Και πάντα φταίει ο Θεός ... Όχι;

 

Μπορώ να το ομολογήσω και από προσωπική πείρα, ο μόνιμος κατηγορούμενος, που δικάζεται και πρέπει να απολογείται συνεχώς για τα σφάλματά Του (!) και τα σφάλματα και τις αδικίες των άλλων είναι ο Θεός.

Πόσο χρόνο μπορεί να πάρει σε μια ψυχή ώστε να διαχωρίσει την καλοσύνη, την αγαθότητα, την ευθύτητα, τη δικαιοσύνη του Θεού από την πονηριά, την εκμετάλλευση, τη διαφθορά και την ανωμαλία των ανθρώπων. Πολλές φορές ταυτίζουμε τον Θεό και τα έργα Του με τους ανθρώπους του Θεού, αδιάφορους-τυπικούς ή γνήσιους χριστιανούς, καταλογίζοντας στον πρώτο όλα τα λάθη, τις αμαρτίες και τις αποτυχίες των δεύτερων. Λογικά όποιος επαγγέλλεται ότι ανήκει σε κάποιον, ότι αντιπροσωπεύει κάποιον, (εδώ τον Θεό) θα πρέπει να είναι και άξιος πρεσβευτής Του.

Ωστόσο, αυτό συχνά δεν συμβαίνει, όπως δεν συμβαίνει και σε άλλες σφαίρες της ζωής μας. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Είναι αδύνατον να μη έρθουν τα σκάνδαλα· όμως, αλλοίμονο σ' εκείνον, διαμέσου τού οποίου έρχονται. Τον συμφέρει να κρεμάσει μια μυλόπετρα γύρω από τον τράχηλό του, και να ριχτεί στη θάλασσα, παρά να σκανδαλίσει έναν από τούτους τούς μικρούς» (Λουκάς 17:1-2). Γι’ αυτό συναντούμε ψυχές που ζουν χαλαρά πλέον τη ζωή τους μακριά από τον Κύριο, γιατί κουράστηκαν να είναι θύματα άλλων μέσω της ταπεινής υπακοής τους. Βαρέθηκαν να λαμβάνουν υπόψη τους το θέλημα του Θεού και τις εντολές Του και στο τέλος να ζημιώνονται ή να ταλαιπωρούνται, ενώ άλλοι γύρω τους εντρυφούν μια χαρά, συχνά χαλαρά εν Χριστώ, στις ευλογίες του Θεού! Έτσι αναφωνούν: «Και τότε που υπάκουα στον Κύριο, τι κέρδισα;»

Οι άνθρωποι έχουν ευθύνες. Αυτοί είναι πρωτίστως υπόλογοι και όχι ο Θεός, Τον οποίον συνηθίζουμε να κατηγορούμε για τα λάθη άλλων. Ο μονίμως απολογούμενος, γιατί δεν σταμάτησε, δεν μας προφύλαξε, δεν τους κατακεραύνωσε όλους και να ανεβάσει εμάς στο βάθρο, που τόσο Τον αγαπούσαμε και Τον υπακούαμε.

Αυτό που αξίζει να θυμόμαστε είναι ότι ο Θεός συχνά αφήνει να φανερώνονται οι καρδιές. Αυτών που θέλουν να παρασύρουν, να ταλαιπωρούν, να αδικούν, οι οποίοι θα πληρώσουν κάποτε τη ζημιά που έκαναν στους άλλους. Αυτών που τελικά θα φύγουν, υπολογίζοντας τη συνάρτηση κέρδους και απώλειας, επιλέγοντας το πρόσκαιρο. Αυτών που μένουν, γιατί παρά τις πληγές που έχουν υποστεί, παρά τη φαινομενική αποτυχία της ζωής τους, ή την άρνηση του Θεού να τους ελευθερώσει, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Θεός είναι σοφός, αγαθός, αληθινός και γεμάτος αγάπη. Ο Θεός δεν αποτυγχάνει, ακόμη κι αν όλοι οι άνθρωποι Του αποτύχουν. 

Εννιά (ξεχασιάρηδες;) λεπροί

 

Ενώ ο Χριστός πορευόταν προς κάποια κωμόπολη, Τον συνάντησαν δέκα λεπροί που απεγνωσμένα φώναζαν για βοήθεια. Ο Ιησούς ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά τους και ενώ κατευθύνονταν προς τους ιερείς, καθαρίστηκαν. Όμως, ενώ και οι 10 είχαν θεραπευτεί, μόνο ένας απ’ αυτούς επέστρεψε πίσω και έπεσε στα πόδια του Χριστού, δοξάζοντας τον Θεό για τη θεραπεία του. Το ερώτημα του Χριστού: «Δεν καθαρίστηκαν οι δέκα; Οι δε εννιά πού είναι;» (Λουκάς 17:17) παραμένει το ίδιο και σήμερα. Πολλούς ευεργετεί ο Θεός, φανερά ή σιωπηλά, εντούτοις, μια τραγικά μικρή μερίδα ανθρώπων το αναγνωρίζει και Τον ευγνωμονεί.

Ο Ιησούς, διακριτικός και λεπτός όπως πάντα, δεν κατονόμασε την έλλειψη ευχαριστίας και δοξολογίας ως ατομικισμό, αμέλεια, υπερβάλλουσα χαρά που σε κάνει να ξεχνάς από ποιον ευεργετήθηκες, ή ακόμη και αχαριστία. Μόνο αναρωτήθηκε γιατί δεν βρέθηκαν άλλοι να γυρίσουν να δοξάσουν τον Θεό!

Ωστόσο, αυτό διδάσκει και άλλα μαθήματα. Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο σε δυσκολία και ανάγκη, έναν άνθρωπο χωρίς προοπτικές, να γίνεται τόσο αμελής ώστε να μην αποδώσει ευχαριστία και αναγνώριση; Ο Χριστός θεράπευσε 10 διαφορετικά άτομα, βλέποντας στα πρόσωπά τους 10 διαφορετικές αγωνίες και ανάγκες. Και φυσικά, δεν έμεινε απαθής ή αργός να τους συντρέξει. 

Γιατί ανταποκρίθηκε τελικά μόνο ο ένας; Σας εκπλήσσει το ανθρώπινο δείγμα ένας στους δέκα; Το ποσοστό μιλά εύγλωττα και σήμερα για τις αναλογίες ευγνωμοσύνης που μπορεί να χαρακτηρίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων. Και αυτό δεν αφορά πρωτίστως αυτούς με τους οποίους τυχόν συνέβη να παρεξηγηθούμε ή να έρθουμε για κάποιους λόγους σε καταλυτική διαφωνία. Αφορά κυρίως εκείνους που δεν είχαν κανέναν σοβαρό λόγο να ξεχάσουν. Ίσως το γνωρίζετε και από τη δική σας εμπειρία. Είναι πολύ σκληρό να ξεχνάς ή να ξεχνιέσαι. Να έχεις βοηθήσει ποικιλοτρόπως, να έχεις σταθεί πραγματικά, να ήσουν εκεί όταν … και μόλις τα θέματα λύθηκαν, οι δυσκολίες ρυθμίστηκαν, οι επιθυμίες ικανοποιήθηκαν, οι λόγοι δεν έλειψαν για να ξεχαστείς ή να ξεχάσεις!

Η σαρωτική διάσταση της αμαρτίας και του κακού

«Αν ο δίκαιος παιδεύεται επάνω στη γη, πολύ περισσότερο ο ασεβής και ο αμαρτωλός». Παροιμίες 11:31.

Πολλές φορές οι χριστιανοί ζουν με την αυταπάτη ότι εκεί «έξω» (έξω από το θέλημα τού Θεού, έξω από την αγάπη τού Θεού και τους συνετούς νόμους Του), εκεί έξω στον λαμπερό κόσμο –του οποίου η δυσωδία συχνά δεν κρύβεται-, υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και απόλαυση από ότι στο «σπίτι» του Θεού Πατέρα.      Με την ίδια αυταπάτη ζουν και άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Χριστό, θεωρώντας ανοησία και απώλεια μια ζωή σύμφωνα με τις αρχές του Θεού, με υπακοή στον λόγο Του.

Δεν ξέρω αν νομίζεις και εσύ ότι περνούν καλά όλοι αυτοί εκεί «έξω». Ίσως καλύτερα από σένα! Οι περισσότεροι είναι στην εξαπάτηση, άλλοι στην απόγνωση, άλλοι στο αδιέξοδο ή την τραγωδία. Αρκετοί που είναι ευθείς διατυπώνουν τα ερωτηματικά τους και ομολογούν την αποτυχία τους να βρουν πραγματική ευτυχία. Κάποιοι άλλοι, για να σώσουν αξιοπρεπώς τα προσχήματα, καμουφλάρονται.

Αν εσύ που είσαι χριστιανός θλίβεσαι, διότι πράγματι «στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν» (Ματθαίος 7:14), νομίζεις ότι η αμαρτία και ο διάβολος χορταίνουν έξω τις ψυχές με ευρυχωρία και ανάπαυση; Σε έναν τόπο με «αγκάθια, τριβόλια και λύπες» (Γένεση 3:17-18), που έχει και αρκετά διαλείμματα ελπίδας και χαράς, διαφορετικά δεν θα αντέχαμε την ίδια μας την ύπαρξη, μη ψάχνεις ευδαιμονία και μακαριότητα.

Όλοι μας, χριστιανοί και μη, προσπαθούμε να αποφύγουμε τη γεύση του θανάτου σε όλες τις διαστάσεις της. Θέλουμε μακροζωία, ευημερία, αρμονία, νεότητα, ειρήνη, υγεία, ασφάλεια. Κι όμως συχνά θερίζουμε τα αντίθετα. Τελικά είναι αναπόφευκτο: Είτε κανείς πεθαίνει μαζί με τον Χριστό ως προς τον κόσμο, τα πάθη και τις ψεύτικες επιθυμίες του για να ζήσει, είτε πεθαίνει μέσα στον κόσμο, μαζί μ’ αυτόν τον κόσμο, επιδιώκοντας κάπως να ζήσει.

Ο Θεός μάς καλεί να είμαστε ευθείς και ειλικρινείς

 

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις, πολλώ μάλλον τις αδελφικές σχέσεις των χριστιανών, είναι να είμαστε ειλικρινείς, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους.

Σε μια εποχή που εκθειάζει την κατανόηση, την επιείκεια, την ανεκτικότητα, θέλει θάρρος να μπορείς να λες με ευθύτητα πράγματα που ενοχλούν και να μη φοβάσαι να υποδείξεις πράξεις που σε βρίσκουν αντίθετο. Για παράδειγμα, αν ο άλλος  σου μιλά υποτιμητικά, γιατί θα πρέπει να μην το κατονομάσεις; Αν υποκρίνεται μπροστά στα μάτια σου και τα μάτια των άλλων, γιατί θα πρέπει να δώσεις στον υποκριτή την αίσθηση ότι περνούν οι υποκρισίες του; Αν κάποιος αραδιάζει ένα σωρό δικαιολογίες για να συσκοτίσει μια κατάσταση, εσύ γιατί θα πρέπει να δείξεις καλή πίστη; Αν ένα άτομο ενεργεί με ευνοιοκρατία και ωφελιμισμό, πρέπει να κάνεις ότι δεν βλέπεις; Ή μήπως πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα το κάνεις να ντραπεί και να μετανοήσει;

Πολλοί από εμάς έχουμε πάρει μέρος συνειδητά στο ανόητο παιχνίδι «Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω», είτε πρόκειται για φιλικές και αδελφικές σχέσεις είτε για οικογενειακές. Και ίσως νιώθουμε λύπη, γιατί δεν θελήσαμε να πούμε στον άλλον αυτό που όφειλε να ξέρει. Φυσικά, δεν εννοώ εδώ να σχολιάζουμε ακατάπαυστα τις ελλείψεις του άλλου ή να είμαστε διαρκώς με το δάχτυλο τεντωμένο σε υποδείξεις. Ωστόσο, το να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, θολώνει την αλήθεια για μας και τον άλλο.   

Κανείς δεν μετανοεί και αλλάζει συμπεριφορά μόνο με την αγάπη και τη σιωπή των γύρω του. Ο ίδιος Θεός, όσες φορές χρειάστηκε να συνεφέρει τον λαό Του, διαμαρτυρήθηκε με αγάπη, έστειλε προφήτες από αγάπη, στρίμωξε από αγάπη, παιδαγώγησε από αγάπη. Πάντως δεν έκανε ότι δεν καταλάβαινε από αγάπη (ακόμη και όταν μακροθυμούσε) και περίμενε σιωπηλά να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι τα σφάλματα τους. Το ίδιο κάνει σήμερα με την Εκκλησία Του και με καθέναν από εμάς. Το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς. Ας είμαστε ειλικρινείς και ευθείς στις σχέσεις μας. Όποιος δεν αντέχει την αλήθεια ή δεν θέλει να αλλάξει, θα δικαιολογήσει, θα σκληρύνει, θα προσπεράσει. Όποιος όμως θέλει την αλήθεια, ακόμη κι αν κλοτσήσει, στο τέλος θα κερδηθεί από την αλήθεια.  

« […] ζώντας την αλήθεια με αγάπη, να αυξηθούμε σ' αυτόν σε όλα, αυτός που είναι η κεφαλή, ο Χριστός». Εφεσίους 4:15.

Χαρά ή υποχρέωση; Καθήκον ή ευχαρίστηση;

Η χριστιανική εκκλησία γνωρίζει πολλές θαυμαστές αλήθειες του Θεού και αρκετά άτομα ανακαλούν τις υποσχέσεις αλλά και τις προειδοποιήσεις των εδαφίων του Λόγου τού Θεού. Όμως, μια γνώση της αλήθειας των Γραφών με το νου μόνο αρκεί για μια ζωντανή χριστιανική ζωή;

Όχι, γιατί  ο λόγος του Θεού και το θέλημα του Θεού πρέπει να γίνουν μια δυνατή, εσωτερική πραγματικότητα μέσα μας. Και αυτό συμβαίνει όταν τα δεχόμαστε με την καρδιά και τα κρατάμε στην καρδιά μας σαν πολύτιμα μαργαριτάρια. Μόνο όταν η υπακοή μας μετασχηματιστεί σε πραγματική ευχαρίστηση και όχι λογική αναγκαιότητα, μόνο όταν η βαθιά αγάπη προς τον Θεό και τους άλλους μάς κινητοποιεί, μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αφιερωμένοι χριστιανοί.

Διαφορετικά, θα παραμείνουμε μίζεροι, εξαναγκασμένοι χριστιανοί που «κοπιάζουν» να κάνουν το θέλημα του Θεού. Όταν αποδεχόμαστε τις αλήθειες του Θεού στο μυαλό και όχι στην καρδιά, καταλήγουμε σε μια υπακοή υπό την καθοδήγηση του καθήκοντος και της πειθαρχίας, όχι της αγάπης.  

Έχω συναντήσει αρκετούς χριστιανούς, φοβισμένους, πιεσμένους, συχνά στρατευμένους στην ιδέα ότι οφείλουν πάντοτε, όπως και να έχουν τα πράγματα, να κάνουν αυτό που λέει ο Θεός και πολύ φοβάμαι ότι υπήρξα κι εγώ κάποτε έτσι. Γνωρίζοντας καλά τη Γραφή, υιοθετούν μια υπακοή που θυμίζει στρατιωτική πειθαρχία: το είπε ο διοικητής, πρέπει να το κάνω! Τώρα, θέλω, δεν θέλω, μπορώ, δεν μπορώ, το καταλαβαίνω, δεν το καταλαβαίνω, είναι οι συγκυρίες κατάλληλες, δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει να πειθαρχήσω -να υπακούσω- γιατί το λέει ο Λόγος του Θεού. Υπακούω όχι γιατί πραγματικά το θέλω, γιατί θα μου δώσει τόση χαρά καθώς είναι το θέλημα του Θεού, αλλά γιατί πρέπει, πρέπει, ναι πρέπει!

Τέλος, όταν διακονούμε τους γύρω μας κινητοποιημένοι από τις αλήθειες του Θεού στο μυαλό και όχι στην καρδιά, καταλήγουμε να ζούμε μια κουρδισμένη πνευματική ζωή. Στο τέλος θα ξεθυμάνει. Θα μας σέρνει και θα τη σέρνουμε χωρίς χαρά, μόνο και μόνο επειδή πρέπει. Επειδή μας κοιτάει ο ποιμένας/ιερέας, επειδή θα το ήθελε ο γονιός μας, επειδή ντρεπόμαστε την εκκλησία που πηγαίνουμε... Ναι, πρέπει να πάρουμε αυτό το τηλέφωνο, πρέπει να κάνουμε αυτή την επίσκεψη, πρέπει να δώσουμε κάποια χρήματα, και τον χρόνο που δεν έχουμε, και την πλατιά αγκαλιά που δεν επιθυμούμε, ναι, πρέπει...  

Το μόνο που «πρέπει» είναι να αγκαλιάσουμε τις αλήθειες του Θεού στην καρδιά μας, να τις κρατήσουμε ζωντανές εκεί και ν’ αφήσουμε τον Κύριο να τις δουλέψει και να κάνει την υπακοή μας σ' Αυτόν αληθινή ευχαρίστηση.

«Χαίρομαι, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι στο κέντρο τής καρδιάς μου». Ψαλμός 40:8.

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω δηλαδή;

 

Κατ’ αρχήν, στην Καινή Διαθήκη, κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσης της πρώτης αποστολικής εκκλησίας, οι απόστολοι, ποιμένες, διδάσκαλοι και ευαγγελιστές έδιναν τους εαυτούς τους ζωντανή θυσία για τη διάδοση του ευαγγελίου και για την υπηρεσία των αδελφών. Η θυσία και η προσφορά ξεκινούσε από πάνω προς τα κάτω, με ταπείνωση και απλότητα.

Στις μέρες μας διαμορφώνεται το εξής παράδοξο φαινόμενο: πολλοί απλοί, πιστοί αδελφοί που τιμούν τον Κύριο δίνουν τις ζωές τους ζωντανή θυσία (στον Θεό) για ν’ «ανέβουν» τελικά αρκετοί ποιμένες και δάσκαλοι που εξουθενώνουν τον ταπεινό και τον δίκαιο, χωρίς να ελέγχουν εξίσου τον υποκριτή (ή μη) παραβάτη. Αυτή η θυσία ξεκινά από κάτω προς τα πάνω, πάλι με ταπείνωση και απλότητα, όμως οδηγεί συχνά σε σχίσματα και απογοητεύσεις, επειδή στην πραγματικότητα «δεν χρωστούν τα παιδιά να θησαυρίζουν για τους γονείς, αλλά οι γονείς για τα παιδιά» (Β΄ Κορινθίους 12:14).

Κλείνοντας, οι μαθητές του Χριστού, όπως και ο απόστολος Παύλος, προσπαθούσαν, μαζί με το κήρυγμα του λόγου, να λύσουν τα προβλήματα των εκκλησιών και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα ή τα αμαρτήματα που παρατηρούνταν στους κόλπους των συναθροίσεων και στις σχέσεις μεταξύ των αδελφών. Δεν άφηναν αυτά να εκκρεμούν, προκειμένου να δώσουν προτεραιότητα σε ευαγγελιστικές εκδηλώσεις και άλλες δραστηριότητες, διότι το έξω και το μέσα είχαν την ίδια σπουδαιότητα και αξία.

Στην εποχή μας βρίθουν τα κηρύγματα, οι εκδηλώσεις και οι ποικίλες διακονίες. Επιπλέον, το διαδίκτυο και οι πλατφόρμες βομβαρδίζουν τους πιστούς με κάθε λογής πνευματική δραστηριότητα, αρκεί να πατήσουν στο link, για να συμμετάσχουν στην «εκκλησία» του Χριστού. Ακούγεται πλέον ελιτίστικο και υπεροπτικό: “Εσείς, όμως, είστε «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου» (Α΄ Πέτρου 2:9). Το έξω και το μέσα έχουν αρχίσει να γίνονται μια ενιαία, αδιάκριτη μάζα: δεν χρειάζεται τίποτα να διορθωθεί, τίποτα να επουλωθεί, τίποτα να λυθεί. Αρκεί τα πράγματα να κινούνται. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω…

 

(Ευτυχώς, υπάρχουν και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις)