Υπήρχαν πάντα δύο κατηγορίες ανθρώπων μεταξύ των υπηρετών του Θεού. Είναι εκείνοι που αγαπούν μάλλον τη διακονία και εκείνοι που αγαπούν με την καρδιά τους τα άτομα που διακονούν.
Πάρα πολλοί Φαρισαίοι και γραμματείς, νομοδιδάσκαλοι και ιερείς, καθώς και ψευδοπροφήτες και ψευδοαπόστολοι, ενέπιπταν στην πρώτη κατηγορία. Έκαναν τα πάντα για να μη χάσουν τη θέση τους και καρπώνονταν τα οφέλη που προέρχονταν απ’ αυτήν. Ήθελαν με κάθε μέσο να είναι στο προσκήνιο και να συμμετέχουν στις εξελίξεις. Μπορεί ακόμη και εις βάρος των ψυχών ή του Λόγου του Θεού.
Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν εκείνοι που αγαπούσαν τα άτομα τα οποία διακονούσαν. Συχνά έχαναν και ζημιώνονταν, γιατί όταν υπηρετείς τους ανθρώπους, πάντα χάνεις κομμάτι του εαυτού σου που τους το δίνεις. Συγκεκριμένα, το δίνεις προσωπικά σ’ αυτούς, στις ανάγκες τους, και όχι στη διακονία.
Ένα από τα πιο συνηθισμένα
παραδείγματα: όταν ανοίγουμε την εκκλησία για να διακονηθούν οι ψυχές, όταν
παίζουμε μουσική για να ψάλλουν οι ψυχές, όταν κηρύττουμε για να οικοδομηθούν
οι ψυχές, αλλά αμελούμε, μαζί μ’ αυτό, να προσεγγίσουμε και να ρωτήσουμε τι
κάνουν αυτές οι ψυχές. Μέσα στο τρέξιμο της παραγωγικής υπηρεσίας και των
πολλών δραστηριοτήτων ξεχνάμε συχνά σαν
τη Μάρθα να αφουγκραστούμε τα λόγια που οι άλλοι έχουν να μας πουν. Αν σκεφτούμε πόσο χρόνο δίνουμε για να
τρέξουμε τη διεκπεραίωση των διακονιών μας ο καθένας και πόσο χρόνο
σπαταλάμε για την προσέγγιση των ατόμων που υπηρετούμε με τις διακονίες
μας, ίσως μπορέσουμε να αλλάξουμε καλύτερα τον προσανατολισμό μας, στρέφοντάς
τον προς τους ανθρώπους παρά προς τις διακονίες.
« […] ο επικείμενος αγώνας καθημερινά, η μέριμνα όλων των εκκλησιών. Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;» Β΄Κορινθίους 11:29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου