Όταν ο Χριστός συγχωρεί και δεν καταδικάζει

 

Πολλές φορές έχουμε βρεθεί εκτεθειμένοι και υπόλογοι μπροστά στα μάτια του Θεού και στα μάτια των άλλων. Μπορεί γι’ αυτό να νιώθουμε άσκημα στη συνείδησή μας, αν και η εποχή μας ρέπει στο εξής παράδοξο: Να αμαρτάνουμε και να μην ντρεπόμαστε, αλλά να βρίσκουμε άφθονες δικαιολογίες για να κρατάμε την αμαρτίας μας. Επίσης,  αντί να σιωπούμε, να εξαπολύουμε επίθεση σε όποιον προσπαθεί να μας συνετίσει. Δηλαδή, οι άλλοι είναι καλύτεροι ή μήπως δεν δικαιούμαστε να ζήσουμε όπως θέλουμε, απαλλαγμένοι από ενοχές και μη; 

Η γυναίκα που συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει και οδηγήθηκε από τους γραμματείς και  τους Φαρισαίους, στον Χριστό, ώστε Αυτός να εκφέρει τη δίκαιη κρίση Του, δεν επιτέθηκε σε κανέναν. Δεν δικαιολογήθηκε καν, ήξερε ότι είχε σφάλλει. Γνώριζε επίσης ότι η αμαρτία της αφορούσε μια ηθική παραβίαση του νόμου του Θεού, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη οπτική των πραγμάτων θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί. Το παράπτωμά της δεν σχετιζόταν με το ανικανοποίητο εντός ενός αποτυχημένου γάμου, τη σεξουαλική ελευθερία ή ακόμη την πατριαρχία που είχε φιμώσει τη φωνή των γυναικών και τη θέση τους στην κοινωνία... Λογικό, γιατί αν αυτή είχε μοιχεύσει, υπήρχε ταυτόχρονα κι ένας μοιχός άντρας, ο οποίος είχε απαλλαχτεί από το να φερθεί ενώπιον του Κυρίου και να υποστεί ισότιμη τιμωρία, σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή.

Το θαυμαστό είναι ότι ο Χριστός απαλλάσσει την αμαρτάνουσα γυναίκα από την καταδικαστική τιμωρία. Με την απάντησή Του φέρνει σε έλεγχο συνείδησης τους κατήγορούς της: ποιος από ανάμεσά τους δεν είχε παραβιάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις εντολές του Θεού; Εξάλλου, σύντομα ο ίδιος ο Κύριος θα έλυνε το ζήτημα της τιμωρίας, γιατί θα πλήρωνε στον σταυρό για τις αμαρτίες της γυναίκας, των κατήγορών της, όλων μας.

Θα ήθελα να ήξερα τι απέγιναν άτομα τα οποία ο Χριστός ευεργέτησε. Η Αγία Γραφή κρατά στο μεγαλύτερο μέρος της μια διακριτική σιωπή για την πορεία των ανθρώπων. Φαντάζομαι τη γυναίκα να αλλάζει ριζικά ζωή. Τη φαντάζομαι να τη συνεπαίρνει τόσο η συνάντησή της με τον Χριστό, ώστε να τις αφαιρέσει κάθε ενδιαφέρον για ωραιοπάθεια, φλερτ, επιτυχίες στο αντίθετο φύλο, ανταγωνισμούς. Τη φαντάζομαι να στρέφει την καρδιά της σε άλλες αξίες και επιλογές, σε άλλους πόθους, σε άλλους στόχους. Όταν ο Χριστός σε συγχωρεί και δεν σε καταδικάζει, είναι παράλογο να γυρίζεις πίσω, σαν τον σκύλο που «γύρισε ξανά στο δικό του ξέρασμα» και σαν το γουρούνι που αφού λούστηκε «γύρισε ξανά στο κύλισμα του βούρκου» (Α΄Πέτρου 2:22). Έτσι δεν είναι;