" Εγώ, εκείνους που με αγαπούν, τους αγαπώ· κι εκείνοι που με ζητούν, θα με βρουν". Παροιμίες 8:16.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε την τάση να δίνει και να μοιράζεται. Στην ευρύτερη συγγένειά μου δεν υπήρχαν στενόκαρδοι και τσιγκούνηδες και βασικός κανόνας ήταν να σκέφτεσαι τον άλλον και να προσφέρεις τη βοήθεια που σου ζητήθηκε.
Όταν κατάλαβα το έργο της σωτηρίας του Χριστού και καθώς μελετούσα τη Βίβλο και άκουγα κηρύγματα, δεν είχα αμφιβολία ότι ο δρόμος της αγάπης ήταν ο μόνος δρόμος. Χαίρομαι που σήμερα, εικοσιπέντε χρόνια μετά, έχω αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις μου και αυτό το θεωρώ ωριμότητα. Η αγάπη που είχα ποικιλοτρόπως διδαχτεί ήταν μια αγάπη τυφλή, μια αγάπη που δεν ήθελε να δει κάποτε την κοροϊδία, την αχαριστία και την αδιαφορία. Έδινα και δεν αξιολογούσα σχεδόν ποτέ ότι για την προσπάθειά μου αυτή έπαιρνα πίσω πολύ λίγα από κάποιους, οι οποίοι είχαν μάλλον καταλάβει ότι αγάπη σημαίνει παίρνω όποτε με βολεύει.
Χρειάστηκε ο Θεός να με περάσει από πολύ δύσκολα μαθήματα την τελευταία δεκαετία, ώστε να καταλάβω ότι η αγάπη δεν είναι πανάκεια. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα και μια απόφαση ζωής που μόνο με τη σοφία του Θεού μπορεί να τη διαχειριστούμε χωρίς να τη τσιγκουνευτούμε και χωρίς να την κατασπαταλήσουμε.
Ενώ, λοιπόν, προσπαθούσα να καταλάβω τι πήγαινε "στραβά" με τον τρόπο που έδινα την αγάπη, ένα εντελώς άσχετο γεγονός με μια σοφή, ηλικιωμένη Γαλλίδα φίλη μου μού έδωσε μία αναπάντεχη απάντηση. Με τη συγκεκριμένη φίλη είχαμε μια τακτική εβδομαδιαία αλληλογραφία για πάρα πολλά χρόνια. Αυτή έγινε δεκαπενθήμερη και στη συνέχεια μηνιαία, γιατί είχα δυσκολία να της απαντώ όπως παλιά με διάφορες δεσμεύσεις που διαρκώς με κρατούσαν απασχολημένη. Στην τελευταία μας συνάντηση της ζήτησα συγνώμη για τις καθυστερήσεις μου, για να πάρω την εξής απλή αλλά σοφή απάντηση: "Μην στενοχωριέσαι καθόλου! Εγώ απαντώ στην αλληλογραφία με τον ρυθμό που μου γράφουν. Μου γράφουν άμεσα, απαντώ άμεσα, μου γράφουν μετά από έναν μήνα, απαντώ μετά από έναν μήνα..."
Αυτή η φράση ερχόταν στο μυαλό μου όταν ο εαυτός μου με έσπρωχνε να δώσω, ενώ ο άλλος δεν είχε διάθεση να ανταποκριθεί, έδινε εντελώς περιστασιακά ή και ωφελιμιστικά. Αυτή η φράση ερχόταν στο μυαλό μου για να με συγκρατήσει όταν κάτι μέσα μου επιχειρούσε πάλι να δικαιολογήσει τη βόλεψη -ή τη διαρκή αμέλεια- κάποιων. Αλλά αν αυτό σας φαίνεται ότι δεν ανταποκρίνεται στο ευαγγέλιο της αγάπης, σκεφτείτε πόση τελικά αγάπη σπατάλησε ο Χριστός για τους Φαρισαίους, τους Γραμματείς, τους Ρωμαίους, αλλά και όλους εκείνους τους πολυάσχολους που δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν με το κήρυγμα και την προσφορά Του. Η αγάπη του Χριστού έδινε σε όσους την είχαν πραγματικά ανάγκη. Ποτέ δεν σπαταλήθηκε με λανθασμένο τρόπο, αλλά και ποτέ δεν ήταν λίγη για όσους τη διψούσαν. Ακόμη και όταν αυτή η αγάπη προδόθηκε, ήταν αγάπη δίκαιη και συνετή. Αυτό ας μας διδάξει να δίνουμε την αγάπη μας πλούσια, αλλά ποτέ άσκοπα και ασύνετα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου