" Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα". Ιωάννης 15:12.
Είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε τον Χριστό, και τίποτα πιο δεδομένο και φυσιολογικό ότι αγαπάμε τον αδελφό μας και τον πλησίον μας. Θα ήταν παράδοξο έως και ανεξήγητο αν αγαπούσαμε τον Χριστό και η αγάπη Του μέσα μας έφτανε μόνο μέχρι την οικογένειά μας και κάποιους λίγους φίλους μας.
Ένας κίνδυνος που αφορά τους χριστιανούς είναι να καταλήξουν να νοιάζονται σχεδόν αποκλειστικά για τον κύκλο των δικών τους. Άλλοτε, η αγάπη τους μπορεί να έχει στόχο τις χαμένες ανθρώπινες ψυχές, τις οποίες θέλουν να υπηρετήσουν και να καλέσουν στην εκκλησία. Κι αν συμβεί και ο Θεός αγγίξει αυτές τις ψυχές και σωθούν, τότε πιστεύουν ότι το έργο τους έχει πρακτικά τελειώσει.
Ποτέ το χρέος της φροντίδας και της αγάπης δεν πέφτει μόνο στον Κύριο, έτσι ώστε οι χριστιανοί να απαλλάσσονται απ' αυτό. Μέσα στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει απαλλαγή από την αγάπη για κανέναν, ιδιαίτερα μεταξύ των αδελφών. Αν νοιώθω αδελφός σας, θα σας το δείξω με διάφορους τρόπους. Αν σας θεωρώ αδελφούς μου, θα προσπαθήσω να σας κάνω να το καταλάβετε έμπρακτα. Ιδιαίτερα όταν σας βλέπω στην εκκλησία, γιατί έρχομαι όχι μόνο για να ακούσω ένα κήρυγμα, αλλά για να σας συναντήσω. Το ίδιο και εσείς. Αν με νοιάζεστε, θα με πλησιάσετε. Θα μου πείτε μια καλημέρα, θα μου χαμογελάσετε, ακόμη κι αν βιάζεστε ή είστε θλιμμένοι.
Υπάρχουν φορές που ξεχνάμε γιατί πηγαίνουμε στην εκκλησία. Πηγαίνουμε για να συναντήσουμε και όχι να αποφύγουμε τους αδελφούς. Λογικό είναι ότι δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με όλους κάθε φορά, αλλά είναι προβληματικό όταν δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με κάποιους και τους αποφεύγουμε συστηματικά. Είναι δείγμα πνευματικής νηπιότητας όταν μετά από δέκα χρόνια στην ίδια εκκλησία δεν μπορούμε ακόμη να επικοινωνήσουμε με συγκεκριμένους αδελφούς και δεν μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να χτίσουμε μια γέφυρα αγάπης.
Είναι κατανοητό ότι μπορεί ο χαρακτήρας μας να μην ταιριάζει με όλους. Είναι, επίσης, πιθανό κάποιοι να μη διευκολύνουν την επικοινωνία, ή να είναι ιδιότροποι. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να γίνεται άλλοθι στην αγάπη που χρωστάμε στους αδελφούς. Το ελάχιστο, όταν τους συναντήσουμε θα τους ρωτήσουμε τι κάνουν, θα μάθουμε κάποια νέα τους, θα τους πούμε ένα λόγο ενθάρρυνσης. Θα κάνουμε κάποια προσπάθεια μήπως ξεκλειδώσουμε μερικές ανήσυχες, μοναχικές, ή και ντροπαλές καρδιές.
Υπάρχουν χριστιανοί που επιθυμούν να παραμείνουν κλειδωμένοι στο εαυτό τους, καχύποπτοι και στεγνοί στην αγάπη τους με τους άλλους. Υπάρχουν άλλοι που διαβιούν άνετα μέσα στους τοίχους της αυτάρκειάς τους και δεν περνά από το μυαλό τους τι φορτίο μπορεί να σηκώνει ο αδελφός τον οποίον ξέχασαν να καλημερίσουν. Υπάρχουν και άλλοι που ξεπερνούν τα προβλήματά τους, ξεχνούν τις δυσκολίες τους και γίνονται πηγή αγάπης και ξεκούρασης για τους αδελφούς τους, κατά το πρότυπο Εκείνου του οποίου είναι μαθητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου