Αντιστέκεται κανείς καλύτερα στην αρχή παρά στο τέλος

 

Δεν χρειάζεται να σας το επιβεβαιώσει κανένας σοφός αυτό. Αν παρατηρήσετε τη ζωή, θα διαπιστώσετε ότι είναι ο χρόνος, η κούραση, η πνευματική και ψυχική εξάντληση, οι απογοητεύσεις, οι αδικίες, οι ποικίλες διαψεύσεις που κάνουν τα  άτομα να χάνουν την ικμάδα και τη ζέση τους σε βάθος χρόνου. Παρεκτός, κι αν υπάρχει μια πηγή ανεξάντλητης δύναμης και ενθάρρυνσης που συντηρεί την ελπίδα ζωντανή και ανανεώνει  δυνάμεις και δυνατότητες.

Σκεφτείτε πώς ξεκίνησαν οι μαθητές τη δική τους πνευματική πορεία από την ανάσταση του Κυρίου και έπειτα. Η απογοήτευση, ο φόβος και η απιστία έδωσαν τη θέση τους στη χαρά και τη δύναμη. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, βλέπουμε μεταμορφωμένα άτομα να ευαγγελίζουν με θάρρος, να υπηρετούν με θυσία και να μαρτυρούν με ποικίλους τρόπους την πίστη τους. Στην αρχή είναι σαν μια γροθιά. Έχουν τα πάντα κοινά, και έχουν μια καρδιά και ένα πνεύμα. Στη συνέχεια, το ισχυρό αυτό πλέγμα ενότητας, αμοιβαιότητας και προσκόλλησης σπάει.  

Οι λόγοι ποικίλοι: θεϊκοί, πνευματικοί, πρακτικοί, αλλά και εχθρικοί, κακοποιητικοί, εγωιστικοί. Αρχικά, η χριστιανική διαδρομή από ενιαία και καθορισμένη διασπάται σε τόσες πολλές και διαφορετικές όσες σχεδόν και οι πιστοί. Σίγουρα, υπήρχαν αλλαγές που έπρεπε να γίνουν, και ο Θεός χρησιμοποίησε τα γεγονότα προκειμένου να πραγματοποιηθούν.  Άλλα πράγματα δεν έπρεπε καν να λάβουν χώρα σε χριστιανικά περιβάλλοντα, αλλά δυστυχώς έγιναν. Υπήρξαν, τέλος, ιστορικά γεγονότα και πρακτικές ανάγκες της ζωής: η πραγματικότητα εκεί έξω δεν ρωτά τους χριστιανούς, αλλά τους συμπαρασύρει κατά κάποιο τρόπο στον ρου της ιστορίας.

Ωστόσο, τι απέγινε αυτή η πρώτη φουρνιά πιστών ; Πώς αρχίζουν πλεγμένες σφικτά οι διαδρομές τους και πώς καταλήγουν για τον καθένα ξεχωριστά ; Αντιστάθηκαν το ίδιο καλά όλοι οι μαθητές του Χριστού στην αρχή όπως και στο τέλος; Μήπως ο χρόνος, η πνευματική και ψυχική κόπωση, οι διωγμοί, η επιβίωση και τα προβλήματα άφησαν έρμαια πιστών, κουρασμένα ερείπια σε σύγχυση;  

Αντιστέκεται κανείς καλύτερα στην αρχή παρά στο τέλος, αυτό είναι σίγουρο! Εντούτοις, είναι εξίσου αληθινό ότι ο Χριστός είπε: «Εκείνος, όμως, που θα έχει υπομείνει μέχρι τέλους, θα σωθεί». Ματθαίος: 24:13.