Η ευγνωμοσύνη είναι μια καλλιεργημένη αρετή

 

Με έκπληξη παρατηρώ όλο με το πέρασμα των χρόνων την έλλειψη ευγνωμοσύνης, εκτίμησης και αναγνώρισης που δείχνουν οι νέοι και τα παιδιά στους μεγαλύτερους.

Δυστυχώς, διαπιστώνει κανείς ότι όταν αναθρέφει «πριγκίπισσες» και «πρίγκιπες» (αστείο, όμως οι λέξεις μεταφέρουν νοήματα που στο τέλος γίνονται αποδεκτά), αυτό συνεπάγεται υπηρετικό προσωπικό, πιθανόν εμένα ή εσάς! Γονείς, συγγενείς, φίλοι, αδελφοί υπάρχουν, δηλαδή, για τις ανάγκες και τις επιθυμίες παιδιών και νέων που «δυσκολεύονται» ή ξεχνούν να πουν ευχαριστώ για ό,τι τους πρόσφερες;

Αυτό δεν αφορά όλα τα άτομα, ευτυχώς! Ωστόσο, καθώς εργάζομαι με παιδιά, συναναστρέφομαι με παιδιά στο περιβάλλον μου, εκπλήσσομαι. Πολλά θεωρούν τους άλλους υπηρέτες τους. Τους στέλνεις εργασίες τις οποίες οι γονείς τους σου ζήτησαν να τους κάνεις και ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να σου απαντήσουν ότι τις έλαβαν ή να σε ευχαριστήσουν. Τους στέλνεις χαρτζιλίκι και ούτε σηκώνουν το τηλέφωνο ή στέλνουν ένα μήνυμα να εκφράσουν ευγνωμοσύνη. Στην εποχή της αφθονίας των μέσων και της τεχνολογίας όλα αυτά! Τους λύνεις μικροζητήματα, τα εξυπηρετείς, και δεν περνάει από το μυαλό τους ότι ο άλλος αφιέρωσε χρόνο και κόπο.

Αντιλαμβάνεστε ότι δεν φταίνε τα παιδιά και οι νέοι. Φταίμε όσοι τους περάσαμε το μήνυμα της «πριγκίπισσας» και του «πρίγκιπα». Το μήνυμα της ανέξοδης υπηρεσίας. Το μήνυμα: «Η ζωή σού οφείλει. Διεκδίκησε αυτά που θέλεις και αξίζεις!» Γιατί μετά  παραπονιόμαστε για τους αχάριστους πολίτες, τους αγνώμονες συζύγους, τα εγωιστικά παιδιά, τα εγωκεντρικά άτομα γύρω μας;

Θα ήταν πολύ καλύτερα αν διδάσκαμε την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία. Αν θυμίζαμε ότι τίποτα δεν είναι «χρωστούμενο» στη ζωή. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να τους δίνει όταν αυτά δεν κοπιάζουν ούτε για το ελάχιστο: την έκφραση ευχαριστίας γι’ αυτά που έλαβαν.

Η ευγνωμοσύνη είναι μια καλλιεργημένη αρετή. Στη σχέση μας με τον Θεό, στη σχέση μας με τα μέλη της οικογένειάς μας, στο περιβάλλον μας, μαθαίνουμε να ευχαριστούμε, να γινόμαστε ευγνώμονες. Γινόμαστε οι ίδιοι δάσκαλοι αυτής της αρετής, με το ζωηρό παράδειγμά μας και τα λόγια μας. Κι αν χρειαστεί ... με το να μην παρέχουμε υπηρεσίες όταν η ανταπόκριση στην προσφορά μας είναι το τίποτα!

« … και γίνεστε ευγνώμονες». Κολοσσαείς 3:15.