Και τώρα πού πάω; Μήπως να μοιράσω φυλλάδια;

 

Προχωράνε οι καιροί, δυσκολεύει η ζωή και οι μεταξύ μας σχέσεις. Θαυμάζεις, αν σου έχει μείνει στοιχειώδη συνείδηση και διάκριση των πραγμάτων, με τη σύγχυση που επικρατεί. Ο χριστιανός είναι μπερδεμένος μέσα στο χάος των καιρών, των θεολογιών, των λανθασμένων πρακτικών. Κυρίως είναι παγιδευμένος σε μια «νέα θρησκεία» που είναι καθησυχαστική γι’ αυτόν αλλά αηδιαστική για τον Θεό. Περάσαμε από τους καιρούς τις προβληματικής εσωστρέφειας στους καιρούς της προβληματικής εξωστρέφειας.

Λοιπόν, έχεις τη γυναίκα σου με υπερκόπωση, δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι να τρέξει τις καθημερινές δουλειές, ούτε να φροντίσει τον εαυτό της, και εσύ κοιτάς αδιάφορα, ενώ θα έπρεπε να είχες γίνει στήριγμα και σκέπη στο σπίτι. Πάραυτα, θα τρέξεις στη συνάθροιση να δώσεις το παρόν και θα πας οπωσδήποτε να μοιράσεις φυλλάδια. Υπάρχει και η άλλη πλευρά: αρμενίζεις αμέριμνα στις θάλασσες τις ευχαρίστησης, του ξοδέματος, της κουβέντας και της βόλτας και έχεις φορτώσει όλες σου τις ευθύνες στον άντρα σου, εξαναγκάζοντάς τον να κάνει όχι μόνο το μέρος του αλλά και το δικό σου μέρος. Κατά τ’ άλλα, θα είσαι παρούσα σε άλλες διακονίες και «χριστιανικές» αποστολές. Τα ίδια γίνονται με τους ξεχασμένους γονείς, τους πεταμένους φίλους, τους παρατημένους στις ανάγκες τους αδελφούς, γιατί χρειάζεται να κάνουμε το δείνα «καλό» έργο!

Ο Θεός σε πολλά προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης καυτηριάζει μια λανθασμένη πρακτική του λαού του. Οι θυσίες, οι γιορτές, οι προσφορές οι νεομηνίες, οι προσευχές, όλα αυτά γίνονταν ανελλιπώς, αλλά δεν Του έλεγαν τίποτα από τη στιγμή που είχε χαθεί η ευθύτητα, το έλεος και η προσφορά. Παραβιαζόταν συστηματικά η κρίση στη χήρα, στον ορφανό, στον ξένο. Υπήρχε καταδυνάστευση, πονηρία, υποκρισία και ταλαιπωρία. Όχι γενικώς και αορίστως, αλλά στις μεταξύ τους σχέσεις. Άλλη ήταν η θεωρία – θεολογία-, άλλη η πράξη.

Νομίζω ότι εφόσον έχουμε το πνεύμα του Χριστού και τα σπλάχνα Του, θα ενεργούμε όπως ο Χριστός, με χρηστότητα, καλοσύνη και θυσία σε όποιον χώρο κι αν κινούμαστε. Δεν θα αφήσουμε τους διπλανούς μας στις δυσκολίες τους για να πάμε να υπηρετήσουμε ένα υποκριτικό ευαγγέλιο, αλλά θα κηρύξουμε ένα ζωντανό ευαγγέλιο αγάπης και προσφοράς στους πλησίον και στους μακράν.

«Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο». Ιάκωβος 1:27.

«Αν, όμως, κάποιος δεν προνοεί για τους δικούς του, μάλιστα για τους οικείους, αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο». Α΄Τιμόθεο 5:8.