Αν θυμάσαι τι έχεις κάνει ή πώς φέρθηκες σε άλλους

«Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».

Μια αμαρτία δεν είναι το τέλος του κόσμου. Εφόσον είμαστε φτιαγμένοι από το ανθρώπινο, αμαρτωλό υλικό, είμαστε επιρρεπείς σ’ αυτήν. Ο Θεός το ξέρει και συγχωρεί πάντοτε την αμαρτία που με εξομολόγηση και μετάνοια φέρνουμε μπροστά Του.

Ωστόσο, κάθε συγχωρημένη αμαρτία δεν σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένη από τη σπορά που τη συνοδεύει. Στον Δαβίδ ήρθε η ώρα να θερίσει αυτά που είχε σπείρει στη σάρκα με τη μοιχεία της Βηθσαβεέ και με το θανάτο του άντρα της, του Ουρία. Ο Θεός τον είχε ειδοποιήσει, μέσω του προφήτη Νάθαν, ότι η ρομφαία θα κατέτρωγε πάντα την οικογένεια του και δεινά θα ξεσπούσαν στο κεφάλι του μέσα από το σπίτι του (Β΄Σαμουήλ 12: 10-11).

Το πρώτο άτομο που πέθανε ήταν το παιδί που γεννήθηκε απ’ αυτήν την παράνομη ένωση. Στη συνέχεια, οδύνη και ντροπή προκάλεσε η υπόθεση της Θάμαρ, της κόρης του Δαβίδ που βιάστηκε από τον αδελφό της, τον Αμνών. Ακολούθησε ο θάνατος του Αμνών από τον Αβεσσαλώμ, ο οποίος προσβεβλημένος και θυμωμένος για την ατίμωση της αδελφής του, εκδικήθηκε τον Αμνών. Τέλος, σκοτώθηκε και ο ίδιος ο Αβεσσαλώμ, αφού πρώτα είχε επαναστατήσει και συνωμοτήσει εναντίον του πατέρα του.

Αυτή είναι μια τετραπλή τιμωρία. Ακριβώς όπως την είχε περιγράψει μέσα στην ανθρώπινη δικαιοσύνη του ο ίδιος ο Δαβίδ όταν ο προφήτης Νάθαν τού διηγήθηκε μια ιστορία για να τον βοηθήσει να καταλάβει τι είχε κάνει και να τον οδηγήσει σε μετάνοια. Ακούγοντάς την, ο Δαβίδ καταδίκασε γεμάτος οργή τον πλούσιο άνθρωπο που είχε αρπάξει την αμνάδα του φτωχού, λέγοντας: «άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, που το έκανε αυτό·  και θα πληρώσει την αμνάδα στο τετραπλάσιο, επειδή έπραξε αυτό το πράγμα, και επειδή δεν σπλαχνίστηκε» Β΄Σαμουήλ 12:5-6.

Είναι εύκολο να καταδικάζουμε τους άλλους στην κρίση μας, αλλά για τη δική μας περίπτωση προβάλλουμε ένα σωρό ελαφρυντικά και περιμένουμε έλεος. Όμως, ο Θεός φαίνεται ότι παρόλο που μας συγχωρεί, μας κρίνει σύμφωνα με το μέτρο που βγαίνει από το στόμα μας. Στον Ματθαίο 7: 1-2 θυμίζει: «Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».

Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε όταν κρίνουμε, αφού καλά-καλά δεν ξέρουμε τι κρύβεται μέσα στην καρδιά μας. Tίμιο, επίσης, είναι όταν έχουμε αμαρτήσει να θυμηθούμε τι αδικίες ή πόνο έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι σε άλλους και να αποδεχτούμε την δίκαιη ποινή του Θεού πάνω μας, σύμφωνα με το μέτρο της δικαιοσύνης που κρατούσαμε για άλλους.