Διχασμένος στο να επιλέγεις το καλό;

Αναζητάτε μια ισορροπία στη ζωή σας και νιώθετε ότι δίνετε πάρα πολλά και ότι λαμβάνετε λίγα; Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν αυτήν την αίσθηση! Νιώθουν κουρασμένοι, αδικημένοι και ματαιωμένοι.  Ωστόσο, αν τόσοι πολλοί άνθρωποι γύρω μας είναι «αδικημένοι», ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι λίγοι «τυχεροί» που απομυζούν εμάς τους υπόλοιπους, όταν είμαστε τόσοι πολλοί εμείς, οι άλλοι, που δίνουμε;

Πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά δίνουν και πόσοι είναι αυτοί που παίρνουν από τους γύρω τους; Δίνω δεν θα πει δίνω εκεί που έχω υποχρέωση να δώσω! Π.χ., το να δίνω στην οικογένειά μου, σε αγαπημένους μου συγγενείς, φίλους ή αδελφούς, στο μέτρο και στο βαθμό που υποχρεώνομαι να δώσω, δεν είναι θυσία που πρέπει να τη διατυμπανίσω, λες και είμαι το θύμα. Είναι χρέος. Γι’ αυτό, είναι λάθος να νιώθω θύμα επειδή μαγείρεψα ένα φαγητό, τακτοποίησα εκκρεμότητες στο σπίτι, τηλεφώνησα σε κάποιους συγγενείς, εξυπηρέτησα ένα φίλο, προσποιήθηκα ότι δεν κατάλαβα σε μια παρεξήγηση. Οι σχέσεις έχουν αμοιβαίες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις: δεν μπορώ να παίρνω από τους άλλους τις καλές στιγμές, τα ωραία συναισθήματα, και όταν έρθει η ώρα να δώσω κόπο και χρόνο – πέρα από τα συναισθήματα- ν’ αρχίσω να λέω ότι αδικούμαι, κουράζομαι, με εκμεταλλεύονται…

Όχι ότι δεν συμβαίνει να μας εκμεταλλεύονται. Όμως, σε γενικές γραμμές, οι σχέσεις δεν είναι σε κάθε στιγμή ισοβαρείς. Κάποτε είναι ένα μέλος που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος. Εντούτοις, αυτό που μετράει είναι η διάθεση και η συστηματική προσπάθεια να είμαι το άτομο που οφείλω να είμαι και χρωστώ να είμαι μπροστά σε Θεό και ανθρώπους.

Ο Χριστός μάς προειδοποίησε ότι τους τελευταίους καιρούς η αγάπη πολλών ανθρώπων θα παγώσει, γιατί η ανομία θα πληθύνει. Αυτό μπορεί να γίνει μάλλον με δύο τρόπους.

Πρώτον: η αγάπη μου ψυχραίνεται, γιατί ο εαυτός μου αποκτά μεγαλύτερη αξία από όλους τους υπόλοιπους. Γιατί να τον παιδέψω; Για χάρη των παιδιών μου; Κι αν αύριο μού πουν γεια; Για χάρη του άντρα / της γυναίκας μου; Αξίζει; Για χάρη φίλων /αδελφών που σήμερα με θυμούνται, ενώ αύριο περνούν δίπλα αδιάφορα; Η αγάπη μου αρχίζει να σβήνει, γιατί φοβάμαι και γιατί θέλω ν’ απολαύσω και όχι να δώσω.

Δεύτερον: Η αγάπη μου ψυχραίνεται, γιατί κουράστηκα. Όταν η ανομία και η εκμετάλλευση θεριεύουν, αρχίζω να γίνομαι εσωστρεφής και πονηρεμένη. Δεν θέλω να πληγωθώ, ούτε να γίνω το θύμα στα σχέδια ζωής των άλλων.

«Και επειδή η ανομία θα πληθύνει, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί» (Ματθαίος 24:12). Διασχίζουμε μια δύσκολη εποχή για τους συνειδητούς χριστιανούς, γιατί σχεδόν καθημερινά πρέπει να επιλέγουμε μεταξύ του δρόμου του καλού, του «χρέους» της αγάπης και της υπομονής  ή του δρόμου που οδηγεί στον εαυτό μας. Ο Θεός να μας δώσει σοφία, ώστε να μην αναλωθούμε στο να ικανοποιήσουμε τα σχέδια ζωής των άλλων. Να μας δώσει, όμως, και άφθονη χάρη και υπομονή για να στηρίξουμε τα σχέδια της ζωής των άλλων που οδηγούν στη βασιλεία Του.