Αναγκαία επικοινωνία

«Και στο τέλος των 40 ημερών και 40 νυχτών, ο Κύριος μου έδωσε τις δύο πέτρινες πλάκες, τις πλάκες τής διαθήκης». Δευτερονόμιο 9:11.

Νομίζω ότι είναι λίγοι οι άνθρωποι που θα εκτιμούσαν την αξία της μοναξιάς για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η μοναξιά είναι ευεργετική και σχεδόν υποχρεωτική κάποιες φορές, ιδιαίτερα όταν θέλουμε να ολοκληρώσουμε κάποιο σημαντικό έργο μας, να εμπνευστούμε, ή απλώς να ησυχάσουμε.  Συχνά στη μοναξιά γεννιούνται μεγαλειώδη πράγματα.

Σαν χριστιανοί, δεν ξέρω πόσο συχνά επιδιώκουμε τη μοναξιά παρέα με τον Κύριο. Είμαστε  συνηθισμένοι στη δράση, στην ενεργή ενασχόληση, στην επαφή με άλλους ανθρώπους, και μία παρατεταμένη περίοδος απομόνωσης, ή και απραξίας, θα μας προκαλούσε  δυσφορία και θλίψη.

Αν έχετε ζήσει μία παρόμοια κατάσταση, θα θυμάστε ότι υπήρξαν φορές που αδημονούσατε και η διάθεσή σας βάραινε. Αδύνατον να βρίσκατε νόημα σε μία τέτοια κατάσταση. ΄Ομως, είναι καθώς περνάμε τέτοιες καταστάσεις που συνειδητοποιούμε δύο σημαντικές διαστάσεις της επώδυνης χρησιμότητάς της.

Θυμηθείτε τον Μωυσή, ο οποίος χρειάστηκε να παραμείνει στο όρος Σινά σαράντα ημερόνυχτα. Ο λαός είχε μείνει πίσω να τον περιμένει και να αναρωτιέται τι είχε απογίνει. Όμως, είναι στο τέλος αυτής της απομόνωσής του με τον Κύριο που ο Μωυσής παρέλαβε τις εντολές του Θεού και έμαθε τα διατάγματά Του. Σαράντα μέρες μπορεί να μην είναι τα χρόνια που ίσως εσύ και εγώ περάσουμε στη δική μας απομόνωση με τον Κύριο. Είναι μάλλον αυτά που χρειαζόμαστε για να διδαχτούμε από Εκείνον και να κατανοήσουμε βαθύτερα τον Θεό και τον εαυτό μας.

Ο Μωυσής ανέβηκε και μία δεύτερη φορά στο όρος Σινά, για να παραλάβει  νέες λίθινες πλάκες, γιατί τις πρώτες, τις είχε κατασυντρίψει, λόγω της αμαρτίας του λαού. Αλλά δεν έμεινε σαράντα μέρες εκεί πάνω μόνο γι’ αυτό. Διαβάζουμε: « Έπεσα μπροστά στον Κύριο, όπως και προηγούμενα, 40 ημέρες και 40 νύχτες· ψωμί δεν έφαγα, και νερό δεν ήπια, εξαιτίας όλων των αμαρτιών σας που αμαρτήσατε […] ο Κύριος με εισάκουσε κι αυτή τη φορά» ( Δευτερονόμιο 9:18-19). Ο λόγος της απομόνωσής του περιείχε την ένθερμη προσευχή και τη μεσιτεία του για τον λαό του.

Μία καλύτερη επίγνωση του Θεού και του εαυτού μας και η αύξηση στη ζωή της προσευχής δεν μαθαίνονται μέσα σε συνθήκες έντονης δράσης και περισπασμών. Όλα αυτά θέλουν χρόνο. Γι' αυτό, κάποιες φορές η ανεξήγητη απομόνωσή μας - που για μας είναι  καταναγκασμός- γίνεται η αναγκαία συνθήκη για τον Θεό για να μας διδάξει καλύτερα τις αλήθειες Του, να μας δείξει πράγματα για τον εαυτό μας που αγνοούμε και να μας χρησιμοποιήσει με έναν πιο "αθέατο" τρόπο.