Κατά το διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειάς μου χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο, έτυχε στο διπλανό κρεβάτι να νοσηλεύεται μια γυναίκα γύρω στα 55. Βρισκόταν εκεί για τη δεύτερη κατά σειρά εγχείρηση ενός προϋπάρχοντος κακοήθους όγκου.
Γρήγορα βρήκαμε κοινά σημεία και άρχισε να μας εξιστορεί τη ζωή της. Ήταν βιοπαλαίστρια από κάποιο χωριό της επαρχίας. Είχε αναθραφεί σε χριστιανικό περιβάλλον, από πατέρα ψάλτη, και αγαπούσε τα πράγματα του Θεού και τις χριστιανικές συναναστροφές. Παντρεύτηκε κάποιον όμορφο, ευκατάστατο και μορφωμένο άντρα σε μια κακή συγκυρία της ζωής του, μόνο και μόνο γιατί ήθελε να πάει κόντρα στη μητέρα του και την επέλεξε χωρίς να τη θέλει πραγματικά. Χώρισαν σχετικά γρήγορα με κοινή συναίνεση, έχοντας δύο μικρά παιδιά. Δεν την άκουσα ποτέ να τον κατηγορεί ότι με την ανοησία του της διέλυσε τη ζωή. Μόνο μονολογούσε ότι πράγματι δεν ταίριαζαν πουθενά και ότι το παλικάρι ήταν καλός άνθρωπος, του άξιζε να ευτυχίσει με μια άλλη γυναίκα, όπως και συνέβη.
Δεν την άκουσα επίσης, όσο και αν τη τσίγκλησα, να παραπονιέται για το σοβαρό ζήτημα υγείας της. Αντίθετα, εγώ παραπονιέμαι στον Θεό για μικρότερα θέματα, όταν νιώθω αδικημένη ή πονεμένη. Πάντα μου έδινε απαντήσεις τού τύπου: «Γιατί να Του παραπονεθώ; Είμαι καλύτερη εγώ από άλλους που πέθαναν νέοι; Γιατί να έχω απαιτήσεις από τον Κύριο; Ήδη μου έδωσε αρκετά πράγματα. Παντρεύτηκα, έκανα δύο παιδιά, απόλαυσα χαρούμενες στιγμές. Γιατί να γκρινιάξω που το επιτρέπει αυτό στη ζωή μου, σε μένα που Τον αγαπώ; Όλοι οι φίλοι μου αυτό μου λένε… Σε σένα; Μα, πού ξέρουν αυτοί τι έχω εγώ στη ζωή μου που πρέπει ίσως να καθαριστεί; Πού ξέρω εγώ η ίδια τι θέλει ο Θεός να μάθω…» Οι απαντήσεις της με άφηναν αμήχανη, διότι αν και αγαπώ τον Θεό, συχνά θέλω απαντήσεις, εξηγήσεις, επεμβάσεις…
Μαθαίνοντας πρόσφατα ότι το πρόβλημά της επανάκαμψε και πρέπει άμεσα να χειρουργηθεί τρίτη φορά, με τι πρόβλεψη ζωής δεν ξέρω, απορώ όταν λέει στα μεγάλα πλέον παιδιά της, που της λένε ότι δεν είναι έτοιμα να την αποχωριστούν, ότι εκείνη είναι χορτάτη και ευχαριστημένη από τη ζωή! Όμως, είναι άλλο πράγμα να λες είμαι σχετικά νέος και δεν θέλω να φύγω ακόμη και άλλο να νιώθεις ικανοποιημένος από τη ζωή, χορτάτος, γιατί ο Θεός σού έδωσε πράγματα τα οποία άλλοι δεν απόλαυσαν.
Δεν καταλαβαίνω, αλλά αναγνωρίζω την ταπείνωση που κατά βάθος κρύβουν τα λόγια της. Εγώ θα προτιμούσα να κάνω μια προσευχή σαν του Εζεκία, καθόλου άτοπη, αλλά δίκαιη και θεμιτή: Γιατί να κόβεται η ζωή στα μισά χρόνια, πριν το σχέδιο του Θεού ολοκληρωθεί; Επίσης, έχω απορίες, γιατί αυτό, γιατί σε μένα; Ομολογώ ότι μια στάση σαν την παραπάνω, παρά τα προβλήματα και τις απογοητεύσεις, με παρακινεί αυθόρμητα να σκεφτώ τη ζωή μου αλλιώς: Τι μου αναλογεί, τελικά; Πόσα (παραπανήσια σε σχέση με άλλους) δώρα και ευλογίες δικαιούμαι να απολαύσω; Ναι, δεν μου χρωστά απολύτως τίποτα ο Θεός, αλλά μήπως τελικά νιώθω ότι μου οφείλει λίγα ακόμη; Είμαι χορτάτος άνθρωπος; Ή περιμένω μερικές «επιταγές» ακόμη να μου εξαργυρωθούν;
«Θα
ευλογώ τον Κύριο σε κάθε στιγμή· η αίνεσή του θα είναι πάντοτε στο στόμα μου».
Ψαλμός 34:1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου