Αυτές οι υπέροχες βεβαιότητες

«Οι χορτασμένοι μίσθωσαν τον εαυτό τους για ψωμί· και όσοι πεινούσαν σταμάτησαν. Μέχρι που και η στείρα γέννησε επτά, ενώ η πολύτεκνη εξασθένησε. Ο Κύριος θανατώνει και ζωοποιεί· κατεβάζει στον άδη και ανεβάζει από τον άδη. Ο Κύριος φτωχίζει, και πλουτίζει· ταπεινώνει και υψώνει». Α΄Σαμουήλ 2:5-7.

Συχνά οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε δημιουργούν βεβαιότητες. Έτσι, όταν μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία παγιώνεται, δημιουργεί μέσα μας το συναίσθημα ή την αντίληψη της βεβαιότητας.

Είναι βέβαιο ότι η Άννα η Ελκανά δεν θα κάνει παιδιά, γιατί είναι στείρα. Ο χρόνος κατέστησε τη στειρότητά της βεβαιότητα. Ωστόσο, είναι πράγματι βέβαιο;

Είναι βέβαιο ότι ο Ιωσήφ δεν θα καταφέρει να βγει από την φυλακή της Αιγύπτου, στην οποία βρέθηκε άδικα. Εξάλλου, η τελευταία του ελπίδα, ο αρχιοινοχόος, που φάνηκε να ήταν η πιθανή απάντηση του Θεού, τον ξέχασε μετά την αποφυλάκισή του. Ο χρόνος κατέστησε  την φυλάκισή του βεβαιότητα. Ωστόσο, είναι πράγματι βέβαιο;

Είναι βέβαιο ότι ο Λάζαρος δεν θα αναζήσει. Η ασθένεια οδήγησε σε θάνατο και το νεκρό σώμα του έχει παραδοθεί στη σήψη. Η βεβαιότητα λέει ότι κάτι νεκρό δεν ανασταίνεται. Ωστόσο, είναι πράγματι βέβαιο;

Υπάρχουν επίσης και αντίστροφες βεβαιότητες και η ζωή μάς δίνει παραδείγματα, χωρίς να χρειάζεται να πάμε στη Βίβλο. Έχεις βεβαιωμένη την ευτυχία σου και την καλή σου τύχη και μια τέτοια βεβαιότητα σε κάνει να νομίζεις ότι τα πράγματα θα κυλούν πάντοτε κάπως έτσι. Όμως, ξαφνικά κάτι γίνεται και χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Και μετά συμβαίνει να τον ξαναχάσεις για κάποιον άλλο λόγο και οι βεβαιότητές σου κλονίζονται.

Γι’ αυτό, μέσα στην πορεία της ζωής ο Θεός γελάει με τις βεβαιότητές μας, γιατί είναι ο Θεός των ανατροπών και των εκπλήξεων. Μάθε να Τον εμπιστεύεσαι και να Τον αναγνωρίζεις Κύριο σε όποιες συνθήκες κι αν βρίσκεσαι. Διδάξου απ’ Αυτόν στον πόνο και στη χαρά. Διδάξου απ’ Αυτόν στην ταπείνωσή σου, αλλά δώσε πάλι δόξα σ’ Αυτόν στην ύψωσή σου. Καθώς ο Θεός γκρεμίζει τις βεβαιότητές μας, δοξάζει το όνομά Του και κάνει γνωστή την απόλυτη θέλησή Του και δύναμή Του στη ζωή μας.

Πήγαινε και δες

«Και ο Ναθαναήλ είπε σ' αυτόν: Μπορεί να προέλθει κάτι καλό από τη Ναζαρέτ; Ο Φίλιππος λέει σ' αυτόν: Έλα και δες.» Ιωάννης 1:46.

Ο Ιησούς Χριστός αρχίζει τη διακονία Του καλώντας λίγους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν. Είναι οι μαθητές Του, και στόχος Του ήταν ν’ αλλάξει τη ζωή τους. Καθώς θα Τον άφηναν ν’ αλλάξει τη ζωή τους, θα μπορούσε έπειτα να τους χρησιμοποιήσει για ν’ αλλάξει και τη ζωή άλλων ανθρώπων.

Ο Χριστός κάλεσε τον καθένα τους προσωπικά και χρησιμοποίησε διαφορετικούς τρόπους. Όταν ο Χριστός κάλεσε τον Φίλιππο, αυτός  μίλησε αμέσως στον φίλο του, τον Ναθαναήλ,  λέγοντάς του ότι είχε βρει εκείνον για τον οποίον μιλούσαν ο Μωυσής και οι προφήτες. Ο Ναθαναήλ είχε τις αμφιβολίες του. Ένας από τους γιους του Ιωσήφ, από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, δεν φαίνεται σύμφωνα με τις γραφές το κατάλληλο πρόσωπο για Μεσσίας. Εντούτοις, η συμβουλή-παρακίνηση του Φίλιππου: «έλα και δες» (Ιωάννης 1:46), είναι αξεπέραστη.  Ο Ναθαναήλ, που δεν έχει μέσα του ούτε δόλο ούτε πείσμα ούτε φόβο, πήγε ο ίδιος να δει και να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Εσείς πως βγάζετε συμπεράσματα σχετικά με πράγματα για τα οποία έχετε τις αμφιβολίες σας; Μπορεί να σας τα πρότειναν κάποιοι άλλοι ή μπορεί να ήρθαν μπροστά σας από παράξενο δρόμο. Αναρωτιέστε: «Είναι αυτός ο δρόμος του Θεού; Μπορεί να βγει τίποτα καλό απ’ αυτό; Τι θα γίνει αν κάνω αυτό το βήμα;» Αν δεν κάνετε κάποιο βήμα, δεν θα μάθετε ποτέ. Το να κάθεστε να πλέκετε σενάρια, το να αναπαράγετε την εξυπνάδα σας ή τη φοβία σας σε πιθανές εκβάσεις, δεν οδηγεί σε ασφαλή κρίση. Αν θέλετε να είστε σίγουροι για την κρίση σας, κάντε όπως λέει ο Λόγος του Θεού: «Όλα να τα εξετάζετε, το καλό να κατέχετε». Α΄Θεσσαλονικείς 5:21.

Ο Ναθαναήλ έκανε το βήμα, παρά τις αμφιβολίες του, και πήγε να συναντήσει τον Χριστό. Αν τελικά ο Χριστός δεν του έκανε, θα ήξερε τουλάχιστον για ποιους λόγους Τον είχε απορρίψει! Ωστόσο, ο Χριστός ήταν αυτός που πραγματικά έψαχνε και οι όποιες αμφιβολίες του διαλύθηκαν μπροστά στο πρόσωπό Του. Κάντε ένα βήμα προς τον δρόμο που σας ανοίγεται, θα ξέρετε τουλάχιστον αν είναι ή τελικά δεν είναι ο δρόμος που ο Θεός σάς άνοιξε.

Εγώ δεν ήθελα να σ’ αδικήσω

Ωστόσο, με αδίκησες. Και μάλιστα πολύ!

«Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα του είναι τέλεια· επειδή, όλοι οι δρόμοι του είναι κρίση· είναι Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία σ' αυτόν· αυτός είναι δίκαιος, και ευθύς» Δευτερονόμιο 32:4.

«Εγώ δεν ήθελα ποτέ να σ’ αδικήσω», είναι μια κουβέντα που ξεστομίζουν συχνά άνθρωποι που θα ήθελαν να μην έχουν αδικήσει, αλλά που όταν ήρθε η ώρα που έπρεπε να σταθούν ως χριστιανοί στο ύψος που ο Χριστός καλεί τα παιδιά Του να σταθούν, αδίκησαν.

Όλοι έχουμε αδυναμίες και ρέπουμε να εκτελούμε πρώτα απ’ όλα τα όνειρα και τις επιθυμίες του εαυτού μας. Όλοι θέλουμε να πραγματοποιούνται τα δικά μας συμφέροντα πρώτα. Δεν είναι άδικο αυτό. Άδικο είναι όταν αυτά που θέλω και σχεδιάζω να κερδίσω για τον εαυτό μου δεν τα διεκδικώ με έναν ηθικό και δίκαιο τρόπο. Για να μην πω άγιο τρόπο, που μπορεί κάποιους να τους μπερδεύει η έννοια, αν και είναι βιβλική.

Λοιπόν, δεν ήθελα να σε αδικήσω,  αλλά μια ζωή φοβόμουν. Μη πας εσύ ή τα παιδιά σου καλύτερα από μένα. Μην μου πάρεις τη δουλειά. Μη μου πάρεις τη γυναίκα ή τον άντρα που ήθελα. Μη μου πάρεις τη διακονία. Μην πας εσύ μπροστά και αποκτήσεις αξία και εγώ μείνω πίσω…

Γι’ αυτό δεν ήμουν πάντα ευθύς μαζί σου. Υποκρινόμουν και υπέκρυπτα. Μιλούσα και με διπλή καρδιά. Σε ξεχνούσα «κατά λάθος». Πού και πού σε σχολίαζα αρνητικά. Έβγαζα συμπεράσματα δικά μου για τον χαρακτήρα σου, επειδή οι φόβοι μου με έκαναν να υποθέτω πράγματα. Έβγαζα πάλι συμπεράσματα δικά μου όταν δεν μου έκανες όλα «τα χατίρια». Όταν δεν συμπεριφερόσουν όπως εγώ (σύμφωνα με τα δικά μου συμφέροντα) πίστευα ότι είναι δίκαιο. Επειδή δίκαιο θεωρούσα όχι τον δίκαιο τρόπο να γίνουν πράγματα, τον ευθύ και καθαρό τρόπο, αλλά δίκαιο θεωρούσα το δικό μου δίκαιο.

Κάπως έτσι είναι η ανατομία της ανθρώπινης αδικίας στις ανθρώπινες καρδιές. Το θλιβερό είναι όταν στην καρδιά  χριστιανών επιμένουν να φυτρώνουν τέτοιες επιθυμίες και πρακτικές που δεν λένε να πεθάνουν. Ο Θεός είναι πιστός και δεν υπάρχει αδικία σ' αυτόν. Αυτός είναι δίκαιος  και ευθύς (Δευτερονόμιο 32:3). Αν εμείς δεν μπορούμε να είμαστε αυτό που ο Θεός μάς καλεί να είμαστε, δηλαδή να Του μοιάσουμε, θα αναγκαστεί να γίνει αυτός δίκαιος και ευθύς στη ζωή μας και αυτό δεν θα μας αρέσει καθόλου.

Χλευαστής καταλήγεις όταν δεν θέλεις ν' αλλάζεις

«Ο χλευαστής ζητάει σοφία, και δεν βρίσκει· στον συνετό, όμως, η μάθηση είναι εύκολη». Παροιμίες 14:6.

«Από παιδί τού κεφαλιού σου έκανες. Όλοι πήγαιναν από δω και συ πήγαινες από κει…». Δεν είναι και πολύ κολακευτικά λόγια αυτά, ιδιαίτερα όταν τα λένε άτομα της οικογένειάς σου που σε ξέρουν καλά και κρίνουν εκ των έσω τη ζωή σου. Ωστόσο, αυτά που μας λένε οι δικοί μας πολλές φορές εκφράζουν τη φωνή της αληθινής αγάπης και του γνήσιου ενδιαφέροντος.

Αν εξαιρέσει κανείς την ορθή και αμετάκλητη επιλογή μου ν’ ακολουθήσω τον Χριστό, καθώς και κάποιες άλλες σωστές επιλογές, νομίζω ότι πολύ συχνά στο παρελθόν έκανα του κεφαλιού μου, και όντως όλοι πήγαιναν από δω και εγώ πήγαινα από κει. Και αυτό γιατί από μικρή ηλικία προέκρινα την αυτονομία και την επιμονή να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις και τα ρίσκα, βασιζόμενη στη δική μου κρίση. Ευχαριστώ γι’ αυτά που μου λέτε, αλλά δεν θα πάρω…Ευτυχώς, τουλάχιστον που το συνειδητοποίησα έστω και αργά και άρχισα να αλλάζω.

Πολλοί άνθρωποι ακολουθούν αυτή τη στάση που μπορεί να γίνει δίκοπο μαχαίρι. Το να είμαι αυτόνομος και να παίρνω τα δικά μου ρίσκα εμπλέκει όλη τη ζωή, τις μικρές και τις μεγάλες αποφάσεις. Και όταν όλη τη ζωή την κόβω και την ράβω στα μέτρα και στην κρίση μου –η οποία κρίση μου σφάλει συχνά- τότε υπάρχει κίνδυνος  να κάνω τη ζωή μου λίγο κουβάρι.

«Ο χλευαστής ζητάει σοφία, και δεν βρίσκει· στον συνετό, όμως, η μάθηση είναι εύκολη», αναφέρεται στις Παροιμίες του Σολομώντα, για να μας θυμίσει ότι το να ζητάμε τη σοφία, το καλό και το ηθικό δεν αρκεί. Μπορεί να αναρωτιέμαι πώς να μεγαλώσω τα παιδιά μου, πώς να βάλω μια τάξη στη ζωή μου, τι να κάνω με τις παρέες μου ή τα διαβάσματά μου, αλλά στην ουσία συμβουλή να μη θέλω να πάρω! Απλά ρωτάω και συζητάω για να γίνεται κουβέντα. Κατά βάθος αμφισβητώ αυτά που μου λένε. Ή τα κοροϊδεύω, γιατί δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να τα σκεφτώ και να ζυγίσω τις συνέπειες. Εφόσον εγώ ξέρω καλύτερα, δεν είναι δυνατόν να έχω ΕΓΩ λάθος.

Στην πραγματικότητα όμως, δεν ξέρουμε τα πάντα καλύτερα. Απλά ξέρουμε αυτό που είμαστε και αυτό που είμαστε δεν θέλουμε κάποτε να τ’ αλλάξουμε. Το ν’ αλλάξουμε είναι μια επώδυνη διαδικασία ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό που κοστίζει.  «Ο χλευαστής ζητάει σοφία, και δεν βρίσκει· στον συνετό, όμως, η μάθηση είναι εύκολη». Χλευαστής καταλήγεις όταν δεν θέλεις ν’ αλλάζεις. Συνετός γίνεσαι όταν καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται διαρκώς ν’ αλλάζεις.

Δισταγμός και αναποφασιστικότητα καταστρέφουν

«Και τώρα σας λέω, να απέχετε από τους ανθρώπους αυτούς, και να τους αφήσετε· επειδή, αν η βουλή αυτή ή το έργο τούτο είναι από ανθρώπους, θα ματαιωθεί·  αν, όμως, είναι από τον Θεό, δεν μπορείτε να το ματαιώσετε, και προσέχετε μη βρεθείτε και θεομάχοι». Πράξεις 5:38.

Μετά την Πεντηκοστή αρκετοί άνθρωποι στα Ιεροσόλυμα είχαν δεχτεί την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος και οι μαθητές του Χριστού έβλεπαν μια πρώτη κοινότητα ανθρώπων να διαμορφώνεται σ’ αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε χριστιανική εκκλησία. Επεμβάσεις του Αγίου Πνεύματος, θαύματα, δυναμικό κήρυγμα του λόγου και μεταστροφές  ζωών θορύβησαν την άρχουσα ιερατική τάξη, η οποία προσπάθησε να επιβάλει την «ορθοδοξία» των πατροπαράδοτων θέσεων.

Στο ιουδαϊκό συνέδριο που αποφάσιζε για τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν συμμετείχε και ένας Φαρισαίος δάσκαλος του νόμου, ο Γαμαλιήλ που η γνώμη του βάρυνε καταλυτικά στην απόφαση που ελήφθη. Ο Γαμαλιήλ πρότεινε ν’ απέχουν από τους ανθρώπους αυτούς, και να τους αφήσουν (Πράξεις 5:38), γιατί αν η βουλή αυτή ή το έργο αυτό ήταν προϊόν ανθρώπινης προσπάθειας και επινόησης, θα ματαιωνόταν. Αντίθετα, αν ήταν έργο Θεού, δεν θα μπορούσαν να το ματαιώσουν και θα κατέληγαν και θεομάχοι.

Αυτή η συμβουλή φαίνεται να ήταν η καλύτερη πρόταση εκείνη τη στιγμή για τη νεογέννητη χριστιανική εκκλησία, η οποία θα γλίτωνε κάπως από τον κατατρεγμό. Ωστόσο, δεν ήταν καλή για τον Γαμαλιήλ και τους άλλους συνέδρους, γιατί δεν τους έβαζε στη διαδικασία να αποφασίσουν σχετικά με τις αλήθειες που έβλεπαν. Συνεπώς, δεν άλλαζε τίποτα στη ζωή τους.

Ο Γαμαλιήλ πρότεινε ουδετερότητα και απόσταση, γιατί δίσταζε να πάρει μια ξεκάθαρη απόφαση. Αφήνοντας τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, χωρίς ο ίδιος να εμπλακεί, να προβληματιστεί, να παιδευτεί, να πάρει μια ξεκάθαρη θέση, πίστευε ότι έκανε το καλύτερο.

Ο χρόνος θα φανερώσει την αλήθεια. Ο καιρός θα φέρει το αποτέλεσμα, γιατί να αποφασιστεί τώρα τι πρέπει να γίνει; Άσε το πράγμα να κυλίσει, θα δείξει, ή τέλος πάντων βλέπουμε! Αυτή είναι η προσφιλής θέση όσων διστάζουν να πάρουν μια συγκεκριμένη απόφαση. Αν έχεις δει πράγματα, αν έχεις βεβαιωθεί για κάποια άλλα, αν έχει πειραματιστεί αλήθειες που καταρρίπτουν αμφιβολίες, με το να παίρνεις τον δρόμο του δισταγμού και της αβεβαιότητας ανοίγεις την πόρτα στο χάος και στον διάβολο. Όποιος ακολουθεί τη συμβουλή του Γαμαλιήλ σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής –στην επιστήμη, στα οικονομικά, στη μαγειρική- θα οδηγηθεί σε παράλυση και μετά σε θάνατο.

Υπάρχει τέλεια απόφαση;

«Όλα να τα εξετάζετε, το καλό να κατέχετε». Α΄ Θεσσαλονικείς 5:21.

Δεν θυμάμαι να έχω πάρει επιπόλαιες αποφάσεις στα διάφορα ζητήματα της ζωής μου. Τόσο για μικρότερης σημασίας θέματα όσο και για μεγάλης σπουδαιότητας ζητήματα είχα μια έμφυτη τάση λεπτομερούς ανάλυσης και αναζήτησης της ορθής απόφασης. Επιπλέον, επειδή είμαι άνθρωπος που πιστεύω στον Θεό, μέσα στην αναλυτική μου σκέψη υπολόγιζα σοβαρά αυτά που γράφει η Βίβλος και συλλογιζόμουν τι θα ήθελε ο Θεός για τη ζωή μου.

Ωστόσο, καθώς κοιτάζω πίσω μπορώ να δω μικρές και μεγάλες αποφάσεις, άλλες λανθασμένες και άλλες σωστές. Προστατεύτηκα πολλές φορές από λάθη προσευχόμενη στον Θεό και ζυγίζοντας προσεκτικά τα πράγματα. Αλλά έπεσα σε λάθη και παρανοήσεις, ζυγίζοντας τα πράγματα και προσευχόμενη πάλι στον Θεό! Η ανθρώπινη ζωή είναι μια διαδικασία εκμάθησης και προόδου στην ωριμότητα. Έτσι και η πνευματική μας ζωή είναι μια διαδικασία εκμάθησης των δρόμων του Θεού και βαθύτερης διάκρισης του καλού και του κακού. Καθώς τα εξετάζουμε όλα, καθώς δοκιμάζουμε αποφάσεις και επιλογές, μαθαίνουμε τελικά να κατέχουμε το καλό.

Με το πέρασμα του χρόνου, έμαθα δύο αλήθειες που σχετίζονται με τη ζωή. Αυτές δεν αφορούν τους αδιάφορους, αλλά αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια και το σωστό. Η πρώτη είναι ότι δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «τέλεια απόφαση», αλλά υπάρχουν αποφάσεις με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Για όλα τα θετικά που σου εξασφαλίζει η απόφαση 1^ο, υπάρχουν ακριβώς δίπλα τα αρνητικά της. Τα βλέπεις και προσπαθείς να τα αποφύγεις, γιατί δεν σου αρέσουν. Αλλά καθώς οδηγείσαι προς την απόφαση 2^ο, έχεις επιλύσει μεν τα αρνητικά της απόφασης 1^ο, αλλά έχουν προκύψει άλλα αρνητικά που είτε τα βλέπεις και πάλι δεν σου αρέσουν είτε θα τα διαπιστώσεις στην πορεία. Και αυτό γιατί «τέλεια απόφαση» δεν υπάρχει.

Αλήθεια δεύτερη: είναι ο Θεός που ξέρει το καλύτερο για μας και το συνεργεί στη ζωή μας, όταν Του εμπιστευόμαστε το καλό μας.  Αν εμπιστεύτηκα μ’ όλη μου την εκζήτηση και τη γνώση τον Θεό και πάραυτα οδηγήθηκα σε λάθη, ο Θεός ξέρει γιατί και θα το χρησιμοποιήσει για το αγαθό μου. Επίσης, αν προστατεύτηκα από λάθη, πάλι ο Θεός ξέρει το γιατί. Τέλος, αν ο Θεός επιμένει να πάρω αποφάσεις που δεν μου φαίνονται «τέλειες», οφείλω να τις πάρω, αφενός, γιατί τέλειες αποφάσεις δεν υπάρχουν και, αφετέρου, γιατί και εδώ ο Θεός που με αγαπά θέλει το αγαθό μου.