Εσάς τις σας συμβαίνει;

 

Καθώς τυχαίνει να ξαναζώ μια «νοσοκομειακή εμπειρία» και καθώς κοιτάζω ταυτόχρονα εικόνες από τη βάναυση ανθρωπιστική κρίση, την προσφυγιά και τον πόλεμο, παρατηρώ το εξής: στις κοινές επώδυνες και  τραγικές εμπειρίες, όταν ο ασφαλής εαυτός μας και η ιδιωτικότητα μας καταντούν ευάλωτοι και γκρεμίζονται, τότε αναπόφευκτα παρατάμε όλες μας τις μάσκες! Το φαίνεσθαι και η υποκρισία, η επιτήδευση και η προβολή χάνουν την αξία τους. Μέσα σε λίγο χρόνο έχει ανοιχτεί γέφυρα επικοινωνίας, εξομολογήσεων και αλληλοβοήθειας. Δεν χρειάζεται καν χρόνος για να μάθουμε τη ζωή του άλλου. Μοιραζόμαστε πράγματα που  μας συμβαίνουν, δείχνουμε αλληλεγγύη, συνεπώς, κοινοί φόβοι και αδυναμίες, καθώς ελπίδα και στήριξη, μας ενθαρρύνουν στον αγώνα μας.

Καμιά αμφιβολία: η θλίψη, τα προβλήματα, οι ασθένειες, οι τραγωδίες συνδέουν τους ανθρώπους. Όμως, αν και η εκκλησία είναι μια σύναξη αδύναμων και αμαρτωλών ανθρώπων με προβλήματα, που βρισκόμαστε εκεί για να γιατρευτούμε και να βοηθήσουμε τους διπλανούς τους, οι περισσότεροι φορούμε μάσκες. Πολύ συχνά κρύβουμε τις κακές έξεις μας, τους φόβους και τα βάσανά μας. Όσο η εποχή προοδεύει και απαιτεί τελειότητα, επιτυχία, αναγνώριση, τόσο περισσότερο εμείς «οι ασθενείς» κρυβόμαστε. Καμουφλάρουμε την προσωπική μας ζωή, σκεπάζουμε τα ελαττώματα των παιδιών μας, αποκρύβουμε τους «βομβαρδισμούς» που συμβαίνουν στο σπίτι μας, για να μη σχολιαζόμαστε. Φοράμε τον μανδύα της πνευματικότητας και επιλέγουμε μισο-ψεύτικες δικαιολογίες και αξιοπρεπή απόσταση. Άραγε, έχουμε το θάρρος να εξομολογηθούμε τα πταίσματά μας σε άλλους; Αντέχουμε έναν υγιή έλεγχο και την υπηρεσία της συμπονετικής και όχι της κριτικής εκκλησίας;  

Νομίζω ότι οι δύσκολες συνθήκες που όλοι περνάμε θα πρέπει να μας κάνουν πιο ταπεινούς. Θα ήταν θεραπευτικό να καθόμασταν δίπλα σε κάποιον στην εκκλησία και να τον ρωτούσαμε ευθέως: «Εσείς, από τι πάσχετε σήμερα; Σας απασχολεί κάτι; Μήπως χρειάζεστε βοήθεια; Ξέρετε, εγώ βρίσκομαι σ’ αυτήν την κατάσταση». Μπορεί να έφερνε κάποιους σε αμηχανία, αν και δεν είμαστε γενικά άγνωστοι μεταξύ μας. Ωστόσο, θα άνοιγε μια ρωγμή στον τοίχο της υποκρισίας και του φόβου μας στην έκθεση. Σίγουρα όμως, θα έβρισκε μια δίοδο επικοινωνίας στην πονεμένη καρδιά μας. Σε τελική ανάλυση, όλοι έχουμε προβλήματα και χρειαζόμαστε κατανόηση και στήριξη από τους αδελφούς μας.

«Εξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας, και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε». Ιάκωβος 5:16.