Εκείνο το φορτίο που δεν θέλεις να κρατήσεις

 

Σε καμιά περίπτωση δεν θέλουμε φορτία, κι αν μας έβαζαν να διαλέξουμε τι φορτίο θα θέλαμε να κρατήσουμε στη ζωή μας και σε ποια περίοδο αυτής, θα απαντούσαμε κανένα και ποτέ! Ωστόσο, αυτό δεν αντανακλά την αλήθεια που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη γη. Εδώ κάτω είναι η γη της φθοράς, της ταλαιπωρίας, της αβεβαιότητας. Η χαρά εναλλάσσεται με τη λύπη, ενώ κάποτε η θλίψη βαραίνει πάνω μας αβάσταχτα.

Ας μην ξεχνάμε: οι δυσκολίες και οι θλίψεις θα έρθουν οπωσδήποτε. Δεν υπάρχει περίπτωση να εξαιρεθεί κανείς μας. Ο ίδιος ο Χριστός προειδοποίησε αυτούς που Τον άκουγαν ότι όταν κατέβηκε η βροχή, ήρθαν οι ποταμοί και έπνευσαν με ορμή οι άνεμοι, όσοι είχαν οικοδομήσει το σπίτι τους στην πέτρα, σ’ Εκείνον και στο θεμέλιο του λόγου Του, άντεξαν μέσα στο χαλασμό. Στο χαλασμό που θα έρθει οπωσδήποτε.

Ο προφήτης Ιερεμίας στους Θρήνους 3:27-28 λέει: «Καλό είναι στον άνθρωπο να βαστάζει ζυγό στη νιότη του. Θα κάθεται ολομόναχος και θα σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε επάνω του φορτίο». Συμφωνώ μαζί του. Καθώς κλήθηκα να σηκώσω φορτία δικά μου και των άλλων, ομολογώ ότι καλύτερα να περνάς το μερίδιο των θλίψεων και των αγωνιών νέος ή ώριμος, παρά σε μεγαλύτερη ηλικία. Γιατί θα τα περάσεις! Αργότερα τα πράγματα δυσκολεύουν, η ψυχή κουράζεται, οι αντιστάσεις πέφτουν και συμβιβάζεσαι. Θα μου πείτε, μήπως έχουμε την επιλογή; Όχι! Ωστόσο, έχουμε την επιλογή να μη δραπετεύουμε διαρκώς από τις ευθύνες, από τις θλίψεις και τις δυσκολίες, αφήνοντας σε άλλους να κάνουν μαζί με το δικό τους και το μέρος που μας αναλογεί. Έχουμε την επιλογή να μην ξεφεύγουμε από τους δρόμους που ο Θεό μάς στριμώχνει, ούτε να γινόμαστε απείθαρχοι και πονηροί.

Είναι σοφία να κρατάς τώρα που μπορείς το φορτίο των θλίψεών σου. Αυτό θα σε καθαρίσει και θα σε ωριμάσει. Κράτησέ το με πίστη, δεν τρέχει τίποτα για τον «χαμένο χρόνο», επειδή ο Θεός είναι δίκαιος. Καθώς το κρατάς, θυμήσου: «Ο Κύριος δεν απορρίπτει για πάντα·  αλλά, και αν θλίψει, θα δείξει, όμως, και οικτιρμούς, σύμφωνα με το πλήθος τού ελέους του» (Θρήνοι 3:31-32).

Πόσο χορτάτος μπορεί να είναι κανείς;

Κατά το διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειάς μου χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο, έτυχε στο διπλανό κρεβάτι να νοσηλεύεται μια γυναίκα γύρω στα 55. Βρισκόταν εκεί για τη δεύτερη κατά σειρά εγχείρηση ενός προϋπάρχοντος κακοήθους όγκου.

Γρήγορα βρήκαμε κοινά σημεία και άρχισε να μας εξιστορεί τη ζωή της. Ήταν βιοπαλαίστρια από κάποιο χωριό της επαρχίας. Είχε αναθραφεί σε χριστιανικό περιβάλλον, από πατέρα ψάλτη, και αγαπούσε τα πράγματα του Θεού και τις χριστιανικές συναναστροφές. Παντρεύτηκε κάποιον όμορφο, ευκατάστατο και μορφωμένο άντρα σε μια κακή συγκυρία της ζωής του, μόνο και μόνο γιατί ήθελε να πάει κόντρα στη μητέρα του και την επέλεξε χωρίς να τη θέλει πραγματικά. Χώρισαν σχετικά γρήγορα με κοινή συναίνεση, έχοντας δύο μικρά παιδιά. Δεν την άκουσα ποτέ να τον κατηγορεί ότι με την ανοησία του της διέλυσε τη ζωή. Μόνο μονολογούσε ότι πράγματι δεν ταίριαζαν πουθενά και ότι το παλικάρι ήταν καλός άνθρωπος, του άξιζε να ευτυχίσει με μια άλλη γυναίκα, όπως και συνέβη.

Δεν την άκουσα επίσης, όσο και αν τη τσίγκλησα, να παραπονιέται για το σοβαρό ζήτημα υγείας της. Αντίθετα, εγώ παραπονιέμαι στον Θεό για μικρότερα θέματα, όταν νιώθω αδικημένη ή πονεμένη. Πάντα μου έδινε απαντήσεις τού τύπου: «Γιατί να Του παραπονεθώ; Είμαι καλύτερη εγώ από άλλους που πέθαναν νέοι; Γιατί να έχω απαιτήσεις από τον Κύριο; Ήδη μου έδωσε αρκετά πράγματα. Παντρεύτηκα, έκανα δύο παιδιά, απόλαυσα χαρούμενες στιγμές. Γιατί να γκρινιάξω που το επιτρέπει αυτό στη ζωή μου, σε μένα που Τον αγαπώ; Όλοι οι φίλοι μου αυτό μου λένε… Σε σένα; Μα, πού ξέρουν αυτοί τι έχω εγώ στη ζωή μου που πρέπει ίσως να καθαριστεί; Πού ξέρω εγώ η ίδια τι θέλει ο Θεός να μάθω…» Οι απαντήσεις της με άφηναν αμήχανη, διότι αν και αγαπώ τον Θεό, συχνά θέλω απαντήσεις, εξηγήσεις, επεμβάσεις…

Μαθαίνοντας πρόσφατα ότι το πρόβλημά της επανάκαμψε και πρέπει άμεσα να χειρουργηθεί τρίτη φορά, με τι πρόβλεψη ζωής δεν ξέρω, απορώ όταν λέει στα μεγάλα πλέον παιδιά της, που της λένε ότι δεν είναι έτοιμα να την αποχωριστούν, ότι εκείνη είναι χορτάτη και ευχαριστημένη από τη ζωή! Όμως, είναι άλλο πράγμα να λες είμαι σχετικά νέος και δεν θέλω να φύγω ακόμη και άλλο να νιώθεις ικανοποιημένος από τη ζωή, χορτάτος, γιατί ο Θεός σού έδωσε πράγματα τα οποία άλλοι δεν απόλαυσαν.

Δεν καταλαβαίνω, αλλά αναγνωρίζω την ταπείνωση που κατά βάθος κρύβουν τα λόγια της. Εγώ θα προτιμούσα να κάνω μια προσευχή σαν του Εζεκία, καθόλου άτοπη, αλλά δίκαιη και θεμιτή: Γιατί να κόβεται η ζωή στα μισά χρόνια, πριν το σχέδιο του Θεού ολοκληρωθεί; Επίσης, έχω απορίες, γιατί αυτό, γιατί σε μένα; Ομολογώ ότι μια στάση σαν την παραπάνω, παρά τα προβλήματα και τις απογοητεύσεις, με παρακινεί αυθόρμητα να σκεφτώ τη ζωή μου αλλιώς: Τι μου αναλογεί, τελικά; Πόσα (παραπανήσια σε σχέση με άλλους) δώρα και ευλογίες δικαιούμαι να απολαύσω; Ναι, δεν μου χρωστά απολύτως τίποτα ο Θεός, αλλά μήπως τελικά νιώθω ότι μου οφείλει λίγα ακόμη; Είμαι χορτάτος άνθρωπος; Ή περιμένω μερικές «επιταγές» ακόμη να μου εξαργυρωθούν;

«Θα ευλογώ τον Κύριο σε κάθε στιγμή· ​η αίνεσή του θα είναι πάντοτε στο στόμα μου». Ψαλμός 34:1

Εγωισμός, αλαζονεία και ανησυχία.

 

Ο πραγματικά δυνατός χριστιανός, ο νικητής χριστιανός μέσα στην πάλη της ζωής, στις προκλήσεις της αμαρτίας και στα μεγάλα διλήμματα πίστης είναι ο ήσυχος χριστιανός. Ο ήρεμος και ταπεινός. Όλες οι υπόλοιπες μορφές έκφρασης της χριστιανικής πίστης, είτε πρόκειται για πομπώδεις ενέργειες ενός μαχητικού πνεύματος είτε για προκλητικές επιδείξεις θάρρους είτε για τρανταχτές διακηρύξεις, που αψηφούν την κοινωνική πραγματικότητα ή το ευάλωτο της ανθρώπινης φύσης, προέρχονται μάλλον από σαρκική περηφάνια και αυθάδικη αλαζονεία.

Μπορούμε να δούμε τον ικανότατο αλλά περήφανο και ανυπόμονο Μωυσή να δρα από θέση ισχύος, ως θετός γιος της κόρης του Φαραώ. Όμως, το αποτέλεσμα της δράσης του δημιούργησε προβλήματα τόσο στο ίδιο όσο και στον λαό του που τόσο λαχταρούσε να βοηθήσει. Βλέπουμε το ίδιο πρόσωπο, μετά από 40 χρόνια παιδαγωγικής κατεργασίας από τον Θεό στην έρημο, να δρα με δύναμη, ησυχία και ταπείνωση που καθηλώνει.

Παρατηρούμε τον Απόστολο Παύλο, μετά τη μεταστροφή του στον Χριστό, να χάνει από τον χαρακτήρα του όλο το άρρωστο θεολογικό πάθος που τον χαρακτήριζε στο παρελθόν και όλη τη νευρική πνευματική ένταση που τύφλωνε. Ήταν πλέον ένας θαρραλέος αλλά ταπεινός υπηρέτης του Κυρίου. Δεν είχε πρόβλημα να ομολογήσει τις αδυναμίες, τους φόβους και τα διλήμματά του. Ήξερε να διακονεί σαν μια γλυκιά τροφός, σαν ένας υπομονετικός πατέρας, σαν ένας  μηδαμινός και ανάξιος δούλος. Πάντα με πίστη, αλήθεια και μια εσωτερική δύναμη που δεν κόμπαζε και δεν προκαλούσε.   

Τέλος, σκεφτόμαστε τον Ιησού Χριστό. Εξήγγειλε κρίση στα έθνη, χωρίς να αντιλογήσει, να κραυγάσει και να ακουστεί η φωνή του στις πλατείες (Ματθαίος 12:18-19). Μας άφησε το παράδειγμα μιας αφοσιωμένης ζωής, ενός δυνατού κηρύγματος και μιας ήσυχης, θαρραλέας πίστης στον Θεό που φτάνει μέχρι το θάνατο και θριαμβεύει χωρίς έπαρση.    

«Δες, η ψυχή του υπερηφανεύθηκε, δεν είναι ευθεία μέσα του· ο δίκαιος, όμως, θα ζήσει με την πίστη του. Και μάλιστα είναι προπετής εξαιτίας τού κρασιού, άνδρας αλαζόνας, ούτε ησυχάζει…» (Αββακούμ 2:4-5). Ο  άνθρωπος της πίστης μπορεί να αναπαυτεί και να ησυχάσει στον Κύριο κάτω από όλες τις συνθήκες. Ο εγωιστής, και κάποτε αλαζόνας χριστιανός, δεν μπορεί. Θέλει να νιώθει, θέλει να κάνει, θέλει να λέει!

Mια ζωή με σκοπό και ενδιαφέρον

Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα όταν δεν έχει σκοπούς και ενδιαφέροντα. Αν και οι άνθρωποι αποτυγχάνουν συχνά να βρουν το πραγματικό νόημα της ζωής και τον λόγο για τον οποίο ο Θεός τούς έφερε στην ύπαρξη -που δεν είναι άλλος από το να Τον γνωρίσουν-, τελικά καταφέρνουν να ζήσουν αυτή τη ζωή, γιατί τη γεμίζουν από δικούς τους στόχους και αυτό τους δίνει νόημα. Φυσικά, μέχρι τη στιγμή που τα ενδιαφέροντα και οι στόχοι τους εκλείπουν για κάποιους λόγους και ο άνθρωπος βρεθεί μόνος, περιορισμένος και ευάλωτος  μέσα στον κόσμο.

Κάποια κυρία που ήταν χήρα, είχε παντρέψει τα παιδιά της, και ζούσε πλέον στο παρασκήνιο και όχι στο προσκήνιο της ζωής, επαναλάμβανε διαρκώς απελπισμένα: «Δεν μπορώ τη μοναξιά, δεν την αντέχω»! Μα, ποιος την αντέχει στ΄αλήθεια; Κάποιος άλλος χώρισε και το σύμπαν γκρεμίστηκε, γιατί δεν είχε διανοηθεί ότι θα του συνέβαινε ποτέ αυτό. Ένας άλλος αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και ξέχασε πώς είναι να είσαι υγιής, και όχι εξαρτημένος ή περιορισμένος. Κάποια γυναίκα δεν έκανε ποτέ παιδιά και η ύπαρξή της έχασε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο άλλος ζει με πενιχρά εισοδήματα, ασχολείται με μια ανούσια και μίζερη δουλειά που τον φθείρει. Ενός άλλου τού στέρησαν το πνευματικό έργο και την υπηρεσία και ο κόσμος του βούλιαξε.

Πολλά  παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν για να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι χωρίς ουσιαστικούς προσωπικούς σκοπούς και συγκεκριμένα ενδιαφέροντα (και χριστιανικής φύσεως) που μας γεμίζουν ελπίδα, προσδοκία, ενέργεια και χαρά, γρήγορα κυλάμε στην απογοήτευση και τη ματαίωση.

Ωστόσο, τι έχει ο Χριστός να πει στους πιστούς χριστιανούς που καλούνται να περάσουν κάποτε από την ίδια διαδικασία ματαίωσης και απογοήτευσης; Λοιπόν, αξίζει να ζεις τη ζωή όταν η ίδια η ζωή σού στερεί πράγματα; Αν δεν αξίζει να ζεις τη ζωή σου μόνο με τον Χριστό και για τον Χριστό, όταν δεν θα έχεις τους στόχους και τα ενδιαφέροντά σου ικανοποιημένα, τότε μάλλον πρέπει να αναρωτηθείς αν ο Χριστός είναι η τελική απάντηση για σένα. Αν η ζωή με τον Χριστό, χωρίς άλλα συν κάποιες φορές, εξακολουθεί να σε αγγίζει και να σου δίνει νόημα- εσένα προσωπικά και όχι για τα μάτια άλλων-, τότε ο Χριστός είναι αυτό που πάντα έψαχνες στη ζωή σου.   

«Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή, και να την έχουν με αφθονία». Ιωάννης 10:10

Η χρησιμότητα της προσευχής, μεταξύ άλλων….

Η προσευχή μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα για τον άνθρωπο και για τον Θεό. Σίγουρα είναι το βασικό κανάλι επικοινωνίας του χριστιανού με τον Κύριο. Μέσα απ’ αυτήν Του μιλάμε καθώς εκφράζουμε τις σκέψεις, τους οραματισμούς μας, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Χαρές και λύπες μπορούν να βρουν διέξοδο στην προσευχή. Από την άλλη πλευρά, Η ηη ο Θεός μάς μιλά σε αυτήν την όμορφη επικοινωνία, μας ενθαρρύνει, μας εμπνέει, μας αποκαλύπτεται, μας δίνει απαντήσεις.   

Η ανθρώπινη σάρκα δεν ευχαριστιέται πάντοτε στην προσευχή, και αυτό γιατί η προσευχή απαιτεί αφοσίωση, συγκέντρωση, χρόνο. Η ανθρώπινη αμέλεια και η αδυναμία της σάρκας μάς κάνει να της δίνουμε μικρή προτεραιότητα μέσα στη βιαστική και χαώδη καθημερινότητά μας.

Όμως, ακόμη κι αν είχαμε αρκετό χρόνο, νομίζω ότι θα ομολογούσαμε ότι δεν θα καταπιανόμασταν εντατικά με την προσευχή. Δεν θα εξηγήσω εδώ τους λόγους, απλά θα πω πόσο καλά καταλαβαίνω τον Θεό όταν επιτρέπει συχνά δυσκολίες και ανάγκες να χτυπούν την πόρτα μας, ώστε να μας αναγκάσει να Τον πλησιάζουμε και να Τον «ενοχλούμε» μέχρι να γίνουμε κουραστικοί και φορτικοί, όπως εκείνη η χήρα με τον άδικο κριτή ή ο άνθρωπος της παραβολής, όντως, σε έλλειψη που χτυπούσε τα μεσάνυχτα την πόρτα του φίλου, για να λάβει τα αναγκαία. Μέσα από τη διαδικασία της προσευχής, αναγκαζόμαστε να Τον γνωρίσουμε περισσότερο, να ταπεινωθούμε, να Τον εμπιστευτούμε καλύτερα, να Τον περιμένουμε με υπομονή, να θαυμάσουμε τέλος τη δύναμη και τη σοφία Του.

Προσφάτως είχα να αντιμετωπίσω κάποια θέματα που πραγματικά αν ήταν αλλιώς οι συνθήκες, θα προσευχόμουν διαρκώς με ένταση. Ομολογώ ότι δεν το έκανα. Μια χαρά κύλησαν όλα. Δεν χρειάστηκε να ξοδέψω παρά ελάχιστο χρόνο προσευχής για πράγματα που φαινόταν ότι εξελίσσονταν τελικά εύκολα. Και ήταν τότε που θυμήθηκα γιατί ο Θεός  μάς στριμώχνει κάποτε σε αδιέξοδα και ανάγκες και δεν είναι πάντα ορθάνοιχτος ο ουρανός όταν προσευχόμαστε. Αν υπάρχουν φορές που το αυτί Του βαραίνει, που η απάντηση αργεί, που τα πράγματα χειροτερεύουν, είναι γιατί μέσα από τέτοιες μεγάλες αναμονές και δυσκολίες διδασκόμαστε διάφορα πολύτιμα μαθήματα. Μαθαίνουμε να προσευχόμαστε, να υπομένουμε, να καθαριζόμαστε. Δυναμώνουμε στην πίστη, στην ελπίδα και στη γνώση του Θεού. Μαθαίνουμε να νικούμε, μα κυρίως μαθαίνουμε καλύτερα ποιος είναι ο εαυτός μας και ποιος είναι ο Θεός.

«Κακοπαθεί κάποιος ανάμεσά σας; Ας προσεύχεται· ευθυμεί κάποιος; Ας ψάλλει ». Ιάκωβος 5:13.