Τι θαυμάζεις στους ανθρώπους;

«Και σε ολόκληρο τον Ισραήλ δεν υπήρχε άνθρωπος να θαυμάζεται τόσο για την ωραιότητά του, όπως ο Αβεσσαλώμ· από το πέλμα του ποδιού του, μέχρι την κορυφή του, δεν υπήρχε ελάττωμα επάνω του». Β΄Σαμουήλ 14:25.

Θα ήθελα από περιέργεια να μπορούσα να είχα μια φωτογραφία του Αβεσσαλώμ, ώστε να έβλεπα την εκπληκτική ομορφιά του. Τέτοια τελειότητα αναλογιών, χωρίς ψεγάδι, πώς να μην έκανε όλους να τον θαυμάζουν; Πιστεύω ότι η ομορφιά μπορεί να γίνει παγίδα και για να είμαι ειλικρινής δεν με συγκίνησε ποτέ ιδιαίτερα. Μπορεί  η αιτία να είναι τα οικογενειακά ακούσματα, οι συμβουλές, τα λυπηρά παραδείγματα.

Το σίγουρο είναι ότι η ομορφιά συχνά ξεγελά και αυτό γιατί -δυστυχώς- στον όμορφο άνθρωπο χαρίζεσαι άθελά σου. Βρίσκεις χαριτωμένες τις πονηριές του, θεωρείς συγχωρητέες τις παραξενιές του, ξεχνάς κάτω από την επιρροή του ότι μπορεί να είναι δύσκολος ή κακός. Περισσότερο σε ελκύει παρά σε κερδίζει, έτσι του δίνεις εύκολα λευκή κάρτα, ακόμη κι όταν βλέπεις παραπτώματα και ελλείψεις. Κάποιος/α λιγότερο όμορφος/η, επειδή δεν θαμπώνει αμέσως, πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να σε κερδίσει και να σου να αποδείξει ότι αξίζει να αγαπηθεί, ότι έχει χάρες, ότι μπορεί να τον/ την εμπιστευτείς. Αν, φυσικά, τα έχει όλα αυτά και του δώσεις τον χρόνο να τα φανερώσει, επειδή η μέτρια εξωτερική εμφάνιση δεν είναι αυτόματα διαβατήριο καλοσύνης και αξίας. Πάντως είναι απόλυτα κατανοητό από την ανθρώπινη πρακτική ότι ο ωραίος και ο μέτριος δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία για να κερδίσουν τις καρδιές των ανθρώπων.

Ας γυρίσουμε στον Αβεσσαλώμ που είχε όλα όσα μισούσε ο Θεός! Ήταν υπερήφανος, μηχανευόταν κακά, έσπερνε έριδες, ήταν κόλακας και υποκριτής, έλεγε ψέματα, δολοπλοκούσε και δεν σεβάστηκε ούτε τον ίδιο του τον πατέρα. Ωστόσο, ο λαός Ισραήλ τον εμπιστεύτηκε και τον ακολούθησε και είναι λυπηρό ότι η τέλεια εξωτερική ομορφιά του καμουφλάριζε μια κακή καρδιά. Το μόνο πράγμα που βάραινε στον Αβεσσαλώμ ήταν το βάρος… των μαλλιών του που όταν τα κούρευε ζύγιζαν 200 σίκλους. Τα υπόλοιπα ήταν ήρα, τίποτα που ν’ αξίζει ή να μένει. Τελικά, όλη η κακιά καρδιά του έβλαψε τον ίδιο και πόνεσε όσους τον εμπιστεύτηκαν.