Μονά – ζυγά , δικά μου!

Το πιο χαρακτηριστικό που μπορώ γενικά να αναφέρω για την ανθρώπινη κρίση είναι ότι έχουμε μια κρίση «λάστιχο» και αυτό είναι το πρόβλημα. Μια κρίση που τεντώνεται και μαζεύεται ανάλογα με το τι θέλουμε, με το τι έχουμε ανάγκη κάθε φορά. Το συμπυκνώνω απλά σε μια έκφραση : «Μονά - ζυγά, δικά μου».

Όμως, μέσα στη συνείδησή μας, ο Θεός έχει θελήσει να υπάρχει ένα σταθερό φως ορθότητας, κρίσης και αλήθειας. Ένα φως που σχεδόν πάντα, ακόμη και στις τραγικές και εγκληματικές στιγμές των ανθρώπων και της ανθρωπότητας, δίνει, έστω και αχνά, στους πράττοντες τη δυνατότητα να μπορούν να στρέψουν τη διάνοιά τους σε ορθές και όχι λανθασμένες πράξεις, σε δίκαιες, όχι σε άδικες.

Επανέρχομαι: γιατί, λοιπόν, ως άνθρωποι και ως χριστιανοί δεν πράττουμε δίκαια; Η απάντηση είναι ότι δεν κρίνουμε δίκαια. Κρίνουμε πρωτίστως στη βάση: «Μονά- ζυγά, δικά μου»! Τι σημείνει αυτό; Ότι έχουμε ένα μικρό, ελάχιστο μέτρο για όλα μας τα λάθη και τις παραλείψεις. Έχουμε χίλιες δικαιολογίες για να καλύψουμε τις αμαρτίες μας. Που δεν σε σκέφτηκα, που αδιαφόρησα, που σε αδίκησα, που σε παρέκαμψα, που σε συκοφάντησα, που σε εκμεταλλεύτηκα, που σε κακοποίησα και πόσα ακόμη. Λοιπόν, μονά, δικά μου!

Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα τεράστιο μέτρο με το οποίο κρίνουμε τους άλλους. Αυτούς που κάνουν λάθη, που δημιουργούν τα προβλήματα, που αμαρτάνουν. Αυτά, δηλαδή, τα οποία οι περισσότεροι θα δημιουργήσουμε όταν βρεθούμε αύριο στην ίδια θέση! Απλά σήμερα η κρίση μας (που είναι όντως παρατραβηγμένα δίκαιη) δεν έχει το συμφέρον να κατανοήσει, να καλύψει, να θυσιάσει. Δεν έχει λόγους να βρει δικαιολογίες, να σκεπάσει. Λοιπόν, και τα ζυγά, δικά μου!

Έχω παρέλαση ατόμων μπροστά μου, φίλων, συγγενών, χριστιανών, που είναι «Μονά, ζυγά δικά μου» τόσο σε κρίσεις όσο και σε ενέργειες. Έχω και κάποια φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που ούτε στα πέντε δάχτυλα του χεριού μου δεν μετριούνται, που ναι, δόξα στον Θεό, είναι η εξαίρεση στον κανόνα, και έχουν διαφύγει απ’ αυτή τη διαστρέβλωση της ανθρώπινης κρίσης. Άτομα που είναι πιστά. Ήταν, είναι και θα είναι, και που όταν χρειαστεί να αναθεωρήσουν κάτι από την κρίση τους, σου λένε ευθέως: «Έκανα λάθος», γιατί δεν ασπάζονται το «μονά - ζυγά, δικά μου». Μακάρι να γίνουμε τέτοιοι.

"Γι' αυτό, είσαι αναπολόγητος, ω άνθρωπε, οποιοσδήποτε και αν είσαι εσύ που κρίνεις· επειδή, σε ό,τι κρίνεις τον άλλον, κατακρίνεις τον εαυτό σου· για τον λόγο ότι, τα ίδια κάνεις εσύ που κρίνεις". Ρωμαίους 2:1.