Εγώ δεν ήθελα να σ’ αδικήσω

Ωστόσο, με αδίκησες. Και μάλιστα πολύ!

«Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα του είναι τέλεια· επειδή, όλοι οι δρόμοι του είναι κρίση· είναι Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία σ' αυτόν· αυτός είναι δίκαιος, και ευθύς» Δευτερονόμιο 32:4.

«Εγώ δεν ήθελα ποτέ να σ’ αδικήσω», είναι μια κουβέντα που ξεστομίζουν συχνά άνθρωποι που θα ήθελαν να μην έχουν αδικήσει, αλλά που όταν ήρθε η ώρα που έπρεπε να σταθούν ως χριστιανοί στο ύψος που ο Χριστός καλεί τα παιδιά Του να σταθούν, αδίκησαν.

Όλοι έχουμε αδυναμίες και ρέπουμε να εκτελούμε πρώτα απ’ όλα τα όνειρα και τις επιθυμίες του εαυτού μας. Όλοι θέλουμε να πραγματοποιούνται τα δικά μας συμφέροντα πρώτα. Δεν είναι άδικο αυτό. Άδικο είναι όταν αυτά που θέλω και σχεδιάζω να κερδίσω για τον εαυτό μου δεν τα διεκδικώ με έναν ηθικό και δίκαιο τρόπο. Για να μην πω άγιο τρόπο, που μπορεί κάποιους να τους μπερδεύει η έννοια, αν και είναι βιβλική.

Λοιπόν, δεν ήθελα να σε αδικήσω,  αλλά μια ζωή φοβόμουν. Μη πας εσύ ή τα παιδιά σου καλύτερα από μένα. Μην μου πάρεις τη δουλειά. Μη μου πάρεις τη γυναίκα ή τον άντρα που ήθελα. Μη μου πάρεις τη διακονία. Μην πας εσύ μπροστά και αποκτήσεις αξία και εγώ μείνω πίσω…

Γι’ αυτό δεν ήμουν πάντα ευθύς μαζί σου. Υποκρινόμουν και υπέκρυπτα. Μιλούσα και με διπλή καρδιά. Σε ξεχνούσα «κατά λάθος». Πού και πού σε σχολίαζα αρνητικά. Έβγαζα συμπεράσματα δικά μου για τον χαρακτήρα σου, επειδή οι φόβοι μου με έκαναν να υποθέτω πράγματα. Έβγαζα πάλι συμπεράσματα δικά μου όταν δεν μου έκανες όλα «τα χατίρια». Όταν δεν συμπεριφερόσουν όπως εγώ (σύμφωνα με τα δικά μου συμφέροντα) πίστευα ότι είναι δίκαιο. Επειδή δίκαιο θεωρούσα όχι τον δίκαιο τρόπο να γίνουν πράγματα, τον ευθύ και καθαρό τρόπο, αλλά δίκαιο θεωρούσα το δικό μου δίκαιο.

Κάπως έτσι είναι η ανατομία της ανθρώπινης αδικίας στις ανθρώπινες καρδιές. Το θλιβερό είναι όταν στην καρδιά  χριστιανών επιμένουν να φυτρώνουν τέτοιες επιθυμίες και πρακτικές που δεν λένε να πεθάνουν. Ο Θεός είναι πιστός και δεν υπάρχει αδικία σ' αυτόν. Αυτός είναι δίκαιος  και ευθύς (Δευτερονόμιο 32:3). Αν εμείς δεν μπορούμε να είμαστε αυτό που ο Θεός μάς καλεί να είμαστε, δηλαδή να Του μοιάσουμε, θα αναγκαστεί να γίνει αυτός δίκαιος και ευθύς στη ζωή μας και αυτό δεν θα μας αρέσει καθόλου.