Ένα μεγάλο έλλειμμα για τη χώρα μας

" Αν κάποιος υπερισχύσει ενάντια στον έναν, οι δύο θα του αντιταχθούν· και το τριπλό σχοινί δεν κόβεται γρήγορα". Εκκλησιαστής 4:12.

Οι λέξεις έλλειμμα, χρέος, μεταρρυθμίσεις, αλλαγή νοοτροπίας είναι στην ημερησία διάταξη του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου της χώρας μας. Τα πράγματα προχωρούν τόσο αργά και απρόθυμα που αισθάνεσαι ότι όλο κάτι γίνεται, αλλά στο τέλος τίποτα δεν γίνεται!

Τι γίνεται με τις πολιτειακές αρετές και υποχρεώσεις όλων ανεξαρτήτων των πολιτών;  Οι χριστιανοί δεν εξαιρούνται, διότι οφείλουν ως πολίτες αυτής της χώρας και αυτής της ζωής (μέχρι να αναχωρήσουν τουλάχιστον) να έχουν άποψη και συμμετοχή για ό,τι γίνεται στην εποχή τους. Υπογραμμίζω, λοιπόν, αυτό που όλοι ξέρουν: ένα μεγάλο έλλειμμα για τη χώρα μας είναι η έλλειψη κουλτούρας συνεργασίας και εμπιστοσύνης. Δεν ακούς εύκολα το "εμείς" αλλά το "εγώ". Το "εμείς": δηλαδή, η χώρα μας. Ακούς το "εγώ" : δηλαδή, ΕΓΩ, εγώ και η οικογένειά μου. Δεν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε ισότιμα, ενώ με τη συνεργασία συχνά εννοούμε : Ακολούθησε το σχέδιο μου, δεσμεύσου στο όραμά μου. Μη διαφωνείς. Κατάληξε κορόιδο... Μήπως δεν το ξέρουμε ότι είναι έτσι; Γι' αυτό οι περισσότεροι ακολουθούν την πορεία του "μοναχικού καβαλάρη", ο καθένας για τον εαυτό του και το σπίτι του.

Κάποιες παγιωμένες νοοτροπίες και στάσεις ζωής χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους μιας περιοχής ή μιας χώρας. Ο Απόστολος Παύλος επιβεβαίωνε τον 1ο μ.Χ αιώνα για τους Κρητικούς τη ρήση ενός δικού τους προφήτη και φιλοσόφου του 6ου αιώνα, του Επιμενίδη, που είχε πει : «Οι Κρητικοί είναι πάντοτε ψεύτες, κακά θηρία, οκνηροί αδηφάγοι» (Τίτος 1:12). Πόσους αιώνες μετά κι όμως, στερεότυπα και νοοτροπίες δεν είχαν αλλάξει!

Είναι μεγάλο το έλλειμμα της χώρας, γιατί το "εγώ" του μικρόκοσμού μας και η καχυποψία δεν λένε να ξεπεραστούν. Αλλαγή νοοτροπίας δεν έρχεται μόνο με πολιτειακά νομοθετήματα που θα "εξαναγκάσουν" τους πολίτες να συνεργάζονται και να εμπιστεύονται. Αυτό αποτελεί ταυτόχρονα  απόφαση προσωπικής επιλογής και ευθύνης.

Και στις χριστιανικές μας κοινότητες, μήπως λειτουργούμε ως "μοναχικοί καβαλάρηδες" και εκεί; Δεσμευμένοι στο "εγώ" της τοπικής μας συνάθροισης και του έργου μας. Κλεισμένοι στο "εγώ" του σπιτιού μας. Στο "εγώ" που δεν θέλει άλλα αφεντικά ή κριτική πάνω από το κεφάλι του. Στο "εγώ" που δεν θέλει να συσχετιστεί με τον άλλον, που μας ξεβολεύει και μας εκνευρίζει. Γιατί είναι πολύ "αυστηρός" και "νομικιστής". Γιατί είναι πολύ "χλιαρός" και "συμβιβασμένος". Γιατί δεν συγκλίνουν τα συμφέροντά μας. Γιατί μας κοιτάει περίεργα τέλος πάντων!

Αναρωτιέμαι πόσοι θα ήθελαν ν' αλλάξουν... Ο "μοναχικός καβαλάρης"  είναι ο καλά κρυμμένος μας εγωισμός στον θρόνο. Και αυτόν δεν θέλει να τον κατεβάσει κανείς από εκεί. Καλά αρμενίζουμε. Έχουμε στη ζωή αυτό που μας αξίζει και αυτό που επιλέγουμε.