Η σαρωτική διάσταση της αμαρτίας και του κακού

«Αν ο δίκαιος παιδεύεται επάνω στη γη, πολύ περισσότερο ο ασεβής και ο αμαρτωλός». Παροιμίες 11:31.

Πολλές φορές οι χριστιανοί ζουν με την αυταπάτη ότι εκεί «έξω» (έξω από το θέλημα τού Θεού, έξω από την αγάπη τού Θεού και τους συνετούς νόμους Του), εκεί έξω στον λαμπερό κόσμο –του οποίου η δυσωδία συχνά δεν κρύβεται-, υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και απόλαυση από ότι στο «σπίτι» του Θεού Πατέρα.      Με την ίδια αυταπάτη ζουν και άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Χριστό, θεωρώντας ανοησία και απώλεια μια ζωή σύμφωνα με τις αρχές του Θεού, με υπακοή στον λόγο Του.

Δεν ξέρω αν νομίζεις και εσύ ότι περνούν καλά όλοι αυτοί εκεί «έξω». Ίσως καλύτερα από σένα! Οι περισσότεροι είναι στην εξαπάτηση, άλλοι στην απόγνωση, άλλοι στο αδιέξοδο ή την τραγωδία. Αρκετοί που είναι ευθείς διατυπώνουν τα ερωτηματικά τους και ομολογούν την αποτυχία τους να βρουν πραγματική ευτυχία. Κάποιοι άλλοι, για να σώσουν αξιοπρεπώς τα προσχήματα, καμουφλάρονται.

Αν εσύ που είσαι χριστιανός θλίβεσαι, διότι πράγματι «στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν» (Ματθαίος 7:14), νομίζεις ότι η αμαρτία και ο διάβολος χορταίνουν έξω τις ψυχές με ευρυχωρία και ανάπαυση; Σε έναν τόπο με «αγκάθια, τριβόλια και λύπες» (Γένεση 3:17-18), που έχει και αρκετά διαλείμματα ελπίδας και χαράς, διαφορετικά δεν θα αντέχαμε την ίδια μας την ύπαρξη, μη ψάχνεις ευδαιμονία και μακαριότητα.

Όλοι μας, χριστιανοί και μη, προσπαθούμε να αποφύγουμε τη γεύση του θανάτου σε όλες τις διαστάσεις της. Θέλουμε μακροζωία, ευημερία, αρμονία, νεότητα, ειρήνη, υγεία, ασφάλεια. Κι όμως συχνά θερίζουμε τα αντίθετα. Τελικά είναι αναπόφευκτο: Είτε κανείς πεθαίνει μαζί με τον Χριστό ως προς τον κόσμο, τα πάθη και τις ψεύτικες επιθυμίες του για να ζήσει, είτε πεθαίνει μέσα στον κόσμο, μαζί μ’ αυτόν τον κόσμο, επιδιώκοντας κάπως να ζήσει.