Εκείνος πέθανε για όλους μας

 

Για ποιον τιποτένιο ανθρώπινο ον θα πέθαινε κάποιος; Για πια άθλια κατάσταση θα πρόσφερε κανείς τη ζωή του;  Αγωνιζόμαστε, παλεύουμε και θυσιαζόμαστε μόνο αν ο σκοπός αξίζει, μόνο αν υπάρχει αληθινή αξία πίσω απ’ αυτό. Ναι, για κάτι καλό, δίκαιο, αγαθό θα έδινε κανείς τη ζωή του. Για κάποιον άνθρωπο που αξίζει, θα θυσιαζόταν κάποιος.

Συνεπώς, κανείς μας δεν θα πέθαινε για να σώσει τον διαφθορέα.  Ούτε θα θυσιαζόμασταν για να σώσουμε τον διεστραμμένο, τον άδικο, τον ασεβή. Εκείνον τον άξιο τιμωρίας.

Όμως, ο Χριστός πέθανε για όλους αυτούς που η κοινωνία μισεί και σιχαίνεται. Ο Ιησούς πήρε στον σταυρό τις αμαρτίες όλων εκείνων τους οποίους η κοινή γνώμη απερίφραστα καταδικάζει. Παράλληλα, φορτώθηκε εξίσου τις αμαρτίες των ευυπολήπτων και άξιων οικογενειαρχών, των λαμπρών προσωπικοτήτων προσφοράς που θαυμάζουμε, των απλών ατόμων που συναναστρεφόμαστε. Χωρίς τη θυσία του Χριστού, δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας!

Χωρίς το αίμα του Χριστού να μας σκεπάσει, κανείς μας δεν θα δρασκελίσει το κατώφλι του ουρανού. Είναι αποδεκτό ότι σε αυτή τη ζωή εμείς εκφέρουμε την κρίση του δίκαιου και του άδικου. Όμως πέρα από τη σφαίρα της ζωής αυτής, την κρίση θα την εκφέρει για όλους μας ανεξαιρέτως ο Θεός. Η αποδοχή της σταυρικής θυσίας και η  μετάνοια είναι η μόνη οδός σωτηρίας. Ο δρόμος της συμφιλίωσης και της συγχώρεσης είναι σήμερα ανοικτός για όλους, μα για όλους : για τους καλοσυνάτους «δίκαιους» αλλά και για τα «αποβράσματα».

«Δεδομένου ότι, με δυσκολία θα πεθάνει κάποιος για έναν δίκαιο• για τον αγαθό, βέβαια, ίσως και τολμάει κάποιος να πεθάνει. Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας». Ρωμαίους 5:7-8.

Μονά – ζυγά , δικά μου!

Το πιο χαρακτηριστικό που μπορώ γενικά να αναφέρω για την ανθρώπινη κρίση είναι ότι έχουμε μια κρίση «λάστιχο» και αυτό είναι το πρόβλημα. Μια κρίση που τεντώνεται και μαζεύεται ανάλογα με το τι θέλουμε, με το τι έχουμε ανάγκη κάθε φορά. Το συμπυκνώνω απλά σε μια έκφραση : «Μονά - ζυγά, δικά μου».

Όμως, μέσα στη συνείδησή μας, ο Θεός έχει θελήσει να υπάρχει ένα σταθερό φως ορθότητας, κρίσης και αλήθειας. Ένα φως που σχεδόν πάντα, ακόμη και στις τραγικές και εγκληματικές στιγμές των ανθρώπων και της ανθρωπότητας, δίνει, έστω και αχνά, στους πράττοντες τη δυνατότητα να μπορούν να στρέψουν τη διάνοιά τους σε ορθές και όχι λανθασμένες πράξεις, σε δίκαιες, όχι σε άδικες.

Επανέρχομαι: γιατί, λοιπόν, ως άνθρωποι και ως χριστιανοί δεν πράττουμε δίκαια; Η απάντηση είναι ότι δεν κρίνουμε δίκαια. Κρίνουμε πρωτίστως στη βάση: «Μονά- ζυγά, δικά μου»! Τι σημείνει αυτό; Ότι έχουμε ένα μικρό, ελάχιστο μέτρο για όλα μας τα λάθη και τις παραλείψεις. Έχουμε χίλιες δικαιολογίες για να καλύψουμε τις αμαρτίες μας. Που δεν σε σκέφτηκα, που αδιαφόρησα, που σε αδίκησα, που σε παρέκαμψα, που σε συκοφάντησα, που σε εκμεταλλεύτηκα, που σε κακοποίησα και πόσα ακόμη. Λοιπόν, μονά, δικά μου!

Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα τεράστιο μέτρο με το οποίο κρίνουμε τους άλλους. Αυτούς που κάνουν λάθη, που δημιουργούν τα προβλήματα, που αμαρτάνουν. Αυτά, δηλαδή, τα οποία οι περισσότεροι θα δημιουργήσουμε όταν βρεθούμε αύριο στην ίδια θέση! Απλά σήμερα η κρίση μας (που είναι όντως παρατραβηγμένα δίκαιη) δεν έχει το συμφέρον να κατανοήσει, να καλύψει, να θυσιάσει. Δεν έχει λόγους να βρει δικαιολογίες, να σκεπάσει. Λοιπόν, και τα ζυγά, δικά μου!

Έχω παρέλαση ατόμων μπροστά μου, φίλων, συγγενών, χριστιανών, που είναι «Μονά, ζυγά δικά μου» τόσο σε κρίσεις όσο και σε ενέργειες. Έχω και κάποια φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που ούτε στα πέντε δάχτυλα του χεριού μου δεν μετριούνται, που ναι, δόξα στον Θεό, είναι η εξαίρεση στον κανόνα, και έχουν διαφύγει απ’ αυτή τη διαστρέβλωση της ανθρώπινης κρίσης. Άτομα που είναι πιστά. Ήταν, είναι και θα είναι, και που όταν χρειαστεί να αναθεωρήσουν κάτι από την κρίση τους, σου λένε ευθέως: «Έκανα λάθος», γιατί δεν ασπάζονται το «μονά - ζυγά, δικά μου». Μακάρι να γίνουμε τέτοιοι.

"Γι' αυτό, είσαι αναπολόγητος, ω άνθρωπε, οποιοσδήποτε και αν είσαι εσύ που κρίνεις· επειδή, σε ό,τι κρίνεις τον άλλον, κατακρίνεις τον εαυτό σου· για τον λόγο ότι, τα ίδια κάνεις εσύ που κρίνεις". Ρωμαίους 2:1.

Οι μικρές στιγμές της αλήθειας

 

Ποιες είναι αυτές; Είναι οι στιγμές που διαδραματίζονται έξω από τη «μεγάλη σκηνή» στην οποία μηχανικά έχουμε ένα ρόλο.

Είναι οι στιγμές μιας αδιάφορης καθημερινότητας, εκεί που δεν υπάρχει λόγος να είμαστε κάποιοι, εκεί που δεν υπάρχει ανάγκη αποδείξουμε τίποτα. Ναι, εκεί φαίνεται τελικά ποιοι πραγματικά είμαστε.

Στιγμές αλήθειας, έχω ζήσει πολλές, καλές και κακές. Ωστόσο, εύχομαι να μη βρεθώ ποτέ να ζήσω στιγμές στις οποίες θα φανερωθεί πόσο ρηχή και σκάρτη μπορεί να είμαι. 

Στιγμές αλήθειας αναφερόμενες σε βιβλικούς χαρακτήρες υπάρχουν πολλές στη Γραφή, αλλά δεν έχουν όλες ίση βαρύτητα, ούτε διακυβεύεται πάντα ίσης σημασίας πνευματικό αποτέλεσμα.

Μια στιγμή αλήθειας είναι η στιγμή που ο Ησαύ, αποκαμωμένος και πεινασμένος, πούλησε για μια βρώση τα πρωτοτόκιά του. Μια άλλη στιγμή αλήθειας είναι όταν ο βασιλιάς Δαβίδ παγιδεύεται στην σεξουαλική επιθυμία του και πλέκει αριστοτεχνικά ιστορία έρωτα και φόνου, εκδηλώνοντας τη χαμηλή στάθμη του πνευματικού του επιπέδου εκείνη την εποχή.

Οι δύο αυτές πράξεις δεν είχαν τις ίδιες συνέπειες, ούτε διακυβευόταν στον ίδιο βαθμό η προσωπική σχέση των ανθρώπων με τον Κύριο και τις υποσχέσεις Του. Ο Δαβίδ πληρώνει με φοβερά επώδυνο τρόπο την αμαρτία του, αλλά αυτή δεν είναι κομβικής σημασίας για το πραγματικό ποιόν του Δαβίδ και την αγάπη του για τον Θεό. Αντίθετα, ο Ησαύ απορρίπτεται από τον Θεό, γιατί η δική του στιγμή αδυναμίας αποκάλυψε μια γενικότερη περιφρόνηση, μια βεβήλωση σε υποσχέσεις του  Θεού που είχαν βαθύτατες πνευματικές προεκτάσεις. Ο Ησαύ αδυνατεί να καταλάβει τι διακυβεύεται με τη συναλλαγή του με τον Ιακώβ. Κάνει μια συμφωνία, συναλλάσσεται, πουλά. Κάτι κερδίζει αλλά και κάτι χάνει! Εντούτοις, δεν συνειδητοποιεί ούτε τι κερδίζει ούτε τι χάνει. Στην πνευματική ζυγαριά του, οι παρακαταθήκες του Θεού, αξίζουν όσο ένα απλό πιάτο φαγητό. Δηλαδή, η κληρονομιά των υποσχέσεων Του ανταλλάσσεται με μια στιγμιαία λύση στην ανάγκη του. Πρόκειται για μια προσφορά, ένα deal.

Δεν ξέρω ποιες είναι οι δικές σας στιγμές αλήθειας, αλλά σε κάτι τέτοιες ώρες φανερώνουμε, χωρίς πάντοτε να το αντιλαμβανόμαστε, πόσο πίστη ή απιστία, πόση αφοσίωση ή πόση αδιαφορία  έχουμε για τα πράγματα του Θεού. Οι μικρές στιγμές αλήθειας που παίζονται πίσω από τη «μεγάλη σκηνή» είναι συχνά οι πιο σπουδαίες και είναι αυτές που καταλήγουν πολύ μεγάλες όσο κυλούν τα χρόνια.  

«Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια;» Γένεση 25:32.

Κανέναν δεν τον τσίμπησε ξαφνικά μια μύγα

Λαϊκή έκφραση: «Μα, τι σε έπιασε ; Μύγα σε τσίμπησε;» Δηλαδή, έχεις μια μη κατανοητή αντίδραση, μια παρατραβηγμένη συμπεριφορά, κάτι για το οποίο ο άλλος δεν έχει εξήγηση.

Εντούτοις, καμιά σχέση δεν διαταράσσεται επειδή κάποιον τον τσίμπησε μύγα. Υπάρχουν πάντα αιτίες και εξηγήσεις πίσω από τα προβλήματα και τις συμπεριφορές ανθρώπων σε  οικογενειακό, φιλικό, εκκλησιαστικό, κοινωνικό ή άλλο επίπεδο. Όμως, αρκούμαστε σε εξηγήσεις που δίνουμε εμείς ή λαμβάνουμε υπόψη και τις εξηγήσεις των άλλων;

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τον εκκλησιαστικό χώρο. Έχετε σκεφτεί γιατί κάποιοι μπορεί να έχουν δυσαρεστηθεί ή ακόμη και να έχουν διωχθεί/ φύγει από μία εκκλησία; Έχουμε πληθώρα λόγων να παραθέσουμε, πάντως σίγουρα δεν τους τσίμπησε μύγα! Αγάπησαν τον κόσμο, οι μέριμνες/ βιοπάλη, μια μεγάλη πτώση, μια διαφορετική θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων, ένας σκανδαλισμός, μια συνεχής αδιαφορία, ένας διαρκής υποβιβασμός κ.ά. Ωστόσο, μου κάνει η εντύπωση ότι στην Παλιά Διαθήκη ο Αχάν τάραξε ολόκληρο το στρατόπεδο του Θεού επιθυμώντας μια βαβυλωνιακή στολή, χρυσάφι και ασήμι, απαγορευμένα λάφυρα από τη μάχη της Ιεριχούς. Αυτός ο ένας και μόνος ήταν αρκετός αρκετός για να φέρει ήττα και αναταραχή.

Ο Παύλος στις Πράξεις των Αποστόλων κ΄:33-34 λέει στους αδελφούς: «Ασήμι ή χρυσάφι ή ιμάτιο δεν επιθύμησα από κανέναν. Κι εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι στις ανάγκες μου και σ' εκείνους που ήσαν μαζί μου υπηρέτησαν αυτά τα χέρια». Άμεμπτος, ευθύς, αβαρής. Γνήσιος πιστός και γνήσιος υπηρέτης της αδελφότητας, χωρίς μικροπρεπείς σκέψεις αξίας και ανωτερότητας, χωρίς έξυπνα βολέματα για τον ίδιο και τους συνεργάτες του.  

Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσες φορές μπορεί να έχει παραβιαστεί κρυφά ή φανερά αυτή η ηθική αρχή τού «ου επιθυμήσεις» (Έξοδος 20:17)  μέσα στην εκκλησία, από τον απλό αδελφό έως την κορυφή της πυραμίδας. Σκεφτείτε  αυτό το «ου επιθυμήσεις» -όχι τη σεμνή επιθυμία που συμφωνεί με τον Λόγο του Θεού-, αλλά αυτήν την επιθυμία της απόκτησης, της κατάκτησης, της υποβίβασης, της οικειοποίησης πραγμάτων που είναι του πλησίον μας,  ή τα έχει ο Θεός για άλλο λόγο ή για κάποιους άλλους τέλος πάντων, ενώ εμείς τα παίρνουμε στις δικές μας σκηνές ή τα κρατάμε στον δικό μας έλεγχο.  Και πιστεύετε ότι δεν θα υπάρχει αναστάτωση, αναταραχή και ήττα προσωπική και εκκλησιαστική;

Ζω σαν να βλέπω τον Θεό στην κάθε μου μέρα

 

Σε μια ζωή που οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε σαν τη σβούρα, γυρίζουμε στο σπίτι κατάκοποι έχοντες διεκπεραιώσει ένα σωρό φροντίδες και δουλειές, για να δούμε στο τέλος της ημέρας να έχουν προστεθεί στη λίστα μας άλλες τόσες απ’ αυτές που ήδη σβήσαμε, το να ζούμε σαν να βλέπουμε τον Θεό στην καθημερινότητά μας είναι μια μεγάλη πρόκληση!

Ήταν πάντα τέτοια η φύση της ζωής και όσο πάει γίνεται όλο πιο απαιτητική και περίπλοκη, που συχνά ο Θεός μοιάζει σαν μια μακρινή πραγματικότητα. Αναρωτιόμαστε; Με νοιάζεται ο Κύριος πράγματι; Βλέπει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω ; Ξέρει τα οικονομικά μου αδιέξοδα με παιδιά που σπουδάζουν και νοίκια να τρέχουν; Γιατί εφόσον είμαι άνεργος, έχω να αντιμετωπίσω και ζητήματα υγείας; Αντιλαμβάνεται τι θα πει να είμαι χήρα χωρίς βοήθεια ή  μητέρα μόνη που μεγαλώνει παιδιά με αναπτυξιακές δυσκολίες;

Ο καθένας θα μπορούσε να εκφράσει τα δικά του ερωτηματικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν πνιγόμαστε, η πίστη πάει περίπατο. Όταν οι φόβοι, τα αδιέξοδα, οι στερήσεις, και φυσικά μέσα σε όλα οι επιθέσεις του εχθρού, πέφτουν πάνω μας, πώς να περπατήσουμε βλέποντας τον Θεό παρών στη ζωή μας;

Αυτό όμως μας καλεί ο Θεός να κάνουμε: να θυμόμαστε ότι κάθε μέρα είναι παρών. Έχει ήδη προπορευτεί στο άνοιγμα της ημέρας που ζούμε. Έχει ήδη «εξέλθει έμπροσθεν του λαού Του» για να περπατήσει μαζί μας στη δική μας «έρημο». Το να το θυμόμαστε δεν σημαίνει ότι με μαγικό τρόπο θα φτιάξει η διάθεσή μας. Ούτε ότι ο Θεός θα πάψει να είναι μαζί μας σε περίπτωση που απιστούμε. Ωστόσο, βοηθά στη συνειδητοποίηση ότι, εφόσον η ζωή μοιάζει συχνά σαν ταξίδι κοπιαστικό και απρόβλεπτο, το να αιτιάται διαρκώς κανείς τον Θεό, σαν τους Ισραηλίτες στην έρημο, δημιουργεί προβλήματα στη σχέση μας  με τον Θεό. Οι Ισραηλίτες δεν είχαν καταλάβει ότι τους περίμενε μελλοντική ανάπαυση στη γη Χαναάν. Όπως εμείς δεν θυμόμαστε ότι η τελική μας ανάπαυση είναι ο ουρανός, όχι αυτή η «έρημος». Μέχρι τότε, ο Θεός είναι μαζί μας. Θα νιώθουμε συχνά αδύναμοι, χωρίς τα απαραίτητα. Θα νιώθουμε συχνά περιορισμένοι, χωρίς κατανόηση ή στήριξη. Όμως η πηγή της ζωής, ο Χριστός, θα είναι δυναμικά και αθόρυβα δίπλα μας για κάθε μάχη και ανάγκη μας. Ας μη το πετάμε αυτό με ευκολία κάτω από τις πιέσεις της δικής μας ερήμου.   

«Θεέ, όταν βγήκες μπροστά από τον λαό σου, όταν περπατούσες μέσα από την έρημο· η γη σείστηκε, κι αυτοί οι ουρανοί έσταξαν, από το πρόσωπο του Θεού…» Ψαλμός 68:7.