Κάνε τα πράγματα καλά, μάλιστα πολύ καλά

«Ο πιστός στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι πιστός». Λουκάς 16:10.

Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι ώστε να δουλεύουμε με κίνητρο. Αν δεν έχουμε ένα κίνητρο, φαίνεται ότι χάνουμε όλο μας το ενδιαφέρον και τη ζέση.

Για τον καθένα μας το κίνητρο μπορεί να είναι διαφορετικό. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι μια καλή θέση σε μια εργασία αυτό που μας παρακινεί να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Μπορεί να είναι η αγάπη που μας δείχνει ο άντρας /η γυναίκα μας/ τα παιδιά μας που μας παρακινούν να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Μπορεί να είναι η επιθυμία να κερδίσουμε τον ενδιαφέρον κάποιου/κάποιας που μας κάνει να είμαστε προσηνείς και καλοσυνάτοι. Μπορεί να είναι η αναγνώριση που θα εισπράξουμε από μια διακονία που μας ωθεί να την κάνουμε καλά.

Ωστόσο, μπορούμε όλοι να βεβαιώσουμε ότι κάποτε τα κίνητρα στερεύουν παντελώς. Οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους κάναμε πράγματα δεν υφίστανται και έτσι νιώθουμε ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος (!) να κάνουμε τα πράγματα εξίσου όμορφα και με συνέπεια όπως πρώτα. Εντούτοις, λόγος εξακολουθεί να υπάρχει. Tο μόνο κίνητρο που μας μένει είναι ο Θεός…σκέτα. Χωρίς κανένα συν!

Είναι ο Θεός μόνος αρκετό κίνητρο για να κάνουμε τα πράγματα καλά; Ο πραγματικός μας χαρακτήρας δίνει τις εξετάσεις του και φανερώνει ποιος είναι στ’ αλήθεια όταν δεν υπάρχει πλέον λόγος για…  Αν, λοιπόν, συμβεί να είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι ή και πολύ καλύτεροι όταν δεν υπάρχει πλέον λόγος, αυτό είναι ένα δείγμα της δουλειάς του Θεού πάνω μας και της πιστότητάς μας σ’ Αυτόν.

Στη ιστορία του Ιωσήφ βλέπουμε ένα πρόσωπο που από την αρχή έως το τέλος της ζωής του απέδειξε ότι είχε μέσα στην καρδιά του την επιθυμία να κάνει τα πράγματα καλά, είτε υπήρχαν λόγοι είτε όχι. Αυτό ήταν κάτι που ο Ιωσήφ το έμαθε βήμα-βήμα καθώς εμπιστευόταν κάθε μέρα τη ζωή του στον Θεό. Αν για να ήταν καλός γιος τον κινητοποιούσε η αγάπη και η προτίμηση του πατέρα του, αν για να ήταν πιστός στη δουλειά του στο σπίτι του Πετεφρή τον κινητοποιούσε να μη χάσει το κεφάλι του ή για να ανελιχθεί σε σημαντικό πόστο ευθύνης -όπως και έγινε-, το να μείνει πιστός στην οχυρά φυλακή της Αιγύπτου, που κρατούνταν φυλακισμένα και προς εκτέλεση άτομα που στρέφονταν εναντίον του Φαραώ, εκεί δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει. Θα μπορούσε να είχε καταντήσει ένα πικρόχολος  και μνησίκακος για την αδικία που του έγινε «μελλοθάνατος». Ή ένας απογοητευμένος  φυλακισμένος που δεν θα έκανε κακό σε κανέναν και θα περίμενε στην απόγνωσή του τον Θεό να τον πάρει.

Αλλά ο Ιωσήφ εξακολούθησε να κάνει τα πράγματα καλά και μάλιστα πολύ καλά, γιατί ο μόνος λόγος που του απόμεινε ήταν η αγάπη για τον Θεό και η αιώνια ανταμοιβή Του. Και αυτός ήταν πολύ σοβαρός λόγος για τον Ιωσήφ. Ο Θεός τον αντάμειψε πλούσια από όλες τις πλευρές με τρόπους που ο Ιωσήφ δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Και τον αντάμειψε για να συνεχίσει να κάνει τα πράγματα καλά, σοφά και με ταπείνωση για τη βασιλεία και τη δόξα Του.