Η ρομφαία που μπορεί να κλονίσει την πίστη

 

« Και ο Συμεών τούς ευλόγησε, και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του: Δες, αυτός έχει οριστεί για πτώση και ανύψωση πολλών μέσα στον Ισραήλ, και για σημείο αντιλεγόμενο· (και, μάλιστα, εσένα τής ίδιας ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή)· για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών ». Λουκάς 2:34-35.

Καθώς μένει λίγος καιρός έως το κλείσιμο της χρονιάς, ο καθένας μας αρχίζει να κάνει τον απολογισμό του. Για κάποιους η χρονιά που πέρασε είχε το θαυμαστό και επεμβατικό χέρι του Θεού,  ήταν η απαρχή ευλογημένων διαδρομών. Για άλλους ήταν μια χρονιά μεγάλων δοκιμασιών, χρονιά απώλειας και ερωτηματικών. Αυτό το δεύτερο δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη, αν και στην ουσία μάς προκαλεί και έκπληξη και ταραχή.

Ο Λόγος του Θεού δίνει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που δοκιμάστηκαν με διάφορους τρόπους και έφτασαν στα όρια τους. Ταυτόχρονα, μας θυμίζει ότι ο Χριστός μπορεί να γίνει στη ζωή μας σημείο πτώσης και ανύψωσης, καθώς και σημείο αντιλεγόμενο. Για τη Μαριάμ, τη μητέρα του Χριστού, μαζί με την εκλεκτή χάρη και την τιμή να φέρει στον κόσμο τον Μεσσία, μαζί με τις τόσες ευλογίες που μοιράστηκε κοντά Του, της είχε αναγγελθεί προφητικά ότι ρομφαία θα διαπερνούσε την ψυχή της. Θα ήταν ένα σημείο καμπής και αβάσταχτης θλίψης στην πορεία της ζωής της. Αυτή η ρομφαία θα έφερνε στο φως όλους τους διαλογισμούς της καρδιάς της, όπως ακριβώς και οι «ρομφαίες» που διαπερνούν τις δικές μας ψυχές φανερώνουν όλες μας τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις, όλες μας τις διαθέσεις και τα κίνητρα. Εν τέλει, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία της ρομφαίας, τόσο ο Θεός όσο και εμείς, αλλά και όλοι όσοι παρακολουθούν στον πνευματικό και φυσικό κόσμο, βλέπουν τι είναι το μόνο που βαραίνει στην καρδιά μας.

Ο Κύριος είχε πει στον Πέτρο : «Σίμωνα, Σίμωνα, δες, ο σατανάς σάς ζήτησε, για να σας κοσκινίσει σαν το σιτάρι. Πλην, εγώ δεήθηκα για σένα για να μη εκλείψει η πίστη σου· κι εσύ, όταν κάποτε επιστρέψεις, στήριξε τους αδελφούς σου». Λουκάς 22:31-32. Είναι η ζωή σου σε σημείο καμπής; Πέρασε ρομφαία την ψυχή σου; Μακάρι να μην εκλείψει η πίστη σου, εξάλλου ο Χριστός έχει προσευχηθεί για σένα. Όταν αυτό το κεφάλαιο της αβάσταχτης δοκιμασίας κλείσει, στήριξε τους αδελφούς σου με την εμπειρία σου, τη γνώση σου, τη μαρτυρία σου. 

 

 

 

Να μην αρκείσαι στα λίγα

 

Ξέρετε ποιος/ποια αρκείται στα λίγα; Στο τίποτα, στα ψίχουλα; Ο/η πεινασμένος/η.

Οι στερημένοι άνθρωποι, ναι, δυστυχώς, αυτοί δεν έχουν σχεδόν ποτέ επιλογή και ικανοποιούνται με οτιδήποτε!

Επίσης, στο τίποτα και στα ψίχουλα αρκούνται οι πολύ καλοί άνθρωποι! Αυτοί που δεν θα ζητήσουν ποτέ τίποτα για τον εαυτό τους, που δεν έχουν σχεδόν ποτέ απαιτήσεις από τους άλλους, γιατί των άλλων οι ανάγκες και οι επιθυμίες έχουν πιο μεγάλη αξία ή είναι πιο σημαντικές από τις δικές τους (ή τέλος πάντων τις κάνουν έτσι να φαίνονται στα μάτια των καλών ανθρώπων).

Είτε ανήκεις στην πρώτη κατηγορία είτε ανήκεις στη δεύτερη, αν έχεις  τον Κύριο δεν χρειάζεται να ζητιανεύεις γύρω σου αγάπη, κατανόηση, καλή παρέα.

Δεν χρειάζεται να ρίχνεις τον πήχη στις σχέσεις σου και στις όποιες προσωπικές σου επιλογές, κυρίως ώστε να επιλέγεις για φίλο/η σου ή για σύζυγό σου τον οποιοδήποτε. Εκείνον που θα σου δώσει τα ελάχιστα, ενώ ο ίδιος θα τρυγήσει από σένα τα καλύτερα, όποτε θέλει και όπως θέλει.

Να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό. Θα σε φροντίσει! Μη συμβιβάζεσαι με τα λίγα, με τα ψίχουλα, ιδιαίτερα αν είσαι στερημένος/η  ή αν είσαι καλός άνθρωπος.

« Η χορτασμένη ψυχή αποστρέφεται την κηρήθρα· στην πεινασμένη ψυχή, όμως, κάθε τι πικρό φαίνεται γλυκό ». Παροιμίες 27:7.

Για κάποιον είσαι πραγματικά πολύτιμος

 

Ο Θεός ασχολήθηκε και ασχολείται με τον καθένα μας ξεχωριστά. Είτε Τον αγαπάμε είτε αδιαφορούμε προσωρινά γι’ Αυτόν, η έγνοια Του είμαστε εμείς. Ο Θεός είναι ο μόνος στο σύμπαν, στους γαλαξίες και σε ολόκληρη την αιωνιότητα που δεν είναι προσωπολήπτης.

Σε μια ιδιαίτερη εποχή που πρέπει να είσαι κάπως για να θεωρείσαι αποδεκτός στους κύκλους και αγαπητός στους γύρω σου, που πρέπει να έχεις όχι μόνο ομορφιά (έστω ψεύτικη και πλαστή) αλλά και γνώση και επιτυχία (ακόμη και αν εξασκείς το πιο απλό επάγγελμα, εσύ δεν πρέπει να είσαι σαν τους άλλους, πρέπει να ξεχωρίζεις!), ο Θεός επιλέγει να αγαπά τον καθένα ατομικά. Τον κακό, τον δύσμορφο, τον χαζό, τον άρρωστο, αλλά και τον όμορφο, τον ικανό, τον έξυπνο, τον πετυχημένο.

Εσύ και εγώ δύσκολα θα το κάναμε αυτό. Κανείς μας δεν θα ανεχόταν για πολύ άτομο έξω από την οικογένειά του – υπό συζήτηση και αυτό βέβαια-, που τον «ενοχλεί».

Κάθισε μια μέρα με ένα άτομο με κάποιο σύνδρομο ή αδυναμία και θα καταλάβεις. Συναναστρέψου μια μέρα με ένα άτομο γεμάτο εγωισμό, έπαρση και φαντασία και πάλι θα καταλάβεις. Δεν μπορείς να ανεχτείς με αγάπη παρά μόνο ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο και το θεωρείς σημαντικό.

Λοιπόν, φαίνεται ότι η παρουσία μας κάνει ευτυχισμένο τον Θεό. Η παρουσία μας είναι σημαντική για τον Θεό, διότι δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί ο Κύριος ασχολείται με όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, ενώ είμαστε ο καθένας μας μια μικρή ή μεγάλη  ιστορία με προβλήματα.

Η παρουσία σου έχει ένα νόημα για τον Θεό, εκμεταλλεύσου την ευκαιρία που σου δίνει σήμερα να για να Τον ευχαριστήσεις και να Τον δοξάσεις. Γιατί να σκληρύνεις την καρδιά σου; Ο χρόνος που σου δίνεται είναι για να καταλάβεις την αγάπη Του προς εσένα, όχι για να γεμίσεις το μυαλό σου με ιδέες και γνώση, την ψυχή σου με επιθυμίες και το σώμα μου με αμαρτίες. Σκέψου ότι για τον Θεό είσαι πολύτιμος.

«Εγώ είμαι η θύρα· όποιος μπει μέσα διαμέσου εμού, θα σωθεί, και θα μπει μέσα, και θα βγει έξω, και θα βρει βοσκή. Ο κλέφτης δεν έρχεται, παρά για να κλέψει, να σφάξει και να εξολοθρεύσει· εγώ ήρθα για να έχουν ζωή, και να την έχουν με αφθονία». Ιωάννης 10:9-10.

Υπηρεσία, καλή διαχείριση, χαρά

 

Είναι τρεις διαφορετικές έννοιες η υπηρεσία, η καλή διαχείριση και η χαρά. Στον αγρό του Θεού και στην προσωπική μας αφιέρωση μπορεί να υπάρχουν κάποτε και οι τρεις. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που η καλή διαχείριση και η χαρά πάνε περίπατο και μένει μόνη της η σκέτη υπηρεσία. Άλλες φορές καλό, άλλες κακό.

Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε ότι δεν επιλέγουμε τις συνθήκες στις οποίες θα γεννηθούμε, ούτε εκείνες στις οποίες θα βρεθούμε στο μέλλον. Βέβαια, μπορούμε να επιφέρουμε αρκετές βελτιώσεις, μπορεί, όμως και όχι.

Σαν παιδιά του Θεού, το μέλημά μας θα πρέπει να είναι η πιστή διαχείριση των πραγμάτων που ο Θεός μάς εμπιστεύτηκε. Δεν αξίζει τον κόπο να αναλωνόμαστε στη δυσφορία και την άρνηση της πραγματικότητας. Ούτε να αντιπαλεύουμε κάποια πράγματα που θα πρέπει τελικά να αποδεχτούμε. Προς τι να λαχταρούμε έναν άλλο αγρό, άλλες μορφές σχέσεων, ένα διαφορετικό εκκλησιαστικό κλίμα, αν αυτό δεν είναι μέσα στα σχέδια του Θεού για την παρούσα ώρα; Υπάρχει νόημα όταν τα πράγματα είναι έτσι και όχι αλλιώς και καλά θα κάνουμε να το αποδεχτούμε, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.

Αν είμαστε ειλικρινής, οι περισσότεροι θα ομολογήσουμε ότι θα θέλαμε να ήμασταν ένα διαφορετικό σκεύος, σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικούς ανθρώπους. Έχω πάρα πολλές φορές αρνηθεί να πάω εκεί που ο Κύριος θέλει και, κατά συνέπεια, έχω  φερθεί όπως ο γιος της παραβολής που είπε στον πατέρα του ότι δεν θα πάει, αλλά τελικά πήγε. Έχω μείνει σε πόστα υπηρεσίας εντός και εκτός οικογενείας που ήταν κάποτε αγγαρεία και οι άλλοι το ήξεραν, γιατί το έλεγα ξεκάθαρα, μη θέλοντας οι άνθρωποι να μου χρωστούν ευγνωμοσύνη ή να με θεωρούν σπουδαία. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησα να φανερώσω ότι, ως άνθρωπος του Θεού, δεν είμαι ένα κουρδισμένο άτομο που κινείται μηχανικά, αλλά ένα άτομο με αδυναμίες και επιθυμίες τις οποίες αναγκάζομαι συχνά βάζω στην άκρη για να γίνουν τα πράγματα όπως θα επιθυμούσε ο Κύριος, ο οποίος λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες και τις προτεραιότητες  όλων των ανθρώπων και όχι μόνο τις δικές μας.

«Αλλά, τι γνώμη έχετε; Ένας άνθρωπος είχε δύο γιους· και καθώς ήρθε στον πρώτο, είπε: Παιδί μου, πήγαινε σήμερα να δουλέψεις στον αμπελώνα μου. Και εκείνος απαντώντας, είπε: Δεν θέλω· ύστερα, όμως, μετανιώνοντας, πήγε». Ματθαίος 21:28-29.

Εκείνος πέθανε για όλους μας

 

Για ποιον τιποτένιο ανθρώπινο ον θα πέθαινε κάποιος; Για πια άθλια κατάσταση θα πρόσφερε κανείς τη ζωή του;  Αγωνιζόμαστε, παλεύουμε και θυσιαζόμαστε μόνο αν ο σκοπός αξίζει, μόνο αν υπάρχει αληθινή αξία πίσω απ’ αυτό. Ναι, για κάτι καλό, δίκαιο, αγαθό θα έδινε κανείς τη ζωή του. Για κάποιον άνθρωπο που αξίζει, θα θυσιαζόταν κάποιος.

Συνεπώς, κανείς μας δεν θα πέθαινε για να σώσει τον διαφθορέα.  Ούτε θα θυσιαζόμασταν για να σώσουμε τον διεστραμμένο, τον άδικο, τον ασεβή. Εκείνον τον άξιο τιμωρίας.

Όμως, ο Χριστός πέθανε για όλους αυτούς που η κοινωνία μισεί και σιχαίνεται. Ο Ιησούς πήρε στον σταυρό τις αμαρτίες όλων εκείνων τους οποίους η κοινή γνώμη απερίφραστα καταδικάζει. Παράλληλα, φορτώθηκε εξίσου τις αμαρτίες των ευυπολήπτων και άξιων οικογενειαρχών, των λαμπρών προσωπικοτήτων προσφοράς που θαυμάζουμε, των απλών ατόμων που συναναστρεφόμαστε. Χωρίς τη θυσία του Χριστού, δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας!

Χωρίς το αίμα του Χριστού να μας σκεπάσει, κανείς μας δεν θα δρασκελίσει το κατώφλι του ουρανού. Είναι αποδεκτό ότι σε αυτή τη ζωή εμείς εκφέρουμε την κρίση του δίκαιου και του άδικου. Όμως πέρα από τη σφαίρα της ζωής αυτής, την κρίση θα την εκφέρει για όλους μας ανεξαιρέτως ο Θεός. Η αποδοχή της σταυρικής θυσίας και η  μετάνοια είναι η μόνη οδός σωτηρίας. Ο δρόμος της συμφιλίωσης και της συγχώρεσης είναι σήμερα ανοικτός για όλους, μα για όλους : για τους καλοσυνάτους «δίκαιους» αλλά και για τα «αποβράσματα».

«Δεδομένου ότι, με δυσκολία θα πεθάνει κάποιος για έναν δίκαιο• για τον αγαθό, βέβαια, ίσως και τολμάει κάποιος να πεθάνει. Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας». Ρωμαίους 5:7-8.

Μονά – ζυγά , δικά μου!

Το πιο χαρακτηριστικό που μπορώ γενικά να αναφέρω για την ανθρώπινη κρίση είναι ότι έχουμε μια κρίση «λάστιχο» και αυτό είναι το πρόβλημα. Μια κρίση που τεντώνεται και μαζεύεται ανάλογα με το τι θέλουμε, με το τι έχουμε ανάγκη κάθε φορά. Το συμπυκνώνω απλά σε μια έκφραση : «Μονά - ζυγά, δικά μου».

Όμως, μέσα στη συνείδησή μας, ο Θεός έχει θελήσει να υπάρχει ένα σταθερό φως ορθότητας, κρίσης και αλήθειας. Ένα φως που σχεδόν πάντα, ακόμη και στις τραγικές και εγκληματικές στιγμές των ανθρώπων και της ανθρωπότητας, δίνει, έστω και αχνά, στους πράττοντες τη δυνατότητα να μπορούν να στρέψουν τη διάνοιά τους σε ορθές και όχι λανθασμένες πράξεις, σε δίκαιες, όχι σε άδικες.

Επανέρχομαι: γιατί, λοιπόν, ως άνθρωποι και ως χριστιανοί δεν πράττουμε δίκαια; Η απάντηση είναι ότι δεν κρίνουμε δίκαια. Κρίνουμε πρωτίστως στη βάση: «Μονά- ζυγά, δικά μου»! Τι σημείνει αυτό; Ότι έχουμε ένα μικρό, ελάχιστο μέτρο για όλα μας τα λάθη και τις παραλείψεις. Έχουμε χίλιες δικαιολογίες για να καλύψουμε τις αμαρτίες μας. Που δεν σε σκέφτηκα, που αδιαφόρησα, που σε αδίκησα, που σε παρέκαμψα, που σε συκοφάντησα, που σε εκμεταλλεύτηκα, που σε κακοποίησα και πόσα ακόμη. Λοιπόν, μονά, δικά μου!

Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα τεράστιο μέτρο με το οποίο κρίνουμε τους άλλους. Αυτούς που κάνουν λάθη, που δημιουργούν τα προβλήματα, που αμαρτάνουν. Αυτά, δηλαδή, τα οποία οι περισσότεροι θα δημιουργήσουμε όταν βρεθούμε αύριο στην ίδια θέση! Απλά σήμερα η κρίση μας (που είναι όντως παρατραβηγμένα δίκαιη) δεν έχει το συμφέρον να κατανοήσει, να καλύψει, να θυσιάσει. Δεν έχει λόγους να βρει δικαιολογίες, να σκεπάσει. Λοιπόν, και τα ζυγά, δικά μου!

Έχω παρέλαση ατόμων μπροστά μου, φίλων, συγγενών, χριστιανών, που είναι «Μονά, ζυγά δικά μου» τόσο σε κρίσεις όσο και σε ενέργειες. Έχω και κάποια φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που ούτε στα πέντε δάχτυλα του χεριού μου δεν μετριούνται, που ναι, δόξα στον Θεό, είναι η εξαίρεση στον κανόνα, και έχουν διαφύγει απ’ αυτή τη διαστρέβλωση της ανθρώπινης κρίσης. Άτομα που είναι πιστά. Ήταν, είναι και θα είναι, και που όταν χρειαστεί να αναθεωρήσουν κάτι από την κρίση τους, σου λένε ευθέως: «Έκανα λάθος», γιατί δεν ασπάζονται το «μονά - ζυγά, δικά μου». Μακάρι να γίνουμε τέτοιοι.

"Γι' αυτό, είσαι αναπολόγητος, ω άνθρωπε, οποιοσδήποτε και αν είσαι εσύ που κρίνεις· επειδή, σε ό,τι κρίνεις τον άλλον, κατακρίνεις τον εαυτό σου· για τον λόγο ότι, τα ίδια κάνεις εσύ που κρίνεις". Ρωμαίους 2:1.

Οι μικρές στιγμές της αλήθειας

 

Ποιες είναι αυτές; Είναι οι στιγμές που διαδραματίζονται έξω από τη «μεγάλη σκηνή» στην οποία μηχανικά έχουμε ένα ρόλο.

Είναι οι στιγμές μιας αδιάφορης καθημερινότητας, εκεί που δεν υπάρχει λόγος να είμαστε κάποιοι, εκεί που δεν υπάρχει ανάγκη αποδείξουμε τίποτα. Ναι, εκεί φαίνεται τελικά ποιοι πραγματικά είμαστε.

Στιγμές αλήθειας, έχω ζήσει πολλές, καλές και κακές. Ωστόσο, εύχομαι να μη βρεθώ ποτέ να ζήσω στιγμές στις οποίες θα φανερωθεί πόσο ρηχή και σκάρτη μπορεί να είμαι. 

Στιγμές αλήθειας αναφερόμενες σε βιβλικούς χαρακτήρες υπάρχουν πολλές στη Γραφή, αλλά δεν έχουν όλες ίση βαρύτητα, ούτε διακυβεύεται πάντα ίσης σημασίας πνευματικό αποτέλεσμα.

Μια στιγμή αλήθειας είναι η στιγμή που ο Ησαύ, αποκαμωμένος και πεινασμένος, πούλησε για μια βρώση τα πρωτοτόκιά του. Μια άλλη στιγμή αλήθειας είναι όταν ο βασιλιάς Δαβίδ παγιδεύεται στην σεξουαλική επιθυμία του και πλέκει αριστοτεχνικά ιστορία έρωτα και φόνου, εκδηλώνοντας τη χαμηλή στάθμη του πνευματικού του επιπέδου εκείνη την εποχή.

Οι δύο αυτές πράξεις δεν είχαν τις ίδιες συνέπειες, ούτε διακυβευόταν στον ίδιο βαθμό η προσωπική σχέση των ανθρώπων με τον Κύριο και τις υποσχέσεις Του. Ο Δαβίδ πληρώνει με φοβερά επώδυνο τρόπο την αμαρτία του, αλλά αυτή δεν είναι κομβικής σημασίας για το πραγματικό ποιόν του Δαβίδ και την αγάπη του για τον Θεό. Αντίθετα, ο Ησαύ απορρίπτεται από τον Θεό, γιατί η δική του στιγμή αδυναμίας αποκάλυψε μια γενικότερη περιφρόνηση, μια βεβήλωση σε υποσχέσεις του  Θεού που είχαν βαθύτατες πνευματικές προεκτάσεις. Ο Ησαύ αδυνατεί να καταλάβει τι διακυβεύεται με τη συναλλαγή του με τον Ιακώβ. Κάνει μια συμφωνία, συναλλάσσεται, πουλά. Κάτι κερδίζει αλλά και κάτι χάνει! Εντούτοις, δεν συνειδητοποιεί ούτε τι κερδίζει ούτε τι χάνει. Στην πνευματική ζυγαριά του, οι παρακαταθήκες του Θεού, αξίζουν όσο ένα απλό πιάτο φαγητό. Δηλαδή, η κληρονομιά των υποσχέσεων Του ανταλλάσσεται με μια στιγμιαία λύση στην ανάγκη του. Πρόκειται για μια προσφορά, ένα deal.

Δεν ξέρω ποιες είναι οι δικές σας στιγμές αλήθειας, αλλά σε κάτι τέτοιες ώρες φανερώνουμε, χωρίς πάντοτε να το αντιλαμβανόμαστε, πόσο πίστη ή απιστία, πόση αφοσίωση ή πόση αδιαφορία  έχουμε για τα πράγματα του Θεού. Οι μικρές στιγμές αλήθειας που παίζονται πίσω από τη «μεγάλη σκηνή» είναι συχνά οι πιο σπουδαίες και είναι αυτές που καταλήγουν πολύ μεγάλες όσο κυλούν τα χρόνια.  

«Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια;» Γένεση 25:32.

Κανέναν δεν τον τσίμπησε ξαφνικά μια μύγα

Λαϊκή έκφραση: «Μα, τι σε έπιασε ; Μύγα σε τσίμπησε;» Δηλαδή, έχεις μια μη κατανοητή αντίδραση, μια παρατραβηγμένη συμπεριφορά, κάτι για το οποίο ο άλλος δεν έχει εξήγηση.

Εντούτοις, καμιά σχέση δεν διαταράσσεται επειδή κάποιον τον τσίμπησε μύγα. Υπάρχουν πάντα αιτίες και εξηγήσεις πίσω από τα προβλήματα και τις συμπεριφορές ανθρώπων σε  οικογενειακό, φιλικό, εκκλησιαστικό, κοινωνικό ή άλλο επίπεδο. Όμως, αρκούμαστε σε εξηγήσεις που δίνουμε εμείς ή λαμβάνουμε υπόψη και τις εξηγήσεις των άλλων;

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τον εκκλησιαστικό χώρο. Έχετε σκεφτεί γιατί κάποιοι μπορεί να έχουν δυσαρεστηθεί ή ακόμη και να έχουν διωχθεί/ φύγει από μία εκκλησία; Έχουμε πληθώρα λόγων να παραθέσουμε, πάντως σίγουρα δεν τους τσίμπησε μύγα! Αγάπησαν τον κόσμο, οι μέριμνες/ βιοπάλη, μια μεγάλη πτώση, μια διαφορετική θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων, ένας σκανδαλισμός, μια συνεχής αδιαφορία, ένας διαρκής υποβιβασμός κ.ά. Ωστόσο, μου κάνει η εντύπωση ότι στην Παλιά Διαθήκη ο Αχάν τάραξε ολόκληρο το στρατόπεδο του Θεού επιθυμώντας μια βαβυλωνιακή στολή, χρυσάφι και ασήμι, απαγορευμένα λάφυρα από τη μάχη της Ιεριχούς. Αυτός ο ένας και μόνος ήταν αρκετός αρκετός για να φέρει ήττα και αναταραχή.

Ο Παύλος στις Πράξεις των Αποστόλων κ΄:33-34 λέει στους αδελφούς: «Ασήμι ή χρυσάφι ή ιμάτιο δεν επιθύμησα από κανέναν. Κι εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι στις ανάγκες μου και σ' εκείνους που ήσαν μαζί μου υπηρέτησαν αυτά τα χέρια». Άμεμπτος, ευθύς, αβαρής. Γνήσιος πιστός και γνήσιος υπηρέτης της αδελφότητας, χωρίς μικροπρεπείς σκέψεις αξίας και ανωτερότητας, χωρίς έξυπνα βολέματα για τον ίδιο και τους συνεργάτες του.  

Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσες φορές μπορεί να έχει παραβιαστεί κρυφά ή φανερά αυτή η ηθική αρχή τού «ου επιθυμήσεις» (Έξοδος 20:17)  μέσα στην εκκλησία, από τον απλό αδελφό έως την κορυφή της πυραμίδας. Σκεφτείτε  αυτό το «ου επιθυμήσεις» -όχι τη σεμνή επιθυμία που συμφωνεί με τον Λόγο του Θεού-, αλλά αυτήν την επιθυμία της απόκτησης, της κατάκτησης, της υποβίβασης, της οικειοποίησης πραγμάτων που είναι του πλησίον μας,  ή τα έχει ο Θεός για άλλο λόγο ή για κάποιους άλλους τέλος πάντων, ενώ εμείς τα παίρνουμε στις δικές μας σκηνές ή τα κρατάμε στον δικό μας έλεγχο.  Και πιστεύετε ότι δεν θα υπάρχει αναστάτωση, αναταραχή και ήττα προσωπική και εκκλησιαστική;

Ζω σαν να βλέπω τον Θεό στην κάθε μου μέρα

 

Σε μια ζωή που οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε σαν τη σβούρα, γυρίζουμε στο σπίτι κατάκοποι έχοντες διεκπεραιώσει ένα σωρό φροντίδες και δουλειές, για να δούμε στο τέλος της ημέρας να έχουν προστεθεί στη λίστα μας άλλες τόσες απ’ αυτές που ήδη σβήσαμε, το να ζούμε σαν να βλέπουμε τον Θεό στην καθημερινότητά μας είναι μια μεγάλη πρόκληση!

Ήταν πάντα τέτοια η φύση της ζωής και όσο πάει γίνεται όλο πιο απαιτητική και περίπλοκη, που συχνά ο Θεός μοιάζει σαν μια μακρινή πραγματικότητα. Αναρωτιόμαστε; Με νοιάζεται ο Κύριος πράγματι; Βλέπει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω ; Ξέρει τα οικονομικά μου αδιέξοδα με παιδιά που σπουδάζουν και νοίκια να τρέχουν; Γιατί εφόσον είμαι άνεργος, έχω να αντιμετωπίσω και ζητήματα υγείας; Αντιλαμβάνεται τι θα πει να είμαι χήρα χωρίς βοήθεια ή  μητέρα μόνη που μεγαλώνει παιδιά με αναπτυξιακές δυσκολίες;

Ο καθένας θα μπορούσε να εκφράσει τα δικά του ερωτηματικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν πνιγόμαστε, η πίστη πάει περίπατο. Όταν οι φόβοι, τα αδιέξοδα, οι στερήσεις, και φυσικά μέσα σε όλα οι επιθέσεις του εχθρού, πέφτουν πάνω μας, πώς να περπατήσουμε βλέποντας τον Θεό παρών στη ζωή μας;

Αυτό όμως μας καλεί ο Θεός να κάνουμε: να θυμόμαστε ότι κάθε μέρα είναι παρών. Έχει ήδη προπορευτεί στο άνοιγμα της ημέρας που ζούμε. Έχει ήδη «εξέλθει έμπροσθεν του λαού Του» για να περπατήσει μαζί μας στη δική μας «έρημο». Το να το θυμόμαστε δεν σημαίνει ότι με μαγικό τρόπο θα φτιάξει η διάθεσή μας. Ούτε ότι ο Θεός θα πάψει να είναι μαζί μας σε περίπτωση που απιστούμε. Ωστόσο, βοηθά στη συνειδητοποίηση ότι, εφόσον η ζωή μοιάζει συχνά σαν ταξίδι κοπιαστικό και απρόβλεπτο, το να αιτιάται διαρκώς κανείς τον Θεό, σαν τους Ισραηλίτες στην έρημο, δημιουργεί προβλήματα στη σχέση μας  με τον Θεό. Οι Ισραηλίτες δεν είχαν καταλάβει ότι τους περίμενε μελλοντική ανάπαυση στη γη Χαναάν. Όπως εμείς δεν θυμόμαστε ότι η τελική μας ανάπαυση είναι ο ουρανός, όχι αυτή η «έρημος». Μέχρι τότε, ο Θεός είναι μαζί μας. Θα νιώθουμε συχνά αδύναμοι, χωρίς τα απαραίτητα. Θα νιώθουμε συχνά περιορισμένοι, χωρίς κατανόηση ή στήριξη. Όμως η πηγή της ζωής, ο Χριστός, θα είναι δυναμικά και αθόρυβα δίπλα μας για κάθε μάχη και ανάγκη μας. Ας μη το πετάμε αυτό με ευκολία κάτω από τις πιέσεις της δικής μας ερήμου.   

«Θεέ, όταν βγήκες μπροστά από τον λαό σου, όταν περπατούσες μέσα από την έρημο· η γη σείστηκε, κι αυτοί οι ουρανοί έσταξαν, από το πρόσωπο του Θεού…» Ψαλμός 68:7.

Πόσα πράγματα θα θέλατε να είχατε αλλάξει από το παρελθόν σας ;

 

Σε όποιους κι αν το κάνετε το ερώτημα, θα λάβετε την ίδια απάντηση: Πολλά! Ίσως για κάποιους πάρα πολλά. Ζούμε τη ζωή μας θεωρώντας ότι σε κάθε ηλικία και σε κάθε επιλογή που κάναμε η απόφασή μας ήταν η καλύτερη δυνατή, η πιο σωστή. Για να ανακαλύψουμε στο πέρασμα των χρόνων ότι κάποιες αποφάσεις μας ήταν λανθασμένες και κάποιες επιλογές μας τραγικές, με τις συνέπειές τους να μας βασανίζουν έως σήμερα.

Σκέφτομαι τον Αβραάμ να κάνει την ίδια ερώτηση στον εαυτό του. Σίγουρα, όπως όλοι μας, θα κοίταζε πίσω και θα έβρισκε πράγματα για να κατηγορήσει τον εαυτό του ή γεγονότα τα οποία θα ήθελε να είχε αλλάξει. Μπορεί να αναρωτιόταν γιατί πήρε μαζί του τον Λώτ. Θα μετάνιωνε που είχε δώσει τη συγκατάθεσή του στη λογικότατη και άκρως δελεαστική λύση της στείρας Σάρρας, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση του Ισμαήλ. Μπορεί να κατηγορούσε τον εαυτό του για τη φυγή τους στην Αίγυπτο σε καιρό πείνας και για όλο το ψεύτικο σενάριο που επινόησε να παίξουν με τη Σάρρα για να επιβιώσουν. Την επανάληψη του ίδιου λάθους τους λίγο αργότερα…

Αλήθεια, πόσα πράγματα θα ήθελε να είχε αλλάξει ο Αβραάμ, ο φίλος του Θεού; Για πολλές σωστές επιλογές του θα ένιωθε ευτυχισμένος, αλλά για άλλες θα σκεφτόταν όταν έχασε χρόνο, πλήρωσε με πόνο και ντροπή, λύπησε τον Θεό.

Το μήνυμα είναι το ίδιο και για μας σήμερα. Μάλλον δεν θα μπορέσουμε, παρά την πίστη και την αγάπη μας στον Κύριο, να αποφύγουμε λάθη και γεγονότα για τα οποία στο μέλλον θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να αλλάξουμε ή να μην τα είχαμε καν κάνει. Το ενθαρρυντικό όμως μήνυμα πάει πάρα πέρα. Ο Θεός είναι κυρίαρχος. Είναι Αυτός που μένει πιστός όταν εμείς απιστούμε και αποτυγχάνουμε. Το κάλεσμά Του μένει. Η παιδαγωγική Του  αγάπη συνεχίζεται πάνω μας, τόσο μέσα στις σωστές όσο και μέσα στις λανθασμένες διαδρομές μας. Το σχέδιό Του να μας σώσει, να μας δικαιώσει, να μας  κάνει σύμμορφους της εικόνας του Υιού Του, ώστε να βασιλεύσουμε μαζί Του, δεν θα αποτύχει. Δεν θα αποτύχει όσο κρατάμε την πόρτα της επικοινωνίας μαζί Του ανοικτή. Ο Θεός είναι και θα είναι πάντα εδώ, αρκεί και εμείς να είμαστε «εδώ», μαζί Του.  

 

Ομόψυχοι και ομόφρονες: Ζητούμενο και όχι δεδομένο

 

Έχετε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να μας ζητά ο Θεός να φρονούμε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είμαστε ομόψυχοι και ομόφρονες (Φιλιππησίους 2:2) όταν εκ φύσεως είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Πώς εγώ με τις τόσο διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες, με τους δικούς μου στόχους ζωής μπορώ να έχω την ίδια ψυχή και το ίδιο φρόνημα με άλλους αδελφούς που έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και οργανώνουν τη ζωή τους αλλιώς;

Αν αυτό αφορούσε απλά σε θέματα σωτηρίας και πίστης, η ομοψυχία και η ομοφροσύνη ως επί τω πλείστον θα ήταν δεδομένες. Οι διαφοροποιήσεις προκύπτουν από μια πληθώρα άλλων ζητημάτων για τα οποία διαφωνούμε καθώς σκεφτόμαστε αλλιώς, νιώθουμε αλλιώς, επιδιώκουμε αλλιώς.  

Η σύμπνοια είναι εύθραυστη συχνά εξαιτίας του εγωισμού μας. Αν προτεραιότητα έχω εγώ και οι ανάγκες μου, αν βαραίνουν στις αποφάσεις μου οι προσωπικές μου εμπειρίες ή οι δυνατότητες, αν πρέπει να κοιτάξω τις δικές μου φιλοδοξίες, πόση ομόνοια και ομοψυχία μπορεί να προσδοκώ από τους άλλους; Μάλλον λίγη. Πόσο εφικτό είναι να έχω ταύτιση αξιών, θέσεων και επιθυμιών με τους άλλους; Λίγο εφικτό επίσης, ιδιαίτερα στον κατακερματισμό της εποχή μας.  Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη σε ατομικιστικά περιβάλλοντα και η εποχή μας είναι άκρως ατομικιστική.

Ωστόσο, ο  Θεός μάς καλεί να ζήσουμε όντας ομόφρονες και ομόψυχοι. Για να γίνει αυτό πρέπει να σκεφτούμε ότι και ο Χριστός χρειάστηκε να παραχωρήσει τη θέλησή Του στο θέλημα του Θεού στη Γεθσημανή. Ποιος ξέρει πόσες άλλες φορές ο Κύριος δελεάστηκε να ακολουθήσει άλλον δρόμο από εκείνον που είχαν σχεδιάσει και συμφωνήσει προ καταβολής κόσμου με τον Πατέρα Θεό; Ο Πατέρας και ο Υιός ήταν ένα και με βάση αυτό το πρότυπο καλούμαστε να ζήσουμε σε μια ενότητα ψυχής και πνεύματος (Ιωάννης 17:22) ακόμη και όταν προκύπτουν διαφοροποιήσεις.

Κλείνοντας, ας σκεφτούμε ότι πρόκειται για μια συνεχή προσπάθεια, ένα ζητούμενο και όχι ένα δεδομένο. Στο σπίτι μου επιδιώκω διαρκώς τη συναίνεση, διαφορετικά η συμπόρευση είναι αδύνατη. Ανέχομαι διαρκώς πράγματα και οι άλλοι υπομένουν δικές μου ιδιοτροπίες. Αφήνω προσωπικές μου προτεραιότητες και ανάγκες, γιατί κάποτε μεγαλύτερη προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες και οι επιδιώξεις των άλλων. Αυτό γίνεται αμοιβαία, αν γίνει μονόπλευρα, θα οδηγηθούμε  σε ρήξη. Αυτή είναι η πρόκληση: η εκκλησία δεν είναι το σπίτι μας, ούτε η οικογένειά μας. Μπορεί να το κηρύττουμε, αλλά ο Θεός θέλει να το ζήσουμε, επεκτείνοντας τη ανοχή, την υπηρεσία και την αγάπη μας σε άτομα που δεν είναι οικογένειά μας.  Και αυτό το επιδιώκουμε όλοι αμοιβαία, διαφορετικά θα υπάρξει ρήξη.

Ζώντας στη δύσκολη καταναλωτική εποχή της εικόνας και του συναισθήματος

 

Θα έχετε αναρωτηθεί ίσως αν υπήρχε ποτέ δύσκολη ή εύκολη εποχή ως χριστιανός για να ζήσεις το ευαγγέλιο και να το κηρύξεις. Σίγουρα υπήρξαν τραγικές περίοδοι όπου η εκκλησία διωκόταν και οι πιστοί μαρτυρούσαν για την πίστη τους, όπως και σήμερα συμβαίνει σε κάποια μέρη του πλανήτη. Ωστόσο, ακόμη και εμείς οι χριστιανοί των μεταμοντέρνων δυτικών κοινωνιών νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδα και διλήμματα, ώστε  η χριστιανική ζωή μάς φαίνεται ότι έχει κόστος. Κόστος για να ζήσουμε το Χριστό, κόστος για να διαφωνήσουμε ή να διαφοροποιηθούμε. Κόστος για να υπερασπίσουμε τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.

Ο Ιησούς Χριστός είχε ξεκάθαρα δηλώσει ότι είχε έρθει να βάλει μάχαιρα στη γη και να χωρίσει τους ανθρώπους. Αναμενόμενο: το σύστημα του κόσμου βασίζεται σε εντελώς διαφορετικές αρχές από εκείνες που διδάσκει ο Χριστός,  αναπόφευκτα λοιπόν οδηγεί στη σύγκρουση. Ο Χριστός είχε πει επίσης ότι η πύλη για την αιώνια ζωή είναι στενή, τεθλιμμένη και για λίγους, ενώ η οδός που οδηγεί στην απώλεια χαίρει πολύ περισσότερων οπαδών, μια και οι αρχές εκεί συμπυκνώνονται στο να πράττει ο καθένας ό,τι του φαίνεται καλό στα μάτια του.

Η εποχή μας πριμοδοτεί το συναίσθημα και την εικόνα. Έχεις απήχηση, θεωρείσαι αποδεκτός, σε εκτιμούν και σε προσέχουν όχι τόσο για το ποιόν του χαρακτήρα σου όσο για το αν μπορείς να αγγίζεις τον άλλον με τα λόγια σου και την επικοινωνιακή σου ικανότητα. Όταν οι άνθρωποι διψούν για κατανόηση, αποδοχή, για δυνατές εμπειρίες και  συναισθήματα, φυσικά και ακολουθούν όταν  τους τα ικανοποιείς. Αλλά ως χριστιανοί δεν καλούμαστε σε αυτό, γιατί ο Χριστός δεν είναι αυτό! Ο Χριστός δεν είναι μια εικόνα ή ένα «προϊόν» που πρέπει να προωθηθεί και να πουληθεί στον κόσμο. Ούτε εμείς είμαστε καταναλωτές του «χριστιανικού προϊόντος» και πρέπει να μείνουμε ευχαριστημένοι και «ανεβασμένοι» από την εμπειρία. Η πίστη  μας στον Θεό είναι μια ζωή που μας δεσμεύει σε μια πορεία θυσίας, ταπείνωσης, ειρήνης και  δικαιοσύνης. Είναι μια ζωή που η αλήθεια και η ανιδιοτέλεια μάς καθοδηγεί . Γι’ αυτό και οι καιροί που ζούμε ως χριστιανοί είναι δύσκολοι. Μέσα στην επώδυνη πολυπλοκότητα της ζωής και την αβάσταχτη συχνά καθημερινότητα, καλούμαστε να πληρώσουμε το κόστος της στενής πύλης της εποχής μας που δεν καταναλώνει απλά, αλλά θυσιάζει και θυσιάζεται.

«Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη· επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή. Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν». Ματθαίος 7:13-14.

Πάντα θα συνεπαίρνει το παράδειγμα του Χριστού

 

Τις τελευταίες μέρες κυριάρχησε στην επικαιρότητα η κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ και ίσως όχι χωρίς νόημα. Η ζωή της σχετίστηκε με το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του 20^ου αιώνα και τις αρχές του 21^ου. Το πρόσωπό της και ο τρόπος που πολιτεύτηκε στην ιδιωτική της ζωή και στη δημόσια εξουσία της έχουν αφήσει έντονο το αποτύπωμά τους τόσο στους θεσμούς όσο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αναμενόμενο είναι μια μονάρχης ενός τέτοιου βεληνεκούς να έχει μια κηδεία αντάξια του τίτλου, του μεγαλείου και της πιστής δέσμευσής της στην υπηρεσία του καθήκοντος. Εξίσου αναμενόμενο, λοιπόν, να την παρακολουθήσουν τόσα δισεκατομμύρια άτομα, είτε από βαθύ σεβασμό και συγκίνηση είτε από περιέργεια.

Καθώς με ενδιαφέρον παρακολούθησα την επικαιρότητα, δεν κατάφερα να αποφύγω συγκρίσεις με το μοντέλο μιας άλλης βασιλείας και ενός άλλου βασιλιά, όχι από τα βασίλεια αυτού του κόσμου, αλλά από το ουράνιο βασίλειο. Ο Ιησούς Χριστός ήταν και θα είναι σημείο τομής στην ανθρώπινη ιστορία, για πολλούς ένας λίθος προσκόμματος και μια πέτρα σκανδάλου (Ρωμαίους 9:33). Ένας κυρίαρχος βασιλιάς, με απόλυτη εξουσία χωρίς αρχή και τέλος σε ουρανό και γη, παίρνει δούλου μορφή για να υπηρετήσει τον άνθρωπο και να δώσει τη ζωή Του λύτρο για τις αμαρτίες όλων μας. Υπηρέτησε το θέλημα του Θεού με απόλυτη αυταπάρνηση, αγάπησε τον άνθρωπο μέχρι θανάτου σταυρικού.

Φτωχός: τόσο στη ζωή Του όσο και στο θάνατό Του υπήρξε εξαρτημένος από την καλή πρόθεση και τη γενναιοδωρία άλλων που επωμίστηκαν την υπηρεσία Του. Μόνος: στην πορεία Του προς τον θάνατό, βρέθηκε να αγωνίζεται μόνος Του. Κανένα στοργικό ανθρώπινο χέρι δεν Τον στήριξε. Στον ενταφιασμό Του δεν υπήρχε καμιά τελετή, έστω και απλή, όπως θα άρμοζε σε κάθε ευυπόληπτο πολίτη, ακόμη και φτωχό, διότι «ο τάφος του διορίστηκε μαζί με τους κακούργους» (Ησαΐας 53:9). Ευτυχώς που τελευταία στιγμή κάποιοι πλούσιοι κρυφοί φίλοι και μαθητές φρόντισαν τα της τελετής και ο Χριστός  θάφτηκε σε δανεικό μνήμα.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει: « […] τη γενιά του, ποιος θα τη διηγηθεί;» (Ησαΐας 53:8). Γι’ αυτό η ζωή και το παράδειγμα του Σωτήρα Ιησού Χριστού συνεπαίρνει τόσες χιλιάδες χρόνια μετά τους ανθρώπους και γι’ αυτό η μοναδική θυσία Του έχει τέτοια ανταπόκριση ευχαριστίας και αγάπης στις καρδιές.

Όταν μιλάμε για δικαιοσύνη

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ως άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους. Θέλουμε δικαιοσύνη, απαιτούμε αλήθεια και διαφάνεια. Μαχόμαστε για τον σεβασμό και την έννοια της αξιοπρέπειας των ατόμων και των λαών. Ωστόσο, ποιοι είμαστε εμείς που ορθώνουμε άμεμπτα το ανάστημά μας και κουνάμε αψεγάδιαστοι το δάκτυλο στους άλλους;

Παρεκτός κι αν μας έχει σώσει η χάρη του Θεού, η οποία σκέπασε με το αίμα του Χριστού όλες μας τις αμαρτίες και συνεχίζει να σκεπάζει  τα καθημερινά μας ατοπήματα, μάλλον ίσως τότε έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για δικαιοσύνη, για κρίση και αλήθεια, για σεβασμό και αξιοπρέπεια. Και αυτό εν ονόματι του Κυρίου, και όχι εν ονόματι της δικής μας δικαιοσύνης ή καθαρότητας. Μιλάμε ως τρωτά, αδύναμα σκεύη, στα οποία χαρίστηκε το δικαίωμα να είμαστε παιδιά του Θεού και πρεσβευτές του Χριστού ( Β΄ Κορινθίους 5:20 ). Δεν μιλάμε ως  αδέκαστοι κριτές που γνωρίζουν όλα τα κίνητρα και τις πράξεις μετάνοιας ή μη των ατόμων.

 κάποιος κρίνει τους άλλους, ας σκεφτεί σε ποια κατηγορία ανήκει. Αν δεν έχει μετανοήσει για τις αμαρτίες του και δεν έχει καθαριστεί με το αίμα του Χριστού στον σταυρό, το να «δικάζει» άλλους ενέχει μεγάλο κίνδυνο. Να βρεθεί ένοχος ο ίδιος στην κρίση του Θεού. Γιατί αυτός που είπε «Μη μοιχεύσεις», είπε και: «Μη φονεύσεις». Αλλά, αν δεν μοιχεύσεις, όμως φονεύσεις, έγινες παραβάτης τού νόμου (Ιάκωβος 2:11). Βέβαια, το αντίστροφο ισχύει περισσότερο. Μπορεί να μη φόνευσες, αλλά αν μοιχεύεις, αν λες ψέματα, αν επιθυμείς ό,τι ανήκει στους άλλους, αν κλέβεις, αν δεν τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, παραβιάζεις διάφορους ηθικούς νόμους που, αφενός, ο Θεός έχει θέσει (άρα, είσαι παραβάτης) και, αφετέρου, παραβιάζεις ηθικές εντολές που εσύ ο ίδιος θέλεις να ισχύουν ως γενικός κανόνας. Διότι, ποιος επιθυμεί να του λένε ψέματα, να τον απατούν, να τον κλέβουν;

Από την άλλη πλευρά, αν εκφέρεις τις κρίσεις σου ως άνθρωπος του Θεού, κάνε το με ταπείνωση και με γνώση της δικής σου ροπής στο κακό και στην αδικία. Μην επαίρεσαι, γιατί η δικαιοσύνη για την οποία μιλάς, δεν είναι η δική σου, αλλά του Θεού. Από την άλλη, μην χαρίζεσαι στις κρίσεις σου με το πρόσχημα ότι «κανείς μας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, όλοι τα ίδια χάλια έχουμε». Χρειάζεται να κηρύττουμε τη δικαιοσύνη του Θεού, είτε αφορά τους άλλους είτε εμάς.

Λαοδίκεια : η εκκλησία που μιλάει στον εαυτό της

 

Η Λαοδίκεα, η τελευταία εκκλησία στην οποία ο Χριστός απευθύνει το μήνυμά Του στην Αποκάλυψη, ήταν μια πλούσια και εύρωστη εκκλησία. Εξάλλου, η πόλη της Λαοδίκειας, μέσα στην οποία είχε αναπτυχθεί η ομώνυμη εκκλησία, ήταν μια γνωστή πόλη, με πλούσια οικονομική και εμπορική δραστηριότητα και αίγλη, που αναπόφευκτα συνεπαγόταν τον πλούτο και την ισχύ της πλειοψηφίας των μελών της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι είναι η μόνη από τις 7 εκκλησίες που μιλάει μόνη της για το μεγαλείο της. Εκφράζει άποψη για τον εαυτό της, συνεπαρμένη από τις δυνατότητες της, τα σχέδιά της, τις εξασφαλισμένες προοπτικές της, καθώς πίστευε όχι μόνο ότι ήταν πλούσια, αλλά και ότι «δεν είχε ανάγκη από τίποτα» (Αποκάλυψη 3:17).

Φαίνεται ότι τα κριτήρια της η εκκλησία της Λαοδίκειας δεν τα αντλούσε από τον λόγο του Θεού, αλλά από τα μέτρα της εποχής της, από τις αξίες με τις οποίες οι κάτοικοι της πόλης αξιολογούσαν την επιτυχία και την καταξίωση. Λοιπόν, οι πιστοί στην Λαοδίκεια είχαν ιδία άποψη για τους εαυτούς τους και μάλιστα πολύ καλή. Κανένας ίσως δεν μπορούσε να τους αμφισβητήσει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μια «επιτυχημένη» εκκλησία τείνει να είναι ανεξάρτητη, αυτοϊκανοποιημένη, να μη δίνει λόγο σε κανέναν, να μη δέχεται υποδείξεις ή διορθώσεις ούτε από μέσα ούτε απέξω. Μια «επιτυχημένη» εκκλησία καυχιέται. Επιπλέον, δεν ήταν δυνατόν να συγκρίνεται η Λαοδίκεια με τη εκκλησία της Σμύρνης, στην οποία φαίνεται ότι οι πιστοί ένιωθαν μικροί και λίγοι, όντας φτωχοί και θλιμμένοι (αν και ο Κύριος τούς θεωρούσε πλούσιους!).

Η χλιαρή Λαοδίκεια ήταν εμετική για τον Θεό, συν ότι ήταν ταλαίπωρη, ελεεινή, φτωχή, τυφλή και γυμνή (Αποκάλυψη 3:17). Η Λαοδίκεια είχε πρόβλημα αντίληψης και αυτοκριτικής. Ωστόσο, αν και κανένας μας δεν αγαπά κάποιον που του προκαλεί εμετό, ο Θεός το κάνει! Ο Χριστός με τεράστια υπομονή και αγάπη συμβουλεύει την ξεπεσμένη εκκλησία να μετανοήσει και να ζητήσει από Εκείνον όλα τα απαραίτητα για τη σωτηρία της (Αποκάλυψη 3.18) Ο Χριστός προειδοποιεί τη χλιαρή εκκλησία Του ότι, επειδή την αγαπάει, θα την παιδέψει (κεφ. 3:19). Τέλος, ο Χριστός στέκεται στη θύρα και χτυπά, αλλά τόσο το κάλεσμα όσο και η ανταπόκριση είναι ατομική. Ο Χριστός δεν περιμένει πλέον συντονισμένες ενέργειες από τα μέλη της εκκλησίας, όπως μια ομαδική αναζωπύρωση ή μια ομαδική συμφωνία σε αλλαγή πλεύσης. Ο Χριστός στις έσχατες μέρες απευθύνεται σε μεμονωμένα άτομα που τα καλεί σε μια ζεστή σχέση οικειότητας μαζί Του. Η απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε είναι ατομική και όχι εκκλησιαστική ή οικογενειακή.

«Εγώ, όσους αγαπάω, τους ελέγχω και τους περνάω από παιδεία• γίνε, λοιπόν, ζηλωτής και μετανόησε. Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω• αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ' αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου» Αποκάλυψη (3. 19-20).

Πώς μπορεί ένας άσωτος γιος να μετανοήσει;

 

Ας αναρωτηθούμε πρώτα ποιοι είναι οι ρόλοι και οι σχέσεις των γονιών και των παιδιών στην παρούσα περίοδο. Λίγο έως πολύ τίποτα ξεκάθαρο και συγκεκριμένο. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος αρέσκεται να συγχέει τα όρια και κάθε ξεκάθαρη τάξη που ο Θεός έχει καθορίσει –όχι χωρίς επώδυνες συνέπειες-, έτσι και στις σχέσεις γονιών-παιδιών.

Επειδή δουλεύω με μαθητές όλων των ηλικιών, συνεπώς συναλλάσσομαι και με γονείς, θα σας πω ότι σχεδόν όλοι, μικροί και μεγάλοι, συμβιώνουν σε μια χαρούμενη σύγχυση, σε μια ασυνέπεια και χαλαρότητα, χωρίς όρια και ξεκάθαρους κανόνες. Γεγονός που οδηγεί συχνά τη «χαρούμενη σύγχυση» σε πικρές συγκρούσεις. Ανά πάσα στιγμή ο γονιός γίνεται παιδί και το παιδί γονιός. Ανάλογα με το πώς βολεύει τους μεν και τους δε, καταστρατηγείται η εξουσία και το κύρος των γονιών από παιδιά που θέλουν να κάνουν τα αφεντικά στο σπίτι, είτε γιατί οι γονείς δεν κατανοούν τις συνέπειες είτε γιατί βολεύονται και οι ίδιοι να γίνονται παιδιά, να δέχονται εντολές, να  θεωρούνται τα «φιλαράκια» τους. Έως ότου τα ασαφή όρια κουράσουν και τους μεν και τους δε και αρχίσουν να φαίνονται σοβαρά προβλήματα. Γιατί ένα παιδί δεν θέλει να είναι πάντα «γονιός» και να έχει την ευθύνη, ούτε μπορεί να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση, ακόμη κι αν συμβεί να είναι νέος ενήλικας που συμβιώνει με τους γονείς του. Επίσης, ούτε ο γονιός αποδέχεται ολοκληρωτικά το καράβι του σπιτιού να διοικείται από άπειρους ναύτες.

Στην ιστορία του άσωτου γιου έχουμε κάτι που η σημερινή εποχή δεν θα μπορούσε ποτέ να κατανοήσει και να δεχτεί. Ωστόσο, θεωρώ ότι είναι κομβικής σημασίας στην τροπή της ιστορίας. Τα ξεκάθαρα όρια. Δηλαδή, ποιος κάνει τι μέσα στο σπίτι. Ποιος έχει τον τελικό έλεγχο και την ευθύνη. Έως πού επιτρέπονται κάποια πράγματα και από ποιο σημείο και μετά κάποιος έχει ξεπεράσει τα όρια και συνεπώς  έχει ακυρώσει τη θεϊκά διατεταγμένη τάξη. Το θέμα δεν αφορά απλά στην αποτροπή συγκεκριμένων αμαρτωλών συμπεριφορών. Το θέμα αφορά ποιος έχει την ευθύνη να ορίσει πώς θα διοικηθεί γενικότερα το σπίτι, με γνώμονα την προκοπή και την ψυχική, σωματική και πνευματική ευημερία των μελών του.

Λοιπόν, πώς μπορεί ένας άσωτος γιος να μετανοήσει; Ας το πούμε πάλι: τα σαφή και ξεκάθαρα όρια είναι κομβικής σημασίας. Για τον άσωτο γιο όπως και για τον πατέρα τα πράγματα ήταν μονόδρομος. Ο πατέρας δεν θα επέτρεπε στον γιο να ζήσει όλα αυτά που ήθελε, απλά και ανέξοδα εντός σπιτιού, σαν καλά φιλαράκια που αμοιβαία κατανοούν τις ανάγκες και τις παραξενιές τους άλλου. Ο γιος δεν θα είχε όρεξη να ακούει παραινέσεις, να βλέπει τα μούτρα του πατέρα του ή ακόμη και να μαθαίνονται οι πράξεις του, εξ ου και η επιλογή της «μακρινής χώρας. Τι θα είχε συμβεί αν ο πατέρας είχε βάλει νερό στο κρασί του και είχε επιτρέψει τη σύγχυση των ορίων; Δεν μου αρέσουν οι γενικευτικοί κανόνες, διότι πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ωστόσο αυτό που βλέπω εκ πείρας είναι ότι (μεταφορικά μιλώντας) όποιος δεν φεύγει, δύσκολα επιστρέφει κιόλας. Όποιος αφήνεται ελεύθερος, με κατανόηση, με υπομονή και αγάπη, χωρίς όρια, χωρίς κανένα πρέπει, χωρίς κάποιον νόμο που να τον ελέγχει- δεσμεύει, δύσκολα έρχεται στον εαυτό του. Όταν ο γονιός σου πρέπει να σου πει ότι σφάλεις, ότι χαραμίζεσαι, ότι θα μπορούσες καλύτερα και σου λέει με τη συμπεριφορά του ότι δεν τα κάνεις και τόσο τραγικά, δεν χάλασε και ο κόσμος, ό,τι μπορείς, όπως θέλεις, βέβαια, μακάρι κάποια στιγμή να καταλάβεις... Αλλά κι αν δεν καταλάβεις, δεν πειράζει. Εσύ να είσαι καλά, η σχέση σας να είναι καλά, λοιπόν, μάλλον δεν θα γίνεις ποτέ καλά, ούτε θα έρθεις στον εαυτό σου και στο σπίτι.

«Και αφού ήρθε στον εαυτό του, είπε: Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα!». Ματθαίος 15:17

Φαρισαίοι ή Φαρισαϊσμός: η πλέον κυρίαρχη τάση μέσα στην εκκλησία

«Τότε ο Ιησούς μίλησε προς τα πλήθη και προς τους μαθητές του, λέγοντας: Επάνω στην καθέδρα τού Μωυσή κάθησαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι· όλα, λοιπόν, όσα αν σας πουν για να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα κάνετε· όμως, σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε· για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν» . Ματθαίος 23:1-3.

Οι Φαρισαίοι δεν έχουν φύγει από ανάμεσά μας, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν στους κόλπους όλων των δογμάτων. Είναι εποχές που το ίδιο το σώμα των πιστών τους απομονώνει και τους αποβάλλει, λόγω του υψηλού χριστιανικού φρονήματος, του πνεύματος της αγάπης, της θυσίας και της γνησιότητας της πίστης. Εντούτοις, έρχονται  εποχές που το χριστιανικό σώμα εκπίπτει σε μια υποκριτική θεοσέβεια. Ή για να το πούμε διαφορετικά, οι «πιστοί» άνθρωποι καταλήγουν να έχουν μεν μορφή ευσέβειας,  έχουν όμως αρνηθεί τη δύναμή της», και καλό θα ήταν αυτούς τους τύπους να τους αποφεύγει κανείς (Β΄Τιμόθεο 3:5).

Πόσα «ουαί» ξεστόμισε ο Χριστός εναντίον τόσων αμαρτωλών ανθρώπων που Τον περιτριγύριζαν; Κανένα. Ποια καταδίκη πρόφερε ο Χριστός εναντίον του αμαρτωλού πλήθους που  Τον ακολουθούσε από γνήσιο ενδιαφέρον για τη διδασκαλία Του, από ανάγκη ή και από συμφέρον κάποτε; Καμιά καταδίκη. Όλα τα ουαί  Του είχαν  αποδέκτες όλους εκείνους τους υποκριτές που μια εξωτερική επάλειψη θεοσέβειας, κηρυγμάτων, λόγων και τυπικών θεάρεστων πράξεων καμουφλάριζαν την πονηριά, τα πάθη και τους εγωισμούς τους. Πόσο εύκολο ήταν να τους αμφισβητήσεις; Πόσο εύκολο να τους ξεσκεπάσεις; Όμως, ο άσκημος συμβιβασμός της ψυχής τους, η θλιβερή πραγματικότητα των επιθυμιών τους, την οποία εξευγένιζαν τηρώντας εξωτερικούς τύπους, και η συνειδητή αδιαφορία τους για όλα όσα ήξεραν ότι ήταν μέσα στο θέλημα του Θεού (και αντίθετα σ’ αυτό) επέσυρε την οργή του Χριστού.

Χρειάζεται καλά γυμνασμένα πνευματικά αισθητήρια, σαν του Χριστού, ώστε να μπορείς να διακρίνεις την υποκρισία και τη απόκλιση μεταξύ λόγων και έργων. Χρειάζεται και θάρρος να μην αποδέχεσαι ασυμβίβαστα αυτήν τη φαρισαϊκή χριστιανική τάση.  Κανείς δεν έχει την εξουσία του Χριστού να εξαπολύει  «ουαί» εδώ και εκεί σε χριστιανούς Φαρισαίους, εντελώς πιστούς στις προσωπικές τους επιθυμίες τους και εξίσου πιστούς στους τύπους της θρησκείας τους. Ωστόσο ξέρουμε ότι τα «ουαί» ισχύουν για όλους εκείνους που ακολουθούν τον δρόμο του Φαρισαϊσμού και δεν θέλουν να αλλάξουν ούτε νου αλλά ούτε και θρησκεία.

Όταν ο Χριστός συγχωρεί και δεν καταδικάζει

 

Πολλές φορές έχουμε βρεθεί εκτεθειμένοι και υπόλογοι μπροστά στα μάτια του Θεού και στα μάτια των άλλων. Μπορεί γι’ αυτό να νιώθουμε άσκημα στη συνείδησή μας, αν και η εποχή μας ρέπει στο εξής παράδοξο: Να αμαρτάνουμε και να μην ντρεπόμαστε, αλλά να βρίσκουμε άφθονες δικαιολογίες για να κρατάμε την αμαρτίας μας. Επίσης,  αντί να σιωπούμε, να εξαπολύουμε επίθεση σε όποιον προσπαθεί να μας συνετίσει. Δηλαδή, οι άλλοι είναι καλύτεροι ή μήπως δεν δικαιούμαστε να ζήσουμε όπως θέλουμε, απαλλαγμένοι από ενοχές και μη; 

Η γυναίκα που συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει και οδηγήθηκε από τους γραμματείς και  τους Φαρισαίους, στον Χριστό, ώστε Αυτός να εκφέρει τη δίκαιη κρίση Του, δεν επιτέθηκε σε κανέναν. Δεν δικαιολογήθηκε καν, ήξερε ότι είχε σφάλλει. Γνώριζε επίσης ότι η αμαρτία της αφορούσε μια ηθική παραβίαση του νόμου του Θεού, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη οπτική των πραγμάτων θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί. Το παράπτωμά της δεν σχετιζόταν με το ανικανοποίητο εντός ενός αποτυχημένου γάμου, τη σεξουαλική ελευθερία ή ακόμη την πατριαρχία που είχε φιμώσει τη φωνή των γυναικών και τη θέση τους στην κοινωνία... Λογικό, γιατί αν αυτή είχε μοιχεύσει, υπήρχε ταυτόχρονα κι ένας μοιχός άντρας, ο οποίος είχε απαλλαχτεί από το να φερθεί ενώπιον του Κυρίου και να υποστεί ισότιμη τιμωρία, σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή.

Το θαυμαστό είναι ότι ο Χριστός απαλλάσσει την αμαρτάνουσα γυναίκα από την καταδικαστική τιμωρία. Με την απάντησή Του φέρνει σε έλεγχο συνείδησης τους κατήγορούς της: ποιος από ανάμεσά τους δεν είχε παραβιάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις εντολές του Θεού; Εξάλλου, σύντομα ο ίδιος ο Κύριος θα έλυνε το ζήτημα της τιμωρίας, γιατί θα πλήρωνε στον σταυρό για τις αμαρτίες της γυναίκας, των κατήγορών της, όλων μας.

Θα ήθελα να ήξερα τι απέγιναν άτομα τα οποία ο Χριστός ευεργέτησε. Η Αγία Γραφή κρατά στο μεγαλύτερο μέρος της μια διακριτική σιωπή για την πορεία των ανθρώπων. Φαντάζομαι τη γυναίκα να αλλάζει ριζικά ζωή. Τη φαντάζομαι να τη συνεπαίρνει τόσο η συνάντησή της με τον Χριστό, ώστε να τις αφαιρέσει κάθε ενδιαφέρον για ωραιοπάθεια, φλερτ, επιτυχίες στο αντίθετο φύλο, ανταγωνισμούς. Τη φαντάζομαι να στρέφει την καρδιά της σε άλλες αξίες και επιλογές, σε άλλους πόθους, σε άλλους στόχους. Όταν ο Χριστός σε συγχωρεί και δεν σε καταδικάζει, είναι παράλογο να γυρίζεις πίσω, σαν τον σκύλο που «γύρισε ξανά στο δικό του ξέρασμα» και σαν το γουρούνι που αφού λούστηκε «γύρισε ξανά στο κύλισμα του βούρκου» (Α΄Πέτρου 2:22). Έτσι δεν είναι;

Το λίγο που ήταν περισσότερο απ’ όλα

 

Φανταστείτε ότι έχετε μια πάρα πολύ κουραστική μέρα, ότι δεν έχετε χρόνο ούτε να ασχοληθείτε με το σπίτι σας, κι όμως, ασχολείστε με την ανάγκη κάποιου άλλου ανθρώπου γιατί το έχει πραγματικά ανάγκη.

Φανταστείτε ότι είστε άρρωστος και χρειάζεστε βοήθεια. Δεν μπορείτε να κάνετε τα βασικά για σας, κι όμως σηκωθήκατε και δώσατε λύσεις σε θέματα του σπιτιού σας, κάνοντας πιστά το έργο σας για άλλους.

Φανταστείτε ότι δεν έχετε χρήματα αρκετά για να δώσετε μια νότα ευχαρίστησης στη ζωή σας, κι όμως, αγοράσατε ένα δώρο σε κάποιον που είχε τα γενέθλιά του, ο οποίος δεν θα λάμβανε τίποτα από κανέναν.

Φανταστείτε ότι θα χάσετε τις διακοπές σας γιατί κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα λόγω των αναγκών των γύρω σας, αλλά εκείνοι τους οποίους εξυπηρετήσατε, θα πάνε διακοπές.

Φανταστείτε να έχετε μόνο δύο λεπτά στην τσέπη σας, να είστε φτωχή χήρα και να πηγαίνετε να τα βάζετε στο θησαυροφυλάκιο του ναού, ως δώρο της αγάπης σας στον Θεό. Είτε είστε ανόητη είτε είστε άνθρωπος θυσίας και αγάπης.

Ο Χριστός δεν είχε καθόλου άδικο όταν υπέδειξε την φτωχή χήρα σαν την πιο μεγάλη καταθέτρια στην ουράνια τράπεζα. Όλοι είχαν βάλει από το περίσσευμά τους, εκείνη είχε βάλει από το υστέρημά της. Έχει, λοιπόν, μεγάλη διαφορά όχι το πόσο δίνουμε στον Θεό, αλλά κάτω από ποιες συνθήκες το δίνουμε αυτό. Όντως, πολλά πράγματα δεν μετριούνται με την ποσότητα. Αν και αυτό είναι το αναμενόμενο στη δική μας παραγωγική κοινωνία, όπου υπολογίζουμε σχεδόν τα πάντα με νούμερα και αποδοτικότητα, στη δίκαιη λογική του  Θεού οι πράξεις μας μετριούνται αλλιώς. Μπορεί να ασχοληθήκαμε με ένα έργο ή με άλλους δίπλα μας, να τρέξαμε, να ξοδέψαμε, να κουραστήκαμε. Μπορεί να είχαμε  χρόνο, υγεία, κάποια οικονομική άνεση, στρωμένες συνθήκες, βοήθεια για να τα κάνουμε. Δόξα στον Θεό που τα πράξαμε, κανένας δεν το ακυρώνει αυτό. Ακόμη, όμως, πιο σπουδαίο αν τα κάνουμε όλα αυτά αντλώντας από το υστέρημά μας.

"Καθώς σήκωσε τα μάτια του, είδε τούς πλουσίους που έβαζαν τα δώρα τους στο θησαυροφυλάκιο.  Είδε, μάλιστα, και μια φτωχή χήρα που έβαζε δύο λεπτά, και είπε: Σας διαβεβαιώνω ότι, αυτή η χήρα έβαλε περισσότερο απ' όλους· επειδή, όλοι αυτοί έβαλαν στα δώρα τού Θεού από το περίσσευμά τους· αυτή, όμως, από το υστέρημά της έβαλε ολόκληρη την περιουσία της, όση είχε". Λουκάς 21:1-4.