Χαρούμενο και δημιουργικό το 2018

Στο κατώφλι της νέας αυτής χρονιάς, πολλές ευχές για έναν νέο χρόνο ειρηνικό, χαρούμενο και καρποφόρο! Χαρές και λύπες, ελπίδες και απογοητεύσεις, αυτά και τόσα άλλα γήινα υλικά της ζωής μας έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα και αξία όταν ο Θεός είναι ο ποιμένας μας. Χαρούμενη χρονιά σε σας, τις οικογένειές σας και τους αγαπημένους σας!

" Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου· τίποτε δεν θα στερηθώ [...] Σίγουρα, χάρη και έλεος θα με ακολουθούν όλες τις ημέρες τής ζωής μου· και θα κατοικώ στον οίκο τού Κυρίου σε μακρότητα ημερών. " Ψαλμός 23:1,6.

 

 

                       

Ποτέ δεν είναι αργά!

" Καλύτερο το τέλος τού πράγματος, παρά η αρχή του". Εκκλησιαστής 7:8.

Οι απολογισμοί στο τέλος του έτους και τα πλάνα για την επόμενη χρονιά είναι απαραίτητη και έξυπνη κίνηση για τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς. Και εμείς, όμως, κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς στο κλείσιμό της. Αναπόφευκτο, το τέλος τους έτους, σαν νοητή γραμμή, οριοθετεί τον χρόνο που πέρασε και αυτόν που έρχεται. Μας θυμίζει τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, τις χαρές και τις λύπες μας και μας δίνει τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε, ακόμη και να ονειρευτούμε το μέλλον.

Ο χρόνος που πέρασε, πέρασε. Πολλοί μπορεί να είναι ευχαριστημένοι με όσα τους συνέβησαν στη διάρκειά του. Κάποιοι μπορεί να πουν με χαρά ότι ήταν μια ευλογημένη χρονιά. Άλλοι μπορεί να έχουν γευτεί την απογοήτευση ή την απώλεια. Άλλοι την αδυναμία ν' αλλάξουν τις συνθήκες. Και κάποιοι ν' αναζητούν ακόμη τι φταίει και τα πράγματα όλο στραβώνουν στη ζωή τους.

Όπως είχε πει ο C. S. Lewis, "Δεν μπορείς να πας πίσω και ν' αλλάξεις την αρχή, όμως μπορείς να ξεκινήσεις από εκεί που είσαι και ν' αλλάξεις το τέλος".

Για όσους χρειάζονται κάτι ν' αλλάξει αυτή τη χρονιά, για όσους έχουν κουραστεί και απογοητευτεί από τη ζωή τους, για όσους έχουν αποτύχει σε πράγματα που κάποτε ξεκίνησαν καλά αλλά τώρα έχουν πάρει άσκημη τροπή, το ν' αναμασούν σφάλματα και αποτυχίες του παρελθόντος, προσθέτει στενοχώρια παρά ενθάρρυνση. Το ό,τι είμαστε ακόμη στη ζωή, το ό,τι έχουμε ακόμη και σήμερα επιλογές και χρόνο για να τις πραγματοποιήσουμε σημαίνει ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε πάλι από το σημείο που βρισκόμαστε και ν' αλλάξουμε το τέλος.

"Καλύτερο το τέλος τού πράγματος, παρά η αρχή του" (Εκκλησιαστής 7:8). Ποτέ δεν είναι αργά όσο υπάρχει χρόνος. Μην αφήνεστε αν μπορείτε να κάνετε κάτι. Είναι δείγμα πίστης και δύναμης να ακουμπάτε με ειρήνη τα πάντα στον Θεό. Αλλά δείγμα πίστης είναι εξίσου να είστε και εσείς πρόθυμοι από την πλευρά σας να προσπαθήσετε, ώστε να δείτε μερικά πράγματα ν' αλλάζουν στη ζωή σας. 

Χριστουγεννιάτικη αναζήτηση για απλούς

 "Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυκτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους.  Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, [...] Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος ". Λουκάς 2:8-11.

Η αναζήτηση των σοφών μάγων από την Ανατολή τούς οδήγησε στη Βηθλεέμ και στον Σωτήρα Χριστό. Όποιος ζητάει, βρίσκει, ακόμη κι αν χρειαστεί "να ταξιδέψει" μακριά. 

Όμως και μια άλλη παρέα ανθρώπων βρέθηκε στη Βηθλεέμ και στον Σωτήρα από έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Ήταν οι βοσκοί, άνθρωποι συχνά αμόρφωτοι, απλοϊκοί και πρακτικοί. Εν ολίγοις, φτωχοί βιοπαλαιστές και όχι πλούσιοι διανοούμενοι.

Οι βοσκοί φυλούσαν τη νύχτα τα κοπάδια τους τριγύρω από τη Βηθλεέμ όταν ξαφνικά οι άγγελοι τούς ανήγγειλαν τα καλά νέα της γέννησης του Σωτήρα. Αυτά τους έγιναν γνωστά όχι χάρη στη δική τους έρευνα, αλλά χάρη στην πρόθεση του Θεού να δώσει το χαρμόσυνο άγγελμα στους πιο απίθανους ανθρώπους. 

Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις, γιατί βλέπει τις καρδιές και δίνει στον καθένα ανάλογα. Οι μάγοι κινητοποιήθηκαν βλέποντας το αστέρι και μελετώντας σοφά κείμενα, γιατί έψαχναν κάτι βαθύτερο από την ξερή γνώση. Κουράστηκαν στη διαδρομή τους, σπατάλησαν από τη σκέψη, τον χρόνο και τους θησαυρούς τους, αλλά βρήκαν τελικά τον Χριστό.

Οι ποιμένες δεν χρειάστηκε παρά μόνο να πάνε! Το μήνυμα ήρθε ξεκάθαρο στ' αυτιά τους, χωρίς να ψάχνουν τα πώς και τα γιατί της ζωής. Έτυχε να βρίσκονται δύο βήματα από τη Βηθλεέμ και ήταν γι' αυτούς πολύ πιο εύκολο σε σχέση με τους σοφούς μάγους να βρουν τον Σωτήρα. Οι βοσκοί δεν ξοδεύτηκαν σε δώρα, ούτε σκέφτηκαν να πάρουν κανέναν πρόβατο από το κοπάδι τους για να το προσφέρουν στον Μεσσία. Δεν χρειαζόταν, εξάλλου. Το πρόβατο ήταν ήδη Αυτός που μόλις είχε γεννηθεί και θα γινόταν ο ίδιος θυσία.

Δεν έχει σημασία από πια διαδρομή αναζήτησης φτάνεις στον Χριστό. Ούτε έχει μεγάλη σημασία το πώς βιώνεις τη σχέση σου μαζί Του στην κάθε σου μέρα. Μπορεί να είσαι διανοητικός, αναλυτικός και σύνθετος ή να είσαι εντελώς απλός και πρακτικός. Όπως κι αν είσαι, για να βρεις τον Χριστό, πρέπει να πας σ' Αυτόν. Και να συνεχίζεις να Τον ψάχνεις στην κάθε σου μέρα: αναλυτικά ή απλά! 

Χριστουγεννιάτικη αναζήτηση για σοφούς

" [...] ξάφνου, ήρθαν στα Ιεροσόλυμα μάγοι από ανατολάς, λέγοντας:  Πού είναι αυτός που γεννήθηκε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων; Επειδή, είδαμε το αστέρι του στην ανατολή, και ήρθαμε για να τον προσκυνήσουμε ". Ματθαίος 2:1-2.

Όταν διαβάζω την ιστορία της γέννησης του Χριστού, ομολογώ ότι θα προτιμούσα να ήμουν στην παρέα των μάγων. Οι μάγοι ήταν σοφοί άνθρωποι, επιστήμονες-αστρονόμοι του καιρού τους και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους το περνούσαν στραμμένοι στα σύμπαντα και σκυμμένοι πάνω στους παπύρους. Μελέτη, παρατήρηση και ανάγκη κατανόησης του σύμπαντος και των πραγμάτων που τους περιέβαλλαν ήταν ουσιαστικά η καθημερινότητά τους. Βαρετό για κάποιους; Περιττό για άλλους; Κουραστικό; Το θέμα είναι ότι όποιος ψάχνει, βρίσκει, ακόμη κι αν χρειαστεί "να ταξιδέψει" μακριά.

Το λαμπρό αστέρι που έλαμπε στον ουρανό της Ανατολής έκανε τους μάγους να πιστεύουν ότι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός είχε συμβεί και το μεγάλο ταξίδι τους κατάληξε στην Ιουδαία, προκειμένου να προσκυνήσουν έναν νέο βασιλιά που είχε γεννηθεί! Η αναζήτησή τους δεν είχε να κάνει με τα φαινόμενα, αλλά με τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Οι μάγοι δεν έψαχναν απλά να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για γνώση, αλλά έψαχναν το νόημα της ζωής και την αλήθεια για την ψυχή τους.

Πραγματικά, δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και γραφών. Δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του να αναζητάς τη γνώση και την αλήθεια και να θέλεις να λατρεύεις και τον Σωτήρα.  Δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του να θέλεις να πιστεύεις και να θέλεις να καταλαβαίνεις πράγματα γι' αυτά που πιστεύεις. «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου, και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου» (Ματθαίος 22:37) Όλες οι πλευρές της ανθρώπινης υπόστασης συμμετέχουν στην λατρεία του Θεού. 

Όταν οι μάγοι έφτασαν στα Ιεροσόλυμα, το αστέρι τούς οδήγησε στις γραφές! Ψάχνοντας, βρέθηκαν στο παλάτι του Ηρώδη, ο οποίος ακούγοντας ότι γεννήθηκε ένας ανταγωνιστής του, κάλεσε τους αρχιερείς και τους γραμματείς για να πάρει τις πληροφορίες του. "Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επειδή, έτσι είναι γραμμένο διαμέσου τού προφήτη" (Ματθαίος 2:5) Και άλλοι ήξεραν την αλήθεια, αλλά παρ' όλα αυτά, όταν ήρθε η ώρα, δεν έκαναν τη διαδρομή των 9,5 χιλιομέτρων για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τον Μεσσία. Κρίμα γι' αυτούς! Ωστόσο, το ταξίδι των σοφών μάγων είχε αίσια κατάληξη όταν το αστέρι έβαλε τέλος στην αναζήτησή τους και τους οδήγησε απευθείας στη φάτνη και στον Σωτήρα! Όποιος ψάχνει, βρίσκει, ακόμη κι αν χρειαστεί "να ταξιδέψει" μακριά.

Επειδή εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ έξυπνοι...

" Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου· σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου. Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό ". Παροιμίες : 3:5-6.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανθρώπινη σύνεση είναι πολύτιμη. Όποιος δεν την λαμβάνει υπόψη του, κάνει γκάφες και περιπλέκει ακόμη και την ίδια του ζωή. Ωστόσο, μπορείτε να είστε σίγουροι για τη σωστή ανθρώπινη κρίση σας για όλα τα πράγματα και τις συνθήκες;

Η Αγία Γραφή δεν καταργεί την ανθρώπινη σύνεση, εφόσον ο Θεός είναι ο δημιουργός της, αλλά θέλει να επιστήσει την προσοχή στο να στηρίζεται κανείς αποκλειστικά και μόνο σ' αυτήν. Απογυμνώστε την ανθρώπινη κρίση από τον γνήσιο και ειλικρινή σεβασμό στον Θεό και θα δείτε τα αποτελέσματα.

Και αυτό γιατί,

Η ανθρώπινη κρίση μπορεί να σφάλει, παρά τη σοφία και τα επιχειρήματά της.

Η ανθρώπινη κρίση είναι βιαστική και ανυπόμονη.

Η ανθρώπινη κρίση είναι συχνά επιλεκτική και αλλήθωρη.

Η ανθρώπινη κρίση δεν έχει ποτέ όλα τα δεδομένα.

Η ανθρώπινη κρίση είναι ευάλωτη στα συναισθήματα και στον εγωισμό.

Η ανθρώπινη κρίση επηρεάζεται από τις απόψεις των άλλων και τα στερεότυπα της κοινωνίας.

Εμπλέξτε τον Θεό στις αποφάσεις σας και ρωτήστε Τον αν πράγματι η κρίση σας είναι ορθή. Ίσως σας πάρει λίγο χρόνο παραπάνω, ίσως σας πάρει και λίγο κόπο παραπάνω, αλλά το να ζητάτε συμβουλή από τον Θεό, δεν θα σας ζημιώσει ποτέ. Ο Θεός ανταμείβει τον χρόνο που Του δίνουμε, τον κόπο που καταβάλλουμε και, κυρίως, την ταπεινοφροσύνη εκείνη που ξέρει... ότι δεν τα ξέρει όλα!

Καταπληκτικοί άντρες και πάλι!

"Και ο άνδρας της, ο Ιωσήφ, επειδή ήταν δίκαιος, και μη θέλοντας να την εκθέσει δημόσια, θέλησε να τη διώξει κρυφά.  Και ενώ αυτός τα συλλογίστηκε αυτά, ξάφνου, ένας άγγελος του Κυρίου, παρουσιάστηκε σ' αυτόν σε όνειρο, λέγοντας: Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου ..." Ματθαίος 1: 19-20.

Στην ιστορία των Χριστουγέννων κυρίως εστιάζουμε στη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού, και φυσικά στον Ιησού, που με την ενσάρκωσή Του έγινε ο υποσχεμένος από τον Θεό Σωτήρας που δόθηκε στον κόσμο για να σηκώσει τις αμαρτίες μας. Όμως, υπάρχουν και άλλα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο και μεταξύ αυτών ξεχωρίζω τον Ιωσήφ. 

Ο Ιωσήφ, ο άντρας της Μαρίας, ήταν ένας καταπληκτικός άντρας! Αν ρωτήσεις γενικά τις γυναίκες για το ποιον θεωρούν κελεπούρι, μάλλον θα σκεφτούν κάποιον που έχει όλο το πακέτο ... της καταπληκτικότητας: ομορφιά, κοινωνική θέση και αναγνώριση, εργασία, οικονομική άνεση, μεγάλη δόση αγάπης, υπομονής, στήριξης, δηλαδή όλα! Ωστόσο, οι πραγματικά καταπληκτικοί άντρες ξεχωρίζουν από άλλους "καταπληκτικούς" άντρες.

Οι καταπληκτικοί άντρες αγαπούν τη δικαιοσύνη και την ευθύτητα, πριν αγαπήσουν τη γυναίκα  τους. Η δικαιοσύνη είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους. Δικαιοσύνη σημαίνει το να δίνουμε στον καθένα αυτό που του αξίζει. Συχνά οι άντρες δίνουν μεγάλη αξία και σημασία σε γυναίκες που δεν αξίζουν σπουδαία πράγματα και αδιαφορούν ή υποτιμούν άλλες που πραγματικά αξίζουν. Επίσης, κάποιοι σύζυγοι περιφρονούν τις άξιες και ικανές συζύγους  τους και άλλοι έχουν στα ουράνια γυναίκες που τους βγάζουν το λάδι. Αν αυτό δεν είναι πλήγμα στη δικαιοσύνη, τι είναι; 

Ο Ιωσήφ ήταν δίκαιος άντρας. Ήξερε τη Μαρία πριν την αρραβωνιαστεί. Ήξερε την αξία της, την πίστη και την καλή της συμπεριφορά στο περιβάλλον που ζούσαν. Όταν η Μαρία βρέθηκε έγκυος πριν το γάμο τους, ο Ιωσήφ δεν μπόρεσε να το εξηγήσει. Αλλά ήξερε μέσα στη δικαιοσύνη του ότι μια τέτοια γυναίκα δεν έπρεπε ούτε να γίνει θέατρο στον κόσμο ούτε να λιθοβοληθεί, όπως o ιουδαϊκός νόμος προέβλεπε. Γι' αυτό σκέφτηκε να χαλάσει κρυφά τoν αρραβώνα τους.

Οι καταπληκτικοί άντρες δεν είναι πεισματάρηδες, εγωιστές και ξεροκέφαλοι άντρες. Ούτε στυγνοί ορθολογιστές. Οι καταπληκτικοί άντρες βλέπουν σωστά μέσα στις περιστάσεις το χέρι του Θεού και είναι έτοιμοι να πάρουν ρίσκο όταν ο Θεός τούς πει ότι αξίζει να το πάρουν. Όταν στο όνειρό του ο Ιωσήφ διαβεβαιώθηκε από τον Θεό για το παιδί που έμελλε να γεννηθεί, δεν συζήτησε περαιτέρω το ζήτημα. Οι σκέψεις του κάμφθηκαν από την πίστη του, γι' αυτό πήρε την απόφαση να δώσει στη Μαρία το στάτους της παντρεμένης γυναίκας στην κοινωνία του Ισραήλ, προτού βρεθεί στην τραγική θέση της ανύπαντρης μητέρας.

Ευτυχώς που ακόμη υπάρχουν γύρω μας καταπληκτικοί χριστιανοί άντρες και γυναίκες ουσίας και αξίας, που θέλουν να πάρουν από κοινού μέρος στα θαυμαστά σχέδια του Θεού.

Καταπληκτικοί άντρες που θα ήθελες δίπλα σου

"Και τώρα, θυγατέρα, μη φοβάσαι· θα κάνω σε σένα ό,τι πεις· επειδή, ολόκληρη η πόλη τού λαού μου ξέρει ότι είσαι ενάρετη γυναίκα". Ρουθ 3:11.

Το να παντρευτείς τον σωστό άντρα- ή τη σωστή γυναίκα- δεν είναι θέμα τύχης. Υπάρχουν φορές που κάποιοι λένε: "'Ετυχε ο άντρας μου (ή η γυναίκα μου) να βγει καλός/καλή". Δηλαδή, σαν να τράβηξες έναν κλήρο και σου έτυχε το σωστό νούμερο. Αλλά πόσες άλλες δεν "έτυχε" να σου τύχει ο λάθος άνθρωπος και χωρίς να το πολυκαταλάβεις, βρέθηκες σε προβληματικό γάμο.

Δυστυχώς, δεν ελέγχουμε απόλυτα τη ζωή, ούτε καν σαν πιστοί χριστιανοί. Ωστόσο, στο βαθμό που μπορούμε να βάλουμε κάποιες αξίες και αρχές όταν μιλάμε για καταπληκτικούς άντρες, επιλέγω τον Βοόζ. Ο Βοόζ είναι ένα εξαιρετικό μοντέλο ανδρός και ένας τύπος που προεικονίζει τον Ιησού Χριστό. 

Βοόζ σημαίνει "Σ' αυτόν είναι η δύναμη"! Ο Βοόζ είναι άντρας δυνατός, πλούσιος και με υπόληψη στην πόλη της Βηθλεέμ. Κατά γενική ομολογία, ένας πλούσιος, δυνατός και ευυπόληπτος άντρας δεν θα έψαχνε ποτέ να παντρευτεί μια χήρα και φτωχιά γυναίκα από το πουθενά, η οποία, επιπλέον, είναι μετανάστρια της κακιάς ώρας. Αυτή ακριβώς ήταν η Ρουθ: μια γυναίκα ξένη, ξεκρέμαστη και πονεμένη, μ' έναν γάμο ήδη στην πλάτη της και ... Μωαβίτισσα. Στοιχείο απαγορευτικό για έναν Ισραηλίτη! 

Αλλά η Ρουθ δεν είναι μόνο αυτά. Η Ρουθ είναι μια γυναίκα που έκανε μια επιλογή σε μια καθοριστική στιγμή της ζωής της και η επιλογή της - να αφήσει την πατρίδα της και την οικογένειά της και να ακολουθήσει την πεθερά της, τον λαό της και τον Θεό της (Ρουθ 21: 16-17)- ήταν ένα άλμα στο κενό.  Δεν υπήρχε, ανθρωπίνως, περίπτωση να ευτυχίσει με τον μοναδικό τρόπο που ευτύχισε, αν ο Θεός, που είδε την ανιδιοτελή καρδιά και την πίστη της, δεν είχε προετοιμάσει τα πάντα για τη Ρουθ και δεν είχε, μέσα στα σχέδια της χάρης Του, ετοιμάσει έναν Βοόζ.

Τον Βοόζ, με τη γενναιόδωρη καρδιά, τη σωστή κρίση και την εκτίμηση για τη Ρουθ, της οποίας η προσωπικότητα και οι αρετές τον έκαναν να την αγαπήσει. Ο Βοόζ ήξερε να κερδίζει την καρδιά μιας γυναίκας. Από την πρώτη στιγμή, ασχολείται μαζί της μ' έναν πολύ διακριτικό αλλά και γενναιόδωρο τρόπο. Της δίνει να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να πάει να σταχυολογήσει ( να ψάξει...) αλλού. Δίνει εντολές στους εργάτες του να τη σεβαστούν ως γυναίκα. Τους λέει επίσης ν' αφήνουν να πέφτει για χάρη της λίγο σιτάρι παραπάνω. Της δίνει να φάει και να πιει. Την προστατεύει με τρυφερότητα και ευγένεια. Την παρηγορεί με τα λόγια του και τη  συμπεριφορά του, κάνοντας την καρδιά της να σκιρτήσει.Φροντίζει για τη φήμη της και, τέλος, είναι έτοιμος να κάνει ό,τι αυτή του πει: δηλαδή να την παντρευτεί! Και θα το κάνει όντως, τελειώνοντας ο ίδιος αυτό που ξεκίνησε η Ρουθ.

Και όλα αυτά όχι γιατί ο Βοόζ είναι απλά ένας τέλειος τζέντλεμαν με καλούς τρόπους συμπεριφοράς, αλλά γιατί έχει μάθει να εκτιμά στους ανθρώπους αυτά που αξίζουν να εκτιμηθούν πρώτα. Ο Βοόζ ήταν ο άνθρωπος που αν δεν υπήρχε η Ρουθ, μάλλον δεν θα είχε παντρευτεί, όντας ίσως αμελής ή αυτάρκης στο να αποκατασταθεί. Ωστόσο, η αποκατάσταση δεν είναι το παν: ο Βοόζ ήταν ο άνθρωπος που χάρισε στη Ρουθ ανάπαυση, ευτυχία και ευλογία και η Ρουθ τα ίδια ακριβώς σ' αυτόν!

Όχι με δύναμη, ούτε με ισχύ

"Αυτός είναι ο λόγος τού Κυρίου προς τον Ζοροβάβελ, λέγοντας: Όχι με δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το Πνεύμα μου, λέει ο Κύριος των δυνάμεων.  Ποιος είσαι εσύ, το μεγάλο βουνό, μπροστά στον Ζοροβάβελ; Πεδιάδα ..." Ζαχαρίας 4:6-7. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από την επιτυχία κρύβεται σχεδόν πάντα η δύναμη. Πίσω από κάθε περάτωση έργου, υπάρχει θέληση και επιμονή. Οι αδύναμοι και απαισιόδοξοι άνθρωποι αποτυγχάνουν πολύ συχνά στη ζωή τους, γιατί βλέπουν παντού εμπόδια και ενώ ξεκινούν με ενθουσιασμό, γρήγορα παραιτούνται.

Όμως, και οι δυνατοί άνθρωποι κουράζονται κάποτε. Η ίδια η ζωή και οι συνθήκες μέσα στις οποίες βρισκόμαστε μπορεί να μας εμποδίσουν από το να φτάσουμε στον στόχο μας. Αδιέξοδα, εμπόδια και κούραση γίνονται συχνά η αιτία ώστε να μην μπορούμε να ολοκληρώσουμε αυτό που ο Θεός θα ήθελε για τη ζωή μας. Μπορεί να είμαστε χριστιανοί που έδωσαν μάχες, εμπιστεύτηκαν τον Κύριο και εργάστηκαν γι' Αυτό, αλλά ίσως τώρα δεν αντέχουμε άλλο και θέλουμε να παραιτηθούμε απ' ό,τι μας φαίνεται αδύνατο να επιτευχθεί.

Όταν νιώθουμε εντελώς απογοητευμένοι και κουρασμένοι, ας θυμόμαστε ότι ο Θεός και μόνο Αυτός μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να τελειώσουμε ότι μας εμπιστεύτηκε. Είναι αστείο να κοιτάμε μέσα μας και να εξαρτόμαστε από τη δύναμη, τη θέληση και την εμπειρία μας. Αυτές δεν θα είναι ποτέ αρκετές για να φέρουμε εις πέρας όλα τα μεγάλα και θαυμαστά σχέδια τα οποία έχει ο Θεός για τη ζωή μας. Ο Θεός είναι αυτός "που μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας..." (Εφεσίους 3:20).

Όταν νιώθουμε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε, ας θυμόμαστε ότι η απιστία κάνει τα μικρά εμπόδια τεράστια βουνά, ενώ η πίστη κάνει τα βουνά να γίνουν πεδιάδες μπροστά μας. Ο Θεός έχει πάντα μια πόρτα ανοικτή για μας και έχει πάντα έναν δρόμο που οδηγεί σ' αυτήν μ' έναν δικό Του απρόσμενο τρόπο.

Τέλος, ο Θεός δίνει υποσχέσεις και τις κρατάει. Όταν νιώθουμε ότι απιστούμε, ο Θεός μένει πιστός, "να αρνηθεί τον εαυτό του δεν μπορεί" ( Β' Τιμόθεο 2:13). Αυτός θα επιτελέσει το καλό έργο που άρχισε μέσα μας (Φιλιππησίους 1:6). Επίσης, Αυτός θα τελειώσει και κάθε άλλο έργο που άρχισε στη ζωή μας. Μπορούμε να Τον εμπιστευόμαστε ακόμη και μέσα στα εμπόδια και τις διαψεύσεις. Κι αν καθυστέρησε -σύμφωνα πάντα με το δικό μας ρολόι- κι αν δυσκόλεψε τους δρόμους της ζωής μας, τίποτα και κανένας δεν θα Τον εμποδίσει από το να εκτελέσει τα δικά Του σχέδια σε μας. 

Θα σε οδηγήσει στο επιθυμητό λιμάνι

"Τότε, κράζουν προς τον Κύριο, μέσα στη θλίψη τους, και τους βγάζει μέσα από τις ανάγκες τους.  Κατασιγάζει την ανεμοζάλη, και τα κύματά της σιωπούν. Και ευφραίνονται, επειδή ησύχασαν· και τους οδηγεί στο επιθυμητό λιμάνι τους". Ψαλμός 107:28-30.

Ο Δαβίδ κέρδισε πολλές μάχες στον πόλεμό του με τον Σαούλ, που τον κυνηγούσε να τον σκοτώσει από φόβο μήπως του πάρει τη βασιλεία. Ωστόσο, δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη της απελπισίας. Τέτοια συναισθήματα είναι συνηθισμένα. Κάποτε μετά τις βουνοκορφές, υπάρχουν και οι κοιλάδες. Στις κοιλάδες νιώθουμε παγιδευμένοι και καταλήγουμε σε θλιβερούς μονολόγους απελπισίας...  "Και Δαβίδ είπε μέσα στην καρδιά του: Σίγουρα μια ημέρα θα χαθώ από το χέρι τού Σαούλ· δεν υπάρχει καλύτερο για μένα, παρά να διασωθώ γρήγορα στη γη των Φιλισταίων... (Α' Σαμουήλ 27:1).

Όταν νιώθεις απογοητευμένος και σε αδιέξοδο, είναι παρακινδυνευμένο πράγμα να μιλάς στον εαυτό σου. Ακόμη χειρότερο είναι να παίρνεις σημαντικές αποφάσεις σε τέτοιες στιγμές. Ο Δαβίδ δεν ρώτησε τον Θεό πώς να συνεχίσει την πορεία του, όπως συνήθιζε πάντα. Φαίνεται ότι είχε κουραστεί και είχε πιστέψει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ησυχάσει με τον Σαούλ. Αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στα χέρια του.  Βουλιάζοντας σε απαισιόδοξες σκέψεις, δεν συμβουλεύτηκε τον Θεό και κατάληξε σε μια ανόητη απόφαση. Καλύτερα, σκέφτηκε, στην εχθρική γη και "ασφαλής" παρά στη γη του κυνηγημένος.

Το αποτέλεσμα τού να πάψεις να εμπιστεύεσαι τον Θεό και τους δρόμους Του, που είναι οι καλύτεροι και οι ασφαλέστεροι για σένα, είναι να οδηγηθείς σε μέρη που θα αναγκαστείς να επιβιώσεις μόνος σου. Αυτό που βρήκε ο Δαβίδ στη γη των Φιλισταίων δεν ήταν η ασφάλεια και η ευρυχωρία, αλλά τα πολύπλοκα σχέδια, οι υποκρισίες, τα ψέμματα, οι σκοτωμοί και οι λεηλασίες. Αναγκάστηκε να μπει σ' όλα αυτά προκειμένου να επιβιώσει. 

Και να΄ταν μόνο αυτό! Η τραγωδία της Σικλάγ τού δίδαξε ότι ασφαλής είναι κανείς μόνο μέσα στο θέλημα του Θεού, και όχι στις συνθήκες ή τα δεδομένα που παρουσιάζονται ως πιθανές λύσεις στο αδιέξοδο.

Όταν νιώθεις απογοητευμένος, μην κάνεις ενστικτώδεις κινήσεις. Μην παίρνεις σημαντικές αποφάσεις για σοβαρά ζητήματα. Αν νιώσεις κουρασμένος σε κάποια διαδρομή σου, μη λειτουργήσεις σπασμωδικά, από φόβο ή και εγωισμό ακόμη. Βρες έναν/μία χριστιανό/ή φίλο/η που εμπιστεύεσαι και ξέρεις ότι θέλει το καλό σου και ζήτησέ του/της να προσευχηθεί μαζί σου. Μοιράσου το φορτίο σου, έτσι θα έχεις μια καθαρότερη εικόνα για το τι πρέπει να κάνεις. Και πάνω απ' όλα: ζήτησε τη συμβουλή του Θεού. Ο Θεός μάς οδηγεί πάντα σε ασφαλή λιμάνι όταν Τον επικαλεστούμε αληθινά στο πρόβλημά μας (Ψαλμός 107: 28-30).

Α, ναι; Σου χρωστάω...;

" «Ποιος, πρώτος, έδωσε κάτι σ' αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση;». Επειδή, απ' αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ' αυτόν είναι τα πάντα· σ' αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες ". Ρωμαίους 11:35-36.

Η χρονιά σχεδόν τελειώνει, ήσουν ένα υπάκουο και συνεργάσιμο παιδί (ήσουν στ' αλήθεια εκατό τοις εκατό;) και έτσι κάνεις όνειρα για το δώρο που σε περιμένει τα Χριστούγεννα. Αν είσαι και λίγο απαιτητικό παιδί, μπορεί να μην αρκεστείς απλώς στα όνειρα, αλλά να έχεις ήδη υποδείξει τι δώρο περιμένεις να σου αγοράσουν οι γονείς σου. 

Η χρονιά τελειώνει, και μάλλον για σένα, που είσαι ενήλικας, πάνε χρόνια που περιμένεις κάποιο δώρο να σου κάνει ο Θεός. Αν είσαι και χριστιανός ενήλικας και ήσουν όλα αυτά τα χρόνια υπάκουος στη φωνή του Θεού και συνεργάσιμος στα σχέδιά Του (ήσουν στ' αλήθεια εκατό τοις εκατό;) κάνεις όνειρα για το δώρο που θα ήθελες ο Θεός να σου κάνει.

Είναι όμορφο να παίρνουμε δώρα. Τα δώρα μάς δίνουν χαρά, μας δείχνουν ότι κάποιος μας νοιάζεται και μας αγαπάει. Κάποτε το δώρο δεν είναι καθόλου περιττό, αλλά είναι μια πραγματική ανάγκη που δυστυχώς καθυστέρησε να καλυφθεί. Ναι, δεν βρίσκω υπερβολικό ή  κακό να περιμένουμε δώρα, είτε από τους αγαπημένους μας είτε από τον Θεό. 

Όμως, βρίσκω κακό -επειδή το ξέρω εκ πείρας-, να πιστεύεις ότι ο Θεός σού χρωστάει ένα δώρο. Δηλαδή, σου χρωστάει ευλογίες! Δεν Τον έβαλες πρώτο στη ζωή σου; Δεν έμεινες πιστός - εντάξει όσο καλύτερα μπορούσες- τις δύσκολες ώρες; Δεν έχασες για χάρη Του πράγματα και χαρές της ζωής; Δεν πλήρωσες το τίμημα να Του ανήκεις; Ε...δεν πρέπει να έρθει και η ώρα του μισθού και το γραμμάτιό σου να ξεχρεωθεί; 

Πάρα πολλοί χριστιανοί σκεφτόμαστε έτσι όταν ξεκινάμε την πνευματική μας ζωή: "Εγώ κάνω το μέρος μου και ο Θεός θα κάνει το δικό Του". Ή ακόμη χειρότερα: "Εγώ θα κάνω το μέρος μου και ο Θεός ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μην κάνει το δικό Του"! Γιατί ο Θεός χρωστάει! Χρωστάει να φανεί πιστός στις υποσχέσεις Του! "Αν, ναι; Σου χρωστάω; Δεν το νομίζω..." Αυτή είναι η απάντηση του Θεού σε όσους περιμένουν ένα δώρο στη βάση της σχέσης: εγώ κάνω - Εσύ, Κύριε, δίνεις. Ο Θεός είναι υπέρτατος και δεν έχει ανάγκη από κανέναν μας. Καμιά υπηρεσία και καμιά υπακοή δεν Τον δεσμεύει να φανεί γενναιόδωρος, γιατί απλά δεν Του προσφέρει κάτι που δεν έχει. 

Αν ο Θεός δίνει, είναι γιατί το θέλει ο ίδιος. Γιατί είναι καλός! Γιατί η καρδιά Του έχει μεγάλη αγάπη και πλούσια χάρη. Ο Θεός πρώτος μας αγάπησε. Και πρώτος έδωσε και εξακολουθεί να δίνει! Κάθε δώρο και ευλογία είναι μια επιβεβαίωση της γενναιόδωρης θεϊκής καρδιάς. Μετά ίσως και να είναι μια ζεστή ενθάρρυνση εκ μέρους Του στο χτίσιμο μιας σχέσης αμοιβαίας αγάπης και εμπιστοσύνης μαζί Του.

Η κρυφή δύναμη της ψυχής μου

 "Εγώ, όμως, θα ευφραίνομαι στον Κύριο, θα χαίρομαι στον Θεό τής σωτηρίας μου. Κύριος ο Θεός είναι η δύναμή μου [...] ". Αββακούμ 3:18-19.

Επειδή κατοικώ κοντά στη Ν. Πέραμο, που πλήγηκε βαριά όπως και η Μάνδρα στις τελευταίες πλημμύρες που έπληξαν τη χώρα, τα δρομολόγια μου με οδηγούσαν συχνά στην περιοχή. Κάθε φορά που διέσχιζα τους δρόμους της για να πάω σε συγγενείς μου, τα μάτια μου στρέφονταν διαρκώς σε πλημμυρισμένα στη λάσπη σπίτια, σε καταστρεμμένα μαγαζιά και επιχειρήσεις, σε άτομα που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να βγάλουν τη λάσπη από τις περιουσίες τους.

Ό,τι απομένει από χείμαρρους νερού και λάσπης που εισβάλλουν απροειδοποίητα πάνω σου, ίσως να είναι ένας βρώμικος και άχρηστος σωρός από πράγματα, τα οποία περιμένουν την υπηρεσία του δήμου να τα αποσύρει από τους δρόμους...

Κάποτε η ζωή μας καταλήγει έτσι. Ό,τι απομένει απ' αυτήν, χωρίς πάντα να φταίμε και να το αξίζουμε, είναι ένας ρημαγμένος σωρός. Όλα τα όμορφα και χρήσιμα υλικά με τα οποία τη χτίσαμε, καταλήγουν ένα μηδενικό.

Μηδενικό κατέληξε για τον Ιωσήφ η ιδιαίτερη αγάπη του πατέρα του, του Ιακώβ, η ασφάλεια του πατρικού του σπιτιού, ακόμη και η ανέλπιστη εύνοια που βρήκε, όταν πουλήθηκε δούλος, στο σπίτι του Πετεφρή. Η φυλακή τού αφαίρεσε κάθε στήριγμα.

Μηδενικό κατέληξε για τον Ιώβ η υγεία του, τα παιδιά του, η περιουσία του, η γυναίκα του και οι φίλοι του όταν τα κύματα της δοκιμασίας τον ισοπέδωσαν.

Μηδενικό αισθάνθηκε ο προφήτης Αββακούμ καθώς άκουγε από το στόμα του Θεού ότι οι Χαλδαίοι, οι εχθροί του λαού του, θα έρχονταν και θα ρήμαζαν τα πάντα και όλοι οι κόποι τους και τα αγαθά που απολάμβαναν θα ήταν ανάμνηση.

Ωστόσο, κανείς τους δεν κατάληξε ο ίδιος μηδενικό, παρόλο που τα πάντα μηδενίστηκαν στη ζωή τους. Όταν όλα τα "απολύτως απαραίτητα υλικά" με τα οποία χτίζουμε την ύπαρξή μας λείψουν ή ρημάξουν, η ζωή μας δεν καταλήγει μηδενικό αν ο Κύριος είναι το θεμέλιο μας. Αν ο Κύριος είναι η δύναμή μας, θα μείνουμε δυνατοί και όρθιοι μέσα στην αδυναμία μας. Γιατί Αυτός είναι η δύναμή μας. Αν ο Κύριος είναι η ελπίδα μας, θα έχουμε ελπίδα ακόμη και μέσα στις χειρότερες συμφορές. Γιατί Αυτός είναι η ελπίδα μας. Ο Θεός είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω και μόνο όσοι έχουν περάσει από το σημείο μηδέν μπορούν να σου πουν με βεβαιότητα ότι αυτό είναι αλήθεια.

Όταν η δοκιμασία έρχεται, η ευλογία ακολουθεί

" Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς·  γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή·  η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς ". Ιάκωβος 1:2-4.

Δώστε μου έναν τρόπο μέσω του οποίου μπορείτε να αυξηθείτε στην επίγνωση του Θεού και να μοιάσετε στον χαρακτήρα Του. Θα γινόταν αυτό αν αύριο λύνονταν τα προβλήματά σας; Θα πετυχαίνατε αυτό τον στόχο αν ο Θεός έφερνε σε αίσιο τέλος τα σχέδιά σας και εκπλήρωνε κάποια όνειρά σας;

Λυπάμαι που θα το ομολογήσω, αλλά όχι. Και είναι όχι, γιατί η Αγία Γραφή μάς το λέει. Ο πιο συχνός και αποτελεσματικός τρόπος του Θεού είναι η δοκιμασία. Η δοκιμασία γίνεται στα χέρια του Θεού ένα μέσο κατάρτισης του χαρακτήρα μας και το βασικό εργαλείο πνευματικής προόδου. Αν θέλετε να αυξηθείτε στην αγάπη, στην πιστότητα, στη σοφία, στην προσευχή, στην ταπείνωση, θα περάσετε από δοκιμασίες. Αν θέλετε να αυξηθείτε πολύ σ' όλα αυτά, θα περάσετε από πολλές δοκιμασίες. 

Αλλά ακόμη κι αν δεν επιθυμείτε ιδιαίτερη αύξηση, αν αρκείστε στη στασιμότητα, ή είστε εντελώς αδιάφοροι για τα πράγματα του Θεού, και πάλι ο Θεός θα σας δοκιμάσει! "Το χωνευτήρι δοκιμάζει το ασήμι, και το καμίνι το χρυσάφι, ο Κύριος, όμως, τις καρδιές" (Παροιμίες 17:3). Ζούμε πάνω στη γη κάτω από συγκεκριμένους θεϊκούς νόμους και υπάρχουμε για συγκεκριμένους σκοπούς και όχι γι' αυτά που εμείς επιδιώκουμε.

Η δοκιμασία της πίστης μας είναι μια δοκιμασία του ίδιου μας του χαρακτήρα. Γιατί αν λέμε ότι είμαστε του Χριστού,  θα πρέπει να Του μοιάσουμε κιόλας. Διαφορετικά, θα καταντήσουμε γελοίοι, όπως γελοίοι καταντούν όσοι πολιτικοί λένε και δεν κάνουν. Όπως γελοίοι καταντούν όσοι "προφήτες" διδασκαλιών και  "κήρυκες" ιδεών αποτυγχάνουν να συνδυάσουν θεωρία και πράξη.

Απ' όσο θυμάμαι, τα ωραία μου λόγια και η ορθή αντίληψη των πραγμάτων δεν συμβάδισαν σχεδόν ποτέ καλά με την πνευματική μου πορεία. Υπήρχε χάσμα και ασυνέπεια. Ακόμη και διάφορες ευλογίες παρανοήθηκαν στη ζωή μου. Χρειάστηκε ο Θεός να με περάσει από χίλια κύματα, που ίσως ελάχιστοι ξέρουν, και κάποια άλλα που μόνο εγώ και ο Κύριος ξέρουμε, για να μπορέσω να ξεχωρίσω μέσα μου αυτή την ασυνέπεια. Η παιδαγωγική του Θεού μ' έμαθε και μου μαθαίνει όλα αυτά που καμιά ευλογία -δυστυχώς για μένα- δεν μπόρεσε να μου μάθει. Και είναι μέσα από τις δοκιμασίες που κατάλαβα ποιος είναι ο Χριστός και που συνειδητοποίησα ότι ευλογία χωρίς παιδεία μετατρέπεται σε αρρώστια που τρώει αργά την ψυχή.

Θα κρατήσω το βάρος σου, θα κρατήσεις το δικό μου;

" Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου, και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού.  Επειδή, αν κάποιος νομίζει ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, εξαπατάει τον εαυτό του ". Γαλάτες 6:2-3.

Πέστε μου ότι σας αρέσουν όλα πάνω σας! Δεν μιλάω για την εξωτερική σας εμφάνιση, αλλά για τον χαρακτήρα σας. Γιατί είμαι απόλυτα σίγουρη ότι υπάρχουν πράγματα που θα θέλατε, αν γινόταν, ν' αλλάξετε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Πράγματα που σας ενοχλούν και σας εκνευρίζουν εσάς τους ίδιους. Στοιχεία που σας δυσκολεύουν στη σχέση σας με τους άλλους. Χαρακτηριστικά που δεν ξέρετε γιατί τα κληρονομήσατε ή πώς τέλος πάντων χτίστηκαν μέσα σας.

Εφόσον δεν καταφέρνουμε να είμαστε όπως ακριβώς θα θέλαμε, παρά τις προθέσεις και τις  προσπάθειές μας, πώς περιμένουμε από τους άλλους να γίνουν σύμφωνα με τη θέλησή μας; Είναι δυνατόν να μεταμορφώσουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με το γούστο μας όταν δυσκολευόμαστε να πειθαρχήσουμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό;

Η Αγία Γραφή μάς καλεί να βαστάξουμε ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι να εκπληρώσουμε τον νόμο του Χριστού (Γαλάτες 6:2), που είναι τελικά ο νόμος της αγάπης. Δεν υπάρχει άλλος νόμος ικανός να μη βλέπει, να μη θυμάται, να μην αποκάνει, να μην παραιτείται.

Μέσα στα διάφορα βάρη που ο Θεός μάς δίνει να κρατήσουμε για χάρη των άλλων είναι και το φορτίο των ελαττωμάτων και των ατελειών τους.  Ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που εκ φύσεως μάς απωθεί. Γιατί να ανεχτώ την ανοργανωσιά ή τη φυγοπονία; Γιατί να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω στο πείσμα; Γιατί να υποστώ τη νευρική συμπεριφορά; Γιατί να...

Γιατί κανείς μας δεν είναι τέλειος! Κανείς μας δεν είναι αυτάρκης, ώστε να ζήσει μόνος του. Κανείς δεν είναι επίσης τόσο σοφός, ικανός και δυνατός, ώστε να πορευτεί ανεξάρτητα. Χρειάζεται να κρατήσω το βάρος και την αδυναμία σου και να κρατήσεις και εσύ τη δική μου ατέλεια και αδυναμία. Χρειαζόμαστε να υπομείνουμε με αγάπη ο ένας τον άλλον. Να ενθαρρύνουμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Να παρηγορηθούμε και να διδαχτούμε μαζί, και όχι να συγκρουόμαστε για το ποιος είναι ο χειρότερος και ποιος ο πιο αδικημένος. 

Είναι στην πεζή καθημερινότητα που βλέπουμε τις ελλείψεις αλλά και τις αρετές του άλλου, αρκεί να θέλουμε να τις δούμε. Είναι πάντα προς το συμφέρον μας να σηκώνουμε ο ένας το φορτίο του άλλου με αγάπη και κατανόηση. Ο Χρυσός Κανόνας, ο κανόνας της αμοιβαιότητας, είναι τελικά το κλειδί για μια όμορφη και χαρούμενη υλική και πνευματική ζωή.

Μπροστά Του τέλειος σήμερα!

" [...] περπάτα μπροστά μου, και να είσαι τέλειος.  Και θα στήσω τη διαθήκη μου ανάμεσα σε μένα και σε σένα· και θα σε πληθύνω σε υπερβολικό ". Γένεση 17:1.

Περπάτα μπροστά μου... Περπάτα μπροστά μου και να είσαι τέλειος! Αυτό ήταν που είπε ο Θεός στον Αβραάμ στα 99 του χρόνια, πολλά χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο κάλεσμα, που τον παρακινούσε ν' αφήσει τη γη και την οικογένειά του και να Τον ακολουθήσει σ' ένα ταξίδι πίστης και αιώνιας μισθαποδοσίας.

Κάθε φορά που ο Θεός τού μιλούσε, ο Αβραάμ μεγάλωνε σε γνώση, σε πίστη και σε υπακοή. Σήμερα, σηκωθήκαμε και καλούμαστε να ζήσουμε τη μέρα μας. Θα "περπατήσουμε" κάπως, θα σκεφτούμε, θα σχεδιάσουμε, θα επιλέξουμε, θα αισθανθούμε. Ο Θεός μάς καλεί να περπατήσουμε μπροστά Του σήμερα. Και μας καλεί καθώς ζούμε για Κείνον, να είμαστε τέλειοι. 

Ξέρω ότι πολλοί αισθανόμαστε κάπως όταν ακούμε αυτή τη λέξη. Και πολλοί είμαστε που ξέρουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο. Μέχρι το μεσημέρι, μπορεί να έχουμε χάσει και το μέτρημα των φανερών ή και κρυφών αμαρτημάτων μας. Ωστόσο, ο Θεός μάς καλεί να είμαστε τέλειοι και αυτό σημαίνει ότι θα κάνουμε ό,τι καλύτερο ξέρουμε και μπορούμε. Στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, στους φίλους μας, στην κοινωνία που ζούμε. 

Περπάτα μπροστά μου και να είσαι τέλειος δεν σημαίνει ακατόρθωτα πράγματα. Σημαίνει αυτά τα μικρά και απλά πράγματα που ξέρουμε να κάνουμε και που οφείλουμε να κάνουμε με πιστότητα για τον Κύριο και όχι για τους άλλους. Οι απαιτήσεις μιας οικογένειας με όλα τα πάνω και τα κάτω της. Οι ευθύνες μιας δουλειάς που είναι απαιτητική ή στην οποία κάποιοι πάντα λουφάρουν. Η σωστή συμπεριφορά στη σχολή μας. Η αλληλεγγύη στο περιβάλλον μας... Όλα αυτά τα κάνουμε γιατί περπατάμε μπροστά στον Θεό και μας νοιάζει η δική Του γνώμη και ικανοποίηση.

Περπάτα μπροστά μου και να είσαι τέλειος σημαίνει και κάτι ακόμη. Σημαίνει να κάνουμε αυτό που ο Θεός μάς φανέρωσε και μας χρέωσε και που δεν έχει καμιά ίσως σχέση μ' αυτό που χρέωσε στον διπλανό μας. Ο Θεός εκείνη την ημέρα ζήτησε από τον Αβραάμ να περιτέμνονται τα αρσενικά, ξεκινώντας απ' αυτόν τον ίδιο και την οικογένειά του, και έδωσε οδηγίες πάνω σ' αυτό. Και ο Αβραάμ το έκανε αμέσως, "την ίδια εκείνη ημέρα, καθώς του είπε ο Θεός" (Γένεση 17:24). 

"Περπάτα μπροστά μου, και να είσαι τέλειος" (Γένεση 17:1). Τι ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε σήμερα; Ας το κάνουμε. Τι μας ζητήθηκε για σήμερα; Ας το κάνουμε! Το αύριο δεν το γνωρίζουμε, η τελειότητά μας αφορά το κάθε μας σήμερα. 

Θυσίες που αρέσουν πολύ στον Θεό

 " Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου· και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις ". Ψαλμός 50:13.

Είναι τυπικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δεν έχουν αληθινή σχέση με τον Θεό: Δεν ευχαριστούν τον Κύριο και δεν θεωρούν ότι Του οφείλουν κάποια ιδιαίτερη αναγνώριση για ό,τι έχει κάνει και κάνει στις ζωές τους και στον κόσμο.

'Ομως, συχνά η έλλειψη δοξολογίας και ευχαριστίας αποτελεί θλιβερό χαρακτηριστικό της ζωής πάρα πολλών χριστιανών. Δυστυχώς, είναι πιο εύκολο να γκρινιάζει κανείς, να εστιάζει στις δύσκολες συνθήκες που περνάει, να επικεντρώνεται στις αναπάντητες προσευχές του, παρά σ' αυτά που έχει και απολαμβάνει. Ό,τι είναι δεδομένο, δεν το εκλαμβάνουμε τελικά ως δώρο της αγάπης του Θεού. Δώρο και ευλογία είναι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, κάτι που θα θέλαμε, που δεν έχουμε, που περιμένουμε, που έχουμε ανάγκη. 

Η ευγνωμοσύνη και η η δοξολογία θα πρέπει να είναι η βάση της χριστιανικής μας ζωής. Υπάρχουν τόσα πολλά για να θυμηθούμε και να δοξάσουμε τον Κύριο που η ευγνωμοσύνη θα πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, είτε είμαστε χαρούμενοι είτε θλιμμένοι. Μια καρδιά μέσα στην οποία κατοικεί ο Χριστός δεν μπορεί να στρέφεται διαρκώς σε παράπονα, πικρίες, απογοητεύσεις, απαιτήσεις, γιατί...

Ο Θεός στον ουρανό είναι ένδοξος. Είναι άξιος ύμνου, ευλογίας, τιμής και δόξας. Δεν υπάρχει  πνευματικό δημιούργημα που να μην Του αποδίδει τη δόξα της μεγαλειότητάς Του και να μην υποτάσσεται στον φόβο του προσώπου Του. Ας μη γίνει ο Θεός στον θρόνο της καρδιάς μας σαν ένας ξεπεσμένος βασιλιάς, που με το ζόρι θα Του δίνουμε την ανοχή και την κατανόησή μας. Ας μην καταλήξει υπόλογος και ένοχος για ό,τι κακό μας βρίσκει ή μας θλίβει, με αποτέλεσμα να Του στερούμε την αίνεση που Του αξίζει κάθε ώρα και στιγμή.

Ο Θεός είναι ένδοξος και ευαρεστείται στην αίνεση της ανθρώπινης καρδιάς. Πολύ περισσότερο είναι Άγιος και κατοικεί "ανάμεσα στις δοξολογίες τού Ισραήλ ". Ψαλμός 22:3.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα μπορεί να γίνει ευλογία

" Τώρα, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας αινώ και υπερυψώνω και δοξάζω τον βασιλιά τού ουρανού· επειδή, όλα τα έργα του είναι αλήθεια, και οι δρόμοι του κρίση· και μπορεί να ταπεινώσει αυτούς που περπατούν μέσα στην υπερηφάνεια ". Δανιήλ 4:37.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα, δηλαδή ο φανερός ή κρυφός εγωισμός μας που μας πληρώνει με ταλαιπωρία, θλίψη, διαταραχή και απόρριψη μπορεί να γίνει ευλογία και δόξα. Δυστυχώς, συχνά βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός μάς φέρνει στο τέλος του εαυτού σαν ένα μέσο τιμωρίας και εκδίκησης εκ μέρους Του. Κάτι σαν : "Πάρε αυτό που σου άξιζε για να μάθεις άλλη φορά να καυχιέσαι και να νομίζεις ότι είσαι κάποιος!"

Αλλά δεν είναι έτσι. Ο Θεός το μόνο που ήθελε καθώς ταπείνωνε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τον υπερόπτη βασιλιά μπροστά Του, ήταν να δουλέψει μέσα στην ψυχή του ένα έργο μετάνοιας και χάρης. Αν ο Θεός επιτρέπει να περνάμε από παρόμοιες διαδρομές είναι γιατί θέλει να μας διδάξει ένα σπουδαίο μάθημα και να μας δώσει μέσα απ' αυτό ευλογία και νέα προοπτική.

Ο Ναβουχοδονόσορας έμαθε μέσα από την τραγική εμπειρία του ότι ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος και ότι " όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτε· και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης [...] " (Δανιήλ 4:35).

Όμως προτού ομολογήσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια και ευλογήσει με το στόμα του τον Θεό, είχε σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό και τα ταραγμένα μυαλά του είχαν βρει ειρήνη στην αποδοχή ότι αυτός προσωπικά ήταν ένα τίποτα και ότι ο Θεός είναι η πηγή των πάντων. Η ταπείνωσή του προπορεύτηκε της δόξας που ο Θεός τού χάρισε στη συνέχεια. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι ο Ναβουχοδονόσορας όχι μόνο μετανόησε και δοξολόγησε τον Ύψιστο, όχι μόνο βρήκε θεραπεία στην κατάστασή του, αλλά ξανακέρδισε τη χαμένη βασιλεία του και ο Θεός τού πρόσθεσε μεγαλύτερη μεγαλειότητα (Δανιήλ 4:36).

Αν κάποτε συμβεί και ο εγωισμός μας μάς τυφλώσει και ο Θεός μέσα στην αγάπη Του αποσύρει το χέρι Του από πάνω μας και μας αφήσει να δούμε τι αξίζουμε πραγματικά μόνοι μας, ας θυμόμαστε ότι μετάνοια, αποκατάσταση και ευλογία είναι ο στόχος που ο Θεός έχει πάντα στο μυαλό Του όταν μας παιδαγωγεί.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα

" [...]  θα εκδιωχθείς από τους ανθρώπους, και η κατοικία σου θα είναι μαζί με τα θηρία του χωραφιού [...] και θα περάσουν επάνω σου επτά καιροί, μέχρις ότου γνωρίσεις ότι ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και σε όποιον θέλει, τη δίνει ". Δανιήλ 4:25.

Δεν γνωρίζω άνθρωπο που να μην έχει μέσα του κάποιου είδους αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια καλώς νοούμενη. Αλλά υπάρχει ένα καθοριστικό σημείο καμπής που σχεδόν όλοι μας έχουμε περάσει και ο καθένας μας ξέρει για τον εαυτό του τις συνέπειες. Είναι το σημείο πριν αρχίσει το κατρακύλισμα λόγω της έπαρσής μας και προτού ο εγωισμός μάς παρασύρει σε λόγια και πράξεις που μας τυφλώνουν.

Σε μια τέτοια θέση βρέθηκε ο Ναβουχοδονόσορας, βασιλιάς της Βαβυλώνας, όταν μπέρδεψε τις επιτυχίες του και τα πραγματικά σπουδαία κατορθώματά του με ό,τι ο Θεός, μέσα στα δικά Του σχέδια, είχε επιτρέψει να επιτελέσει. Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα είναι το σύνδρομο του εγωιστή, αλαζόνα και αυτάρκη ανθρώπου που αφού προβεί σε κατακτήσεις (ακόμη και σ' έναν μόνο τομέα που θεωρεί ότι "αριστεύει"), αρχίζει, από μια θέση αυτοϊκανοποίησης, να βλέπει τα πράγματα και τους γύρω του με άλλο μάτι. 

Μπορεί να είμαι ένας πολύ επιτυχημένος επαγγελματίας. Κάποιος ικανός που πάνω του στηρίζεται η οικογένεια και η συγγένειά του. Μπορεί να είμαι η σούπερ σύζυγος και μητέρα, που έχω χτίσει με τη φροντίδα μου μια σταθερή και ισορροπημένη οικογένεια. Μπορεί να είμαι η ψυχή ενός πνευματικού έργου ή ακόμη και μιας παρέας. Μπορεί να είμαι ένας σοβαρός πνευματικός άνθρωπος που έχω κερδίσει νίκες και υποσχέσεις με την πίστη μου.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα ξεκινά όταν σιωπηλά πιστώνομαι εγώ κάθε επιτυχία. Γιατί ΕΓΩ είμαι κάτι άλλο, ένα καλύτερο, εξυπνότερο, ομορφότερο, ικανότερο, πνευματικότερο άτομο, πέστε το όπως θέλετε. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το φωνάξω κάπου έξω, εξάλλου, ούτε ο Ναβουχοδονόσορας κραύγασε πουθενά τις επιτυχίες του. Ό,τι είπε, το είπε μοναχά στον εαυτό του καθώς περπατούσε στο παλάτι του, απ' όπου και θαύμασε τον πλούτο και τη δόξα του βασιλείου του και του εαυτού του.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα αφήνει έξω από τις επιτυχίες, τις ευλογίες και τις ικανότητές μας τον κυρίαρχο Θεό, αυτόν που "δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα" (Πράξεις 17:25). Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα είναι ο εγωισμός μας που μας πληρώνει τελικά με αποτυχία, δυστυχία και σύγχυση. Ο ατυχής βασιλιάς πλήρωσε την έπαρσή του με το να χάσει το μυαλό του και κατέληξε να ζει σαν ζώο, διωγμένος από τους συνανθρώπους του, γιατί δεν μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί μαζί τους.

Περηφάνια είναι να ξεχνώ Εκείνον που βρίσκεται πίσω από ό,τι είμαι. Εκείνον που με διατηρεί στη ζωή και που μου δίνει όσα έχω και είμαι. Περηφάνια είναι να βλέπω τους άλλους λιγότερους μπροστά στη δική μου αξία και τις δυνατότητες. Περηφάνια είναι να καταλήγω τελικά πληγωμένος, δυστυχισμένος και μόνος μέσα σε συντριμμένα κάστρα και ν' αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να περάσω απ' αυτό 

Όταν η Μεταρρύθμιση γράφει Ιστορία είναι γιατί η Βίβλος γράφει Ιστορία

" Δεν είναι ο λόγος μου σαν φωτιά; λέει ο Κύριος· και σαν σφυρί που κατασυντρίβει τον βράχο;". Ιερεμίας 23:29.

" Ο Λούθηρος έβαλε μπροστά ένα κίνημα που τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει (...) έθεσε τις βάσεις για μια νέα κατανόηση του Ανθρώπου και τη μεταγενέστερη ανάπτυξη της μοντέρνας δημοκρατίας ". Αυτή ήταν μία από τις αναφορές της καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ, στις 31 Οκτωβρίου 2017, στον Μαρτίνο Λούθηρο, τον πρωτεργάτη της Μεταρρύθμισης, κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τα 500 χρόνια από τη Μεταρρύθμιση, σε μια ομιλία της στο δημαρχείο της πόλης του Wittenberg, εκεί που ο Λούθηρος, στις 31 Οκτωβρίου 1517, θυροκολλούσε τις περίφημες "95 θέσεις" του.

Έχουν περάσει 500 χρόνια από εκείνη την ιστορική στιγμή που άλλαξε ριζικά τη μορφή της Ευρώπης σε τόσους τομείς: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό. Στους αιώνες που ακολούθησαν μέχρι και στις μέρες μας έχει χυθεί άπλετο μελάνι για τις αιτίες της εμφάνισης της Μεταρρύθμισης και τις προεκτάσεις της ακόμη και σήμερα. Η αποτίμηση του ιστορικού αυτού γεγονότος εξακολουθεί ν' απασχολεί τους στοχαστές και τους διανοούμενους, αλλά και όσους έχουν θρησκευτική συνείδηση και ενδιαφέρον για ένα γεγονός που συγκλόνισε όχι μόνο τον ρου της Ιστορίας αλλά και τον ρου της προσωπικής ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.

Σήμερα θα ήθελα να τονίσω το ένα και μοναδικό γεγονός που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν μιλάμε για Μεταρρύθμιση ή θέλουμε μεταρρύθμιση στη ζωή μας. Και αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε τη Βίβλο και ο τρόπος με τον οποίο αφήνουμε τον Θεό να μπει "σε μάχη" μαζί μας σχετικά με ό,τι ξέρουμε και ό,τι μας φαίνεται κοινός τόπος, καθώς τα τυπωμένα στο χαρτί λόγια γίνονται, δύναμη που μας αλλάζει και μας ανατρέπει.

Ο Λούθηρος είχε αρκετά χρόνια παλέψει με τον εαυτό του, με "πλάσματα" που ταλαιπωρούσαν την ψυχή και την κατανόησή του σχετικά με το ποιος είναι στ' αλήθεια ο Θεός. Είχε ζήσει άπειρες ώρες ψυχικής αγωνίας και οδύνης, ώρες εσωτερικών συγκρούσεων, αναστολών και αμφιβολιών. Είχε έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτό του, τα ίδια του τα πιστεύω, το κατεστημένο θρησκευτικό πλαίσιο, ακόμη και την αυτοκρατορική εξουσία, όταν ψάχνοντας λόγους αλήθειας και βεβαιοτήτων μέσα στα ιερά κείμενα, η Βίβλος τον ανέτρεψε συθέμελα. Ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια, ό,τι σημαίνει σήμερα η Μεταρρύθμιση, όποιο πλαίσιο και έννοια κι αν της αποδοθεί, σωστά ή λανθασμένα, έχει τη ρίζα της στη γνήσια επαφή ενός ανθρώπου με τον Λόγο του Θεού. Γιατί ο Λόγος του Θεού είναι φωτιά που καίει τον γνήσιο αναζητητή και σφυρί που συντρίβει όχι μόνο τον βράχο της σκληρής καρδιάς μας, αλλά και κάθε τυραννία ιδέας και συστήματος που σκεπάζει την αλήθεια του.

Ο Λούθηρος δεν έψαχνε καθόλου να προσαρμόσει τον Λόγο του Θεού σ΄ ένα νέο πλαίσιο και να ανατρέψει τη φθαρμένη, καταπιεστική και μέσα στις διαψεύσεις και καταχρήσεις παπική θρησκευτικότητα. Δεν έψαχνε να γίνει επαναστάτης, να δημιουργήσει "νέα σχολή", να γράψει ιστορία. Έψαχνε την αλήθεια για τον εαυτό του, και όταν ο Θεός στη μάχη του αυτή τού αποκάλυψε την αλήθεια μέσα από τις Γραφές, όλα τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία που και ο ίδιος δεν μπόρεσε να συλλάβει.

Ο Λόγος του Θεού δεν είναι βιβλίο. Είναι ζωντανή, θεϊκή δύναμη που ανατρέπει τα πάντα όχι όταν εμείς τον αλλάζουμε, αλλά όταν τον αφήνουμε να μας αλλάξει.

(Φωτογραφία: Μαρτίνος Λούθηρος, ζωγραφισμένος από τον Λουκά Κράναχ, τον πρεσβύτερο, 1529, μουσείο Ουφίτσι, Φλωρεντία ).

Λυπάται όταν κάνουμε τα δικά μας

"Εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα [...]". Ιωάννης 14:16.

Αν κάτι που έχει αξία χανόταν με περίεργο τρόπο από το σπίτι σας, θα το ψάχνατε. Μπορεί να θυμώνατε κιόλας: πού πήγε, βρε παιδί μου; Σίγουρα θα προσπαθούσατε να μάθετε πώς εξαφανίστηκε. Αν στην αναζήτησή σας αυτή μαθαίνατε ότι ένα δικό σας πρόσωπο, που στ' αλήθεια αγαπάτε, σάς έκρυψε αυτή την απώλεια, θα λυπόσασταν και θα αναρωτιόσασταν: Γιατί το έκανε; Πώς είναι δυνατόν να το έκρυψε; Γιατί να πει ψέματα; 

Όταν κάτι μάς απογοητεύει, νιώθουμε βαθιά λύπη και όχι οργή. Όταν κάποιος που αγαπάμε μας απογοητεύει, πονάμε. Κάποτε σιωπούμε και κάνουμε αθόρυβα στην άκρη.  

Όταν  λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκαμε για την ημέρα τής απολύτρωσης (Εφεσίους 4:30), συμβαίνει κάτι ανάλογο. Το Άγιο Πνεύμα μάς αγαπάει, γι' αυτό μαζεύεται στην άκρη με θλίψη. Αν και ο ρόλος του είναι να μας ενισχύει ώστε να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή, αν και στόχο έχει να μας διδάσκει, να μας ελέγχει και να μας παρηγορεί, μπορεί εξαιτίας μας να μην καταφέρει να επιτελέσει αυτό το έργο.

Σκεφτείτε πώς κάθε φορά που πληγώνουμε τον Παράκλητο χάνουμε ευλογίες. Αποτυγχάνουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Παίρνουμε δικούς μας δρόμους, από τους οποίους δυσκολευόμαστε στη συνέχεια να βγούμε. Στο τέλος, καταλήγουμε χωρίς χαρά, αδύναμοι και κουρασμένοι μέσα σε ένταση και ενοχή. 

Επίσης, όταν το Άγιο Πνεύμα μάς σπρώχνει προς μια κατεύθυνση και εμείς δεν θέλουμε να πάμε, έρχεται μέσα μας σύγκρουση. Όταν οι επιθυμίες της σάρκας, οι ανάγκες και  οι επιταγές του κόσμου γύρω μας παίρνουν το πάνω χέρι στη ζωή μας, τότε στο μυαλό μας κυριαρχεί  σύγχυση. Καταλήγουμε να βιώνουμε εσωτερικό πόλεμο και να νιώθουμε μπερδεμένοι και ανικανοποίητοι.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί το Άγιο Πνεύμα λυπάται όταν κάνουμε τα δικά μας. Αποσύρεται, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να διαμαρτυρηθεί και να μας επαναφέρει. Θέλει τόσο πολύ να μας βοηθήσει να ζήσουμε μια ζωή πληρότητας, οδηγώντας μας σε αγαθούς δρόμους. Όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή και δεκτική στις εισηγήσεις Του, τα βήματά μας δεν κλονίζονται, ακόμη κι όταν φυσάνε αέρηδες που μας τραντάζουν και μας ταλαιπωρούν. Η δύναμη, η χαρά και η ειρήνη που συνοδεύουν τον πιστό χριστιανό που αφήνεται στην κυριότητα του Αγίου Πνεύματος δεν έχουν τίποτα το ανάλογο πάνω στη γη. 

Συναισθηματική δίνη

"Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;" (Β' Κορινθίους 11:28-29).

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια που ταξίδεψα στη Γερμανία για να επισκεφτώ μια αγαπημένη μου φίλη. Ήταν μια περίοδος που εντελώς τυχαία διάβαζα και έβλεπα ταινίες από τον Β'  Παγκόσμιο Πόλεμο και δίδασκα ταυτόχρονα σε ένα κυριακό σχολείο την ιστορία της Corrie ten Boom, μιας πιστής Ολλανδής που έσωσε με το θάρρος της Εβραίους από την εξόντωση, για να καταλήξει η ίδια για τις ενέργειές της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μ' όλα αυτά στο μυαλό μου, βρέθηκα ένα χειμωνιάτικο πρωινό να δρασκελίζω την πόρτα του Dahau. 

Οι επισκέπτες ήταν λίγοι, εγώ πήγα μόνη μου και περιπλανήθηκα σ' αυτόν τον τεράστιο και αφιλόξενο χώρο μέχρι που νύχτωσε και μου είπαν ότι κλείνουν... Η επίσκεψη με είχε απορροφήσει, είχα ασυναίσθητα ζήσει τόσες σκηνές και συναισθήματα καθώς περνούσα από κελιά, κοιτώνες, χώρους εργασίας και άλλα μέρη, ώστε επιστρέφοντας σπίτι κατάκοπη βρισκόμουν σε συναισθηματική δίνη. Θυμάμαι ακόμη ότι για κάποιες νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά και τα όνειρά μου μύριζαν αγριότητα, φόβο και οδύνη. 

Υπάρχει ένα κόστος να πληρώσουμε όταν παίρνουμε μέρος σ' αυτά που άλλοι ζουν ή έζησαν. Είτε πρόκειται για βιβλίο, για ταινία, για πολιτισμική επίσκεψη, είτε πρόκειται για εθελούσια συμμετοχή στους πνευματικούς αγώνες κάποιων, δεν μπορούμε να μην μπούμε σε κάποιου είδους συναισθηματική δίνη. Η αγωνία, οι σκέψεις, η αϋπνία θα μας ταλαιπωρήσουν, αν συμμετέχουμε σε προβλήματα άλλων. Ο απόστολος Παύλος το είχε ζήσει, γι' αυτό έγραψε στους Κορίνθιους: " [...] εκτός από τα εξωτερικά, ο επικείμενος αγώνας καθημερινά, η μέριμνα όλων των εκκλησιών. Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι; " (Β' Κορινθίους 11:28-29).

Ίσως κάποιος πει ότι ο Παύλος ήταν εντεταλμένος σ' αυτό το έργο του ευαγγελισμού και της μέριμνας των εκκλησιών από τον Θεό, ενώ εμείς όχι. Αλλά αυτό είναι λάθος. Μπαίνουμε σε πνευματικές μάχες για χάρη των παιδιών μας, των συζύγων μας, των ανθρώπων που αγαπάμε όταν το βαθύ ενδιαφέρον του Θεού γι' αυτούς τους ανθρώπους γίνει και δικό μας βαθύ ενδιαφέρον. Και αυτό γίνεται με τη θέλησή μας, όχι με εξαναγκασμό. 

Βέβαια, μπορεί εύκολα να πούμε: Τι με νοιάζει εμένα το πρόβλημά του; Εγώ θα το λύσω; Άσε τώρα, ας τα βρει με τον εαυτό του. Δεν έχω χρόνο. Εγώ δεν είμαι για τέτοια. Δεν αντέχω να με πρήζουν με τα συναισθηματικά τους... Δεν μπορώ, εξάλλου, να κάνω τίποτα.

Αλήθεια, δεν πιστεύω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αλήθεια, δεν πιστεύω ότι ο Θεός φέρνει κοντά μας, δύο, τρεις, πέντε ψυχές,  μας δείχνει την ανάγκη τους και εμείς σκεφτόμαστε: Πρόβλημά τους, εγώ δεν μπορώ ν' ασχοληθώ. Ωστόσο, ο Ιησούς πλήρωσε ένα τεράστιο κόστος όταν ασχολήθηκε με τα ζητήματά μας και πήρε τη φύση μας. Ο Ιησούς δεν έχει σήμερα κάποιον άλλον στο πόδι Του. Έχει εσένα και εμένα για λίγο περισσότερη προσευχή, για κάποιο ξενύχτι σε αναζήτηση λύσης, για κάποιου είδους μέριμνα που θα φέρει σε άλλους ευλογία με το κόστος της δικής μας θυσίας για χάρη του Χριστού.

Αλήθεια μέσα στην καρδιά

"Δες, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά, και στα ενδόμυχα θα με διδάξεις σοφία". Ψαλμός 51:6. 

Μα, πώς γίνεται να θυμόμαστε πολύ καλά ότι συνηγορεί στο δικό μας δίκιο και να ξεχνάμε γεγονότα και ενέργειες που μας δείχνουν ένοχους και ελλιπείς; Κι αν αυτή είναι μια προσφιλής τακτική για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων- ξεχνούν ό,τι είπαν και έκαναν-, συχνά αυτό γίνεται και τακτική πολλών χριστιανών.

Στους προσωπικούς μου μονολόγους έχω πάντα δίκιο! Φυσικά, επικεντρώνομαι (συχνά άθελά μου) στα γεγονότα εκείνα που δικαιολογούν τις δικές μου στάσεις. Γιατί, λοιπόν, να μην έχω; Αλλά όσες φορές μίλησα με άτομα που εμπλέκονταν σε ζητήματα για τα οποία είχα σχηματίσει τη δική μου άποψη, μαζεύτηκα όταν άκουσα και τη δική τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμουν εντελώς λάθος και ότι οι άλλοι είχαν απόλυτο δίκιο. Απλά κατάλαβα ότι ο διάλογος και η ανοικτή επικοινωνία ξεκαθαρίζουν πράγματα όταν αναζητάμε την αλήθεια και όχι τη δικαίωση. Ο Θεός μάς δείνχει στη ζωή ότι "σε πολλά φταίμε όλοι μας " (Ιάκωβος 3:2).

Αν κάπου έχουμε φταίξει, συνηθίζουμε να πετάμε και κατηγόριες στον άλλον και να χρεώνουμε σ' αυτόν μέρος της ευθύνης. Φυσικά και μπορεί να έχει ευθύνη. Ωστόσο, η αμαρτία του άλλου δεν μας δίνει την άδεια να κάνουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε. Λοιπόν, αφού μου φέρθηκες έτσι, μπορώ κι εγώ να σου φερθώ ανάλογα.

Θυμάμαι κάποτε που πλήγωσα κάποιον άνθρωπο που δεν θα ήθελα ποτέ μου να είχα πληγώσει. Για κάποιες μέρες με δικαιολογούσα, γιατί ήταν αυτός που με είχε πρώτα πληγώσει. Ξεχνούσα το γεγονός της κακής μου αντιμετώπισης και έλεγα μέσα μου ότι αυτό ήταν δίκιο. Αλλά όταν ο Θεός με έλεγξε, δεν ήταν για το σφάλμα του άλλου, αλλά για το δικό μου! Ο Κύριος ποτέ δεν θα μας ζητήσει λογαριασμό για το τι μας έκαναν οι άλλοι. Θα φέρει στη μνήμη μας τα δικά μας λάθη. Θα υπογραμμίσει τις δικές μας αδυναμίες, δεν πάει να ήταν συνέπεια της αμαρτίας του άλλου. Θυμηθείτε: Αδάμ και Εύα απολογήθηκαν ο καθένας μόνος του και πλήρωσε ο καθένας για τη δική του ενοχή και ας ήταν και οι δύο μπλεγμένοι στην αμαρτία της Εδέμ.

Ο Θεός δεν θα δικαιολογήσει ποτέ μια κακή συμπεριφορά μας. Θέλει να ομολογούμε τα σφάλματά μας ενώπιόν Του. Ίσως μας ζητήσει να πάμε προς τον άλλον και να του ζητήσουμε συγνώμη, ενώ ξέρει ότι δεν φταίμε εξ ολοκλήρου εμείς. Ας το κάνουμε, γιατί δεν έχει σημασία ποιος φταίει περισσότερο. Σημασία έχει ότι σε μια αληθινή και καθαρή σχέση με τον Θεό και τους ανθρώπους γύρω μας, η αμαρτία δεν μπορεί να έχει θέση μέσα μας. Τον Θεό Τον νοιάζει η αμαρτία στην καρδιά και όχι ποιος φταίει γι' αυτήν.

Όχι! Αρνούμαι μια τέτοια ζωή!

"Δεν αντισταθήκατε ακόμα μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία". Εβραίους 12:4.

Η εθνική επέτειος του " Όχι" συνδέεται με την άρνηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Η άρνηση της υποταγής στις ιταλικές αξιώσεις είχε σαν επακόλουθο την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και την εμπλοκή της χώρα μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά, ένας τέτοιος πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Πάντα ένας πόλεμος μπορεί ν' αποφευχθεί, αρκεί να αποδεχτείς τις αξιώσεις του εχθρού και να συνθηκολογήσεις.

Στη χριστιανική ζωή μας θα κληθούμε να δώσουμε πολλούς πολέμους. Κάποιοι ξεσπούν ενώ ζούμε ήσυχοι, κάποιους τους φέρνουμε εκ γενετής μέσα μας. Ωστόσο, όλοι από κοινού αποτελούν αξιώσεις "εχθρών" με διάφορα προσωπεία. Αν τους δώσουμε αυτούς τους πολέμους, εξαρτάται από το τι είδους ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Γιατί μπορούμε να μη δώσουμε κανέναν απολύτως πόλεμο. Να είστε τότε σίγουροι ότι θα ζήσουμε μια ζωή μιζέριας, διαρκών φόβων και αδιεξόδων. Θα γλιτώσουμε τις απώλειες του πολέμου αλλά όχι και τις απώλειες της εξάρτησης.

Πάρτε, για παράδειγμα, κάποιον που έχει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του. Νιώθει συχνά αποτυχημένος, γιατί δεν έχει σωστή αυτοεκτίμηση. Του λείπει το θάρρος και η εμπιστοσύνη, ενώ είναι πολύ αγαπητός. Απλά το πώς αισθάνεται κυριαρχεί τόσο πολύ μέσα του που του δημιουργεί αμηχανία. Πιστεύει ότι οι άλλοι καταλαβαίνουν και γελούν με τις ελλείψεις του. Έτσι, κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του.

Σκεφτείτε κάποιον που δεν καταφέρνει να κρατήσει μια ισορροπημένη σχέση με τους γύρω του, γιατί είναι φοβερά απαιτητικός, λεπτολόγος και εξουσιαστικός. Υπάρχουν άλλοι που έχουν κώλυμα με τη λεπτομέρεια του χρόνου, την καθαριότητα, την επαφή με κόσμο σε κλειστούς χώρους, και τόσα άλλα ζητήματα που αν μας εξέταζε όλους ένας ειδικός γιατρός πιο προσεκτικά, θα είχαμε όλοι μας, και ο  γιατρός μέσα, τα θεματάκια μας. Πιστέψτε με, γελάω κάθε φορά που παρακολουθώ ανθρώπους- και τον εαυτό μου πρώτο και καλύτερο-, όλοι έχουμε μια δόση από κάτι, γιατί η αμαρτία δεν άφησε ανέπαφο κανέναν μας! Πόσο ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι όλοι μας πάσχουμε από κάτι!

Όμως, τι κάνουμε με το κομμάτι του εαυτού μας που μας ταλαιπωρεί και ταλαιπωρεί και άλλους γύρω μας; Υποτασσόμαστε στις αξιώσεις ενός χαλασμένου σε διάφορα σημεία είναι μας; Περιπλέκουμε κι άλλο τη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί γεννηθήκαμε ανασφαλείς, επιθετικοί, μυγιάγγιχτοι, ζηλιάρηδες, αγχώδεις, λεπτολόγοι και πόσα ακόμη;

Πιστεύω ότι ο Θεός αλλάζει τη χαλασμένη φύση μας, χωρίς να μεταλλάσσει εντελώς τις προσωπικότητές μας. Αν είμαι εξωστρεφής σε σημείο να μιλάω παραπάνω από ό,τι πρέπει και να κάνω γκάφες, αν είμαι αγχώδης και αναλυτική, αν είμαι ασυμβίβαστη και απαιτητική, ώστε συνήθως να θέλω να έχω τον τελευταίο λόγο, ένας Θεός που δεν μπορεί να με βοηθήσει να πάψω να είμαι όπως ακριβώς είμαι, θα ήταν πράγματι ένας πολύ μικρός Θεός για να Τον πιστέψω. 

Όχι! Αρνούμαι τη μιζέρια. Πιστεύω σ' έναν δυνατό Θεό που ελευθερώνει όπου Του ζητήσουμε να μας ελευθερώσει. Πιστεύω σ' έναν Θεό που με τη χάρη Του μας αλλάζει, όταν πούμε όχι σε μια ζωή δυστυχίας και ματαίωσης. Πιστεύω ότι αξίζει να δώσουμε κάποιες μάχες με τον εαυτό μας, γιατί παίρνοντας μια τέτοια απόφαση, ο Χριστός έρχεται σε βοήθειά μας. Όχι, αρνούμαι να χάσω ευλογίες, χαρές και δυνατότητες μόνο και μόνο για να διατηρήσω ανέπαφο ένα χαλασμένο είναι.

Και αυτά και τα άλλα!

« Αλίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά τού Κυρίου μέσα σε γη ζωντανών ανθρώπων!». Ψαλμός 27:13.

Αν πιστεύεις ότι ο Θεός είναι ένας Θεός που ασχολείται μόνο με ό,τι αγγίζει τη ζωή των ανθρώπων στο επέκεινα, διάβασε την Αγία Γραφή και θα δεις ότι ο Θεός νοιάζεται για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά μ' έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο.

Αν πάλι είσαι πιστός χριστιανός και θεωρείς ότι ο Θεός δεν έχει μεγάλη μέριμνα για την κάθε ανάγκη, τον κάθε φόβο και την κάθε δοκιμασία στη ζωή σου, διάβασε ξανά την Αγία Γραφή σου. Διάβασέ την και σκέψου αν όλα αυτά που γράφονται εκεί μέσα, όλα αυτά στα οποία δεσμεύεται ο Θεός για την παρούσα και τη μέλλουσα ζωή με τόση τρυφερότητα, με τόση ευθύτητα και λεπτομέρεια δεν είναι πράγματα που αφορούν και εσένα.

Μπορεί να διαβάζεις με τις ώρες όλες τις αληθινές υποσχέσεις του Θεού, μπορεί να τις υπογραμμίζεις, να τις ακούς ή να τις διδάσκεις σε άλλους. Όσο μένουν στο τυπωμένο χαρτί, η ενέργειά τους είναι άχρηστη. Από τη στιγμή που θα τις πιστέψεις και θα τις διακηρύξεις για τη δική σου ζωή, θα έχουν πραγματικά δύναμη και αξία.

Μην ξεχάσεις ότι ο Θεός ευαρεστείται στην πίστη. « Χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να τον ευαρεστήσει• επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν». Εβραίους 11:16.

Χριστιανικό έργο: ποιοτικό και όχι ποσοτικό

" Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι; ". Β' Κορινθίους 11:29.

Ένα από τα βασικά λάθη που πλήττουν την ανθρώπινη κατανόηση της ζωής είναι ότι ζωή έπαψε πια να μετριέται με γνώμονα την ποιότητά της και μετριέται με την ποσότητά της. Λοιπόν, δεν έχει σημασία τι είδους εμπειρίες θα έχουμε κι αν αξίζουν όλες, αρκεί να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. Δεν παίζει ρόλο αν όλοι αυτοί με τους οποίους επικοινωνούμε έχουν πράγματι κάτι να μας δώσουν και να τους δώσουμε, αρκεί να είμαστε "συνδεδεμένοι". Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων, συχνά χωρίς νόημα και χρησιμότητα. Ο χρόνος που κυλά πρέπει να γεμίζει με δράση. 

Σαν χριστιανοί έχουμε να ζήσουμε μια μόνο ζωή, και φυσικά θα τη ζήσουμε χριστιανικά. Θα τη ζήσουμε "εξαγοραζόμενοι τον καιρό" (Κολοσσαείς 4:5), εργαζόμενοι στον αγρό του Θεού σύμφωνα με τα χαρίσματα που μας έδωσε. Αλλά η υπηρεσία μας δεν μπορεί να γίνεται απλά για να γίνεται. Δεν εργαζόμαστε για τον Κύριο για να έχουμε εκκλησιαστική δράση. Ούτε για να επενδύσουμε τον χρόνο μας σε άλλου είδους εμπειρίες στη θέση των κοσμικών εμπειριών και να γεμίσουμε τα κενά της ζωής μας. Ούτε φυσικά για να διατηρήσουμε την παράδοσή μας.

Είναι ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή ότι αυτοί που συμμετέχουν στο όποιο πνευματικό έργο δεν το κάνουν για να βρίσκονται στο κέντρο της εκκλησιαστικής επικαιρότητας. Δεν στοχεύουν να υπηρετήσουν τις ατομικές, οικογενειακές ή όποιες άλλες φιλοδοξίες τους.

Η δέσμευσή μας στην υπηρεσία του Χριστού έχει στόχο τον Κύριο πρώτα απ' όλα. Και ενώ ξεκινά από τον Κύριο, έχει στόχο τους ανθρώπους. Μας νοιάζουν τα άτομα και ενδιαφερόμαστε προσωπικά γι' αυτά. Είναι παράλογο να υπηρετούμε τους ανθρώπους αλλά σε αποκοπή από τις ανάγκες τους, σε αφαίρεση από τον χαρακτήρα τους και τις συνθήκες της ζωής τους, εφαρμόζοντας  ένα φασόν. Δηλαδή, κάτι που έχουμε μάθει ή μας βολεύει, γιατί ταιριάζει με την προσωπικότητά μας και τους στόχους μας. 

Όταν υπηρετούμε τους ανθρώπους, υπηρετούμε πρώτα απ' όλα τους ανθρώπους, ποτέ το έργο. Θυμάμαι με θλίψη μια αδελφή (και να' ταν μόνο μία...) να λέει ότι όταν πήγαινε στην εκκλησία, ταλαιπωρημένη και με ένα σωρό προβλήματα, έφευγε ακόμη χειρότερα. Το πιο αστείο; Να τη χαιρετάνε φεύγοντας και να της λένε ότι προσεύχονταν γι' αυτήν, ενώ καλά καλά είχαν ξεχάσει να τη ρωτήσουν πώς πέρασε την εβδομάδα της μέσα στο προβληματικό σπιτικό της ή πώς τα έβγαλε πέρα με τα στενάχωρα οικονομικά της. Πάντως το έργο έγινε: η εκκλησία άνοιξε, το κήρυγμα ακούστηκε, η υμνωδία ήταν άψογη, αλλά η ψυχή -και πόσες άλλες ακόμη- έφυγε πονεμένη. 

Το χριστιανικό έργο θα πρέπει να είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό, γιατί γίνεται για τους ανθρώπους και τις ουσιαστικές τους ανάγκες. Αν μας νοιάζουν οι άνθρωποι, θα ασχοληθούμε με τους ανθρώπους, όπως ο Χριστός, ο Παύλος και άλλα πρότυπα της Βίβλου ασχολήθηκαν με τους ανθρώπους και δεν έχασαν τόσο χρόνο με τα τελετουργικά και το φαίνεσθαι. 

Είμαι χριστανός, γι' αυτό δεν σιωπώ και διαμαρτύρομαι

 " Άνοιγε το στόμα σου υπέρ τού άφωνου, υπέρ τής κρίσης όλων των εγκαταλειμμένων. Άνοιγε το στόμα σου, να κρίνεις δίκαια, και να υπερασπίζεσαι τον φτωχό και τον άπορο ". Παροιμίες 31:8-9.

Η παρούσα ανάρτηση θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει τους νευρικούς-εριστικούς, τους κυριαρχικούς και εκείνους που πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να λένε και να κάνουν ό,τι τους αρέσει εις βάρος των άλλων. Εκείνους που εκτονώνονται με κάθε είδους αντιπαράθεση και που δεν ανέχονται να μη γίνεται το δικό τους. Οι συγκεκριμένοι μπορεί να είναι σύζυγοι, παιδιά και γονείς, συνάδελφοι και φίλοι, αδελφοί. Κοινό τους γνώρισμα είναι ότι έχουν έναν τρόπο συμπεριφοράς που εκφοβίζει τον συνομιλητή τους. Και όταν κάποιος φοβάται, γιατί από τη φύση του είναι καλοσυνάτος, είναι δειλός ή ευαίσθητος, ή γιατί ξέρει τι τον περιμένει αν τυχόν μιλήσει, πώς είναι δυνατόν να ορθώσει τη φωνή του;

Οι σκέψεις σήμερα, ωστόσο, αφορούν  κυρίως αυτούς/αυτές που δεν τολμούν να μιλήσουν ή που τους κόβεται πλέον η φωνή, γιατί τείνουν να πιστεύουν, ιδιαίτερα αν είναι χριστιανοί που επιθυμούν να αρέσουν σ' όλα στον Κύριο, ότι ένας χριστιανός δείχνει πάντα την αγάπη του με το κλειστό του στόμα και την αδιαμαρτύρητη υπομονή του. Ένας χριστιανός τα παίρνει όλα από το χέρι του Θεού: τον δύστροπο εργοδότη, τον ιδιότροπο σύντροφο, τους δύσκολους φίλους, τα αχάριστα παιδιά, τους αδελφούς όταν τον τσαλαπατούν αδελφικά. Ένας χριστιανός αφήνει τον Θεό να τον κατεργάζεται μέσα από τέτοιες συνθήκες.

Τα παραπάνω είναι αλήθεια. Οι άδικες συμπεριφορές γίνονται, με τη χάρη του Θεού και τη δική μας συναίνεση, κομμάτια από τον χαρακτήρα του Χριστού πάνω μας. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να μη διαμαρτυρόμαστε σταθερά και επίμονα για ό,τι μας δυσαρεστεί. Θα πούμε χωρίς εμπάθεια, σαρκασμό και εκρήξεις τι μας ενοχλεί. Θα δώσουμε πάνω απ' όλα να γίνουν κατανοητές οι συνέπειες. 

Μπορώ να σας πω ότι είμαστε αρκετοί αυτοί που έχουμε κλείσει άπειρες φορές το στόμα μας, έχουμε κάνει ότι δεν καταλαβαίνουμε άλλες τόσες, έχουμε αφήσει να μας εκμεταλλευτούν άνθρωποι σε διάφορα περιβάλλοντα. Πάντα για χάρη της ειρήνης, της αγάπης και της πίστης στον Χριστό. Δεν θα πω ότι ζημιωθήκαμε βαριά σε πνευματικό επίπεδο, αν και ξέρω πολύ καλά ότι αν ο Θεός δεν μας είχε ζωοποιήσει ξανά και ξανά, οι απώλειες θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.  Εντούτοις, αυτοί που ζημιώθηκαν βαριά ήταν αυτοί που συνέχισαν να αποθρασύνονται. Αυτοί πρόσθεσαν, και ίσως ακόμη προσθέτουν, αμαρτία στην αμαρτία τους.  Έλλειψη συμπόνοιας, αχαριστία και σκληρότητα, εγωισμό και πείσμα. Και όταν θερίζουν αυτό που έσπειραν- οι φίλοι τούς αφήνουν, οι αδελφοί απομακρύνονται, οι σύζυγοι κλείνουν την καρδιά τους, οι γονείς αυτοπροστατεύονται, τότε πάλι φταίνε τα θύματα που δεν είχαν πολύ Χριστό μέσα τους για ν' ανεχθούν τις κακίες και τις δυστροπίες τους.

Ένας χριστιανός οφείλει να είναι άνθρωπος αγάπης με κλειστό και ανοικτό στόμα μαζί. Οφείλει να μιλά έγκαιρα και σταθερά για κάθε τι που μπορεί να καταλήξει σε πιθανή πηγή προβλημάτων μέσα του και γύρω του. Ένας χριστιανός μιλά ξεκάθαρα και αναφέρει πάντα τις συνέπειες. Με αγάπη θα πω ότι αν συνεχίσεις έτσι, θα μείνεις μόνος σου. Με αγάπη θα πω ότι αν δεν σεβαστείς κάποιους κανόνες, όπως εγώ σέβομαι πράγματα που για σένα είναι σημαντικά και στα οποία δεν έχω υποχρέωση να δεσμευτώ, αυτό θα έχει επιπτώσεις. Και καλό είναι οι επιπτώσεις να γίνονται ξεκάθαρες και συγκεκριμένες. Σημαντικό να τηρούνται ταυτόχρονα. Ως χριστιανοί, έχουμε υποχρέωση να ανεχτούμε και να αγαπήσουμε. Ως χριστιανοί, έχουμε επίσης υποχρέωση να διαμαρτυρηθούμε σθεναρά στη αδικία, είτε γίνεται σε μας είτε σε άλλους.

Ο Θεός κάνει πολύ καλά τη δουλειά Του

" Και με βάση την αλήθεια σάς λέω: Πολλές χήρες υπήρχαν στον Ισραήλ κατά τις ημέρες τού Ηλία, όταν ο ουρανός κλείστηκε για τρία χρόνια και έξι μήνες, κατά την εποχή που έγινε μεγάλη πείνα σε ολόκληρη τη γη· και ο Ηλίας δεν στάλθηκε σε καμιά απ' αυτές, παρά μονάχα στα Σαρεπτά τής Σιδώνας προς μια χήρα γυναίκα. Και πολλοί λεπροί υπήρχαν κατά την εποχή τού προφήτη Ελισσαιέ στον Ισραήλ· και κανένας απ' αυτούς δεν καθαρίστηκε, παρά μονάχα ο Νεεμάν ο Σύριος ". Λουκάς 4: 25-27.

"Πιστεύεις τώρα ότι μετά από τόσα χρόνια ο Θεός θα ακούσει τις προσευχές σου;..." " Και γιατί να φροντίσει εσένα ο Θεός; Δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται;" Θα μπορούσες ν' ακούσεις παρόμοια λόγια από όποιον θα ήθελε να σε "συνετίσει", ώστε να είσαι ρεαλιστής και να μην εμπιστεύεσαι αφελέστατα τον Θεό στα ζητήματά σου. 

Τα παιδιά σου έχουν ξεφύγει από την πίστη ή είναι απλά εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα πνευματικά πράγματα. Μήπως να πάψεις να προσεύχεσαι και να ελπίζεις ότι ο Θεός μπορεί να κάνει κάτι μαζί τους;

Ψάχνεις για δουλειά, η ανεργία καλπάζει, και εσύ λες: Ο Θεός θα καλύψει τις ανάγκες μου και θα βρω δουλειά στην ώρα Του. Αλλά οι άλλοι δίπλα σου γελάνε: καλά περίμενε! Και εσύ περιμένεις στ' αλήθεια.

Θέλεις να κάνεις οικογένεια, οι επιλογές για σένα είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες και λες:  Ο Θεός θα καλύψει αυτή την ανάγκη μου σύμφωνα με τον πλούτο Του, και τριγύρω σου κουνάνε το κεφάλι με κατανόηση. Γιατί να σου χαλάσουν το όνειρο; Πρέπει να έχουν περάσει περίπου δέκα χρόνια που υπηρετούσα σε κάποιο χριστιανικό χώρο και δεν θα ξεχάσω τα λόγια μιας μαμάς όταν ήρθε να επισκεφτεί το παιδί της. Ενώ ήταν από χριστιανικό περιβάλλον, είχε απομακρυνθεί και τελικά παντρεύτηκε κάποιον που δεν ήταν συνειδητός χριστιανός. Ήταν σχεδόν περήφανη που δεν είχε καθίσει να περιμένει πότε θα τη διάλεγαν, με  κίνδυνο να μείνει τελικά στο ράφι. Προσπάθησε να με συμβουλέψει, για να μην έχω μια κακή τύχη...

Δεν θα ξεχάσω ότι ενώ αυτή μου έλεγε τα λογικά της επιχειρήματα, ο Θεός μού θύμισε εκείνη ακριβώς την ώρα τα παραπάνω εδάφια. Υπήρχαν πράγματι πάρα πολλές χήρες στο Ισραήλ την εποχή του προφήτη Ηλία, σε μια περίοδο απόλυτης πείνας και στέρησης, αλλά ο Ηλίας στάλθηκε από τον Θεό στα Σαρεπτά της Σιδώνας, σε ειδωλολατρική γη, και ήταν μία άσχετη χήρα γυναίκα που ευλογήθηκε με την υπακοή και την πίστη της στον αληθινό Θεό. Υπήρχαν και πολλοί λεπροί που έχρηζαν θεραπείας κατά την περίοδο του προφήτη Ελισσαιέ, αλλά και γι' αυτούς θεραπεία δεν ήρθε ποτέ. Όχι γιατί δεν υπήρχε Θεός δυνατός να γιατρεύει, αλλά γιατί δεν υπήρχε πίστη σ' ΄έναν δυνατό και πιστό Θεό. 

Ο Χριστός στην πατρίδα του, τη Γαλιλαία, "δεν έκανε εκεί πολλά θαύματα εξαιτίας τής απιστίας τους" (Ματθαίος 13:58). Ήταν περίεργο, επίσης, ότι δεν προσπάθησε καθόλου να τους δείξει ότι είχε τη δύναμη να κάνει θαύματα και ν' αλλάξει έτσι τη γνώμη τους γι' Αυτόν. Και στη ζωή μας ίσως να μην κάνει πολλά θαύματα ο Θεός. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι δεν κάνει γιατί δεν θέλει. Πολύ φοβάμαι ότι δεν κάνει, γιατί δεν εμπιστευόμαστε ότι μπορεί και θέλει να κάνει θαύματα. Εμπιστεύομαι σημαίνει το πιστεύω. Σημαίνει υπακούω και περιμένω. Εμπιστεύομαι σημαίνει αναπαύομαι και προχωρώ όπως Εκείνος με οδηγεί. Τα υπόλοιπα είναι δική Του δουλειά. Μην έχετε αμφιβολία: ο Κύριος κάνει πολύ καλά τη δουλειά Του όταν Τον  εμπιστευόμαστε.