος είναι ο υπέρτατος Κριτής, και ο ίδιος μπορεί κάπου να σφάλλει, προσθέτει στον Ψαλμό 139:23:  "Θεέ, δοκίμασέ με, και γνώρισε την καρδιά μου· εξέτασέ με, και μάθε τους στοχασμούς μου..."

Ο Δαβίδ φυλάχθηκε από τους δρόμους των παράνομων ανθρώπων (Ψαλμός 17:4). Τα βήματά του εξακολούθησαν να βαδίζουν στην οδό της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της υπακοής όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες που αντιμετώπισε. Δεν ανταπέδωσε το κακό σ' αυτούς που τον κυνηγούσαν. Δεν θύμωσε με τον Κύριο για τις δυσκολίες που επέτρεψε στη ζωή του.

Ο Θεός ερεύνησε τις σκέψεις και τις πράξεις του Δαβίδ και πράγματι δεν βρήκε κάτι ώστε να τον κατηγορήσει. Η έρευνα της καρδιάς του έδειξε ότι ο στοχασμός του δεν ήταν διαφορετικός από τα λόγια του. Γι' αυτό, με εμπιστοσύνη στο Θεό, τού λέει: "Εγώ, Θεέ, σε επικαλέστηκα, επειδή θα με εισακούσεις· στρέψε το αυτί σου σε μένα, άκουσε τα λόγια μου" (Ψαλμός 17:6).

Είναι βέβαιο ότι περνάμε όλοι μέσα από δύσκολες καταστάσεις, και όταν έρχονται τα προβλήματα δεν είμαστε πάντα σίγουροι αν είναι αποτέλεσμα κάποιου δικού μας λάθους, έστω και αθέλητου. Είναι σημαντικό, όπως ο Δαβίδ, να ζητάμε από τον Θεό να κάνει μια "έρευνα" στην καρδιά μας και με το φως Του να φωτίσει τις πτυχές που δεν ξέρουμε καλά.

Ας αφήσουμε όλη την καρδιά μας ανοιχτή στο Πνεύμα του Θεού και στον Λόγο Του. Ας Του επιτρέψουμε να μας δείξει πράγματα που δεν γνωρίζουμε για τον εαυτό μας ή που μπορεί να δικαιολογούμε. Ας κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές που ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη χωρίς καθυστέρηση. Ας κάνουμε όποιες άλλες αλλαγές μάς υποδείξει. Τότε, θα μπορούμε με θάρρος να εμπιστευόμαστε  στον Κύριο και να μη φοβόμαστε από τις καταστάσεις που συναντάμε.

Για το χειροκρότημα

"Αν, λοιπόν, υπάρχει κάποια παρηγορία εν Χριστώ ή κάποια παραίνεση αγάπης ή κάποια κοινωνία τού Πνεύματος ή κάποια σπλάχνα και οικτιρμοί, κάντε πλήρη τη χαρά μου, να φρονείτε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είστε ομόψυχοι, και ομόφρονες". Φιληππησίους 2:1-2.

Η ιστορία που ακολουθεί δείχνει πόσο απλά μπορεί να σκέφτονται τα παιδιά, τουλάχιστον πολλά απ' αυτά αν όχι όλα! Πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού, του Jamie, ο οποίος έκανε προσπάθειες ώστε να του δώσουν έναν ρόλο σε κάποια θεατρική παράσταση στο σχολείο. Η μητέρα του ήξερε μόνο πόσο πολύ το παιδί της επιθυμούσε να πάρει μέρος, αλλά επίσης είχε τον φόβο ότι μπορεί να μην τον επιλέξουν τελικά. Το μοίρασμα των ρόλων έγινε και στο σχόλασμα το αγόρι βγήκε τρέχοντας, γεμάτο χαρά, να συναντήσει τη μητέρα του."Μαμά, για μάντεψε, της είπε. Με επέλεξαν για να ενθαρρύνω και να χειροκροτώ".

Δεν ξέρω αν θα έλεγα το ίδιο ή θα κατέβαζα το κεφάλι με απογοήτευση.  Μπορώ, όμως, να πω τι μεγάλη σημασία παίζει η ενθάρρυνση και η παρηγοριά, αν και υποτιμούμε αυτήν την "διακονία". Μπορώ να σας το πω από δική μου πείρα, γιατί ο Θεός έχει βάλει στην εκκλησία του τέτοιους ανθρώπους, που με έχουν στηρίξει, ενθαρρύνει και έχουν τονώσει το ηθικό μου άπειρες φορές. Τα καλά τους λόγια, το εγκάρδιο χαμόγελό τους, κάποιο κομπλιμέντο τους, το χέρι τους που με σφίγγει με αγάπη και η καρδιά τους που δεν είναι "τσιγκούνα" στην έκφραση των συναισθημάτων τους, όλα αυτά ήταν και είναι ανεκτίμητα για να συνεχίσω.

Όλοι έχουμε ανάγκη από ενθάρρυνση και επιβεβαίωση. Όχι φυσικά για να κολακεύσουμε ένα πληθωρικό εγώ, αλλά γιατί νιώθουμε συχνά απογοητευμένοι από τη θέση μας ή τη ζωή μας. Ο Βαρνάβας ήταν ένας γιος παρηγοριάς. Ήταν εκείνος που διακόνησε τον Παύλο στο ξεκίνημα της ζωής του και έγινε γι' αυτόν μια ευλογία.Ο Βαρνάβας βοήθησε τον Παύλο να συνεχίσει και να πάει μακρύτερα. Τον εκτίμησε και τον στήριξε σε μια εποχή που κανείς δεν τον εμπιστευόταν. Παίρνοντας τον απλό αυτό ρόλο υπηρέτησε ουσιαστικά τον Κύριο Του.

Μετάνοια, δεν τη χρειάζεσαι;

" [...] αν δεν μετανοείτε, όλοι παρόμοια θα απολεστείτε". Λουκάς 13:5.

Η μετάνοια στις μέρες μας είναι  συχνά παρανοημένη. Δεν πρόκειται για τον καρπό μιας συγκεκριμένης κουλτούρας, μιας κατήχησης που ωθεί σε ηθική τακτοποίηση, ή ενέργεια που προκύπτει από τη δύναμη της θρησκείας. Η μετάνοια μέσα στη Βίβλο είναι αποτέλεσμα θεϊκής επέμβασης μέσα στην καρδιά του ανθρώπου όταν αυτός αναγνωρίσει την άστοχη πορεία του. Μια πορεία αμαρτίας που δεν οδηγεί πουθενά.

Μετάνοια σημαίνει απογύμνωση. Σημαίνει ότι στέκομαι μπροστά στον Θεό αφήνοντας να πέσουν όλες μου οι μάσκες, τα πολλά πρόσωπα που έχω, οι πανοπλίες που ντύνομαι ώστε να μην είμαι τρωτός στα μάτια του κόσμου. Μετάνοια σημαίνει ότι στέκομαι μπροστά Του αναγνωρίζοντας τη δική μου αμαρτία και επιθυμώντας να μην κρύψω τίποτα απ' όλα εκείνα που Αυτός ήδη ξέρει και βλέπει. Μετάνοια σημαίνει ότι δεν επιθυμώ να ζήσω όπως ζούσα, συνεχίζοντας στους δικούς μου αδιέξοδους δρόμους και ακολουθώντας τις επινοήσεις της καρδιάς μου.

Η μετάνοια είναι πράξη μιας στιγμής, απαραίτητη για να ξεκινήσει μια νέα σχέση με τον Θεό, που πηγάζει από τη χάρη και το αίμα του Ιησού Χριστού. Αυτός καλύπτει όλες τις αμαρτίες μας. Η μετάνοια, όμως, είναι ταυτόχρονα πράξη μιας ολόκληρης ζωής. Είναι ένα πνεύμα που χαρακτηρίζει τον πιστό καθώς κάθε μέρα στέκεται γυμνός στην παρουσία του Κυρίου για να διορθωθεί, για να ανανεωθεί, για να προχωρήσει. Ακόμη και όταν αυτά που αποκαλύπτονται, και που φέρνει στο φως το Πνεύμα του Θεού, δεν είναι όμορφα να τα ακούει ή να τα βλέπει κανείς, είναι σωτήρια. Γι' αυτό, η μετάνοια είναι συχνά το ανάβρυσμα μιας νέας πορείας και σχέσης με τον Κύριο.

Πειρασμός, είναι ανίκητος;

"Υποταχθείτε, λοιπόν, στον Θεό· αντισταθείτε στον διάβολο, και θα φύγει από σας". Ιάκωβος 4:6.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο χριστιανός θα έρθει αντιμέτωπος με τον πειρασμό. Ίσως να είναι η επιθυμία για μια παράνομη σχέση με κάποια κοπέλα, μια απόπειρα να εξαπατήσει στη δουλειά του ώστε να βγάλει παραπάνω χρήματα . Μπορεί να είναι η πίεση των φίλων στους εφήβους, που τους σπρώχνουν να συμμετέχουν σε πράγματα που είναι αμαρτίες...

Η πίεση της αμαρτίας είναι σχεδόν πάντα παρούσα για όλους μας, δεν εξαιρείται κανείς μας και δεν την υποτιμούμε. Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, όταν γύρω στον κόσμο μας υπάρχουν τόσοι πειρασμοί και τέτοιες δυνατότητες επιλογών; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το πρόσχημα του διαφθαρμένου περιβάλλοντος, αλλά αυτό είναι δικαιολογία.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέσα στη γυάλα για να μην ενδώσει στην αμαρτία. Εξάλλου, δεν υπάρχουν γυάλες στην εποχή μας, διότι όσο κι αν προσπαθούμε να είμαστε αποκομμένοι από το αμαρτωλό περιβάλλον, ζούμε μέσα σ' αυτό. Είναι απάτη να νομίζουμε ότι αρκεί να προστατευτούμε επαρκώς και θα τα καταφέρουμε. Ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν μέσα στο ιδανικό περιβάλλον του παραδείσου. Ο Δαβίδ διέπραξε μοιχεία ενώ βρισκόταν στο παλάτι του, στην Ιερουσαλήμ, σε μια ανύποπτη στιγμή. Ο Ιωσήφ και ο Ιώβ έμειναν καθαροί μπροστά στον Κύριο, ενώ ο περίγυρός τους  τους έσπρωχνε να φερθούν διαφορετικά.

Κανένας χριστιανός δεν πρέπει να μεταθέτει την αιτία της αμαρτίας του στις κακές επιρροές που δέχεται. Αν κάποιος δεν προοδεύει πνευματικά, αν η πίστη του συρρικνώνεται και η ζωή του συμβιβάζεται, το πρόβλημα είναι στις επιλογές που κάνει και στη θέση που παίρνει μπροστά στον Θεό.

Μείνετε καθαροί και σταθεροί στις πνευματικές αρχές σας. Πέστε όχι σε ό,τι γυαλίζει και σας παρασύρει. Αν χρειαστεί, πληρώστε το κόστος και μην κρυφθείτε πίσω από δικαιολογίες. Κρατήστε μια θέση ευθύνης και σοβαρότητας μπροστά στον Κύριο, παρά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζείτε. Αντισταθείτε στον εχθρό που σας πολιορκεί και ζητάτε καθημερινά τη χάρη και τη δύναμη του Θεού στη ζωή σας. Ο πειρασμός δεν είναι ανίκητος.

Χρειάζεται και το δικό σου βήμα

" [...] να αποβάλετε από πάνω σας τον παλιό άνθρωπο, αυτόν κατά την προηγούμενη διαγωγή, που φθείρεται σύμφωνα με τις απατηλές επιθυμίες· και να ανανεώνεστε στο πνεύμα τού νου σας..." Εφεσίους 4:22-23.

Ένα μικρό βήμα παρά τους φόβους μας, σε συνέχεια των χθεσινών σκέψεών μας, είναι κάτι που το έζησαν πάρα πολλοί άνθρωποι μέσα στις σελίδες της Βίβλου. Αυτοί δεν ήταν πάντα δυνατοί ούτε ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Ήξεραν μόνο ότι το Άγιο Πνεύμα τούς παρακινούσε και ταυτόχρονα τους έδινε τη δύναμη να εκτελέσουν το θέλημα του Θεού.

Όμως, αυτή η δύναμη απελευθερώνεται από τη στιγμή που εμείς αποφασίζουμε να κάνουμε ένα βήμα πίστης. Όταν ο Ιησούς του Ναυή και ο λαός Ισραήλ έφτασαν μπροστά στον Ιορδάνη, μήπως τα νερά διαχωρίστηκαν στη θέα τους; Όχι, αυτά υποχώρησαν μόνο όταν οι ιερείς έβαλαν τα πόδια τους μέσα στα ταραγμένα νερά, όταν έκαναν απλά μια πράξη υπακοής και πίστης.

Μόνο η υπακοή απελευθερώνει τη δύναμη του Θεού. Η προσευχή είναι σπουδαία, η σκέψη, η συμβουλή, η υπομονή, όλα έχουν τη θέση τους. Αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά την υπακοή στον Θεό. Και υπακοή σημαίνει πράξη, σημαίνει βήμα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να αισθανθούμε δυνατοί ή σίγουροι για τον εαυτό μας. "[...] απέξω μάχες, από μέσα φόβοι" (Β' Κορινθίους 7:5) είπε ο Απ. Παύλος, υπενθυμίζοντάς μας ότι μεγάλο μέρος του έργου του έγινε μέσα σε ανασφάλειες και συγκρούσεις. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να προχωρήσει μπροστά.

Ούτε εμάς δεν πρέπει να μας εμποδίσει ώστε να προχωρήσουμε. Θα κάνουμε το δικό μας βήμα πίστης και ας αισθανόμαστε αδύναμοι, και ας έχουμε φόβους και ας μας ταλαιπωρούν τα συναισθήματα ή οι σκέψεις μας. Θα συνεργαστούμε με το Πνεύμα του Θεού που μας ανανεώνει, που μας ενθαρρύνει, που μας οδηγεί και που τελικό σκοπό έχει να πλάσει έναν δυνατό χαρακτήρα. Θα βουτήξουμε το πόδι μας στα νερά όσες φορές κι αν χρειαστεί προκειμένου να περάσουμε απέναντι, στη γη της Επαγγελίας.

Μπράβο του!

" Όλοι αυτοί μάς φοβέριζαν, λέγοντας: Θα εξασθενήσουν τα χέρια τους από το έργο, και δεν θα εκτελεστεί. Τώρα, λοιπόν, Θεέ, ενδυνάμωσε τα χέρια μου". Νεεμίας 6:8.

Πιστεύετε ότι όταν σας καλεί ο Θεός σε κάποιο έργο, ή γενικότερα όταν σας καλεί να κάνετε κάτι γι' Αυτόν, δεν θα αντιμετωπίσετε αντίσταση από πουθενά; Ο διάβολος δεν θα μείνει να σας κοιτάζει με σταυρωμένα τα χέρια και, δυστυχώς, έχει πολλούς αθόρυβους τρόπους με τους οποίους επιτίθεται.

Κάποια στιγμή με κάλεσαν να συμμετάσχω σε κάποια χριστιανική διακονία. Δεν είχα καθόλου όρεξη να πάω, όχι γιατί δεν μπορούσα, αλλά γιατί είχαν "καρφωθεί" κάποιες ιδέες στο μυαλό μου που με βασάνιζαν. Ένα ολόκληρο "σκηνικό" είχε πλεχθεί σιγά σιγά μέσα μου και είχε διαμορφώσει την άποψή μου χωρίς να το αντιληφθώ. Και μόνο η ιδέα να συμμετάσχω μου προκαλούσε φόβο και παράλυση.

Και ξαφνικά βρέθηκα ανάμεσα σε μια ομάδα χριστιανών φίλων οι οποίοι με παρακινούσαν να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο έργο υπογραμμίζοντάς μου την ανάγκη που υπήρχε και θυμίζοντάς μου  ότι είναι κάτι που και στο παρελθόν είχα κάνει. Ανένδοτη, άρχισα να εξηγώ κάποιους από τους φόβους μου. Τότε, ένας φίλος, αφού σκέφτηκε λίγο, είπε: "Μπράβο στο διάβολο που τα κατάφερε. Μπράβο του!" Δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι έμεινα άφωνη! Ποιος διάβολος; Εδώ υπήρχαν θέματα δικά μου, που δεν μπορούσα να υπερνικήσω, τι σχέση είχε ο διάβολος; Εντούτοις, η πρόταση αυτή έκρυβε την αλήθεια της. 

Θέματα πάντα υπάρχουν στη ζωή μας, αλλά είναι όλα δικά μας; Ή κάποια είναι από τον εχθρό ο οποίος με τη συνεχή εισήγησή του τα κάνει "πραγματικότητες" μέσα μας; Αν το αντιλαμβανόμαστε, χρειάζονται και βήματα πίστης. Τα δεσμά και οι φόβοι πρέπει να σπάσουν, γι' αυτό έχουμε ανάγκη από την ενίσχυση του Θεού. Όταν μετά από κάποιες μέρες, αδύναμη και φοβισμένη, βρέθηκα να υπηρετώ σ' αυτό το έργο συνειδητοποίησα πόσο δύναμη και όρεξη είχα! Μα πάνω απ' όλα κατάλαβα ότι τίποτα δεν γίνεται με δική μας δύναμη, χρειάζεται, όμως, τη δική μας θέληση. 

Ο Κύριος μάς δίνει πάντα τη δύναμη, εμείς είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε τη θέλησή μας και να κάνουμε ένα μικρό βήμα παρά τους φόβους μας;

Το πεπρωμένο από την κούνια

"Για εκείνους, όμως, που νομίζουν ότι είναι κάτι, όποιοι και αν ήσαν κάποτε, δεν φροντίζω καθόλου· ο Θεός δεν βλέπει σε πρόσωπο ανθρώπου..." Γαλάτες 2:6.

"Το πεπρωμένο από την κούνια" είναι ένα  βιβλίο μιας Γαλλίδας συγγραφέως που επιχειρεί μια κοινωνιολογική ανάλυση των αιτιών των κοινωνικών ανισοτήτων που αναπαράγουν διαρκώς την ίδια κοινωνική δομή. Παιδιά από πλούσιες και μορφωμένες οικογένειες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουν τον ίδιο ρόλο στην κοινωνία με εκείνων των γονιών τους. Θα απαρτίζουν την ίδια κοινωνική ελίτ χάρη στις πολυποίκιλες ευκαιρίες μόρφωσης και επαγγελματικής εξασφάλισης που τους παρέχουν οι δικοί τους. Αυτό είναι το περιεχόμενο του βιβλίου: " Το πεπρωμένο από την κούνια",  που δυστυχώς επαναλαμβάνεται πάντα.

Πιστεύετε ότι υπάρχει "πεπρωμένο από την κούνια" στη σφαίρα του Θεού; Αν ανήκει, δηλαδή, κανείς σε κάποια χριστιανική οικογένεια, τότε αυτόματα το πνευματικό μέλλον του είναι εξασφαλισμένο και αποτελεί μέρος μιας "πνευματικής ελίτ"; Τα πράγματα του Θεού δεν λειτουργούν με τέτοιες διαδικασίες και η θέση των γονιών μέσα στη χριστιανική κοινότητα δεν δίνει "αυτόματα" το δικαίωμα σε κάποιους να έχουν την ίδια θέση και να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια.

Τα παιδιά του Ηλί είχαν αυτήν την άποψη. Ο πατέρας τους ήταν ιερέας, και αυτά ήταν κατά συνέπεια ιερείς, αλλά "ήσαν αχρείοι άνθρωποι· δεν γνώριζαν τον Κύριο" (Α' Σαμουήλ 2:12). Αντί να υπηρετούν με σεβασμό και υπακοή τον Κύριο και τον λαό, έκαναν ό,τι τους άρεσε και φέρονταν με ασέβεια και υπερηφάνεια μέσα στον ναό του Θεού. Πίστευαν ότι κανείς δεν μπορούσε να τους αμφισβητήσει και ότι θα παρέμεναν σ' αυτό το πόστο απολαμβάνοντας προνόμια και κάνοντας κατά τις επιθυμίες τους. Το τραγικό τέλος τους επιβεβαίωσε ότι ο Θεός προσωπολήπτης δεν είναι. Ο Κύριος δεν κοιτάζει τα διαπιστευτήριά μας, την καταγωγή ή την κληρονομιά μας. Μπορεί να μας δίνει την ευλογία να ανήκουμε σε χριστιανική οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα κοιτάζει την καρδιά μας. Ποια είναι η δική μας διαδρομή, η δική μας παραχώρηση και ταπείνωση; Αυτά εξασφαλίζουν το πνευματικό μέλλον μας και όχι η οικογένεια που ανήκουμε.

Σχέδια πολύ ανώτερα από τα δικά μας

"Έτσι έκανε σε μένα ο Κύριος κατά τις ημέρες που επέβλεψε να αφαιρέσει το όνειδός μου ανάμεσα στους ανθρώπους". Λουκάς 1:25.

Είναι άσκημο να αισθάνεσαι αποτυχία και να είσαι πάντα o looser! Να νιώθεις ντροπή που δεν κατάφερες κάποια πράγματα ή που κάποιος τομέας της ζωής σου δεν "πάει καθόλου καλά". Δεν πέρασες στη σχολή που ήθελες; Δεν έχεις κάνει οικογένεια ακόμη; Σε απέρριψαν και προτίμησαν κάποιον άλλο για σύζυγο; Δεν πήρες τη θέση που περίμενες και ήταν άλλος ο τυχερός; Όλα αυτά "καταχωρούνται" μέσα μας ως αποτυχίες και δημιουργούν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και απογοήτευση.

Τι γίνεται, όμως, αν κάποια στιγμή ο Θεός απαντήσει στις προσευχές μας, καλύψει κάποιες ανάγκες μας και μας χαρίσει αυτά που δεν ελπίζαμε ποτέ ότι θα λαμβάναμε; Αισθανόμαστε "αποκαταστημένοι" μπροστά στα μάτια των άλλων και "δικαιωμένοι"; Μήπως είμαστε τελικά "οι νικητές"; Πιθανόν να είναι έτσι για κάποιους, και το αίσθημα της ικανοποίησης να  τους αρκεί. Αλλά δεν είναι έτσι ουσιαστικά, γιατί ο Θεός έχει πάντα σχέδια πολύ ανώτερα από τα δικά μας.

Η Ελισάβετ, στα γεράματά της, από στείρα βρέθηκε με παιδί στην αγκαλιά της. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν μια απάντηση στις προσευχές της και ένα ανέλπιστο δώρο στη ζωή της. Πρακτικά, ο κύκλος γι' αυτήν είχε κλείσει: είχε γίνει μητέρα και κάποια στόματα είχαν πάψει να την κοροϊδεύουν. Για τον Θεό, ο κύκλος άνοιγε με την διακονία και το σπουδαίο έργο που έμελλε να παίξει ο Ιωάννης. Για τον Κύριο, αυτό το παιδί ήταν κάτι παραπάνω από την εξάλειψη του "ονείδους" της στείρας.

Τα σχέδια του Θεού για τη ζωή μας δεν περιορίζονται μόνο γύρω από εμάς και τον στενό ορίζοντα των επιθυμιών και των αναγκών μας. Ο Θεός βλέπει μακρύτερα και έχει σχέδια που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν τη δόξα Του και που θα μας κάνουν κοινωνούς Της. Μακάρι η θεώρηση της ζωής μας να έχει την ίδια πλατιά ματιά του Κυρίου και να περιλαμβάνει πάντα τη βασιλεία Του.

Χωρίς τίμημα;

"Αν είναι στον βασιλιά αρεστό, και αν ο δούλος σου βρήκε χάρη μπροστά σου, στείλε με στον Ιούδα, στην πόλη των τάφων των πατέρων μου, και να την ανοικοδομήσω". Νεεμίας 2:5.

Πίσω από κάθε μεγάλο έργο και απόφαση υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να καταβληθεί. Λέγεται ότι ο John Wesley έκανε πάνω από 44000 χιλ. κηρύγματα κατά τη διάρκεια της ζωής του και ότι ακόμη και στην ηλικία των 86 χρόνων εργαζόταν 15 ώρες την ημέρα.

Πολλά άτομα έχουν κατά νου σχέδια που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ. Ξέρετε γιατί; Το τίμημα που πρέπει να καταβληθεί είναι πολύ βαρύ. Όμως, ας σκεφτούμε: τίποτα δεν είναι δωρεάν στη ζωή. Η επιτυχία στις εξετάσεις κρύβει χρόνο προγενέστερης προετοιμασίας. Ο μισθός μας έπεται της εργασίας μας, η ανέλιξη της θυσίας που καταβάλαμε, η νίκη του αγώνα. Όλα έχουν κόστος!

Ο Νεεμίας έπρεπε να αφήσει την άνεση και την ασφάλεια του βασιλικού παλατιού στα Σούσα για να πάει πίσω στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσει τον ναό. Έπρεπε να αντιμετωπίσει την ανασφάλεια, την ταλαιπωρία, την έλλειψη άνεσης. Μέσα σε 52 ημέρες ολοκλήρωσε ένα έργο που χρειάστηκε πολλά χρόνια στο παρελθόν για να γίνει. Πώς τα κατάφερε; Εμπιστευόμενος απόλυτα τον Κύριο και κάνοντας βήματα πίστης κάθε μέρα. Ο Νεεμίας δεν έμεινε απλά στις προσευχές και στα σχέδια. Όταν ο Θεός τού άνοιξε τον δρόμο, προχώρησε μπροστά και φάνηκε έτοιμος να καταβάλλει κάθε τίμημα για την πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων.

Τι είναι αυτό που ο Θεός βάζει στην καρδιά σας; Είστε έτοιμοι να καταβάλλετε το τίμημα που θα χρειαστεί; Να αφήσετε κάποια ζώνη ασφάλειας και άνεσης; Να κάνετε κάποιο βήμα πίστης; Σίγουρα, χρειάζεται κάτι περισσότερο από όνειρα, ώστε να δείτε κάποια σχέδιά σας να υλοποιούνται. Αλλά αυτό εξαρτάται μόνο από εσάς. "Δεν υπάρχει κέρδος χωρίς πόνο" είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Αναβάλλοντας συνεχώς τα σχέδια σας λόγω "υψηλού κόστους", να είστε σίγουροι ότι δεν τα εκτελέσετε ποτέ.

Μη με καθυστερείτε

"Και τους είπε: Μη με κρατάτε, επειδή, ο Κύριος κατευόδωσε τον δρόμο μου· εξαποστείλτε με να πάω στον κύριό μου". Γένεση 24:56.

Ο Ελιέζερ, ο δούλος του Αβραάμ, είναι σε σπουδαία αποστολή. Ο κύριος του τον έχει στείλει στη Μεσοποταμία για να βρει μια μελλοντική σύζυγο για τον γιο του, τον Ισαάκ. Ο Θεός ευόδωσε το ταξίδι του και ο υπηρέτης βρήκε αμέσως την κοπέλα που ο Θεός είχε προετοιμάσει. Εκείνη, χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες, δέχτηκε να γίνει γυναίκα ενός άντρα που δεν είχε δει και δεν ήξερε καν τον χαρακτήρα. 

Η αποστολή είχε ολοκληρωθεί και ο Ελιέζερ, μαζί με τη μέλλουσα νύφη, τη Ρεβέκκα, ετοιμάστηκαν να επιστρέψουν πίσω. Όμως, όταν ήρθε η στιγμή να αναχωρήσουν, οι γονείς της κοπέλας θέλησαν να τους κρατήσουν λίγο παραπάνω. Ο σοφός υπηρέτης απάντησε: "Μη με κρατάτε, επειδή, ο Κύριος κατευόδωσε τον δρόμο μου".

Πολλές φορές δεν υπάρχουν εμπόδια στον δρόμο μας ή στις ενέργειες που πρέπει να κάνουμε. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απλά γιατί ο Θεός τα έχει ετοιμάσει. Εντούτοις, υπάρχουν άτομα που μπορεί να μας καθυστερήσουν. Μπορεί, επίσης, να μας καθυστερήσει και ο ίδιος μας ο εαυτός!

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προσπάθησε με καλή πρόθεση να εμποδίσει τον Κύριο από το να βαπτιστεί. Ο Πέτρος, επίσης, όταν ο Κύριος είπε ότι έπρεπε να πάθει πολλά και να σταυρωθεί. Ο Παύλος το ίδιο όταν οι αδελφοί τού έλεγαν να μην ανέβει στα Ιεροσόλυμα. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με καλές προθέσεις που, λέγοντάς μας τη γνώμη τους, θα μας εμποδίσουν από το να κάνουμε αυτό που ο Θεός έχει σχεδιάσει για τη ζωή μας.

Όταν ψάχνεις την κατεύθυνση που ο Θεός θέλει να πάρεις για τη ζωή σου και όταν Εκείνος σου μιλάει, σου ανοίγει τον δρόμο και σε βεβαιώνει να προχωρήσεις μπροστά, γιατί να καθυστερείς; Αν χρειάζεται δύναμη χαρακτήρα ώστε να μπορέσεις να βάλεις στην άκρη κάθε τι ή καθέναν που σε εμποδίζει από το εκτελέσεις το θέλημα του Θεού στη ζωή σου, μη φοβάσαι. Ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει και σ' αυτό αν Του το ζητήσεις.

Ο Θεός μας είναι ο Θεός των εκπλήξεων

"Έκτοτε, ανήγγειλα τα εξαρχής· και βγήκαν από το στόμα μου· και τα διακήρυξα· τα έκανα αυτά ξαφνικά, και έγιναν". Ησαΐας 48:3.

Ο Κύριος αγαπά να εκπλήσσει τους ανθρώπους και κυρίως εκείνους που εμπιστεύονται σ' Αυτόν. Μπορεί μέσα σε μια στιγμή να αλλάξει τα πάντα. Μπορεί να έχετε αγωνιστεί για ένα θέμα σας πάνω από δέκα χρόνια ή να σας ταλαιπωρεί το ίδιο άλυτο πρόβλημα εδώ και καιρό. Ίσως σκεφτήκατε ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και παραιτηθήκατε. Δεν μπορεί κανείς να ασχολείται με το ίδιο θέμα συνέχεια.

Ο Θεός όμως ασχολείται με τα θέματά μας χωρίς να κουράζεται. Μέσα σ' ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, με έναν Του λόγο, μπορεί να τα λύσει ολοκληρωτικά! Δεν έχει, λοιπόν, τόσο σημασία ο καιρός που περιμένετε ή η κατάσταση που περνάτε όσο το να πιστεύετε ότι ο Θεός έχει όλες τις λύσεις μπροστά Του και θα σας βοηθήσει. Με τη θεϊκή επέμβασή Του θα μετασχηματίσει όλη τη ζωή σας.

Αν είστε σε απόγνωση, μπορεί να σας δώσει συγκεκριμένη λύση που εσείς δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μπορεί να σας απαλλάξει από κακές παρέες και επιρροές ή από δεσμά που αδυνατείτε να σπάσετε. Μπορεί να καλύψει τόσο τις υλικές όσο και τις συναισθηματικές σας ανάγκες.

Επειδή δεν ξέρετε τον τρόπο με τον οποίο ο Κύριος επεμβαίνει και λύνει τα διάφορα θέματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να Τον εμπιστευτείτε. Δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνετε ή να τα ξέρετε όλα. Αυτό που χρειάζεται είναι να αναπαυτείτε σ' Αυτόν πιστεύοντας ότι μπορεί τα πάντα. Ο Θεός μας είναι ένας Θεός εκπλήξεων και Του αρέσει συχνά να ενεργεί σιωπηλά και αθόρυβα στο παρασκήνιο.

Τι είδους παρηγορητής είσαι;

"Έχω ακούσει πολλά τέτοια· άθλιοι παρηγορητές είστε όλοι. [...] Κι εγώ μπορούσα να μιλήσω όπως εσείς· αν ήταν η ψυχή σας στον τόπο τής ψυχής μου, μπορούσα να επισωρεύσω λόγια εναντίον σας, και να κουνήσω το κεφάλι μου εναντίον σας". Iώβ 16:2-4.

Τι ατυχία να βρίσκεσαι στη θέση του Ιώβ και να έρθουν... οι φίλοι σου να σε παρηγορήσουν! Γιατί μόνο παρηγορητές δεν ήταν, εφόσον απέδειξαν ότι μπορούσαν να αναλύσουν καταστάσεις, να κάνουν κριτική, να ελέγξουν. Ο Ιώβ έκρινε ότι ήταν "άθλιοι παρηγορητές" διότι, αν και βρέθηκαν κοντά του για να δώσουν παρηγοριά στη δυστυχία του, δεν κατάφεραν να του προσφέρουν ούτε ανακούφιση από το βάρος του ούτε ελπίδα.

Εμείς, τι είδους παρηγορητές είμαστε; Είμαστε δίπλα στους φίλους και τους αγαπημένους μας για να τους ενισχύσουμε και να τους στηρίξουμε ή για να τους θυμίσουμε τα λάθη τους; Παρατηρήστε ότι οι άνθρωποι γύρω μας ρέπουν στο να κρίνουν, να κάνουν αξιολογήσεις, να υπογραμμίζουν τις παραλήψεις των άλλων. Αλλά, αν κρίνουμε από τους εαυτούς μας, δεν έχουμε ανάγκη από κάποιον που θα μας υποδείξει τα σφάλματά μας, αλλά από κάποιον που θα σκύψει με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον πάνω μας για να μας δώσει ανακούφιση και θάρρος. 

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από κάποιον που να είναι έτοιμος να σηκώσει λίγο από το βάρος τους, που να έχει τη διάθεση να κάνει πράξεις που θα γλυκάνουν τον πόνο τους. Ο Θεός μας είναι "ο Πατέρας των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγορίας, αυτός που μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη, για να μπορούμε κι εμείς να παρηγορούμε εκείνους που είναι σε κάθε μορφής θλίψη..." (Β' Κορινθίους 1:3-4).

Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε και εμείς να παρηγορούμε τους άλλους και όχι να βρίσκουμε τα ελαττώματα και τις αμαρτίες τους. Πιθανόν να υπάρχουν τέτοιες, πιθανόν όμως κάποιοι να δοκιμάζονται και να πειράζονται χωρίς εμείς να το ξέρουμε. Ας είμαστε προσεκτικοί όταν ο Θεός μάς φέρνει δίπλα σε ανθρώπους που υποφέρουν και ας φροντίσουμε περισσότερο να είμαστε διαθέσιμοι να ακούσουμε και να παρηγορήσουμε παρά να εκφέρουμε απόψεις.

Μην σκληραίνεις την καρδιά σου

"Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος;". Γένεση 4:6-7.

Δύο διαφορετικές προσφορές που, όμως, δεν είχαν την ίδια αποδοχή: του Κάιν και του Άβελ. Ο Θεός έκανε δεκτή μόνο την προσφορά του Άβελ, γεγονός που γέννησε μεγάλο ερεθισμό στον αδελφό του, τον Κάιν. Εκείνου που το όνομα σήμαινε "απόκτηση", δηλαδή δημιουργία και κυριότητα, βρέθηκε να υποβιβάζεται σε σχέση με τον νεότερο αδελφό του, τον Άβελ. Ποιος ήταν στο κάτω κάτω ο Άβελ για να προτιμήσει ο Θεός τη δική του θυσία; ίσως να συλλογίστηκε.

Το πρόσωπο του Κάιν σκοτείνιασε και γέμισε θυμό. Ο Θεός, σε μια προσπάθεια να τον βοηθήσει να καταλάβει το λάθος του,  του σύστησε να ενεργήσει σωστά, κοιτώντας μέσα του να βρει την αιτία της αμαρτίας. Ο Κύριος προσπάθησε να τον επαναφέρει, να τον σηκώσει. Δεν τον απέρριψε, αλλά του υπενθύμισε ότι μπορούσε να αλλάξει...

Ο Θεός θέλει να σε ενθαρρύνει και να σε σηκώσει, αν έχεις πέσει. Το θέμα είναι ότι μετά από μια αποτυχία μπορεί η καρδιά σου να σκληρύνει και οι σκέψεις σου να γίνουν κακές και εκδικητικές. Συμβαίνει δυστυχώς σε αρκετούς χριστιανούς να νομίζουν ότι ο Κύριος τούς έχει απορρίψει και έχει κάποιους "αγαπημένους". Τότε, ο θυμός κυριεύει την καρδιά, αλλά προσοχή! Αν κανείς μείνει με τον θυμό, τότε στη συνέχεια έρχεται η ζήλια, το μίσος, και το δηλητήριο της αμαρτίας αρχίζει να κυκλοφορεί και να μολύνει την ψυχή. Στο τέλος, όλο το πνεύμα κυριαρχείται από τέτοια συναισθήματα.

Ο Θεός επιθυμεί να σε στηρίξει και να σε βγάλει από κάθε πικρία και ζήλια. Μην σκληραίνεις την καρδιά σου. Ο Θεός δεν απέρριψε τον Κάιν αλλά τον κάλεσε να αφήσει τον δικό του αμαρτωλό τρόπο. Ο Κύριος δεν σε μειώνει όταν σου λέει που φταις και τι πρέπει να διορθώσεις. Ομολόγησε την όποια αμαρτία σου σ' Εκείνον, θα λυτρωθείς. Μην σκληραίνεις την καρδιά σου όπως ο Κάιν, γιατί αυτή η στάση μόνο εναντίον σου θα γυρίσει.

Διώξε τον φόβο

"Δεδομένου ότι, δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Αββά, Πατέρα". Ρωμαίους 8:15.

Τι ακριβώς φοβάστε στη ζωή σας; Μήπως το μέλλον των παιδιών σας; Εξελίξεις στη δουλειά σας; Το να χάσετε αυτούς που αγαπάτε; Η πλειοψηφία των ανθρώπων φοβούνται κυρίως να μην χάσουν τον έλεγχο των πραγμάτων! Να μπορούν ανά πάσα στιγμή να κυριαρχούν στα συναισθήματά τους, στους εαυτούς τους, στις συνθήκες... 

Όμως αυτό είναι τόσο παράλογο, γιατί η αλήθεια είναι ότι το ουσιώδες κομμάτι της ζωής μας διαφεύγει εντελώς του ελέγχου μας και βρίσκεται υποκείμενο στην ανατροπή και την μεταλλαγή. Τίποτε, εντούτοις, δεν διαφεύγει από τον έλεγχο του Θεού, γιατί Αυτός είναι ο Κύριος όλων των συνθηκών και των εξελίξεων. 

Αν είσαι παιδί του Θεού, μπορείς ανά πάσα στιγμή να Τον επικαλείσαι και να βλέπεις τόσο τις συνθήκες όσο πρόσωπα και πράγματα ν' αλλάζουν. Μπορείς να Τον εμπιστεύεσαι, Αυτός ποτέ δεν θα σε αφήσει. Πάντα θα σε οδηγεί με το Πνεύμα Του και θα μεριμνά για το συμφέρον σου όταν Του αφήνεις με πίστη τη ζωή και τα θέματά σου. Δεν είσαι ορφανός  ούτε αδύναμος όταν δίπλα σου περπατά  ο ένδοξος Θεός, που είναι ο Πατέρας σου.

Αν και είμαστε άνθρωποι και έχουμε φόβους, ας θυμόμαστε ότι ο φόβος είναι εκείνο το συναίσθημα που μας εμποδίζει να εκτελέσουμε ολοκληρωτικά τα σχέδια του Κυρίου στη ζωή μας. Ο φόβος παραλύει, ο φόβος εξασθενίζει το δυναμικό μας και μας δένει σε δεσμά που μας καταστρέφουν. Ο Θεός δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να ζούμε μια ζωή με φόβους, αγωνίες, σκιές. Θέλει να αντιδρούμε μπροστά στον φόβο, να τον πολεμούμε και όχι να ενδίδουμε σ' αυτόν. "Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη,  αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο" (Α' Ιωάννη 4:17-18). Αγαπάς τον Κύριο και σε αγαπάει, τι φοβάσαι λοιπόν; Όλα περνούν από την έγκριση της αγάπης Του.

Τολμώντας

"[...] αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί". Ησαΐας 40:31.

Έχετε δει ότι άνθρωποι με το ίδιο δύσκολο παρελθόν δεν ζουν με τον ίδιο τρόπο τη ζωή τους; Οι μεν ξεχνούν και συνεχίζουν με αισιοδοξία μπροστά, οι δε αναμασούν τη μιζέρια τους και αρέσκονται να ξύνουν τις πληγές του χθες ζώντας μέσα στη δυστυχία.

Στην πραγματικότητα δεν είναι οι συνθήκες που μας κάνουν ευτυχισμένους. Αυτές, τις περισσότερες φορές, μας εμποδίζουν να απολαύσουμε τη ζωή. Ξέρετε τι μας κάνει δυστυχισμένους; Οι επιλογές μας και η στάση μας.  Απογοήτευση, αδιέξοδο, απρόβλεπτες εξελίξεις: συχνά αυτά βλέπουμε μπροστά μας.  Από ένα σημείο και μετά αντιλαμβανόμαστε ότι όλο και κάτι συμβαίνει που ανατρέπει τη χαρά της ζωής μας.

Σκεφτείτε την ιστορία του παραλυτικού στον Λουκά 5:18. Οι φίλοι του ήθελαν να τον βοηθήσουν και τον οδήγησαν με το κρεβάτι του στο σπίτι που βρισκόταν ο Χριστός. Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχαν προβλέψει. Στο σπίτι γινόταν το αδιαχώρητο και ήταν παντελώς αδύνατον να πλησιάσουν τον Κύριο. Τι έκαναν λοιπόν; Μήπως εγκατέλειψαν την προσπάθεια; "Και μη βρίσκοντας από ποια είσοδο να τον φέρουν μέσα, εξαιτίας τού πλήθους, ανέβηκαν επάνω στη στέγη, και, ανάμεσα από τα κεραμίδια, τον κατέβασαν, μαζί με το μικρό κρεβάτι, στο μέσον, μπροστά από τον Ιησού" (Λουκάς 5:19). Τι αποφασιστικότητα να τον βοηθήσουν!

Πόσοι από εμάς θα κουβαλούσαν έναν παραλυτικό, θα χαλούσαν μια στέγη, θα έριχναν σκοινιά, ώστε να φέρουν τον φίλο τους μπροστά στον Χριστό για να τον θεραπεύσει; Το πλήθος είχε μείνει μάλλον άναυδο από το θάρρος ή το θράσος τους, όχι όμως ο Κύριος. "Όταν είδε την πίστη τους, είπε σ' αυτόν: Άνθρωπε, οι αμαρτίες σου έχουν σε σένα συγχωρεθεί" (Λουκάς 5:20).

Ο Θεός ζητά από μας μια  μαχητική πίστη. Είτε μέσα στην καρδιά μας είτε με το να ενεργούμε όπως μας υποδεικνύει. Διότι όταν Εκείνος μας ζητά να κάνουμε πράγματα, πρέπει να τα κάνουμε. Ακόμη και όταν δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, ο Θεός θέλει να προχωρήσουμε με πίστη. Εντούτοις, και η αναμονή κρύβει μαχητικότητα. Όταν προσμένουμε τον Θεό, δεν είμαστε παθητικοί, διότι η αναμονή της πίστης έχει κάτι μπροστά της. Το περιμένει και εμπιστεύεται τον Λόγο του Θεού υπακούοντας στις εντολές Του.

Τις περισσότερες φορές προτιμούμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια γιατί δεν βλέπουμε πώς θα τα καταφέρουμε. Όμως, ο Ιησούς είναι ο δρόμος, γιατί να εγκαταλείψουμε;