Στην πνευματική μου διαδρομή έχω περάσει από διάφορες ερήμους. Το ίδιο και στην προσωπική. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από σας γνωρίζετε αυτή την εμπειρία. Το ξέρουμε γιατί αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο τις συνθήκες «της ερήμου», αλλά πολύ περισσότερο ποιες είναι οι διαθέσεις της καρδιάς μας που ρίχνουν τη βαριά σκιά της σε όλα. Όπως και το αντίθετο: μπορεί να έχουμε περάσει από πολύ μοναχικές συνθήκες, για τις οποίες ίσως άλλοι να μας λυπόντουσαν. Ωστόσο, το απατηλό εξωτερικό φαινόμενο να έκρυβε μια αλήθεια: μπορεί να ήμασταν πνιγμένοι από ενδιαφέροντα και στόχους. Μπορεί ν’ απολαμβάναμε μια πολύ καλή σχέση με τον Θεό, να είχαμε πίστη στις υποσχέσεις Του και δύναμη να συνεχίσουμε μπροστά. Επιθυμούσαμε να κατακτήσουμε κι άλλη πνευματική γη. Σίγουρα αυτό έρημος δεν ήταν.
Οι Εβραίοι αρνήθηκαν να πάνε μπροστά και έμειναν στην έρημο. Αποτέλεσμα; Δεν ταλαιπωρήθηκαν μόνο σωματικά. Είχαν επίσης γογγυσμό, αμαρτία, έλλειψη ευχαριστίας και εμπιστοσύνης στον Θεό. Εξακολουθούσαν να κοιτάζουν πίσω, στην Αίγυπτο, και ν’ αναπολούν όσα είχαν χάσει. Έχοντας έλλειψη σοβαρής πνευματικής προόδου, βίωσαν ήττες, άσκοπες καθυστερήσεις, θάνατο. Ο συνολικός απολογισμός ήταν 40 χρόνια άσκοπης περιπλάνησης, χωρίς κανένα κέρδος.
Ας κοιτάξουμε τη ζωή μας, τη ζωή αδελφών, της εκκλησίας μας. Περιπλανιόμαστε εδώ και εκεί, απογοητευμένοι και κουρασμένοι, πολύ χειρότερα, χωρίς ζωντανό ενδιαφέρον για τις υποσχέσεις του Θεού ή για άλλες πνευματικές κατακτήσεις; Ή, αντίθετα, προχωράμε μπροστά στη «γη των υποσχέσεων» του Θεού, αρνούμενοι τη στασιμότητα και το συμβιβασμό; Αν επιθυμούμε δύναμη και νίκες, αν εμπιστευόμαστε την πραγματοποίηση των πλούσιων υποσχέσεων του Θεού και εργαζόμαστε το μέρος μας για να προχωρήσουμε σε νέα εδάφη, τότε δεν βρισκόμαστε σε έρημο, ακόμη κι αν οι συνθήκες μοιάζουν ερημικές.
« […] η ερημιά θα
αγαλλιαστεί, και θα ανθίσει σαν ρόδο». Ησαΐας 35:1.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου