Η πίστη προχωρά χωρίς σενάρια και αναλύσεις

«Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους». Ματθαίος 1:20-21.

Η γέννηση του Χριστού δεν ξεκινά τυχαία, σαν κάτι το ξαφνικό που ο Θεός πραγματοποίησε. H ιστορία πάει πολύ πίσω αιώνες. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη φάση δύο είναι οι κύριοι και απολύτως απαραίτητοι πρωταγωνιστές: ο Ιωσήφ και η Μαριάμ, η μητέρα του Κυρίου Ιησού.

Στον καθένα τους ξεχωριστά δόθηκε ένα μήνυμα-αποστολή και ο καθένας έπρεπε να το επεξεργαστεί μόνος του και ν’ αποφασίσει αν θα συναινούσε στο θεϊκό σχέδιο. Δυστυχώς, το αρραβωνιασμένο ζευγάρι είχε ν’ αντιμετωπίσει σοβαρά κοινωνικά και ηθικά διλήμματα, τα οποία μόνο η πίστη στον Θεό μπορούσε να τα ξεπεράσει. Και αυτό γιατί τα σχέδια του Θεού δεν είναι σαν τα δικά μας. Ούτε οι βουλές Του σαν τις δικές μας (Ησαΐας 55:8), ευχάριστα τακτοποιημένες μέσα στον λογικό ή φανταστικό μας κόσμο, κοινά αποδεκτές, εξασφαλισμένες και χωρίς ανησυχίες. Αυτού του είδους τα σχέδια δεν απαιτούν κανένα ίχνος πίστης στον Θεό! Πάνε και μόνα τους τσουλήθρα, γιατί δεν παίρνεις ρίσκο. «Ελπίδα που κάποιος τη βλέπει, δεν είναι ελπίδα» (Ρωμαίους 8:24). Όπως και πίστη που κάποιος θέλει να την ελέγχει και να την κατανοεί δεν είναι πίστη.  

Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή καθώς φτάνουμε στο χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων στη Βηθλεέμ : «σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος» (Λουκάς 2:11). Ας έρθουμε στο σήμερα, διότι εμείς καλούμαστε τώρα να πάρουμε μέρος στα θεϊκά σχέδια. Η δική μας αποστολή φαίνεται άνευ σπουδαιότητας σε σύγκριση με τη δική τους, αλλά αυτό είναι επιχείρημα για να μην υπακούμε στον Θεό; Όπως τότε έτσι και σήμερα, το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας είναι σχέδιο ευλογίας. Το σχέδιο αυτό δεν το ξέρουμε ολόκληρο, ούτε πρόκειται να το μάθουμε προκαταβολικά, παρά μόνο όσο αυτό θα ξετυλίγεται και εμείς θα συναινούμε να κάνουμε κάθε φορά ένα βήμα πίστης και υπακοής.

Ο Ιωσήφ πήρε ανεξάρτητα το δικό του μήνυμα από τον Θεό όπως και η Μαρία. Κανείς από τους δύο δεν το έθεσε στο περιβάλλον του προς συζήτηση ή ανάλυση, όπως κάνω εγώ και εσείς. Κανείς τους δεν το έκανε θέμα προσευχής ή νηστείας, παρά τις αγωνίες που παρουσίαζε. Δεν λέω ότι η προσευχή, η νηστεία και η συζήτηση είναι περιττές. Λέω ότι ο Θεός ζητά την πίστη μας σε σχέδια που δεν καταλαβαίνουμε και ούτε πρόκειται, γιατί είναι θεϊκά. Όσο κι αν προσευχηθούμε, κι αν νηστεύουμε, κι αν συζητήσουμε, το σχέδιο θα απαιτεί πάντα την υπακοή της πίστης μας. Τα υπόλοιπα, αν δεν είναι εκ πίστεως, θα είναι απλά χάσιμο χρόνου και ευλογιών.