Το πέτρωμα της θλίψης

" [...] η χαρά τού Κυρίου είναι η δύναμή σας". Νεεμίας 8:10.

"Όχι, στο πέτρωμα της θλίψης" ήταν η απάντηση που μου έδωσε ένας μεγάλος σε ηλικία αλλά πολύτιμος για την Εκκλησία αδελφός, όταν τον ρώτησα πώς είναι, έπειτα από την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου. Το πέτρωμα της θλίψης ήταν κάτι που με συμβούλεψε να προσέξω ιδιαίτερα στη ζωή μου, γιατί ο ίδιος το είχε ζήσει πριν πάρα πολλά χρόνια και ήξερε πόση ζημιά μπορούσε να κάνει στον χριστιανό. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι "το πέτρωμα της θλίψης", που ο αδελφός είχε μάθει πια να αντιμετωπίζει, είναι κάτι που αρκετοί χριστιανοί έχουν βιώσει ή βιώνουν.

Το πέτρωμα της θλίψης είναι η συσσώρευση αρνητικών εμπειριών, απογοητεύσεων, κούρασης και αδιεξόδων. Το πέτρωμα της θλίψης είναι η  βαριά διάθεση που διαβρώνει σιγά σιγά τον εσωτερικό, ψυχικό μας άνθρωπο και νεκρώνει την ελπίδα και τα όνειρά μας, όταν  ποικίλες συνθήκες που μας ταλαιπωρούν δεν αλλάζουν. Ή αν αλλάζουν, αλλάζουν μόνο το θλιβερό προσωπείο τους αλλά όχι την ουσία τους, καθώς τα προβλήματα δίνουν τη θέση τους σε νέα.

Το πέτρωμα της θλίψης είναι μία τραγική παγίδα του διαβόλου. Με το να επιτίθεται συνεχώς με αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, εκμεταλλευόμενος τις συνθήκες, δημιουργεί έναν τραυματισμένο και ταλαιπωρημένο ψυχισμό. Ταυτόχρονα, επηρεάζει τον πνευματικό μας άνθρωπο. Καθώς παύει σιγά σιγά να  προσδοκά κανείς κάτι καλύτερο, μαραίνεται η ψυχική του δύναμη, αλλά και η πνευματική.  Διότι δεν μπορεί κάποιος να χαίρεται στην παρουσία του Κυρίου, όταν αισθάνεται ανεπάρκεια, πόνο, απογοήτευση ή κούραση από τη ζωή. Δεν μπορεί, επίσης, να είναι δυνατός και έτοιμος να προχωρήσει σε νέα πράγματα, όταν έχει σχηματίσει μία παγιωμένα αρνητική εικόνα για την πραγματικότητα και τον εαυτό του.

 Ο Χριστός ήξερε πόσο μπορούσαν να βλάψουν οι θλίψεις και η απογοήτευση τις ψυχές μας. "Αυτά μίλησα σε σας, για να μείνει μέσα σας η χαρά μου, και η χαρά σας να είναι πλήρης" (Ιωάννης 16:3). Ουτοπία ή απάντηση για περιπτώσεις όπου η θλίψη μπορεί να μας πετρώσει;