Εννιά (ξεχασιάρηδες;) λεπροί

 

Ενώ ο Χριστός πορευόταν προς κάποια κωμόπολη, Τον συνάντησαν δέκα λεπροί που απεγνωσμένα φώναζαν για βοήθεια. Ο Ιησούς ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά τους και ενώ κατευθύνονταν προς τους ιερείς, καθαρίστηκαν. Όμως, ενώ και οι 10 είχαν θεραπευτεί, μόνο ένας απ’ αυτούς επέστρεψε πίσω και έπεσε στα πόδια του Χριστού, δοξάζοντας τον Θεό για τη θεραπεία του. Το ερώτημα του Χριστού: «Δεν καθαρίστηκαν οι δέκα; Οι δε εννιά πού είναι;» (Λουκάς 17:17) παραμένει το ίδιο και σήμερα. Πολλούς ευεργετεί ο Θεός, φανερά ή σιωπηλά, εντούτοις, μια τραγικά μικρή μερίδα ανθρώπων το αναγνωρίζει και Τον ευγνωμονεί.

Ο Ιησούς, διακριτικός και λεπτός όπως πάντα, δεν κατονόμασε την έλλειψη ευχαριστίας και δοξολογίας ως ατομικισμό, αμέλεια, υπερβάλλουσα χαρά που σε κάνει να ξεχνάς από ποιον ευεργετήθηκες, ή ακόμη και αχαριστία. Μόνο αναρωτήθηκε γιατί δεν βρέθηκαν άλλοι να γυρίσουν να δοξάσουν τον Θεό!

Ωστόσο, αυτό διδάσκει και άλλα μαθήματα. Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο σε δυσκολία και ανάγκη, έναν άνθρωπο χωρίς προοπτικές, να γίνεται τόσο αμελής ώστε να μην αποδώσει ευχαριστία και αναγνώριση; Ο Χριστός θεράπευσε 10 διαφορετικά άτομα, βλέποντας στα πρόσωπά τους 10 διαφορετικές αγωνίες και ανάγκες. Και φυσικά, δεν έμεινε απαθής ή αργός να τους συντρέξει. 

Γιατί ανταποκρίθηκε τελικά μόνο ο ένας; Σας εκπλήσσει το ανθρώπινο δείγμα ένας στους δέκα; Το ποσοστό μιλά εύγλωττα και σήμερα για τις αναλογίες ευγνωμοσύνης που μπορεί να χαρακτηρίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων. Και αυτό δεν αφορά πρωτίστως αυτούς με τους οποίους τυχόν συνέβη να παρεξηγηθούμε ή να έρθουμε για κάποιους λόγους σε καταλυτική διαφωνία. Αφορά κυρίως εκείνους που δεν είχαν κανέναν σοβαρό λόγο να ξεχάσουν. Ίσως το γνωρίζετε και από τη δική σας εμπειρία. Είναι πολύ σκληρό να ξεχνάς ή να ξεχνιέσαι. Να έχεις βοηθήσει ποικιλοτρόπως, να έχεις σταθεί πραγματικά, να ήσουν εκεί όταν … και μόλις τα θέματα λύθηκαν, οι δυσκολίες ρυθμίστηκαν, οι επιθυμίες ικανοποιήθηκαν, οι λόγοι δεν έλειψαν για να ξεχαστείς ή να ξεχάσεις!