Ζω σαν να βλέπω τον Θεό στην κάθε μου μέρα

 

Σε μια ζωή που οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε σαν τη σβούρα, γυρίζουμε στο σπίτι κατάκοποι έχοντες διεκπεραιώσει ένα σωρό φροντίδες και δουλειές, για να δούμε στο τέλος της ημέρας να έχουν προστεθεί στη λίστα μας άλλες τόσες απ’ αυτές που ήδη σβήσαμε, το να ζούμε σαν να βλέπουμε τον Θεό στην καθημερινότητά μας είναι μια μεγάλη πρόκληση!

Ήταν πάντα τέτοια η φύση της ζωής και όσο πάει γίνεται όλο πιο απαιτητική και περίπλοκη, που συχνά ο Θεός μοιάζει σαν μια μακρινή πραγματικότητα. Αναρωτιόμαστε; Με νοιάζεται ο Κύριος πράγματι; Βλέπει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω ; Ξέρει τα οικονομικά μου αδιέξοδα με παιδιά που σπουδάζουν και νοίκια να τρέχουν; Γιατί εφόσον είμαι άνεργος, έχω να αντιμετωπίσω και ζητήματα υγείας; Αντιλαμβάνεται τι θα πει να είμαι χήρα χωρίς βοήθεια ή  μητέρα μόνη που μεγαλώνει παιδιά με αναπτυξιακές δυσκολίες;

Ο καθένας θα μπορούσε να εκφράσει τα δικά του ερωτηματικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν πνιγόμαστε, η πίστη πάει περίπατο. Όταν οι φόβοι, τα αδιέξοδα, οι στερήσεις, και φυσικά μέσα σε όλα οι επιθέσεις του εχθρού, πέφτουν πάνω μας, πώς να περπατήσουμε βλέποντας τον Θεό παρών στη ζωή μας;

Αυτό όμως μας καλεί ο Θεός να κάνουμε: να θυμόμαστε ότι κάθε μέρα είναι παρών. Έχει ήδη προπορευτεί στο άνοιγμα της ημέρας που ζούμε. Έχει ήδη «εξέλθει έμπροσθεν του λαού Του» για να περπατήσει μαζί μας στη δική μας «έρημο». Το να το θυμόμαστε δεν σημαίνει ότι με μαγικό τρόπο θα φτιάξει η διάθεσή μας. Ούτε ότι ο Θεός θα πάψει να είναι μαζί μας σε περίπτωση που απιστούμε. Ωστόσο, βοηθά στη συνειδητοποίηση ότι, εφόσον η ζωή μοιάζει συχνά σαν ταξίδι κοπιαστικό και απρόβλεπτο, το να αιτιάται διαρκώς κανείς τον Θεό, σαν τους Ισραηλίτες στην έρημο, δημιουργεί προβλήματα στη σχέση μας  με τον Θεό. Οι Ισραηλίτες δεν είχαν καταλάβει ότι τους περίμενε μελλοντική ανάπαυση στη γη Χαναάν. Όπως εμείς δεν θυμόμαστε ότι η τελική μας ανάπαυση είναι ο ουρανός, όχι αυτή η «έρημος». Μέχρι τότε, ο Θεός είναι μαζί μας. Θα νιώθουμε συχνά αδύναμοι, χωρίς τα απαραίτητα. Θα νιώθουμε συχνά περιορισμένοι, χωρίς κατανόηση ή στήριξη. Όμως η πηγή της ζωής, ο Χριστός, θα είναι δυναμικά και αθόρυβα δίπλα μας για κάθε μάχη και ανάγκη μας. Ας μη το πετάμε αυτό με ευκολία κάτω από τις πιέσεις της δικής μας ερήμου.   

«Θεέ, όταν βγήκες μπροστά από τον λαό σου, όταν περπατούσες μέσα από την έρημο· η γη σείστηκε, κι αυτοί οι ουρανοί έσταξαν, από το πρόσωπο του Θεού…» Ψαλμός 68:7.