Ο Θεός μάς αποστομώνει

Πριν λίγες μέρες είχα βγει να κάνω μερικά ωραία χιλιόμετρα με κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Για κακή μου τύχη, αλλά πρωτίστως  για να πάρω ένα καλό μάθημα, πρότεινα να πάμε προς κάποιο λόφο και μετά να κατέβουμε και να πάρουμε τον δρόμο προς μια πιο ήσυχη κατεύθυνση. Η ημέρα ήταν ζεστή και συναντήσαμε μερικούς που είχαν την ίδια ιδέα με μας. Κανονικά αυτή η διαδρομή, αν και πολύ ωραία, είναι ως επί το πλείστον ερημική και δεν ενδείκνυται να την κάνεις μόνος σου (ιδίως αν είσαι γυναίκα).

 

Καθώς θαύμαζα τη φύση, είπα το παράπονό μου: «Κοίτα, σήμερα που είναι Σάββατο, έχει κόσμο. Που να έρθεις μόνος σου εδώ καθημερινή; Φοβάσαι». Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση και να που κατηφόριζε τον δρόμο πάνω σε ένα άθλιο ποδήλατο ένας αλλοδαπός με μάσκα (ο μόνος που δεν είχε βγει να τρέξει ή να κάνει σοβαρή ποδηλασία). «Να, κάτι τέτοιους φοβάσαι, αν είσαι μόνος ή είσαι γυναίκα…», είπα.

 

Είχαμε πάρει τον δρόμο της επιστροφής  όταν άκουσα να μου λένε: «Το τηλέφωνό σου! Μου έπεσε το τηλέφωνό σου! Έχασα το τηλέφωνό σου…». Τι με είχε πιάσει και είχα δώσει να μου φυλάξουν το τηλέφωνο, ώστε να μπορώ να τρέξω; Για να μην τα πολυλογώ, το τηλέφωνο δεν βρέθηκε όσα πέρα δώθε κι αν κάναμε. Βάλθηκα να καλώ ασταμάτητα, μήπως ακουστεί κάπου καθώς ψάχναμε πότε στον δρόμο και πότε στους παρακείμενους θάμνους και τα χόρτα. Τίποτα! Η πορεία ήταν μεγάλη, αρκετοί είχαν περάσει. Σε ποιο σημείο το είχαμε χάσει και πότε; Σίγουρα κάποιος θα το έχει πάρει, ήταν και ακριβό. Όμως, μετά από πολλή ώρα, μια κοπέλα απάντησε. Το τηλέφωνο είχε βρεθεί και η ίδια περίμενε να μου το επιστρέψει. Το είχε βρει ένας Πακιστανός που είχε στη δούλεψή της, αλλά ο καημένος δεν ήξερε πώς και τι ν’ απαντήσει…

 

Δώσαμε ραντεβού και πήρα το αυτοκίνητο να πάω να τη συναντήσω. Ωστόσο, της ζήτησα να με πάει να ευχαριστήσω προσωπικά τον άνθρωπο που το είχε βρει. Μετά από λίγη ώρα βρέθηκα απέναντι σ’ έναν ανθρωπάκο που ζούσε σε κάποιο φτωχό μέρος, μέσα στα χωράφια, και ο οποίος με πολλή χαρά προσπαθούσε να μου εξηγήσει πώς είχε βρει το τηλέφωνο... Εκείνη την ώρα δεν συνδύασα το πρόσωπο, ήμουν ταραγμένη και χαρούμενη. Καθώς όμως επέστρεφα, σκέφτηκα, με φρίκη για τον εαυτό μου, ότι το μόνο «διαφορετικό» πρόσωπο που είχαμε συναντήσει ήταν αυτός ο αλλοδαπός, το άτομο για το οποίο είχα πει: «Να, κάτι τέτοιους φοβάσαι…»!   

Δεν ξέρουμε πάντοτε ποιον και τι πρέπει να φοβόμαστε. Γι’ αυτό, ο Θεός μάς αποστομώνει κάποτε με διάφορους τρόπους. Φαντάσου να λες: Σ’ αυτή τη δουλειά /τις σπουδές υπάρχει ανασφάλεια. Και εκεί να κρύβεται μια ευλογημένη απάντηση. Αυτό το άτομο δεν ταιριάζει με μένα (κάποια στερεότυπα σού δίνουν μεγαλύτερη ασφάλεια) και τελικά να πέφτεις έξω. Αυτό το πρόσωπο δεν μου φαίνεται άξιο εμπιστοσύνης για τη διακονία (κάποιον άλλον τύπο θεωρείς κατάλληλο). Δεν ξέρω αν ο Θεός μάς δίνει πάντα την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι μπορεί να κάνουμε λάθος. Αλλά επειδή κάποτε οι «βέβαιες κρίσεις μας» καταντούν πιο σπουδαίες από εκείνες του Θεού, ο Θεός επιτρέπει να αποστομωνόμαστε, για να μένουμε ταπεινοί και φειδωλοί με τις «βεβαιότητές μας».   

«[…] ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά». Α΄ Σαμουήλ 16:7.