Χαρά ή υποχρέωση; Καθήκον ή ευχαρίστηση;

Η χριστιανική εκκλησία γνωρίζει πολλές θαυμαστές αλήθειες του Θεού και αρκετά άτομα ανακαλούν τις υποσχέσεις αλλά και τις προειδοποιήσεις των εδαφίων του Λόγου τού Θεού. Όμως, μια γνώση της αλήθειας των Γραφών με το νου μόνο αρκεί για μια ζωντανή χριστιανική ζωή;

Όχι, γιατί  ο λόγος του Θεού και το θέλημα του Θεού πρέπει να γίνουν μια δυνατή, εσωτερική πραγματικότητα μέσα μας. Και αυτό συμβαίνει όταν τα δεχόμαστε με την καρδιά και τα κρατάμε στην καρδιά μας σαν πολύτιμα μαργαριτάρια. Μόνο όταν η υπακοή μας μετασχηματιστεί σε πραγματική ευχαρίστηση και όχι λογική αναγκαιότητα, μόνο όταν η βαθιά αγάπη προς τον Θεό και τους άλλους μάς κινητοποιεί, μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αφιερωμένοι χριστιανοί.

Διαφορετικά, θα παραμείνουμε μίζεροι, εξαναγκασμένοι χριστιανοί που «κοπιάζουν» να κάνουν το θέλημα του Θεού. Όταν αποδεχόμαστε τις αλήθειες του Θεού στο μυαλό και όχι στην καρδιά, καταλήγουμε σε μια υπακοή υπό την καθοδήγηση του καθήκοντος και της πειθαρχίας, όχι της αγάπης.  

Έχω συναντήσει αρκετούς χριστιανούς, φοβισμένους, πιεσμένους, συχνά στρατευμένους στην ιδέα ότι οφείλουν πάντοτε, όπως και να έχουν τα πράγματα, να κάνουν αυτό που λέει ο Θεός και πολύ φοβάμαι ότι υπήρξα κι εγώ κάποτε έτσι. Γνωρίζοντας καλά τη Γραφή, υιοθετούν μια υπακοή που θυμίζει στρατιωτική πειθαρχία: το είπε ο διοικητής, πρέπει να το κάνω! Τώρα, θέλω, δεν θέλω, μπορώ, δεν μπορώ, το καταλαβαίνω, δεν το καταλαβαίνω, είναι οι συγκυρίες κατάλληλες, δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει να πειθαρχήσω -να υπακούσω- γιατί το λέει ο Λόγος του Θεού. Υπακούω όχι γιατί πραγματικά το θέλω, γιατί θα μου δώσει τόση χαρά καθώς είναι το θέλημα του Θεού, αλλά γιατί πρέπει, πρέπει, ναι πρέπει!

Τέλος, όταν διακονούμε τους γύρω μας κινητοποιημένοι από τις αλήθειες του Θεού στο μυαλό και όχι στην καρδιά, καταλήγουμε να ζούμε μια κουρδισμένη πνευματική ζωή. Στο τέλος θα ξεθυμάνει. Θα μας σέρνει και θα τη σέρνουμε χωρίς χαρά, μόνο και μόνο επειδή πρέπει. Επειδή μας κοιτάει ο ποιμένας/ιερέας, επειδή θα το ήθελε ο γονιός μας, επειδή ντρεπόμαστε την εκκλησία που πηγαίνουμε... Ναι, πρέπει να πάρουμε αυτό το τηλέφωνο, πρέπει να κάνουμε αυτή την επίσκεψη, πρέπει να δώσουμε κάποια χρήματα, και τον χρόνο που δεν έχουμε, και την πλατιά αγκαλιά που δεν επιθυμούμε, ναι, πρέπει...  

Το μόνο που «πρέπει» είναι να αγκαλιάσουμε τις αλήθειες του Θεού στην καρδιά μας, να τις κρατήσουμε ζωντανές εκεί και ν’ αφήσουμε τον Κύριο να τις δουλέψει και να κάνει την υπακοή μας σ' Αυτόν αληθινή ευχαρίστηση.

«Χαίρομαι, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι στο κέντρο τής καρδιάς μου». Ψαλμός 40:8.