Πόσο φτωχοί είμαστε τελικά;

" Πατέρα μας, που είσαι στους ουρανούς, ας αγιαστεί το όνομά σου·  ας έρθει η βασιλεία σου· ας γίνει το θέλημά σου [...]  το καθημερινό μας ψωμί δώσε μας σήμερα". Ματθαίος 6:9-11.

'Ετσι αρχίζει το γνωστό σε όλους μας "Πάτερ Ημών". Μετά τις αναφορές στη βασιλεία, στη δόξα και στο θέλημα του Θεού, έρχεται το αίτημα για την ικανοποίηση των βιοτικών μας αναγκών. 

Το ψωμί ήταν στοιχειώδης τροφή για την επιβίωση εκείνη την εποχή και συνδεόταν με την υλική σπάνη και τους περιορισμούς που έθετε η φύση στον άνθρωπο. Στις μέρες μας μεταφράζεται σ' ένα ικανοποιητικό επίπεδο τροφίμων που πρέπει να έχουμε στο σπίτι μας. Όμως, αν και μιλάμε για "τον άρτον ημών τον επιούσιον", η πλειοψηφία εννοούμε πολύ περισσότερα απ' αυτόν. Ο Δυτικός πολιτισμός είναι σίγουρα ένας σπάταλος, αγνώμων και ακόρεστος σε επιθυμίες πολιτισμός. Οι περισσότεροι στη Δύση εξακολουθούν να νιώθουν στερημένοι και φτωχοί, γιατί ο άγριος καπιταλισμός και ο αδυσώπητος καταναλωτισμός μάς υπενθυμίζουν διαρκώς ποιο "αξίζει" να είναι το βιωτικό μας επίπεδο. Υπάρχουν τόσα που δεν έχουμε και τα οποία δικαιωματικά -ή όχι- θα πρέπει να απολαύσουμε, διότι δεν είμαστε κατώτεροι από τους άλλους. 

Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά μόνο στο ψυγείο μας. Όταν ψωνίζουμε, οι περισσότεροι φορτώνουμε τις αναγκαίες προμήθειες και ... λίγα παραπάνω. Βέβαια το κάνουμε για οικονομία χρόνου, και είναι λογικό και απαραίτητο μαζί. Παρά τις αυστηρές λίστες και τον προγραμματισμό μας, τα ντουλάπια μας έχουν διάφορα. Έχουμε και στην κατάψυξη τρόφιμα και σκεφτόμαστε πότε θα τα ξεφορτωθούμε. Ε, πού και πού πετάμε μαγειρεμένο φαγητό και κάτι τροφές που δεν καταναλώθηκαν έγκαιρα.

Ξέρω ότι θα σκεφτείτε ότι στην Ελλάδα της κρίσης τα καρότσια δεν είναι πια γεμάτα, ούτε ξεχειλίζουν τα ψυγεία. Εντούτοις, τρώμε αρκετά καλύτερα από άλλους λαούς, επιτρέπουμε στους εαυτούς μας "μικρές πολυτέλειες" και σίγουρα πετάμε ακόμη. Όπως είπε μια φίλη, είμαστε υπόλογοι στον Θεό γι' αυτές τις ευλογίες, γιατί οι άνθρωποι που πεινάνε στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και αλλού δεν ξέρουν τι φάγαμε ή τι πετάξαμε σήμερα στα σκουπίδια. Ούτε ότι τα δικά μας παιδιά αρνήθηκαν να φάνε πάλι το ίδιο φαγητό. Ο Θεός το γνωρίζει και βλέπει ότι αυτό που εμείς θεωρούμε περιορισμένο, βαρετό, κακομαγειρεμένο θα ήταν όνειρο επιβίωσης για κάποιους άλλους.

Με αυτές τις σκέψεις δεν θέλω να κάνω κανέναν να καταντήσει εμμονικός ή ενοχικός με το τι αγοράζει ή το τι πετάει. Απλά σκέφτομαι πόσο πολύ κλαίγονται κάποιοι Δυτικοί -δηλαδή, πολλοί Δυτικοί κλαίγονται- και πόσο πολύ οι επιθυμίες των οθφαλμών μας μάς κάνουν συχνά να νιώθουμε φτωχοί και μη προνομιούχοι.