Αυτό που μας κάνει καλύτερους

«Γνωρίζει, όμως, τον δρόμο μου· με δοκίμασε· θα βγω σαν χρυσάφι». Ιώβ 23:10.

Όταν κανείς θέλει να βελτιώσει κάτι, το αγγίζει και μόνο έτσι το αλλάζει. Το άγγιγμα αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, κι αν δεν έχεις κατά νου ένα σχέδιο και ένα αποτέλεσμα, το «άγγιγμα» μοιάζει χαμένος κόπος και χρόνος. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ότι θέλετε ν’ αλλάξετε πράγματα στο σπίτι σας για να το κάνετε πιο όμορφο και λειτουργικό, αλλά διστάζετε με το τρέξιμο, τον κόπο, τα χρήματα. Ωστόσο, η ανάγκη σας για αλλαγή και το αποτέλεσμα που θα απολαύσετε σάς παρακινεί να εμπλακείτε σ’ αυτόν τον μπελά.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις δοκιμασίες στη ζωή μας. Όταν ο Θεός θέλει ν’ αλλάξει κάτι πάνω μας, το αγγίζει. Όταν θέλει κάτι να το ομορφύνει και να το λαμπρύνει πολύ, το αγγίζει έντονα και παρατεταμένα. Για μας, οι δοκιμασίες και οι θλίψεις είναι συχνά χαμένος κόπος και χρόνος. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα. Και δεν χρειάζονται γιατί δεν έχουμε κατά νου ένα συγκεκριμένο σχέδιο, ούτε μπορούμε να δούμε το αποτέλεσμα για το οποίο θα άξιζε να μπούμε στη διαδικασία του «μπελά».

Ο Ιώβ ήξερε ότι δοκιμαζόταν από τον Θεό. Η θλίψη που βίωνε ήταν ασύλληπτη. Η διάρκειά της άγνωστη και το σχέδιο εντελώς ακατανόητο. Δεν ήξερε καν αν θα άντεχε ως το τέλος. Συχνά απελπιζόταν, σε σημείο να καταριέται την ημέρα που γεννήθηκε! Εντούτοις, ήξερε ότι αν άντεχε όλο αυτό που του συνέβαινε, θα γινόταν σίγουρα καλύτερος.

Και συ θα είσαι σίγουρα πολύ καλύτερος/η όταν τελειώσει η δοκιμασία σου, αν εμπιστευτείς τον Θεό που σήμερα σ’  αγγίζει με τρόπους που δεν καταλαβαίνεις. Μπορείς να σκέφτεσαι καθώς υπομένεις: «Γνωρίζει, όμως, τον δρόμο μου· με δοκίμασε· θα βγω σαν χρυσάφι» (Ιώβ 23:10). Ο δρόμος της δοκιμασίας -μικρός ή μεγαλύτερος-, έχει πάντα τέλος. Σ’ αυτό το τέλος, δεν θα είσαι ο ίδιος, γιατί θα είσαι σίγουρα καλύτερος.