Ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη

 

«Κάποιος Σαμαρείτης, όμως, που οδοιπορούσε, ήρθε στον τόπο όπου βρισκόταν, και μόλις τον είδε, τον σπλαχνίστηκε…» Λουκάς 10:32.

Σκέφτομαι ότι ο Κύριος ανταποκρινόταν πάντα εύστοχα στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, είτε αυτοί Του ζητούσαν βοήθεια είτε ο ίδιος επενέβαινε για να τους βοηθήσει. Οι επεμβάσεις και οι απαντήσεις Του δεν ήταν ανούσιες ή περιττές, ήταν ό,τι είχαν ανάγκη οι άνθρωποι κάθε φορά.

Για παράδειγμα, στον γάμο της Κανά δεν έκανε κάποιο λεκτικό κήρυγμα, επενέβη αθόρυβα με θαυμαστό τρόπο για να λύσει ένα πρακτικό θέμα ανάγκης, εκείνο της έλλειψης κρασιού από το γαμήλιο τραπέζι, που θα μπορούσε να είχε βλάψει την τιμή και τη χαρά της γαμήλιας τελετής. Όταν χόρτασε τους πέντε χιλιάδες, συν γυναίκες και παιδιά, έλυσε μια πρακτική ανάγκη που είχε προκύψει, διότι το κήρυγμά Του είχε πάρει ώρα, ο τόπος ήταν έρημος, οι άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και νηστικοί.

Ως άτομα έχουμε ανάγκη διαφορετικά πράγματα κάθε φορά και είναι  σπουδαίο να λαμβάνουμε το είδος της βοήθειας που πραγματικά χρειαζόμαστε. Φέτος που πέρασα μια περιπετειώδη χρονιά με κάποιο μέλος της οικογένειας που χειρουργήθηκε, συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά δύο μεγάλες αλήθειες. Κάποια πράγματα ίσως συμβεί να τα τρέξεις εντελώς μόνος σου και δεν θα υπάρχει δεύτερο χέρι να σε βοηθήσει. Για κάποια άλλα μπορεί να βρεις στήριξη, μακάρι να είναι αυτή που έχεις πραγματικά ανάγκη.

Έτσι λοιπόν μια μέρα καθώς έβγαινα από το αυτοκίνητο επιστρέφοντας από το νοσοκομείο στο σπίτι, έπεσα πάνω σε μια χριστιανή φίλη. «-Είσαι κουρασμένη. Θέλεις να έρθω να κάνω μια βάρδια στο νοσοκομείο; με ρώτησε. Όχι, της απάντησα. Στο νοσοκομείο θερίζει η covid. Δεν θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο για κανέναν άλλον, μόνο για τον εαυτό μου. -Τι φαγητό τότε θέλεις να σου μαγειρέψω; συνέχισε με ενδιαφέρον. Κανένα! της είπα. Έχω ήδη δύο θείες – σούπερ μαγείρισσες που στέλνουν συνεχώς τάπερ με φαγητό που δεν ξέρω αν θα προλάβω να το φάω». Συνέχισε με κάτι άλλο και στο τέλος, μη ξέροντας πώς να βοηθήσει, κατέληξε: Εντάξει, θα προσεύχομαι, διότι δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω». Είχα πραγματικά ανάγκη από πολλή προσευχή, ένα χειρουργείο ρουτίνας, άνευ μεγάλου ρίσκου, είχε καταλήξει περιπέτεια.

Νομίζω ότι όταν θέλουμε να βοηθήσουμε, θα ανταποκριθούμε στην πραγματική ανάγκη. Θα ρωτήσουμε, θα επέμβουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αν αρκούμαστε να δείξουμε ότι «νοιαζόμαστε» να βοηθήσουμε, θα περιοριστούμε σε ακαθόριστα λόγια ή ενέργειες που αφήνουν ανέγγιχτη την πρακτική ανάγκη του ατόμου.