Η δικαιοσύνη και η ηθική δεν συμβαδίζουν με τον εγωισμό

Και φυσικά το αντίστροφο: Αν είμαι εγωιστής/α, πώς μπορώ να είμαι δίκαιος/η  και ηθικός/ή;

Μπορώ να εξαγγέλλω ηθικές προτροπές, να παλεύω για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, μόνο όταν ο εαυτός μου έχει μάθει να πεθαίνει ως προς την προσωπική του αξία, τις απόψεις του και την αναγνώρισή του.

Όταν ο Θεός με έχει διδάξει να ταπεινώνομαι για χάρη της δικαιοσύνης και της ηθικής και δεν χρησιμοποιώ τη δικαιοσύνη και την ηθική για να ταπεινώνω, να καταπιέζω, να αδικώ άτομα, ναι, τότε μπορώ να μιλώ για δικαιοσύνη, αλήθεια, ηθική. Τέλος, όταν κρατώ την πραότητα, την πραότητα εκείνη που απεχθάνεται την κολακεία και που βάζει χαλινάρι σε κάθε εγωιστικό κίνητρό μου.

Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, μιλάμε γι’ Αυτόν. Ωστόσο, θα έπρεπε να μοιάζουμε και σ’ Αυτόν. Επιμένουμε σθεναρά στη διδασκαλία Του μάλλον παρά στο παράδειγμα της ζωής Του. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, μεταξύ άλλων, πράος και ταπεινός την καρδιά και μπόρεσε να υπηρετήσει σε τέλειο βαθμό το θέλημα του Θεού.

Ο Χριστός με τις αξίες Του, την ηθική Του, τις θέσεις Του, τον άμεμπτο χαρακτήρα Του και όλες τις «περγαμηνές» Του, όπως θα λέγαμε σήμερα, είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να βάλλει κατά πάντων. Να καταπιέζει, να χειραγωγεί, να καταστέλλει, να αποκλείει. Δεν το έκανε όμως. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, με τόσες εκκρεμότητες στην πνευματική τους ζωή -όντας εγωιστές-, χαρίζονταν όπου ήθελαν και έβαλλαν εναντίον όσων δεν ήθελαν ! Η πραγματική τους καταδίκη πήγαζε από τον ίδιο τους τον εγωισμό.

Μπορούμε να υπηρετήσουμε σωστά τη δικαιοσύνη και την ηθική του Θεού όταν η βάση στην οποία στηριζόμαστε είναι η ταπείνωση, η πραότητα και η γνήσια αγάπη για τον πλησίον μας.

«Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας». Ματθαίος 11:29.

Η ευγνωμοσύνη είναι μια καλλιεργημένη αρετή

 

Με έκπληξη παρατηρώ όλο με το πέρασμα των χρόνων την έλλειψη ευγνωμοσύνης, εκτίμησης και αναγνώρισης που δείχνουν οι νέοι και τα παιδιά στους μεγαλύτερους.

Δυστυχώς, διαπιστώνει κανείς ότι όταν αναθρέφει «πριγκίπισσες» και «πρίγκιπες» (αστείο, όμως οι λέξεις μεταφέρουν νοήματα που στο τέλος γίνονται αποδεκτά), αυτό συνεπάγεται υπηρετικό προσωπικό, πιθανόν εμένα ή εσάς! Γονείς, συγγενείς, φίλοι, αδελφοί υπάρχουν, δηλαδή, για τις ανάγκες και τις επιθυμίες παιδιών και νέων που «δυσκολεύονται» ή ξεχνούν να πουν ευχαριστώ για ό,τι τους πρόσφερες;

Αυτό δεν αφορά όλα τα άτομα, ευτυχώς! Ωστόσο, καθώς εργάζομαι με παιδιά, συναναστρέφομαι με παιδιά στο περιβάλλον μου, εκπλήσσομαι. Πολλά θεωρούν τους άλλους υπηρέτες τους. Τους στέλνεις εργασίες τις οποίες οι γονείς τους σου ζήτησαν να τους κάνεις και ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να σου απαντήσουν ότι τις έλαβαν ή να σε ευχαριστήσουν. Τους στέλνεις χαρτζιλίκι και ούτε σηκώνουν το τηλέφωνο ή στέλνουν ένα μήνυμα να εκφράσουν ευγνωμοσύνη. Στην εποχή της αφθονίας των μέσων και της τεχνολογίας όλα αυτά! Τους λύνεις μικροζητήματα, τα εξυπηρετείς, και δεν περνάει από το μυαλό τους ότι ο άλλος αφιέρωσε χρόνο και κόπο.

Αντιλαμβάνεστε ότι δεν φταίνε τα παιδιά και οι νέοι. Φταίμε όσοι τους περάσαμε το μήνυμα της «πριγκίπισσας» και του «πρίγκιπα». Το μήνυμα της ανέξοδης υπηρεσίας. Το μήνυμα: «Η ζωή σού οφείλει. Διεκδίκησε αυτά που θέλεις και αξίζεις!» Γιατί μετά  παραπονιόμαστε για τους αχάριστους πολίτες, τους αγνώμονες συζύγους, τα εγωιστικά παιδιά, τα εγωκεντρικά άτομα γύρω μας;

Θα ήταν πολύ καλύτερα αν διδάσκαμε την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία. Αν θυμίζαμε ότι τίποτα δεν είναι «χρωστούμενο» στη ζωή. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να τους δίνει όταν αυτά δεν κοπιάζουν ούτε για το ελάχιστο: την έκφραση ευχαριστίας γι’ αυτά που έλαβαν.

Η ευγνωμοσύνη είναι μια καλλιεργημένη αρετή. Στη σχέση μας με τον Θεό, στη σχέση μας με τα μέλη της οικογένειάς μας, στο περιβάλλον μας, μαθαίνουμε να ευχαριστούμε, να γινόμαστε ευγνώμονες. Γινόμαστε οι ίδιοι δάσκαλοι αυτής της αρετής, με το ζωηρό παράδειγμά μας και τα λόγια μας. Κι αν χρειαστεί ... με το να μην παρέχουμε υπηρεσίες όταν η ανταπόκριση στην προσφορά μας είναι το τίποτα!

« … και γίνεστε ευγνώμονες». Κολοσσαείς 3:15.

Ας προσέξουμε τους αδελφούς μας, ας φοβηθούμε τον Θεό

 

«Στη στενοχώρια μου επικαλέστηκα τον Κύριο και αναβόησα στον Θεό μου. Άκουσε από τον ναό του τη φωνή μου και η κραυγή μου ήρθε μπροστά του, έφτασε στ' αυτιά του. Τότε, σαλεύτηκε η γη και σείστηκε, και τα θεμέλια των βουνών ταράχτηκαν και σαλεύτηκαν, επειδή οργίστηκε». Ψαλμός 18:6-7.

Τα παραπάνω λόγια αποτελούν μέρος ενός ψαλμού δοξολογίας που έγραψε ο Δαβίδ όταν ο Θεός τον ελευθέρωσε από τους εχθρούς του και από τα χέρια του βασιλιά Σαούλ. Ποια ήταν η απάντηση του Κυρίου σε όλη αυτή την ταλαιπωρία που υπέστη ο Δαβίδ; Η οργή! Ο Θεός είχε οργιστεί καθώς η αλήθεια, το έλεος και η δικαιοσύνη είχαν διαστραφεί και ένα παιδί του Θεού (ο νεαρός Δαβίδ) έπρεπε να ζει μέσα στην αγωνία, τη θλίψη και την ανασφάλεια. Η περιγραφή δείχνει έναν Θεό που δεν συνηθίζουμε να θεωρούμε έτσι στην περίοδο της χάρης : δηλαδή, έναν Θεό οργισμένο, να βγαίνουν καπνοί από τα ρουθούνια Του και φωτιά από το στόμα Του.

Σήμερα οι περισσότεροι χριστιανοί δεν νιώθουν ότι βλάπτουν ή ταλαιπωρούν τους αδελφούς τους. Ωστόσο, η εκκλησία ποτέ δεν ήταν πιο διασπασμένη, διχασμένη και αθεράπευτα ταλαιπωρημένη. Αν αφουγκραστεί κανείς, θα ακούσει ένα σωρό κραυγές πληγωμένων προβάτων και ταλαιπωρημένων ψυχών. Όχι κακομαθημένων χριστιανών που χαϊδεύονται και που διαρκώς κατηγορούν ότι δεν τους φροντίζουν, αυτούς τις περισσότερες φορές τούς προσέχουν. Αναφερόμαστε σε άτομα που περιφρονήθηκαν, γελοιοποιηθήκαν, ταλαιπωρήθηκαν, αδικήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν και ποδοπατήθηκαν από τις πεποιθήσεις, τους εγωισμούς, τις επιθυμίες και τις ζήλιες άλλων χριστιανών, «μικρών» και «μεγάλων». Αρκετοί κατέληξαν «πνευματικοί μετανάστες», ταλαιπωρημένες μονάδες που κάποιο χριστιανικό σχήμα τούς υπόσχεται ανάπαυση, ενώ οι ίδιοι- κατακαμένοι-, δεν τολμούν να εμπιστευτούν πια εύκολα.   

Ποιος πληρώνει γι’ αυτούς και επανορθώνει τις ζημιές που τους έγιναν; Ποιος ξαναστήνει τις ερειπωμένες ζωές τους και τους δίνει ελπίδα και συνέχεια; Μα, ο Κύριος θα απαντήσουμε! Ναι, όμως, αυτός ο Κύριος δεν είναι όπως εμείς είμαστε σαν γονείς, συνεργάτες, φίλοι, αδελφοί. Δεν τηρεί λογική ίσων αποστάσεων για να αποφεύγονται οι συγκρούσεις. Δεν κάνει ότι δεν καταλαβαίνει για να μην μπλέκει και πονοκεφαλιάζει. Ο Θεός μακροθυμούσε μια ολόκληρη δεκαετία με τον Σαούλ, ωστόσο, απάντησε τελικά στις κραυγές του Δαβίδ. Και όταν η οργή ξέσπασε, η ροή των γεγονότων ρήμαξε τη βασιλεία του Σαούλ και όλο του το σπίτι.

Ας σκεφτούμε πάλι τη συμπεριφορά μας. Ας μη νομίζουμε ότι ο Θεός μάς αντιμετωπίζει όλους το ίδιο, επειδή τάχα σε πολλά φταίμε όλοι μας (Ιάκωβος 3:2). Ας μη νομίζουμε ότι όταν ζητάμε γενικόλογα έλεος και συγχώρεση, χωρίς προσωπική διόρθωση ή αποκατάσταση, ο Κύριος είναι ευχαριστημένος. Ο Θεός της Καινής Διαθήκη έχει και οργή που «αποκαλύπτεται από τον ουρανό επάνω σε κάθε ασέβεια και αδικία ανθρώπων που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας» (Ρωμαίους 1:18.), είτε γίνεται συνειδητά είτε αθέλητα αυτό.

Αντιστέκεται κανείς καλύτερα στην αρχή παρά στο τέλος

 

Δεν χρειάζεται να σας το επιβεβαιώσει κανένας σοφός αυτό. Αν παρατηρήσετε τη ζωή, θα διαπιστώσετε ότι είναι ο χρόνος, η κούραση, η πνευματική και ψυχική εξάντληση, οι απογοητεύσεις, οι αδικίες, οι ποικίλες διαψεύσεις που κάνουν τα  άτομα να χάνουν την ικμάδα και τη ζέση τους σε βάθος χρόνου. Παρεκτός, κι αν υπάρχει μια πηγή ανεξάντλητης δύναμης και ενθάρρυνσης που συντηρεί την ελπίδα ζωντανή και ανανεώνει  δυνάμεις και δυνατότητες.

Σκεφτείτε πώς ξεκίνησαν οι μαθητές τη δική τους πνευματική πορεία από την ανάσταση του Κυρίου και έπειτα. Η απογοήτευση, ο φόβος και η απιστία έδωσαν τη θέση τους στη χαρά και τη δύναμη. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, βλέπουμε μεταμορφωμένα άτομα να ευαγγελίζουν με θάρρος, να υπηρετούν με θυσία και να μαρτυρούν με ποικίλους τρόπους την πίστη τους. Στην αρχή είναι σαν μια γροθιά. Έχουν τα πάντα κοινά, και έχουν μια καρδιά και ένα πνεύμα. Στη συνέχεια, το ισχυρό αυτό πλέγμα ενότητας, αμοιβαιότητας και προσκόλλησης σπάει.  

Οι λόγοι ποικίλοι: θεϊκοί, πνευματικοί, πρακτικοί, αλλά και εχθρικοί, κακοποιητικοί, εγωιστικοί. Αρχικά, η χριστιανική διαδρομή από ενιαία και καθορισμένη διασπάται σε τόσες πολλές και διαφορετικές όσες σχεδόν και οι πιστοί. Σίγουρα, υπήρχαν αλλαγές που έπρεπε να γίνουν, και ο Θεός χρησιμοποίησε τα γεγονότα προκειμένου να πραγματοποιηθούν.  Άλλα πράγματα δεν έπρεπε καν να λάβουν χώρα σε χριστιανικά περιβάλλοντα, αλλά δυστυχώς έγιναν. Υπήρξαν, τέλος, ιστορικά γεγονότα και πρακτικές ανάγκες της ζωής: η πραγματικότητα εκεί έξω δεν ρωτά τους χριστιανούς, αλλά τους συμπαρασύρει κατά κάποιο τρόπο στον ρου της ιστορίας.

Ωστόσο, τι απέγινε αυτή η πρώτη φουρνιά πιστών ; Πώς αρχίζουν πλεγμένες σφικτά οι διαδρομές τους και πώς καταλήγουν για τον καθένα ξεχωριστά ; Αντιστάθηκαν το ίδιο καλά όλοι οι μαθητές του Χριστού στην αρχή όπως και στο τέλος; Μήπως ο χρόνος, η πνευματική και ψυχική κόπωση, οι διωγμοί, η επιβίωση και τα προβλήματα άφησαν έρμαια πιστών, κουρασμένα ερείπια σε σύγχυση;  

Αντιστέκεται κανείς καλύτερα στην αρχή παρά στο τέλος, αυτό είναι σίγουρο! Εντούτοις, είναι εξίσου αληθινό ότι ο Χριστός είπε: «Εκείνος, όμως, που θα έχει υπομείνει μέχρι τέλους, θα σωθεί». Ματθαίος: 24:13.

Πόσες παραχωρήσεις μπορείς να κάνεις για τη βασιλεία;

Διάβασα τελευταία σε κάποιο άρθρο μιας εφημερίδας ότι ο προσφάτως αποβιώσας πρίγκιπας Φίλιππος, δούκας του Εδιμβούργου και σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας, είχε δηλώσει την ημέρα της Ανεξαρτησίας της Σιγκαπούρης το 1959 τα εξής: «Έχω ελάχιστη εμπειρία προσωπικής ανεξαρτησίας, είμαι ο πιο κυβερνημένος άνθρωπος στον κόσμο…»!

Για όσους ζηλεύουν τους βασιλικούς τίτλους και μακαρίζουν την τύχη και την ευδαιμονία των μελών μιας βασιλικής οικογένειας, θα ξέρουν ότι μια βασιλεία γίνεται σεβαστή και συνεχίζει την ύπαρξή της όχι χάρη στο glamour status της, αλλά χάρη στις διαρκείς ατομικές θυσίες των μελών της. Δεν μιλάμε εδώ για «ερασιτέχνες» βασιλιάδες, αλλά για άτομα που εμπνέουν σεβασμό και υποταγή στο θεσμό. Με θυσίες προσωπικής ταυτότητας και ελευθεριών. Με απαρέγκλιτες δεσμεύσεις σε αυστηρά καθορισμένα πρωτόκολλα που συνθλίβουν ή «αποβάλλουν» όσους δεν είναι έτοιμοι -ή δεν μπορούν- να δηλώσουν πλήρη παραίτηση από το «εγώ» τους και ολοκληρωτική υποταγή στο στέμμα.

Δυστυχώς, εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε. Λαμπρά κάστρα, ωραίους γάμους, πλούσιο βίο, σπουδαίες αρμοδιότητες εξουσίας, αλλά με τι τίμημα; Ξεχνάμε ότι όσοι δεν μπόρεσαν  να καταβάλλουν το κόστος του αξιώματος και της ευθύνης που τους ανατέθηκε (και υπάρχουν τέτοιοι), έπληξαν το κύρος της βασιλείας και έχασαν και οι ίδιοι.

Λοιπόν, πόσες παραχωρήσεις και θυσίες είστε έτοιμοι να κάνετε σαν μέλη της ουράνιας βασιλείας; Δεν είστε δέσμιοι ενός καταπιεστικού συστήματος, έχετε δυνατότητα επιλογής καθώς είστε ηθικά ελεύθερα άτομα που επιλέγουν τι είδους ζωή θέλουν να ζήσουν. Άραγε, πόσες θυσίες πιστεύετε ότι αξίζουν για τον βασιλιά Χριστό; Κλείνω επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Φίλιππου : «Έχω ελάχιστη εμπειρία προσωπικής ανεξαρτησίας, είμαι ο πιο κυβερνημένος άνθρωπος στον κόσμο…».  Εσείς, θα φτάνατε σ’ αυτό το σημείο άρνησης του εαυτού σας για τον Κύριο;

«Ο νόμος και οι προφήτες υπήρχαν μέχρι τον Ιωάννη· από τότε η βασιλεία τού Θεού εξαγγέλλεται ως χαρμόσυνο άγγελμα, και κάθε ένας βιάζεται· να μπει μέσα σ' αυτή». Λουκάς 16:16

 

Έχεις έρθει ποτέ στη θέση του Θωμά;

Ο Θωμάς είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μαθητή, και καλά έκανε η Εκκλησία να αφιερώσει την επόμενη Κυριακή από το Πάσχα στον Θωμά για να μας θυμίζει την απιστία ή την πίστη του.

Δεν ξέρω αν κρίνω σωστά, αλλά επιτρέπω στον εαυτό μου να σκιαγραφήσει τη διαδρομή του Θωμά και τον συμμερίζομαι απόλυτα. Νομίζω ότι ο Θωμάς ήταν ένας πιστός, ευθύς και ευαίσθητος μαθητής του Χριστού που είχε προσκολληθεί ολοκληρωτικά στον Δάσκαλό Του και Του τα είχε δώσει όλα.

Μόνο όταν έχεις δώσει όλο σου το είναι στον Χριστό, όταν έχεις στηρίξει όλες σου τις ελπίδες και τις προσδοκίες σ’ Εκείνον και στον Λόγο Του, όταν αποδέχεσαι  θλίψη, κριτική, απόρριψη, ακόμη και την πιθανότητα του θανάτου, και στο τέλος … διαψεύδεσαι παντελώς, μόνο τότε η πίστη σου μπορεί να κλονιστεί συθέμελα. Εκεί που ήσουν έτοιμος για όλα και έλεγες : «Ας πάμε κι εμείς για να πεθάνουμε μαζί του» (Ιωάννης 11:16),  όπως ο Θωμάς είπε στους υπόλοιπους μαθητές όταν ο Χριστός επέστρεψε στη Βηθανία για ν’ αναστήσει τον Λάζαρο, τελικά συνέβησαν πράγματα που ισοπέδωσαν τις βεβαιότητές σου.

Διαφορετικά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί ο Θωμάς δεν ήταν μαζί τους όταν ο Χριστός τούς φανερώθηκε και δεν εμπιστεύτηκε τα  λεγόμενα των υπόλοιπων μαθητών, αλλά έβαλε πολύ συγκεκριμένους όρους για να πιστέψει. «Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω» (Ιωάννης 20:25). Ο απογοητευμένος Θωμάς, δεν επιθυμεί νέες ματαιώσεις και διαψεύσεις στη ζωή του. Δεν μπορεί να συνεχίσει, αν ο Κύριος δεν αποδείξει προσωπικά του ίδιου, με τον τρόπο ακριβώς που ο Θωμάς επιθυμεί ότι είναι αναστημένος και αξίζει να Του αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του.

Ο Χριστός ανταποκρίθηκε στο αίτημά του, γιατί ο Θωμάς είναι μια περίπτωση που αξίζει. Έχει μια κλονισμένη πίστη που δεν πρέπει να σβήσει, αλλά να κραταιωθεί. Η ομολογία του Θωμά στις αποδείξεις της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού επιβεβαιώνει ότι ο Θωμάς βρήκε αυτό που είχε χάσει: τον Κύριό Του και τον Θεό Του. Τέτοια ομολογία δεν βγήκε από κανενός άλλου μαθητή το στόμα.

Αν έχει φτάσει η πίστη σας σε τέτοιο σημείο που δεν μπορεί πια να κάνει ούτε βήμα εμπιστοσύνης με τον Κύριο, Εκείνος θα βρει τρόπο να σας ενθαρρύνει. Η αγάπη του Χριστού δεν άφησε ποτέ λινάρι που καπνίζει να σβήσει. (Ματθαίος 12:20).

Ανθρώπινος Κύριος: διακριτικός και ευαίσθητος

 

Πόσοι πολλοί άνθρωποι θα επιθυμούσαν να είχαν γύρω τους, στην οικογένειά τους, στον κύκλο των φίλων και των αδελφών τους, άτομα διακριτικά και ευαίσθητα. Μ’ εκείνη τη διακριτικότητα και την ευαισθησία που δεν συναρτάται με την αδυναμία του χαρακτήρα ή την κολακεία, αλλά που χαρακτηρίζει μια υπομονετική καρδιά γεμάτη σπλαχνικά συναισθήματα.

Ο Πέτρος είχε αρνηθεί τον Κύριο μια πολύ δύσκολη στιγμή. Γεμάτος ενοχές και ντροπή, καθώς το σφάλμα του δεν κρύφτηκε, ο Πέτρος θα προσπάθησε να σβήσει με διάφορους τρόπους το στίγμα της προδοσίας. Ήταν βέβαιο ότι και ο Ιησούς Χριστός ήθελε να γιατρέψει την πληγωμένη του συνείδηση, να φέρει αποκατάσταση στη μεταξύ τους σχέση και στην αποστολή του ως  μαθητής Του.

Ο ανθρώπινος, διακριτός, ευαίσθητος Κύριος δεν έκανε ότι θα έκανα εγώ ή άλλοι βιαστικοί χριστιανοί που θέλουν τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους σχετικά γρήγορα. Μετά την Ανάσταση, στο μυαλό του Κυρίου προτεραιότητα ήταν να στηριχθεί η πίστη των μαθητών Του και σε κάποιους με πολύ ιδιαίτερο τρόπο, σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Ο Κύριος έλυσε το ζήτημα της αποκατάστασης του Πέτρου όχι την πρώτη, ούτε τη δεύτερη, αλλά την τρίτη φορά που τους συνάντησε, στη λίμνη της Τιβεριάδας. Μετά την απογοήτευση μιας ολονύχτιας κενής άγρας, ο Χριστός τους περίμενε στο γιαλό, τους ξεπέρασε μ' ένα θαύμα, τους ετοίμασε φαγητό και τους είπε: «Ελάτε, γευματίστε» (Ιωάννης 21:12), έχοντας ήδη ετοιμάσει για χάρη τους. Και αφού, γευμάτισαν, ο Ιησούς λέει στον Σίμωνα Πέτρο: «Σίμωνα του Ιωνά, με αγαπάς περισσότερο τούτων;» (Ιωάννης 21:15).

Την επόμενη φορά που ίσως πρέπει να πούμε κάτι στενόχωρο ή δύσκολο, ας σκεφτούμε: είναι η κατάλληλη στιγμή; Την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ας αναλογιστούμε: μήπως πιέζω κάποιον; Μήπως βιάζομαι στον χρόνο; Μήπως μέσα στη δική μου αδυναμία για άμεση λύση ή ικανοποίηση, προκαλέσω τα αντίθετα αποτελέσματα; Ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, θα έχουμε σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα.

Δώστε, χαρίστε φροντίδα και αγάπη

 

«Εκείνος που ελεεί τον φτωχό, δανείζει στον Κύριο· και θα του γίνει η ανταπόδοσή του». Παροιμίες 19:17.

Φάγαμε και ήπιαμε και τούτο το Πάσχα. Απολαύσαμε τα δώρα του Θεού. Κάποιοι όχι απλά τα απολαύσαμε, αρχίσαμε να νιώθουμε ενοχή για τα κιλά που θα φορτωθούμε όταν όλες οι γιορτινές μέρες θα έχουν τελειώσει. Και για κείνα που ίσως πετάξουμε, γιατί δεν καταναλώθηκαν.

Εντούτοις, αν κοιτάξουμε ακριβώς δίπλα μας, θα δούμε άτομα που έχουν ανάγκες ακάλυπτες. Μπορεί να μην πεινάνε (λες κι αν πεινούσαν θα μας το έλεγαν), αλλά θα στερηθούν. Θα στερηθούν αυτοί, τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους. Δώστε. Δώστε με χαρά!

Δώστε χρήματα σε άτομα που ξέρετε ότι δυσκολεύονται, ακόμη κι αν νομίζετε ότι μπορεί τελικά να μη γίνει η ορθότερη διαχείριση. Μήπως εμείς τα διαχειριζόμαστε όλα σωστά; Δεν ξεφεύγουμε κάποιες φορές;

Δώστε μικρά δώρα. Μπορείτε να βρείτε σχετικά φτηνά πράγματα που θα γεμίσουν χαρά κάποιους, οι οποίοι δεν πρόκειται να προσφέρουν ούτε αυτά τα απλά πράγματα στον εαυτό τους.

Δώστε γλυκίσματα, κουλουράκια, τσουρέκια, λουλούδια, ό,τι νομίζετε εσείς. Δώστε σε ψυχές που είναι σε ανάγκη και σε όσους είναι μόνοι και θλιμμένοι. Οι άνθρωποι νιώθουν ευγνώμονες και ικανοποιημένοι. Έτσι θα ξανακουστεί το μήνυμα ότι ο Κύριος τούς νοιάζεται, οι γύρω τους τους νοιάζονται: δεν είναι μόνοι τους. Στ’ αλήθεια, αν ήξεραν τι χρωστάμε στον Κύριο, πόσο Τον έχουμε κλέψει και πόσο έχουμε σπαταλήσει όταν την ίδια ώρα εκείνοι ίσως μετρούν το ευρώ. Αφήστε κάποια δικής σας περιττή ανάγκη ακάλυπτη. Καλύψτε με αγάπη την ανάγκη κάποιου άλλου.

 

 

Το μυστήριο του σταυρού και της Ανάστασης

 

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν αθώος, και η αθωότητά Του αναγνωρίστηκε πολλές φορές. Ωστόσο, οι πολιτικοί και θρησκευτικοί αρχηγοί του εβραϊκού λαού απαίτησαν το σταυρικό θάνατό Του και η ρωμαϊκή αρχή συναίνεσε. Έτσι, ο Κύριος κρίθηκε ένοχος θανάτου με κατασκευασμένες ψευδομαρτυρίες φθόνου.

Ο Χριστός δεν είχε διαπράξει κανένα σφάλμα. Κανείς δεν μπορούσε  να Τον ελέγξει περί αμαρτίας, καθώς δεν γνώριζε τι είναι να γεννηθείς με αμαρτωλή φύση και να έχεις εγγενή ροπή προς το κακό. Ο Χριστός ήταν αναμάρτητος και τέλειος, έκανε πάντα ό,τι άρεσε στον Θεό. Όμως, το σχέδιο του Θεού ήταν να πεθάνει καρφωμένος στο ξύλο σαν ένας εγκληματίας, σαν ένας γελοιοποιημένος προφήτη, ή ένας  ξεμπροστιασμένος λαοπλάνος.

Αν κανείς αντιληφθεί το μυστήριο του σταυρού σε βάθος, συνθλίβεται, γιατί βλέπει τη δική του άδικη φύση να διαφεύγει της τιμωρίας που της αναλογεί. Εκείνος που δεν έφταιξε, τιμωρείται. Εγώ και εσείς που φταίμε διαρκώς ενώπιον του Θεού, «δραπετεύουμε» της ανάληψης ευθύνης και της ποινής που μας αρμόζει. Ο Θεός επιλέγει να μη μας ανταποδίδει σύμφωνα με τις αμαρτίες μας, γιατί ο Χριστός έχει εκπληρώσει και εκπληρώνει τη δικαιοσύνη του Θεού, φέρνοντας συγχώρεση.

Τώρα πάλι, αν αναλογιστείτε τη θλίψη του Κυρίου για την κακοποίηση, τη δημόσια γελοιοποίηση, αλλά και την τύφλωση της ανθρώπινης κρίσης και την πρόσκαιρη επικράτηση του κακού, ίσως εξεγείρεστε. Αν προσθέσετε, παρ’ όλα αυτά, την τέλεια υποταγή του Χριστού στο θέλημα του Πατέρα και την απόλυτη εγκατάλειψη και σιωπή του Θεού όταν το ανθρώπινο γένος σταύρωνε τον Γιο Του, καταλήγετε ότι δεν μπορείτε να συμφιλιώσετε μέσα στη λογική σας αυτό το μυστήριο. Μπορείτε να το αποδεχτείτε με την πίστη μόνο. Το ίδιο και με την Ανάσταση.

Μόνο με την πίστη μπορείτε να συλλάβετε την ύπαρξη του Θεού, Θεού, να κατανοήσετε το τέλειο σχέδιο Του και φυσικά ν’ αποδεχτείτε την πρόσκληση του Θεού σε σας προσωπικά για συμφιλίωση και αιώνια ζωή.