Ο Θεός μάς καλεί να καλλιεργήσουμε την υπηρεσία μας και όχι την ευαισθησία μας.

Το ξεκαθαρίζω: ο χριστιανός είναι σίγουρα ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Ακόμη κι αν δεν διαθέτει επαρκώς ενσυναίσθηση, αν δέχθηκε τον Χριστό να κατοικεί μέσα του, δεν μπορεί να μην Τον αφήσει να τον μεταμορφώνει σε άνθρωπο πράο και ευαίσθητο στις αδυναμίες και στις ανάγκες των γύρω του.

Αντιθέτως, ο χριστιανός δεν πρέπει να καταντήσει ένα κλειστό και ευαίσθητο ως προς τον εαυτό του άτομο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θ’ αφήνει τον καθένα να κάθεται στην πλάτη του, αλλά ότι, αντί να καλλιεργεί διαρκώς τις παραξενιές και τις ευαισθησίες του, ν’ αφήνει μάλλον το Άγιο Πνεύμα και τη Βίβλο να καλλιεργούν ένα πνεύμα ευαισθησίας και υπηρεσίας ως προς τους άλλους.

Μεγάλωσα σε θεοσεβούμενο περιβάλλον, αλλά όχι σωστά συνειδητοποιημένο. Αν αγαπούσα κάποιον πολύ ήταν ο εαυτός μου και είχα το θάρρος, ή το θράσος, να φέρω τα πάντα στα μέτρα μου εντός και εκτός σπιτιού. Όταν ο Θεός μού φανέρωσε το πρόσωπό Του, κάτι έσπασε μέσα μου: ο εαυτός μου. Ακόμη ψάχνω αυτόν τον παλιό εαυτό, μ’ αυτά τα θέλω και τα όνειρα, μ’ αυτές τις αξίες, τους τρόπους και τις σκέψεις.

Τελικά, συνειδητοποίησα στην πορεία ότι ο Θεός δεν ήρθε στη ζωή μου για να με κάνει «ευαίσθητη», αλλά δυνατή. Ο Θεός δεν έδωσε τον Γιο του στον σταυρό για να «περισώσω» τον εαυτό μου μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον -ή ακόμη να τον «περισώσω» από ένα κοσμικό/αμαρτωλό περιβάλλον-, αλλά για να δώσω τον εαυτό μου. Ο Χριστός δεν θυσιάστηκε για να σκέφτομαι κάθε τόσο αν με αγαπούν, ποιος με στραβοκοιτάζει ή με εχθρεύεται, γιατί μου στερούν ευλογίες και χαρές, γιατί μερικοί δεν με θυμούνται ή δεν αναγνωρίζουν τον κόπο μου, γιατί κάποιοι με σχολιάζουν, γιατί άλλοι έχουν ένα σωρό παράπονα, ενώ άλλοι βρίσκουν στραβά πάνω μου.

Νομίζω ότι είναι δικαίωμα του καθενός να μας κρίνει και να βγάζει τα συμπεράσματά του, είτε μας κρίνει καλά είτε άσχημα. Ο Χριστός δεχόταν κρίση και διαφορετική συμπεριφορά από όλους ανεξαρτήτως. Οι Φαρισαίοι, οι πρεσβύτεροι και οι αρχιερείς Τον έκριναν. Ο λαός είχε τη γνώμη του. Οι μαθητές τη δική τους. Η οικογένειά Του τη δική της. Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε ούτε με τις γνώμες των άλλων, ούτε με τις συμπεριφορές τους. Ούτε προβληματιζόταν αν Του έθιγαν «ευαισθησίες». Ο Χριστός αγωνίστηκε να είναι δυνατός, ώστε να υπηρετήσει τους άλλους. Ο Χριστός πειράστηκε και έπαθε, ώστε να «μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται» (Εβραίους 2:18).

Κρατήστε μέσα σας αυτήν την αλήθεια: ο Θεός δεν μας κάλεσε να καλλιεργήσουμε την «ευαισθησία» μας, αλλά να καλλιεργήσουμε την υπηρεσία μας.