Κι αν συνεργαζόμασταν;

" Καλύτεροι οι δύο παρά ο ένας· επειδή, αυτοί έχουν καλή αντιμισθία στον κόπο τους [...] και το τριπλό σχοινί δεν κόβεται γρήγορα ". Εκκλησιαστής 4:9,12.

Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα ένα σεμινάριο για νέους τρόπους διδασκαλίας στην εκπαίδευση και είπα να κάνω ένα πείραμα στα παιδιά που διδάσκω. Έτσι, σε μια επανάληψη έδωσα σε μια ομάδα μια μετάφραση στον υπολογιστή και τους ζήτησα να συνεργαστούν για να την κάνουν. Τούς άφησα να μοιράσουν τους ρόλους και να δουλέψουν μόνοι τους, επεμβαίνοντας μόνο όταν η ομάδα δεν μπορούσε να αποφασίσει για τη σωστή έκφραση ή όταν ο πιο θαρραλέος "διόρθωνε" με λάθη τα σωστά που κάποιος άλλος ντροπαλός έλεγε. Δεν θα σας πω ότι διασκέδασαν μόνο, θα σας πω ότι δεν γκρίνιαξαν για τη δυσκολία και τον όγκο της δουλειάς. Ζήτησαν μάλιστα να το ξανακάνουν!

Οι έφηβοι συνεργάστηκαν. Είναι παιδιά και δεν έχουν ακόμη δομήσει πολύπλοκη σκέψη. Συνεργάστηκαν γιατί είχαν ένα κοινό γραπτό να παραδώσουν και δεν θα σπαζοκεφάλιαζαν μόνοι τους, αλλά θα συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον στις ελλείψεις του. Συνεργάστηκαν, τέλος, γιατί δεν είχαν να ανταγωνιστούν για την πρωτιά. Αν και είχα δισταγμό για το χάος που θα μπορούσε να προκύψει και για τα λάθη που θα μπορούσαν να γίνουν από τους λιγότερο καλούς - ή τους "έξυπνους"-, το πείραμα πέτυχε.

Εμείς, οι μεγαλύτεροι, δυσκολευόμαστε να συνεργαστούμε σε κοινούς στόχους. Κι όμως, έχουμε τόση ανάγκη ο ένας τον άλλο. Ανάγκη να πάρουμε από το δυναμικό του άλλου. Ανάγκη να διδαχτούμε από τον άλλο. Ανάγκη να είμαστε δίπλα-δίπλα και όχι απέναντι, ή μόνοι, σ' έναν πολυκερματισμένο και συγκρουσιακό κόσμο.

Αλλά θα πει κανείς ότι δεν ταιριάζουμε με όλους. Θα πει, επίσης, ότι είναι ζήτημα διαφορετικών θεμελιακών αρχών. Θα πει ότι δεν μπορούμε να εκτελέσουμε τους στόχους μας όταν δεν συγκλίνουν με τους στόχους άλλων χριστιανών της κοινότητάς μας. Όμως, μήπως πίσω απ' όλα αυτά που προτάσσουμε υπάρχουν δικές μας πολύπλοκες σκέψεις και ανασφάλειες; Μήπως υπάρχει καχυποψία και όχι εμπιστοσύνη; Τέλος, μήπως αισθανόμαστε αυτάρκεις; Το "γραπτό", το γράφουμε και μόνοι μας, δεν χάλασε ο κόσμος. Δεν έχει σημασία αν θα είναι μέτριο. Δεν πειράζει αν σκοτωθούμε για να πετύχουμε αυτή τη μετριότητα. Τουλάχιστον δεν θα έχουμε κανέναν "έξυπνο" πάνω από το κεφάλι μας να διορθώνει "τα σωστά μας". Παρεκτός κι αν τολμήσουμε να κάνουμε και εμείς ένα πείραμα, βάζοντας κάποια πράγματα στην άκρη.