Συγχώρεση ή ανακούφιση;

 

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης να μη θέλει να υποφέρει. Γι’ αυτό όταν οι άνθρωποι περνούν από θλίψεις, στρέφονται στον Θεό για βοήθεια. Έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές, έχουν αρνηθεί να υπακούσουν σε συμβουλές, έχουν βάλει στην άκρη τον Θεό και τις εντολές Του, όμως, στη δύσκολη ώρα καταφεύγουν  σ’ Αυτόν.

 

Ο Θεός είναι ελεήμων και είναι δύσκολο να μη συγκινηθεί από τα βάσανα που υποφέρουν οι άνθρωποι από την εξαπάτηση του διαβόλου και της αμαρτίας. Όπως ένας τέλειος πατέρας που σπεύδει σε βοήθεια όταν σκέφτεται ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που το παιδί του δεν λαμβάνει υπόψη τις γεμάτες αγάπη προειδοποιήσεις του, έτσι και ο Κύριος. Θα σπλαχνιστεί τη μίζερη ζωή μας. Θα προσπαθήσει να μας νουθετήσει και θα επέμβει με έλεος για να περισώσει τα πράγματα.

 

Εντούτοις, τι μαθαίνουμε από τις θλίψεις που βιώνουμε λόγω των επιλογών μας; Τι έχουν να μας διδάξουν οι αποτυχίες μας; Στο βιβλίο των Κριτών βλέπουμε τον λαό Ισραήλ να μη διδάσκεται απολύτως τίποτα από την παρακοή του! Απομακρυνόταν από τον Θεό και δεν σεβόταν τον λόγο Του. Ξεχνούσε πολύ εύκολα τα τόσα πολλά που ο Κύριος είχε κάνει. Δεν υπάκουε στις εντολές Του και έκανε ότι έκαναν τα ειδωλολατρικά έθνη γύρω του. Το αποτέλεσμα ήταν να κυλά στην αποστασία και τη διαφθορά. Ο Θεός, για να τους συνεφέρει, επέτρεπε να καταπιέζονται και να υποδουλώνονται από τους εχθρούς τους, όπως εμείς καταπιεζόμαστε και γινόμαστε δέσμιοι των συνθηκών ή των παθών στα οποία μας οδηγούν οι επιλογές μας.

 

Όμως, έχουμε και πάλι ελπίδα. Όταν καλέσουμε τον Θεό στη ζωή μας, Εκείνος θα ανταποκριθεί. Παραμένει, πάραυτα, το ερώτημα: κράζουμε για συγχώρεση ή για ανακούφιση; Όταν ο στόχος μας είναι απλά να απαλλαγούμε από τις θλίψεις μας και όχι να καθαριστούμε και να διδαχτούμε, όταν σκεφτόμαστε μόνο πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο και όχι πώς να στραφούμε στον Θεό με μετάνοια, τότε σπέρνουμε εγωιστικούς σπόρους που το πιο πιθανόν είναι να μας κάνουν να θερίσουμε μια πικρότερη σοδειά στο μέλλον.

 

Είναι άλλο πράγμα να νιώθουμε θλίψη για τις συνέπειες των αμαρτιών μας και εντελώς άλλο να νιώθουμε θλίψη για την πονηριά ή την απιστία της καρδιάς μας. Μια πρόσκαιρη μεταμέλεια και μια επιφανειακή θλίψη για τις συνέπειες των αδιεξόδων μας δεν οδηγεί σε πραγματική μετάνοια.   

 

« […] πηγαίνετε και βοήστε στους θεούς που διαλέξατε· αυτοί ας σας λυτρώσουν στον καιρό τής αμηχανίας σας.  Και οι γιοι Ισραήλ είπαν στον Κύριο: Αμαρτήσαμε· εσύ να κάνεις σε μας όπως είναι αρεστό στα μάτια σου· όμως, λύτρωσέ μας, παρακαλούμε, αυτή την ημέρα». Κριτές 10:12-14.