Προνοείστε για τους δύσκολους καιρούς.

«Καθώς η θεία δύναμή του χάρισε σε μας όλα τα απαραίτητα προς ζωή και ευσέβεια, διαμέσου τής επίγνωσης εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και την αρετή…». Β΄Πέτρου 1:3.

Δεν είναι καθόλου πρέπον να γράφει κανείς για τον κορωνοϊό, πάνω που πήραμε μια ανάσα (τουλάχιστον στη χώρα μας) και έχουμε αρχίσει να βγαίνουμε και να ξεχνάμε το κύμα που σάρωσε σχεδόν τον πλανήτη.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έλειψε στον καθένα μας περισσότερο την περίοδο της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Προσωπικά δεν κατάλαβα μεγάλη διαφορά (δυστυχώς / ευτυχώς;), αλλά περισσότερο με κούρασαν οι «ιεροτελεστίες»  υγιεινής και προσοχής, στις οποίες αναγκαστήκαμε να πειθαρχήσουμε. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι συνέβη με έκανε για άλλη μια φορά  να σκεφτώ τις πραγματικές αξίες, τις ανάγκες  και τις προτεραιότητες της ζωής.

Ακούστηκε αλλά και συνεχίζει να λέγεται από τους ειδικούς ότι η επιδημία θα ξανάρθει το φθινόπωρο, μάλλον για να μας πει όσα δεν πρόλαβε τους μήνες που πέρασαν.  Δεν ξέρω αν αυτό το σενάριο περνά από το μυαλό σας ή απλά σκέφτεστε το τώρα και πώς μπορούμε να ξανακερδίσουμε το χρόνο που χάσαμε.

Σκέφτομαι ότι όταν ο Φαραώ είδε εκείνα τα δύο όνειρα με τα δαμάλια και τα στάχυα, τα παχιά και τα άσχημα, και κάλεσε τον Ιωσήφ να του τα εξηγήσει, ο Ιωσήφ δεν εξήγησε μόνο το όνειρο στον Φαραώ. Του έδωσε επιπλέον και συνετές οδηγίες για το πώς να διαχειριστεί τη μελλοντική πείνα που θα ερχόταν μετά τα πρώτα επτά έτη της αφθονίας. Πέρα από την επέμβαση του Θεού στην προσωπική ιστορία του Ιωσήφ, αυτό ήταν ένα σοφό σχέδιο που ο Κύριος αποκάλυψε στον Ιωσήφ, ώστε να αντιμετωπιστεί σωστά το μέλλον. Επρόκειτο για έναν άψογο προγραμματισμό. Και όπως τελικά εξελίχθηκε τόσο στα χρόνια της αφθονίας όσο και της πείνας, ήταν ένας ικανότατος συντονισμός εκ μέρους του Ιωσήφ και του επιτελείου του.

Ο νέος  μήνας ανοίγεται μπροστά μας, με χαρά και ειρήνη! Ο Θεός δεν μας καλεί στη μιζέρια, τον διαρκή φόβο και την αγωνία. Ο Θεός είναι εκείνος που μας χαρίζει τα πάντα προς ζωή και ευσέβεια (Β΄Πέτρου 1:3). Μπορούμε να Τον εμπιστευτούμε ότι θα καλύψει τις ανάγκες μας (και πολλά παραπάνω απ’ αυτά που μας αξίζουν κάποτε…), ενώ εμείς ταυτόχρονα μεριμνούμε ώστε οι «ανάγκες» μας να μην ξεπεράσουν τις δυνατότητές μας και τις δυνατότητες της απρόβλεπτης εποχής που διανύουμε. Κάποιες φορές δεν πρέπει οι επιθυμίες μας να τρέξουν πιο μακριά από το πορτοφόλι μας, ξεχνώντας την αβεβαιότητα των συνθηκών που ζούμε.