Θυμάμαι... θυμάται;

"Τις αμαρτίες τής νιότης μου, και τις παραβάσεις μου, μη τις θυμηθείς· σύμφωνα με το έλεός σου, εσύ θυμήσου με, Κύριε, ένεκα της αγαθότητάς σου". Ψαλμός 25:7.

Είναι σχεδόν κοινή εμπειρία για όλους τους αληθινούς χριστιανούς  ότι ξεκινώντας την πνευματική μας πορεία, έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε σχεδόν εντάξει μαζί Του... παρεκτός κάποιες μικρές αμαρτίες μας. Και είναι  καθώς προχωρούμε τη ζωή μας με τον Χριστό και αυξανόμαστε πνευματικά κοντά Του που μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα το παρελθόν και τα λάθη μας, γιατί βλέπουμε μέσα από τις πνευματικές εμπειρίες μας πόσο η καρδιά μας ήταν άπιστη και ανόητη.

  

Μία επιβαρυμένη από την αμαρτία συνείδηση καθαρίζεται χάρη στη θυσία του Χριστού. Μία διαβρωμένη από την αμαρτία καρδιά γιατρεύεται, επίσης, χάρη στο αίμα του Σταυρού. Ο Θεός δεν θυμάται τις αμαρτίες μας!  Ωστόσο, αυτό δεν μας απαλλάσσει από τις συνέπειες που η αμαρτία προκαλεί. Καθώς θυμάμαι τις αμαρτίες της νεότητάς μου -της εν Χριστώ νεότητός μου- λυπάμαι. Η έλλειψη πίστης,  η ανοησία του τύπου "ξέρω εγώ" που χαρακτηρίζει κάθε νηπιακή ηλικία, η βιασύνη και η επιπολαιότητα σε αρκετά πράγματα είχαν τις συνέπειές τους. Έχω πληρώσει μεγάλο μέρος τους, όπως έπρεπε, σύμφωνα με τον νόμο της σποράς και του θερισμού. Αλλά πάντα μέσα στο έλεος και την παρηγοριά του Θεού.

Είναι, λοιπόν, καθώς μεγαλώνω που διακρίνω τις αμαρτίες της νεότητάς μου. Όλες εκείνες τις στιγμές που ο Θεός προσπάθησε να μου μιλήσει, αλλά δεν κατάλαβα καλά τι έπρεπε να κάνω. Νόμιζα  ότι ήξερα  τον Θεό, ότι ήξερα καλά τι  ήθελε, ότι ήξερα τους άλλους. Σαν τα παιδιά που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα!  Λυπάμαι για όλα εκείνα τα "σήμερα" και τα "τώρα" του παρελθόντος που δεν υπάκουσα αμέσως στις παροτρύνσεις του Θεού από εγωισμό, αφέλεια ή ολιγωρία. Εν ολίγοις, λόγω έλλειψηs συνειδητοποίησης των επιπτώσεων  των παρακοών. 

Ο Θεός είναι πάντα καλός μαζί μας. Κρατιέται πολύ πιο κάτω από το επίπεδο της τιμωρίας που θα μας άξιζε. Σκοπός του είναι να μας διδάξει. Να μας κάνει πιο ταπεινούς, πιο σοφούς, πιο υπάκουους.

Θυμάμαι τις αμαρτίες της νεότητάς μου, τις οποίες ο Θεός έχει πια συγχωρήσει και ξεχάσει, για να Τον ευχαριστήσω για την υπομονή Του και για να πω σε άλλους πόσο κοστίζει να μην έχεις αυτιά για να ακούς (Λουκάς 8:8), αλλά να έχεις μάλλον στόμα για να μιλάς.