Το παράδοξο των ευλογιών και της μακροθυμίας του Θεού

Ο Αχαάβ, βασιλιάς του Ισραήλ στη Σαμάρεια, και η γυναίκα του, η Ιεζάβελ, έχουν μείνει στην ιστορία των βασιλιάδων του Ισραήλ για τις άθλιες επιθυμίες τους, τη βαθιά και αμετανόητη ειδωλολατρία τους, καθώς και τις διεφθαρμένες πράξεις τους. Όταν φτάνεις για έναν αμπελώνα τού γείτονά σου, τον οποίον δεν στον δίνει, να κατσουφιάζεις και να απέχεις από  φαγητό «τραυματισμένος» από την άρνηση, όταν η «περίφημη» γυναίκα σου σε βγάζει από το αδιέξοδο οργανώνοντας με εκπληκτική μαεστρία τη δολοφονία ενός τίμιου και αθώου ανθρώπου, μάλλον έχεις βουλιάξει στην άβυσσο του κακού. Και όντως, στη Βίβλο διαβάζουμε ότι: « Πραγματικά, κανένας δεν στάθηκε όμοιος με τον Αχαάβ, που πούλησε τον εαυτό του στο να πράττει πονηρά μπροστά στον Κύριο, όπως τον κινούσε η γυναίκα του η Ιεζάβελ ». Β’ Σαμουήλ 21:25.

Φυσικά, το τέλος του Αχαάβ και της Ιεζάβελ ήταν τραγικό. Δεν μπορεί να παίζει κανείς με την αμαρτία, να συμπεριφέρεται εγωκεντρικά και διεστραμμένα και να περιμένει ότι θα ξεφύγει χωρίς να πληρώσει ποτέ τίποτα. Αν και συμβαίνει συχνά να ρίχνουμε σκόνη στα μάτια των συνανθρώπων μας, για να συγκαλύψουμε τις άθλιες προθέσεις και πράξεις μας, δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στα μάτια του Θεού που φέρνει τα πράγματα στο φως  εκεί που κανείς δεν το περιμένει.

Είναι παράδοξο για μας ότι ο Θεός έδειξε έλεος και υπομονή απέναντι σε ένα τόσο πονηρό ζευγάρι. Ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ είχαν πάρα πολύ χρόνο μπροστά τους για να μετανοήσουν. Ταυτόχρονα, είχαν πολλά δείγματα καλοσύνης και μακροθυμίας από τον Θεό. Ακόμη και όταν το βασίλειο δέχτηκε βαριά πολιορκία και συνασπισμένη επίθεση, ακόμη και τότε ο Θεός τούς ελευθέρωσε με θαυμαστό τρόπο, αντί να τους κατακεραυνώσει. Αλλά τελικά ποιο το όφελος; Όταν η καρδιά είναι διαστρεμμένη και πονηρή, όταν δεν θέλει το φως, αλλά καθημερινά προκρίνει το σκοτάδι, καμιά ευλογία, καμιά μακροθυμία και συνδρομή δεν μπορούν να γίνουν κανάλια μεταμέλειας. Η μετάνοια για την αμαρτία και η συγχώρηση προϋποθέτουν ταπείνωση και αναγνώριση του βρώμικου εαυτού μας. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, είναι η κρίση του Θεού που ξεσπά για να αποδώσει σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του (Αποκάλυψη 22:12).