Αν ήταν η ψυχή σου στον τόπο της ψυχής μου

Μάλλον όλοι έχουμε γίνει άθλιοι παρηγορητές προσπαθώντας να «βοηθήσουμε» τους γύρω μας, να δικαιώσουμε τον Θεό, να ελέγξουμε κάποιον που δεν συλλογίζεται σωστά ή να «επαναφέρουμε» κάποιον που αποκάνει.  Αλλά πόσο δύσκολο μας φαίνεται όταν εμείς οι ίδιοι βρεθούμε σε παρόμοια θέση. Τότε μαθαίνουμε ότι το κλειστό στόμα ή το διακριτικό κούνημα του κεφαλιού που σημαίνει «σε νιώθω» είναι ανακούφιση και βάλσαμο στην κουρασμένη ψυχή.

Το διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειας βρέθηκε στο νοσοκομείο για κάποιο χειρουργείο είχα γίνει λάστιχο. Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο, στη δουλειά, αλλά και να φέρω εις πέρας τις εξωτερικές και οικιακές εργασίες με σχεδόν ελάχιστη βοήθεια. Επιπλέον, όλα δυσχέραναν και παρατείνονταν λόγω των συνθηκών της πανδημίας. Η σωματική κούραση άρχισε να δίνει τη θέση της στην ψυχολογική. Ξέροντας ότι είχαμε μπροστά μας πολύ δρόμο ήμουν σε πλήρη απόγνωση όταν με πήρε τηλέφωνο μια χριστιανή για να μάθει  νέα μας. Ενώ εγώ προσπαθούσα να μοιραστώ τις αγωνίες μου, από την άλλη πλευρά βομβαρδιζόμουν με εδάφια και μπόλικη θεολογία. Το άτομο δεν άκουγε καν τι έλεγα, τι ένιωθα, τι είχα ανάγκη. Αναγκάστηκα να ακούσω εδάφια της Γραφής που «κούμπωναν» στα ερωτηματικά και τις ανησυχίες μου, και ήταν τότε που θυμήθηκα πόσες φορές είχα παίξει εγώ αυτόν τον ρόλο. Θέλοντας να παρηγορήσω, να τονίσω τη θέση του χριστιανού, ή να δικαιώσω τον Θεό που πάντα ξέρει τι κάνει με τις ζωές μας, είχα γίνει άθελά μου άθλιος παρηγορητής. Τώρα ήταν η σειρά μου να τ’ ακούσω και πάλι καλά, τα άκουσα με ταπείνωση, γιατί είχα από άλλα γεγονότα πάρει το μάθημά μου.  

Δίκαια ο Ιώβ είχε πει στους φίλους του που τον παρηγορούσαν: «Έχω ακούσει πολλά τέτοια· άθλιοι παρηγορητές είστε όλοι.  Έχουν τέλος οι ματαιολογίες; Ή, ποιος σε ενθαρρύνει στο να απαντάς; Κι εγώ μπορούσα να μιλήσω όπως εσείς· αν ήταν η ψυχή σας στον τόπο τής ψυχής μου…». Ιώβ 16:1-4.

Λοιπόν, αν ήταν η ψυχή μας στον τόπο της ψυχής που βρίσκεται ο άλλος τώρα, θα θέλαμε να ακούσουμε αυτά τα οποία εμείς του λέμε; Κι αν όντως πρέπει να ειπωθούν, τα λόγια μας έχουν μια καλή θεολογία που βαραίνει την ψυχή, χωρίς να  θεραπεύει, ή έχουν τη συμπόνια, το έλεος και την κατανόηση που είχε ο Χριστός;